บทที่ 6

หลิงอี้หรานตอบ “ฉันไม่ต้องการให้คุณมายกย่อง”

ภายใต้ฤทธิ์ของเหล้า ผู้ช่วยผู้กำกับเหอพุ่งเข้าใส่หลิงอี้หรานและตบหน้าของเธออย่างจัง “ถ้าฉันอยากให้ดื่ม เธอก็ต้องดื่ม เธอก็แค่คนไร้ค่ายังจะมีอะไรมาอวดเบ่งอีก”

เขาหยิบขวดไวน์แน่นและกรอกเข้าปากของเธอ หลิงอี้หรานพยายามผลักเขาออกไป แต่ชายคนนี้แรงมากกว่าเธอ แถมหลิงลั่วอินก็ยังช่วยเขาด้วย

ผู้ช่วยผู้กำกับเหอพอใจที่หลิงลั่วอินเข้ามาช่วยและกล่าวว่า "ลั่วอิน คุณยังฉลาดนะ ผมจะคุยกับผู้กำกับและให้คุณได้บทมากขึ้น"

หลิงลั่วอินเล่นตามน้ำ “ขอบคุณผู้ช่วยผู้กำกับเหอค่ะ พี่สาวของฉันไม่ฉลาดไปหน่อย ช่วยเข้าใจด้วยนะคะ”

หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าเธอถูกบังคับให้ดื่มไวน์ไปมากแค่ไหน เธอคอไม่แข็งดังนั้นเธอเริ่มรู้สึกเมามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอพยายามดิ้นรนควบคุมสติ “ฉัน… ฉันอยากกลับ…”

“ได้สิ ฉันจะพาเธอกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอประคองหลิงอี้หราน

ผู้หญิงตรงหน้าของเขานั้นอาจจะไม่ได้สวยตราตรึงมากแต่เมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นแฟนกับเซียวจื่อฉีเขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นและไม่อยากพลาดโอกาส

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของผู้ช่วยผู้กำกับเหอก็ดังขึ้น เดิมทีเขาต้องการวางสายแต่เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเขาก็จำเป็นต้องรับ แล้วนั่นก็คือผู้กำกับที่โทรมา ผู้กำกับคนนี้ยังเป็นพี่ชายของเขา เขาพึ่งบารมีพี่ชายของเขาเพื่อเข้ารับตำแหน่งผู้ช่วยผู้กำกับนี้

อย่างไรก็ตามหลังจากที่รับสายโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาซีดเผือดและหายใจเร็วขึ้น “เป็นไปได้ยังไง… ได้ยังไงกัน? เธอ เธอ… เธอมันแค่คนงานสุขาภิบาลที่ไม่มีเส้นสายอะไร ถึงแฟนเก่าของเธอคือเซียวจื่อฉี แต่ตอนนี้เซียวจื่อฉีก็มีคู่หมั้นแล้ว เขาไม่น่าจะมาสนใจอะไรเธอนี่”

ท่าทางของผู้ช่วยผู้กำกับเหอทำให้หลิงอี้หรานและหลิงลั่วอินงุนงง พวกเธอต่างมองหน้ากัน ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

“ไม่ว่ายังไงแกก็ห้ามแตะต้องผู้หญิงคนนี้ และแกต้องปล่อยเธอออกไปอย่างปลอดภัย แกต้องรู้ว่าประธานบริษัทโทรมาหาฉันเอง ถ้าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ พรุ่งนี้การถ่ายทำก็จะโดนยกเลิก ส่วนก็ลืมเรื่องเมืองเซินไปได้เลย” ผู้กำกับเหอกล่าว เมื่อเขานึกถึงคำเตือนที่จริงจังของประธาน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“จะยกเลิกการถ่ายทำที่มีมูลค่าการลงทุนกว่าพันล้านบาทเหรอ? เป็นไปไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ แต่แกคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งเหยิงนี่ ถ้าแกกล้าที่จะแตะต้องเธอแม้แต่ปลายผม รอดูเถอะว่าฉันจะทำกับแกยังไง!" ผู้กำกับเหอพูดอย่างกระโชกโฮกฮาก “แล้วตอนนี้เธอยังสบายดีอยู่ใช่ไหม?”

ผู้ช่วยผู้กำกับเหอรู้สึกจนปัญญา เขาไม่กล้าที่จะพูดว่าเขาตบหลิงอี้หรานและบังคับให้เธอดื่มไวน์ไปครึ่งขวด

ตอนนี้หลิงอี้หรานเดินโซซัดโซเซเพื่อเปิดประตูห้องส่วนตัวออกไป หลิงลั่วอินพยายามหยุดเธอ เตรียมที่จะสละพี่สาวต่างแม่เพื่อความสำเร็จของตัวเอง แต่เธอไม่คิดว่าผู้ช่วยผู้กำกับจะพุ่งเข้ามาตบเธออย่างแรง หลิงลั่วอินเซจนเกือบล้มลงกับพื้น

“จะขวางเธอไว้ทำไม?” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอถามหลิงลั่วอินอย่างเกรี้ยวกราด ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เขาคงไม่ต้องมาลงเอยกับความยุ่งเหยิงนี่หรอก

หลิงลั่วอินมองผู้ช่วยผู้กำกำกับเหอด้วยความตกใจ มีคนหนุนหลังพี่สาวต่างแม่ของเธอเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย?

ตอนนี้หลิงอี้หรานเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องส่วนตัว ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ลอยบนอากาศและการมองเห็นของเธอก็พร่ามัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอตั้งสติพยายามที่จะกลับบ้าน เพราะหากว่าหมดสติเมาหลับอยู่ข้างนอกต้องอันตรายแน่

สมองเธอสั่งให้กลับบ้าน แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้ นี่เธอควรไปทางไหนดี?

ทันใดนั้นก็มีร่างสูงพร่ามัวปรากฏต่อสายตาของเธอ แม้เธอจะเมามากแต่ร่างสูงนั้นทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยและสบายใจ เธอรู้สึกว่าตราบใดที่ร่างนั้นอยู่เคียงข้าง เธอจะปลอดภัย

หลิงอี้หรานเดินเข้าไปหาร่างนั้นทีละก้าวด้วยความยากลำบาก ในที่สุดเธอก็มาถึงตรงหน้าเขา เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ร่างสูงนี้ ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอดูเหมือนจะไม่ได้โฟกัสเลย แต่ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มโล่งใจ “จิน...”

อึดใจต่อมาเปลือกตาหนักอึ้งที่เธอพยายามฝืนไว้ก็ปิดลง ร่างกายที่เอนไหวของเธอก็ล้มลง

เขาจับร่างที่ล้มลงของเธอด้วยแขนข้างเดียว อี้จิ่นหลีอุ้มเธอไว้ เขาจ้องหน้าแดงก่ำของหญิงสาวในอ้อมกอดของเขา นิ้วเรียวค่อย ๆ ลูบไล้ไปบนแก้มที่มีรอยตบอย่างชัดเจนของเธอ แววตาของเขาเย็นเยียบ

“นายน้อยอี้ครับ” เกาฉงหมิงวางสายโทรศัพท์และอธิบายถึงสถานการณ์ที่เขาพบอย่างระมัดระวัง “คุณหลิงถูกบังคับให้ดื่มไวน์แดงแล้วเธอก็ถูกตบครับ”

"อย่างนั้นเหรอ? คนที่แตะต้องเธอต้องโดนอย่างสาสม" อี้จิ่นหลีพูดแล้วอุ้มหลิงอี้หรานขึ้นไปวางในรถ

เกาฉงหมิงอดแปลกใจไม่ได้ นี่นายน้อยอี้ออกหน้าให้หลิงอี้หรานเหรอ? ก่อนหน้านี้นายน้อยอี้ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการแก้แค้นให้คู่หมั้นตอนที่เธอเสียชีวิต แต่ตอนนี้เขาลงมือเล่นงานคนที่ทำร้ายหลิงอี้หราน…

ภายในรถอี้จิ่นหลีรู้สึกว่ารอยบนแก้มของเธอเสียดแทงสายตา แม้เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของเกมเขาแต่ทำไมเขาถึงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บด้วย? เป็นความสงสารอย่างนั้นเหรอ? เขารู้สึกสงสารคนอื่นเป็นเมื่อไรกัน?

……

เมื่อหลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องเช่าและเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

“จิน!” หลิงอี้หรานลุกขึ้นนั่งทันที แต่ศีรษะของเธอนั้นก็ปวดตุบ ๆ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดหลังจากนิ่งไปสักพักว่า "ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง? ฉันจำได้ว่าอยู่ที่คลับ…”

เรื่องที่เกิดในห้องส่วนตัวฉายซ้ำในความคิดของเธอ ทำให้สีหน้าเธอมืดครึ้มลง

"ฉันเห็นพี่ออกมาจากคลับนั่น ก็เลยพาพี่กลับมา" อี้จิ่นหลีกล่าว

“แต่ฉันไม่ได้บอกนายว่าฉันไปที่นั่นไม่ใช่เหรอ” หลิงอี้หรานบอก เธอยิ่งรู้สึกสับสน

"ตอนที่พี่รับโทรศัพท์ฉันได้ยินที่อยู่" เขากล่าว “พี่อยากดื่มน้ำสักหน่อยไหม? จะรู้สึกดีขึ้น”

เขายื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับเธอ เธอจิบมันสักสองสามครั้งแล้วรู้สึกสบายตัวขึ้น

“ฉันไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ตอนที่ฉันเมาใช่ไหม?” เธออดไม่ได้ที่จะถาม