"เปล่า ไม่ได้ทำอะไร" เขาพูด นึกถึงว่าหลังจากที่เขาอุ้มเธอกลับไปที่อะพาร์ตเมนต์ ตอนที่เขาจะวางเธอลงบนเตียงทันใดนั้นเธอก็ผลักเขาลงบนเตียง ในขณะนั้นเขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงประมาทขนาดนี้ ถ้าเป็นคนที่ต้องการฆ่าเขา เขาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย เขาระวังตัวมาตลอด เขาเผลอตัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?แต่ก่อนที่เขาจะทันทำอะไร เธอก็เอามือแตะใบหน้าของเขาและปัดผมม้าหนา ๆ บนหน้าผากของเขาออกไปและสัมผัสดวงตาของเขาด้วยปลายนิ้วของเธอ“ดวงตาของนายสวยมากเลย… ฉันชอบ… มันดูใสมาก…” เธอพึมพำพูดกับตัวเอง"ใสเหรอ?" เขาหัวเราะเบา ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้คำว่า ‘ใส’ มาอธิบายตาของเขา “หมายถึงว่ามันดูใสบริสุทธิ์เหรอ?”"มันเหมือนกับว่า... มันไม่เคยแปดเปื้อนจากบาปใด ๆ... มันใสบริสุทธิ์มาก... " เธอพูดอย่างเมามาย “ จินไม่ต้องกลัว... ฉันจะ... ปกป้องนายเอง...”หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ฟุบลงบนหน้าอกของเขาและหลับไปเขาพูดว่า "พี่สาว พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย พี่แค่หลับไป"เมื่อได้ยินเช่นนี้เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกสายตาของเขามองตรงส่วนที่บวมแดงบนแก้มของเธอ “หน้าเจ็บหรือเปล่า?”เธอชะงักแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร" นี่ค
จนถึงตอนนี้เวลา 3 ทุ่มกว่าก็ยังไม่เห็นกลับมา หลิงอี้หรานเริ่มกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาไม่มีโทรศัพท์มือถือเธอจึงไม่สามารถโทรติดต่อเขาได้เธอออกจากห้องแล้วไปที่ทางเข้าเขตที่พัก เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อหวังว่าจะได้พบร่างสูงที่เธอรอหลังจากที่รู้สิกว่านานเหลือเกิน ในที่สุดเธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยเดินมาหาเธอ“จิน!” เธอเรียกและรู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดอี้จิ่นหลีมองเธอที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขาและอดไม่ได้ที่จะสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เธอหายใจหอบและแก้มก็แดงก่ำจากความหนาว แต่ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอกระจ่างสดใส“ดีจัง ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” เธอกล่าว“พี่สาว พี่... รออยู่เหรอ?” เขาถามและสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ และความเย็นจากแก้มเธอทำให้ปลายนิ้วของเขาจั๊กจี้ ดูเหมือนว่าเธอจะรออยู่ข้างนอกมานานแล้ว"ใช่ ฉันกังวลมากเพราะดึกแล้วนายยังไม่กลับมา นายกลับมาอย่างปลอดภัยฉันก็โล่งใจแล้ว" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มเขาตากระตุก เธอเป็นห่วงจินไม่ใช่อี้จิ่นหลีทายาทของอี้กรุ๊ป หากเธอรู้ว่าเขาคืออี้จิ่นหลีในอนาคตเธอจะยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ไหมนะเขายกมุมปากขึ้นพร้อมพูดว่า "ฉันแจกใบปลิวเสร็จช้าไปหน่อย มือของพี่เย็นแล้วฉันจ
"ถ้านายไม่ได้ทำเรื่องผิดกฎหมาย ทำไมฉันจะต้องผิดหวังล่ะ?" เธอถามขณะใส่ถุงเท้าและรองเท้าอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆเขายิ้มและมองเธอเดินไป ดวงตาของเขาหม่นลงและเขากระซิบกับตัวเองว่า "ก็ดีพี่สาว ฉันหวังว่าเธอจะไม่ผิดหวังในอนาคต"—ตั้งแต่คืนนั้นที่คลับ หลิงลั่วอินก็รู้สึกวิตกกังวลอยู่ตลอด เพราะท่าทางของผู้ช่วยผู้กำกับเหอในวันนั้นแปลกชอบกลและในวันต่อมาผู้ช่วยผู้กำกับเหอก็ไม่ปรากฏตัวที่กองถ่ายอีกเลย สองวันต่อมาขนาดผู้กำกับยังโดนเปลี่ยนตัวสำหรับเหตุผลของการเปลี่ยนผู้กำกับดูเหมือนไม่มีใครในทีมงานภาพยนตร์ที่สามารถอธิบายได้ แต่หลิงลั่วอินรู้สึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้ช่วยผู้กำกับ หรืออาจจะเกี่ยวข้องกับหลิงอี้หรานไม่กี่วันต่อมาเมื่อเธอได้ยินว่าผู้ช่วยผู้กำกับเหอบาดเจ็บต้องเข้าโรงพยาบาลและดูเหมือนว่ามือขวาของเขาจะบาดเจ็บจนไม่สามารถใช้การได้ไปตลอดชีวิต เธอก็ตกตะลึงงัน มือขวาของเขา... ถ้าเธอจำไม่ผิดนั่นคือมือที่เขาใช้ตบหลิงอี้หรานคืนนั้น หลิงลั่วอินตื่นตระหนก นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?ท่าทางแปลก ๆ หลังจากผู้ช่วยผู้กำกับเหอรับสายโทรศัพท์ในคืนนั้น
"ตราบใดที่นายไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายทำไมฉันจะต้องผิดหวัง?" เธอถามขณะใส่ถุงเท้าและรองเท้าอีกครั้ง จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆเขายิ้มและมองเธอกลับไป ดวงตาของเขาเป็นประกายและเขากระซิบกับตัวเองว่า "ก็ดี พี่สาว ฉันหวังเป็นอย่างยื่งว่าเธอจะไม่ผิดหวังในอนาคต"—ตั้งแต่คืนนั้นที่คลับ หลิง ลั่วอิน รู้สึกวิตกกังวล อย่างไรก็ตามการแสดงออกของผู้ช่วยผู้กำกับเหอในวันนั้นเป็นเรื่องแปลก ๆ ชอบกลและในวันต่อมาผู้ช่วยผู้กำกับเหอก็ไม่ปรากฏตัวในที่ทำงานอีกเลย หลังจากนั้นอีกวันผู้กำกับก็ถูกเปลี่ยนไปสำหรับเหตุผลดูเหมือนไม่มีใครในทีมงานภาพยนตร์ที่สามารถอธิบายได้ อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางประการ หลิง ลั่วอิน รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงของผู้กำกับภาพยนตร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ช่วยผู้กำกับ เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้มากขึ้นเธอก็เริ่มกลัวว่ามันจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลิง อี้หรานสำหรับเรื่องเหตุผลแล้ว ไม่มีใครในทีมงานภาพยนตร์ที่จะสามารถอธิบายมันได้เลย อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง หลิง ลั่วอิน รู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงของผู้กำกับภาพยนตร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ช่วยผู้กำกับเหอ เมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้มากข
หลิงกว๋อจื้อ ฟางซุ่ยเอ๋อและหลินลั่วอินมองหน้ากันฟางซุ่ยเอ๋อยากจะด่าอีกแต่จู่ ๆ หลิงกว๋อจื้อก็ห้ามไว้ "เอาเถอะ บางทีหมอนั่นอาจออกจากคุกมาเหมือนกัน! ในคุกมีคนอยู่ทุกประเภท ใครจะรู้ว่าทำไมเขาถึงได้ติดคุก"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟางซุ่ยเอ๋อก็ลังเลแล้วพูดว่า "แล้วพวกเราจะปล่อยมันไปแบบนั้นเหรอ?"หลิงกว๋อจื้อลังเลอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า "รอดูก่อนเถอะ ถ้าผู้ช่วยผู้กำกับเหอจะเอาเรื่องลั่วอิน เราก็ค่อยคิดหาทาง" เขาไม่มีความกล้าที่จะเผชิญชายคนนั้นอีกหลิงลั่วอินขมวดคิ้ว ชายคนเมื่อกี้เคยอยู่ในคุกจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ แม้ว่าดวงตาของชายคนนั้นถูกปิดไว้ด้วยผมหน้าม้า แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นได้ว่าเขาดูดี…อีกอย่างเธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นดูคุ้น ๆ เหมือนกับว่าเธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนหรือชายคนนี้อยู่ในแวดวงบันเทิงด้วย?ในห้องเช่า หลิงอี้หรานมองอี้จิ่นหลีและพูดว่า "ขอบใจนะ" ถ้าจินไม่กลับมาเธอคงจะถูกพ่อของเธอทุบตีไปแล้วเมื่อกี้นี้ "ฉันก็แค่ช่วยพี่สาว ไม่มีอะไรต้องขอบคุณหรอก นั่นเป็นเรื่องที่ฉันควรทำอยู่แล้ว" เขาพูดพร้อมมองไปที่ข้อเท้าของเธอ "มันยังไม่หายดีเลยนะ ฉันจะทาน้ำมันไพลให้พี่เอง"ในขณะที่เขาพู
ย้อนกลับไปตอนนั้นในคุกหลิงอี้หรานตัวคนเดียว ถ้าเหลียนอีไม่มาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เพื่อให้กำลังใจเธอและวิ่งเต้นเรื่องคดีเพื่อเธอ หลิงอี้หรานอาจไม่ได้ออกจากคุกมาแบบมีชีวิตก็เป็นได้เหลียนอีเป็นคนที่คอยให้การดูแลสนับสนุนเธอตลอดสามปีที่ผ่านมาฟางช่วยชีวิตเหรอ? ดวงตาของอี้จิ่นหลีเปล่งประกาย ชินเหลียนอีดูเหมือนจะมีตำแหน่งพิเศษในหัวใจของหลิงอี้หราน อี้จิ่นหลีถาม "แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เห็นคน ๆ หนึ่งเป็นฟางช่วยชีวิต? หากวันหนึ่งถ้าฟางช่วยชีวิตทอดทิ้งพี่ไปแล้วพี่จะไม่รู้สึกสิ้นหวังเหรอ?”“เหลียนอีไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” เธอพูดอย่างมั่นใจ ดวงตาเธอฉายแววเชื่อมั่นอี้จิ่นหลีไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ชอบที่หลิงอี้หรานเชื่อใจคนอื่นเหมือนเธอจะทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคน ๆ นั้น…หลายวันต่อมาปริมาณงานของหลิงอี้หรานก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากเจ้าหน้าที่บริหารจากศูนย์บริการสุขาภิบาลจะเข้ามาตรวจสอบ ในบางครั้งเธออาจจะต้องทำงานล่วงเวลา โชคดีที่เมื่อเธอกลับบ้านมา จินจะเตรียมอาหารเย็นไว้รอเธอและนั่นทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น เธอเคยบอกจินว่าให้เขากินข้าวเย็นไปก่อนถ้าเธอกลับบ้านด
"รุ่นนี้ก็ดีพอแล้ว!" เขาตัดบทเธอแล้วก้มศีรษะลงเพื่อดูโทรศัพท์มือถืออย่างจริงจังทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกว่า "โอ้ อี้หราน!"หลิงอี้หรานเงยหน้าขึ้นและเห็นเหมียวเจียยู่กับผู้หญิงอีกคนเดินตรงมาหาพวกเขา เห็นชัดว่าพวกหล่อนนั้นออกมาซื้อของกัน เมื่อพวกหล่อนเข้ามาใกล้ ๆ อี้หรานก็เห็นว่าผู้หญิงอีกคนคือเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเธอ จ้าวม่านเถียน“บังเอิญจังมาเจอเธอที่นี่ นี่แฟนเธอเหรอ?” เหมียวเจียยู่มองจินที่ยืนข้างอี้หรานหัวจรดเท้าก่อนที่อี้หรานจะทันตอบ จ้าวม่านเถียวก็พูดว่า "นี่เจียยู่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า ฉันได้ยินมาว่าอี้หรานมีแฟนเป็นคนรวย ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แต่งตัวเหมือนคนรวยเลยสักกะนิด"ชุดเสื้อผ้าราคาถูกอะไรอย่างนี้!จ้าวม่านเถียนเลิกคิ้วขึ้น ใบหน้าสวยของเธอดูเหยียดหยามและเยาะเย้ยขณะที่เธอพูดว่า "โอ้! แฟนใหม่ของเธอรู้ไหมว่าเธอกำลังกวาดถนนอยู่น่ะ?"“เฮ้อ ม่านเถียน ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นล่ะ?” เหมียวเจียยู่ขัด“ฉันก็พูดถูกนี่? เธอบอกว่าตอนนี้อี้หรานทำงานกวาดถนนอยู่ในศูนย์บริการสุขาภิบาลหรอกเหรอ?!” จ้าวม่านเถียนกล่าวอย่างหยิ่งผยองย้อนกลับไปในโรงเรียนมัธยม หลิงอี้หรานเก่งกว่าจ้าวม่
จ้าวม่านเถียนรู้สึกโกรธและอับอาย เธอหันกลับออกไปทันทีโดยมีเหมียวเจียยู่รีบตามเธอไปหลิงอี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอกำลังชมดูการแสดง นาทีที่เธอก้าวออกมาจากตรงนั้นเธอก็เห็นคนสองสามคนทุบรถที่ดูเหมือนจะเป็นของจ้าวม่านเถียน"เกิดอะไรขึ้นกัน? เธอทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองและโดนแก้แค้นหรือ?" หลิงอี้หรานถาม"ใครจะรู้ล่ะ?" อี้จินหลี่ตอบขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายกับริมฝีปากที่ยกยิ้ม “แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา”อี้หรานเห็นด้วยและดึงเขาให้เดินตามไปที่ป้ายรถเมล์ทันใดนั้นอี้จิ่นหลีก็หยุดเดิน หลิงอี้หรานหันไปมองเขาและเห็นว่าเขาดูซีดเผือด เขาดูตกใจจับและจ้องไปที่ป้ายรถเมล์"เกิดอะไรขึ้น?" หลิงอี้หรานถามด้วยความกังวล“ปะ...เปล่า” อี้จินหลี่ตอบเมื่อการแสดงออกของเขากลับสู่สภาวะปกติ เขาตาฝาดเห็นผู้หญิงที่ขึ้นรถไปเป็นผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทิ้งสามีและลูกชายไม่น่าจะปรากฏตัวในบริเวณนั้นได้อี้จิ่นหลีตั้งสติและเดินตามอี้หรานต่อ“อย่าเดินตามรอยพ่อแม้ว่าลูกจะตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งก็อย่ารักเธอทั้งใจ”“ความรักกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าที่สุด เมื่อเธอไม่รักลูกอีกต่อไปมันจะไร้ประโยชน์แม้ว่าลูกจะคุกเข่าต่อหน้าเ