Share

บทที่ 6

Author: ต้นไผ่น้อย
หลิงอี้หรานตอบ “ฉันไม่ต้องการให้คุณมายกย่อง”

ภายใต้ฤทธิ์ของเหล้า ผู้ช่วยผู้กำกับเหอพุ่งเข้าใส่หลิงอี้หรานและตบหน้าของเธออย่างจัง “ถ้าฉันอยากให้ดื่ม เธอก็ต้องดื่ม เธอก็แค่คนไร้ค่ายังจะมีอะไรมาอวดเบ่งอีก”

เขาหยิบขวดไวน์แน่นและกรอกเข้าปากของเธอ หลิงอี้หรานพยายามผลักเขาออกไป แต่ชายคนนี้แรงมากกว่าเธอ แถมหลิงลั่วอินก็ยังช่วยเขาด้วย

ผู้ช่วยผู้กำกับเหอพอใจที่หลิงลั่วอินเข้ามาช่วยและกล่าวว่า "ลั่วอิน คุณยังฉลาดนะ ผมจะคุยกับผู้กำกับและให้คุณได้บทมากขึ้น"

หลิงลั่วอินเล่นตามน้ำ “ขอบคุณผู้ช่วยผู้กำกับเหอค่ะ พี่สาวของฉันไม่ฉลาดไปหน่อย ดังนั้นโปรดเข้าใจด้วยนะคะ”

หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าเธอถูกบังคับให้ดื่มไวน์ไปมากแค่ไหน เธอคอไม่แข็งดังนั้นเธอเริ่มรู้สึกเมามากขึ้นเรื่อย ๆ เธอพยายามดิ้นรนควบคุมสติ “ฉัน… ฉันอยากกลับ…”

“ได้สิ ฉันจะพาเธอกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอประคองหลิงอี้หราน

ผู้หญิงตรงหน้าของเขานั้นอาจจะไม่ได้สวยตราตรึงมากเเต่เมื่อเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นเเฟนกับเซียวจื่อฉีเขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นและไม่อยากพลาดโอกาส

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของผู้ช่วยผู้กำกับเหอก็ดังขึ้น เดิมทีเขาต้องการวางสายแต่เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรเขาก็จำเป็นต้องรับ แล้วนั่นก็คือผู้กำกับที่โทรมา ผู้กำกับคนนี้ยังเป็นพี่ชายของเขา เขาพึ่งบารมีพี่ชายของเขาเพื่อเข้ารับตำแหน่งผู้ช่วยผู้กำกับนี้

อย่างไรก็ตามหลังจากที่รับสายโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาซีดเผือดเเละหายใจเร็วขึ้น “เป็นไปได้อย่างไร… ได้อย่างไรกัน? เธอ เธอ… เธอมันแค่คนงานสุขาภิบาลที่ไม่มีเส้นสายอะไร แม้ว่าแฟนเก่าของเธอคือเซียวจื่อฉี แต่ตอนนี้เซียวจื่อฉีก็มีคู่หมั้นเเล้ว เขาไม่น่าจะมาสนใจอะไรเธอนี่”

ท่าทางของผู้ช่วยผู้กำกับเหอทำให้หลิงอี้หรานและหลิงลั่วอินงุนงง พวกเธอต่างมองหน้ากัน ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

“ไม่ว่าอย่างไรแกก็ห้ามเเตะต้องผู้หญิงคนนี้ และแกต้องปล่อยเธอออกไปอย่างปลอดภัย แกต้องรู้ว่าประธานบริษัทโทรมาหาฉันโดยตรง หากคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ พรุ่งนี้การถ่ายทำก็จะโดนยกเลิก และสำหรับแกก็ลืมเรื่องเมืองเฉินต่อไปได้เลย” ผู้กำกับเหอกล่าว เมื่อเขานึกถึงคำเตือนที่จริงจังของประธาน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที

“จะยกเลิกการถ่ายทำที่มีมูลค่าการลงทุนกว่าพันล้านบาทเหรอ? เป็นไปไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ แต่แกคือคนที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งเหยิงนี่ ถ้าแกกล้าที่จะเเตะต้องเธอแม้แต่ปลายผม เดี๋ยวดูกันว่าฉันจะทำกับแกอย่างไร!" ผู้กำกับเหอพูดอย่างกระโชกโฮกฮาก “แล้วตอนนี้เธอยังสบายดีอยู่อยู่ใช่ไหม?”

ผู้ช่วยผู้กำกับเหอรู้สึกจนปัญญา เขาไม่กล้าที่จะพูดว่าเขาตบหลิงอี้หรานและบังคับให้เธอดื่มไวน์ไปครึ่งขวด

ตอนนี้หลิงอี้หรานเดินโซซัดโซเซเพื่อเปิดประตูห้องส่วนตัวออกไป หลิงลั่วอินพยายามหยุดเธอ เตรียมที่จะสละพี่สาวต่างแม่เพื่อความสำเร็จของตัวเอง แต่เธอไม่คิดว่าผู้ช่วยผู้กำกับจะพุ่งเข้ามาตบเธออย่างแรง หลิงลั่วอินเซจนเกือบล้มลงกับพื้น

“จะขวางเธอไว้ทำไม?” ผู้ช่วยผู้กำกับเหอถามหลิงลั่วอินอย่างเกรี้ยวกราด ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ เขาคงไม่ต้องมาลงเอยกับความยุ่งเหยิงนี่หรอก

หลิงลั่วอินมองผู้ช่วยผู้กำกำกับเหอด้วยความตกใจ มีคนหนุนหลังพี่สาวต่างแม่ของเธอเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย?

ตอนนี้หลิงอี้หรานเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องส่วนตัว ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ลอยบนอากาศและการมองเห็นของเธอก็พร่ามัวมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอตั้งสติพยายามที่จะกลับบ้าน เพราะหากว่าหมดสติเมาหลับอยู่ข้างนอกต้องอันตรายแน่

สมองเธอสั่งให้กลับบ้าน แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้ นี่เธอควรไปทางไหนดี?

ทันใดนั้นก็มีร่างสูงพร่ามัวปรากฎต่อสายตาของเธอ แม้เธอจะเมามากแต่ร่างสูงนั้นทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยและสบายใจ เธอรู้สึกว่าตราบใดที่ร่างนั้นอยู่เคียงข้าง เธอจะปลอดภัย

หลิงอี้หรานเดินเข้าไปหาร่างนั้นทีละก้าวด้วยความยากลำบาก ในที่สุดเธอก็มาถึงตรงหน้าเขา เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ร่างสูงนี้ ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอดูเหมือนจะไม่ได้โฟกัสเลย แต่ริมฝีปากของเธอเผยรอยยิ้มโล่งใจ “จิน...”

อึดใจต่อมาเปลือกตาหนักอึ้งที่เธอพยายามฝืนไว้ก็ปิดลง ร่างกายที่เอนไหวของเธอก็ล้มลง

เขาจับร่างที่ล้มลงของเธอด้วยแขนข้างเดียว อี้จิ่นหลีอุ้มเธอไว้ เขาจ้องหน้าแดงก่ำของผู้หญิงในอ้อมกอดของเขา นิ้วของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ไปบนแก้มที่มีรอยตบอย่างชัดเจนของเธอ แววตาของเขาเย็นเยียบ

“นายน้อยอี้ครับ” เกาฉงหมิงวางสายโทรศัพท์และอธิบายถึงสถานการณ์ที่เขาพบอย่างระมัดระวัง “คุณหลิงถูกบังคับให้ดื่มไวน์แดงแล้วเธอก็ถูกตบครับ”

"อย่างนั้นเหรอ? คนที่แตะต้องเธอต้องโดนอย่างสาสม" อี้จิ่นหลีพูดแล้วอุ้มหลิงอี้หรานขึ้นไปวางในรถ

เกาฉงหมิงอดแปลกใจไม่ได้ นี่นายน้อยอี้ออกหน้าให้หลิงอี้หรานเหรอ? ก่อนหน้านี้นายน้อยอี้ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการแก้เเค้นให้คู่หมั้นตอนที่เธอเสียชีวิต แต่ตอนนี้เขาลงมือเล่นงานคนที่ทำร้ายหลิงอี้หราน …

ภายในรถอี้จิ่นหลีรู้สึกว่ารอยบนแก้มของเธอเสียดแทงสายตา แม้เธอจะเป็นส่วนหนึ่งของเกมเขาแต่ทำไมเขาถึงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บด้วย? เป็นความสงสารงั้นหรือ? เขารู้สึกสงสารคนอื่นเป็นเมื่อไรกัน ?

เมื่อหลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในเช่าและเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

“จิน!” หลิงอี้หรานลุกขึ้นนั่งทันที แต่ศีรษะของเธอนั้นก็ปวดตุบ ๆ เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดหลังจากนิ่งไปสักพักว่า "ฉันกลับมาที่นี่ได้อย่างไรกัน? ฉันจำได้ว่าอยู่ที่คลับ…”

เรื่องที่เกิดในห้องส่วนตัวฉายซ้ำในความคิดของเธอ ทำให้สีหน้าเธอมืดครึ้มลง

"ฉันเห็นพี่ออกมาจากคลับนั่น ก็เลยพาพี่กลับมา" อี้จิ่นหลีกล่าว

“แต่ฉันไม่ได้บอกนายว่าฉันไปที่นั่นนี่นา” หลิงอี้หรานบอก เธอยิ่งรู้สึกสับสน

"ตอนที่พี่รับโทรศัพท์ฉันได้ยินที่อยู่" เขากล่าว “พี่อยากดื่มน้ำสักหน่อยไหม? จะรู้สึกดีขึ้น”

เขายื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับเธอ เธอจิบมันสักสองสามครั้งแล้วรู้สึกสบายตัวขึ้น

“ฉันไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ตอนที่ฉันเมาใช่ไหม?” เธออดไม่ได้ที่จะถาม

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (1)
goodnovel comment avatar
Hong Tong
ทำไมเราอ่านเรื่อง แต่หนังสือจะให้อ่านเรื่องอื่น
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 424

    เสียงจัวเชียนอวิ๋นดังมาจากปลายสาย “นี่ การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดีนะ หมอบอกว่าเสี่ยวเหยียน หลังจากผ่านไปสองสามวันเสี่ยวเหยียนปรับตัวได้ เขาก็จะเริ่มการฝึกเรื่องของการแยกแยะเสียงแล้ว”“ดีมากเลยค่ะ” หลิงอี้หรานดีใจที่ได้ยิน “ถ้างั้นตอนบ่ายฉันจะแวะไปเยี่ยมเสี่ยวเหยียนนะคะ”จากนั้นหลิงอี้หรานก็ถามอีกครั้งถึงเลขห้องผู้ป่วยของเสี่ยวเหยียนในโรงพยาบาลก่อนจะวางสายไป“นี่เรื่องของเด็กที่หูหนวกนั่นเหรอ?” อี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานก่อนถาม“การผ่าตัดของเสี่ยวเหยียนเป็นไปด้วยดี ยังไงตอนบ่ายฉันก็มีเวลาว่าง ฉันเลยจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล” หลิงอี้หรานบอก“ให้ฉันไปกับเธอแล้วกัน” อี้จิ่นหลีพูด“คุณจะไปกับฉันเหรอคะ?” หลิงอี้หรานเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “แต่… คุณไม่มีงานต้องทำเหรอ?”“ฉันก็แค่บอกให้เลขาเลื่อนงานตอนบ่ายออกไป ยังไงก็ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วน” อี้จิ่นหลีพูดเรียบ ๆแต่หลิงอี้หรานรู้ดีว่าในบริษัทใหญ่แบบนี้ สำหรับคนเป็นประธานไม่มีอะไรที่ “เร่งด่วน” สำหรับเขา“ทำไม เธอไม่อยากให้ฉันไปด้วยเหรอ?” เขาถาม“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น” พูดตามตรงการที่เขาเต็มใจจะไปเป็นเพื่อนเธอ ทำให้เธอประหลาดใจแต่ก็ร

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 423

    และเพราะว่าเธอฟังเข้าใจ จู่ ๆ เธอก็ยิ่งรู้สึกอายสุดท้ายอี้จิ่นหลีก็ตอบว่า “เธอนั่นแหละ”“โอ้ จิน คุณเป็นอะไรกับเธอเหรอ? เป็นคนรักกันไหม?” คนต่างชาติมักจะชอบถามอะไรตรง ๆหากว่าเป็นพนักงานชาติเดียวกัน ไม่มีใครกล้าถามอี้จิ่นหลีตรง ๆ แบบนี้แน่จากนั้นหลิงอี้หรานก็ได้ยินอี้จิ่นหลีตอบเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเป็นคนโปรดของฉัน”ฉับพลันหลิงอี้หรานก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดไว้ แม้แต่จังหวะการเต้นของหัวใจก็เหมือนจะสะดุดหลังจากที่การประชุมทางวิดีโอจบลง อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาหาเธอและถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมหน้าแดงแบบนั้น?”“เปล่า…ไม่มีอะไรค่ะ” เธอรีบตอบแต่เขาก็เอามือมาจับหน้าเธอไว้แล้วพิจารณาหน้าแดงก่ำของเธอ “นี่เพราะว่าเรื่องที่พวกนั้นพูดเมื่อกี้เหรอ?”เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ“ไว้อนาคตมีโอกาส ฉันจะแนะนำเธอกับพวกเขา” เขาบอก“แนะนำเหรอคะ?” เธอร้องเขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ทำไม เธอไม่อยากเหรอ?”เอ่อ… เธออึ้งไป ตอนนั้นดวงตาสีดอกท้อคู่นั้นฉายแววบีบคั้น เหมือนว่าหากเธอตอบว่าไม่อยาก เธอก็คงเหมือนเป็นตัวจุดประกายให้ไฟโทสะเขาลุกท่วมเธอคิดอยู่พั

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 422

    “แต่ถึงกู้ลี่เฉินอยากจะแย่งเธอไปจริง ๆ เขาก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? เพราะว่าคนที่เธอชอบก็คือฉัน และคนที่เธอมีชะตาต้องตกหลุมรักในอนาคตก็คือฉันใช่ไหม?”เสียงของเขาพึมพำและลมหายใจอุ่นร้อนก็เป่ารดใบหน้า เมื่อพูดจบเขาก็จูบเธอที่ริมฝีปากเขาไม่มีทางยกเธอให้ใคร เธอจะเป็นของเขาเท่านั้น……ตอนที่หลิงอี้หรานตื่นขึ้นมาให้วันต่อมา อี้จิ่นหลีก็ไปทำงานแล้ว หลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จเธอก็เตรียมอาหารกลางวันให้อี้จิ่นหลีที่คฤหาสน์อี้มีกล่องอาหารกลางวันและวัตถุดิบ และก็มีพ่อครัวอยู่ใกล้ ๆ เห็นชัดว่าพ่อครัวก็ได้รับคำสั่งมา หากว่าหลิงอี้หรานมีปัญหาหรือต้องการความช่วยเหลือ พ่อครัวก็พร้อมช่วยถึงขนาดที่ว่าหลังจากทำกล่องอาหารกลางวันแล้ว หลิงอี้หรานรู้สึกว่าฝีมือของตัวเองนั้นพัฒนาสูงขึ้นเลยทีเดียวเธอนำกล่องอาหารมาที่อี้กรุ๊ป แต่เพราะว่าวันนี้คนขับรถของตระกูลอี้เป็นคนพาเธอมา ยามที่หน้าประตูก็ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเธอลงมาจากรถแม้ว่าพนักงานหลายคนในบริษัทเริ่มที่จะลือกันว่าพนักงานส่งอาหารลึกลับคนนี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าพนักงานคนนี้จะเปลี่ยนจากรถไฟฟ้าเล็ก ๆ มาเป็นรถส่วนตัวเร็วแบบนี้โดยเฉพาะรถ

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 421

    ช่วงนี้เขามักจะมาค้างในห้องของเธอ นอนร่วมเตียงกับเธอ แม้ว่าพวกเขาทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกัน แต่มันก็เหมือนว่าการนอนร่วมเตียงเดียวกันนั้นกลายเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเพราะว่าเธอต้องเปิดไฟนอน เธอก็พูดเสียงอ่อนว่า “คุณจะชินกับการเปิดไฟนอนตลอดเวลาไปแล้ว ทำไมคุณไม่กลับไปนอนห้องคุณล่ะคะ”สุดท้ายเขาก็บอกว่า “ฉันอยากนอนกับเธอนี่ พี่สาว ถึงจะเปิดไฟไว้ก็ไม่เป็นไรหรอก”ดังนั้นคำพูดที่เหลือของเธอจึงโดนกลืนกลับลงไป“เธอจะนอนแล้วเหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่มองหลิงอี้หรานเดินไปที่เตียง“ใช่” หลิงอี้หรานพูดพร้อมหน้าแดงเรื่อหลิงอี้หรานเลิกผ้าห่มและเข้าไปนอนเตียง มือของอี้จิ่นหลีก็มาโอบรอบเอวเธอ เขากอดเธอแนบแน่นและฝังใบหน้าซุกกายเธอราวเก็บเด็กที่อยากจะออดอ้อนเขาดูราวกับเด็กเล็กน้อยซึ่งต่างไปจากท่าทางปกติของเขา แต่ด้วยเหตุผลบางประการ หลิงอี้หรานรู้สึกว่าชอบอี้จิ่นหลีที่มีท่าทางเป็นเด็ก ๆ แบบนี้“ว่าแต่กู้ลี่เฉินหมายความว่าอะไรตอนที่คุยกับคุณวันนี้? พวกคุณทะเลาะกันเหรอ?”จู่ ๆ หลิงอี้หรานก็คิดขึ้นมาได้“ประโยคไหนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถาม พลางรู้สึกว่าการกอดเธอมันชวนให้เสพติดมาก เมื่อเขากอดเธอแล้วก็ไม

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 420

    “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรกับเธอ” จัวเชียนอวิ๋นลังเลและบอกว่า “ถึงตอนนี้ฉันจะรู้ว่าเธอเป็นแฟนของคุณ ฉันไม่เคยบอกอะไรเธอมาตั้งแต่แรก และฉันก็ไม่คิดว่าจะบอกอะไร ไม่คิดจะหาประโยชน์จากเธอ แน่นอนว่าในอนาคตฉันก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น ที่ตอนแรกฉันจ้างเธอก็เพราะว่าฉันรู้สึกว่าเธอเหมือนกับฉัน เคยติดคุกมาก่อน และรู้สึกว่าเราลงเรือลำเดียวกัน ฉันก็เลยอยากให้โอกาสเธอได้ทำงาน”ความเย็นชาในตาของอี้จิ่นหลีหายไป “ผมไม่สนหรอกว่าระหว่างคุณกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร แต่ตราบใดที่เธอยังทำงานที่นี่กับคุณ เธอก็จะทำงานอย่างปลอดภัย หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่ว่าจะอะไร คุณโทรหาผมได้ตลอด”เมื่อพูดจบ เขาก็เอาเบอร์มือถือให้จัวเชียนอวิ๋นจัวเชียนอวิ๋นรีบจดลงไป เธอเกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่สามารถมีเบอร์นี้ได้ในเมืองเสิ่น แต่ตอนนี้เธอได้มาภายใต้เงื่อนไขแต่ที่อี้จิ่นหลีบอกว่าเขาไม่สนว่าระหว่างเธอกับเย่เหวินหมิงมีเรื่องอะไร ก็แปลว่าเขาคงไม่บอกเย่เหวินหมิงว่าเธออยู่ที่ไหน ซึ่งนี่ก็ทำให้จัวเชียนอวิ่นหายใจได้อย่างโล่งอกอี้จิ่นหลียังอยู่ในร้านและกินมื้อเย็นกับหลิงอี้หรานดังนัั้นเมื่อเลิกงาน เพื่อนร่วมงานทุกคนเลยได้รู

  • บ่วงรักนักโทษสาว   บทที่ 419

    จัวเชียนอวิ๋นจำได้ว่าตอนที่เธอดึงหลิงอี้หรานมาถาม อีกฝ่ายก็ให้คำตอบที่ชัดเจนหนักแน่นกับเธอ“ก็พี่จัว คนที่ว่าก็คืออี้จิ่นหลีของอี้กรุ๊ป” โอเค ก็ถือว่าเป็นคำตอบแล้วกันจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธอ ซึ่งทำให้เธอมึนไม่หายพนักงานส่งอาหารให้ร้านของเธอเป็นแฟนกับอี้จิ่นหลีจริงเหรอ? ถ้าบอกไปแล้วใครจะเชื่อ?โดยเฉพาะหลิงอี้หรานบอกว่ายังมีอาหารที่ต้องออกไปส่งอีก อี้จิ่นหลีก็บอกว่า “ถ้างั้นฉันจะรอเธอที่นี่ วันนี้ยังไงก็ว่าง”ดังนั้นคนหนึ่งก็ออกไปส่งอาหาร ส่วนอีกคนก็… เอ่อ อ่านหนังสือจัวเชียนอวิ๋นรู้สึกว่าเธอประสบคลื่นลมโหมกระหน่ำ แต่ตอนนี้เธอสับสนมากทำไมอี้หรานถึงได้ยังมาทำงานที่ร้านของเธอหากว่ามีแฟนแบบนี้? แล้วอี้จิ่นหลีจริงจังกับอี้หรานเหรอ?แต่เมื่อมองเหตุการณ์ก่อนหน้าระหว่างทั้งสอง ก็ไม่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องหลอกลวง อย่างน้อยท่าทีของอี้จิ่นหลีที่มีต่ออี้หรานด้วยสายตาคนนอกอย่างเธอก็เห็นได้ว่าเขารักอี้หรานมากเมื่อเห็นว่าอี้จิ่นหลีกินกาแฟหมดแล้ว จัวเชียนอวิ๋นก็เดินเข้าไปหาและถามว่า “คุณอี้ ต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ?”“ขอน้ำให้ผมแก้วหนึ่งพอครับ” อี้จิ่นหลีบอกดังนั้น

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status