Chapter 52 สมองสั่งให้ทำหัวใจสั่งให้หยุด

นารีแกล้งทำเป็นหลับ เมื่อนักรบเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาได้จ้องไปที่ใบหน้างามของภรรยา เพื่อคิดทบทวนว่า สิ่งที่เขาทำอยู่ในตอนนี้มันถูกต้องหรือไม่ เขาควรพอใจไม่ใช่เหรอ ที่เห็นเธอเจ็บปวดแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้าย เมื่อเห็นเธอร้องไห้                                            

เพล้ง!! เสียงเหมือนแจกกันหล่น ก่อนจะมีเสียงดังโวยวายเกิดขึ้น ทำให้นารีค่อยๆ ลืมตาตื่น ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอก็ยังไม่ได้หลับ เพียงแค่ขยับเปลือกตาลง เพราะไม่อยากเห็นใบหน้ากับใครบางคนเท่านั้นเอง

"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! แกอย่ามายุ่งกับชีวิตของฉัน" มันคือเสียงของรวี เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงส่งเสียงดังโวยวายแบบนั้น นารีรีบตัวลุกขึ้นทันที เพราะรู้สึกเป็นห่วงพี่สาว                                                                                      

"คุณมันแรด! ร่าน! หยุดเดี๋ยวนี้นะรวี" เสียงของเจสันวิ่งตามรวีลงบันไดไป จากนั้นไม่นานเสียงรถได้ขับพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้นารีรีบเปิดประตูลงไปดู แต่ก็ไม่พบคนทั้งคู่แล้ว เห็นแต่รถของเจสันที่ขับตามพี่สาวของเธอออกไป นารีได้แต่ภาวนาในใจอย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆ กับพี่สาวของเธออีกเลย เพราะแค่เรื่องที่บ้านพี่ชายโดนทำร้ายมันก็หนักหนาพออยู่แล้ว                                                                                                                              

นารีทรุดตัวลงกับพื้นหน้าบ้าน เธอนั่งร้องไห้น้ำตาไหลรินดั่งสายฝนพรำเหมือนช่วงของพายุโหมกระหน่ำ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนพายุลูกนี้ถึงจะออกไป เธอกลัวเหลือเกินว่าจะรอไม่ไหวในวันที่ฟ้าใสหลังพายุสงบลง                                                                                                                            

"ทำไม เพราะอะไร ฮึกฮื้อ!" นารีนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น จนไหล่ของเธอสั่นเทาขึ้นลง เมื่อความรู้สึกที่มีในเวลานี้ เธอยอมรับว่าเหนื่อยเหลือเกิน                                                                                                 

นักรบเดินตามนารีลงมาเขาพยายามข่มใจเอาไว้ที่จะไม่เดินเข้าไปใกล้เธอ แต่แล้วภาพตรงหน้า เมื่อเห็นภรรยาร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็ทนไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปปลอบใจเธอ ยิ่งเห็นเธอเจ็บเขาก็เจ็บไปด้วย

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม... หืม" นักรบพูดพร้อมกับเอามือลูบลงที่ผมเงาของภรรยาเบาๆ ก่อนจะโอบประคองเธอมากอดเอาไว้ แม้ว่าเธอจะพยายามขัดขืน แต่เขาได้รัดอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม                          

มือของเขาที่แตะลงบนศีรษะของเธอนั้น นารีกลับรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม อ้อมกอดของเขามันกำลังจะกลับไปเป็นของเทเรซ่า ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า เขากำลังเสแสร้งแกล้งทำให้เธอตายใจ ผู้ชายอย่างเขาคงไม่มีหัวใจ เสียแรงที่เธอมอบมันให้เขาดูแล แต่เขากลับทิ้งขว้างมิหนำซ้ำยังเหยียบย่ำซ้ำลงดิน เขาทำเหมือนหัวใจเธอมันไร้ค่า และไม่มีความหมายใดๆ กับเขาเลย                                                                                                    

"ปล่อย! ฉันไม่ต้องการให้ใครมาปลอบใจ คุณควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ที่ชีวิตของฉันกำลังจะพังยับเยิน พรุ่งนี้ฉันจะออกไปจากบ้านหลังนี้ ไม่ว่าคุณจะเซ็นใบหย่าให้หรือไม่ คุณพร้อมเมื่อไหร่ค่อยไปเซ็นให้ฉันก็ได้ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาอะไรไป เพราะฉันจะไปแต่ตัวพร้อมกับหัวใจ ฉันขอมันคืนได้ไหมหัวใจที่เคยให้คุณไป ฉันขอเอามันกลับมาไว้ดูแลเอง"   พูดจบนารีได้ผลักอ้อมกอดของนักรบออก ก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านโดยที่ไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย                                                                         

"ผมพยายามแล้วนารี แต่ทำไมผมต้องแพ้คุณทุกที ผมต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น เพราะหัวใจของผมมันอยู่ที่คุณตั้งแต่วันแรกจนวินาทีนี้ และตราบชั่วนิรันดร หัวใจของผมจะไม่มีวันมอบให้ใครนอกจากคุณ" นักรบพูดพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของภรรยา ที่เดินขึ้นไปบนบ้าน                           

"เกิดอะไรขึ้น คุณหนูกับเจสันกำลังทำอะไรอยู่ เมื่อกี้เสียงดังโวยวายมาจากข้างบน เสียงแจกันในห้องของคุณรวีแตก พวกคุณโตกันแล้วทำไมถึงคิดจะทำเรื่องแย่ๆ แบบนั้นได้" ป้านวลเดินลงบันไดมา เสียงดังโวยวายทำให้หญิงสูงวัยไม่สามารถข่มตานอนให้หลับลงได้อีก ที่สำคัญในเวลานี้ เจสันกับเจ้านายของเขากำลังคิดที่จะทำในสิ่งที่ป้านวลไม่ปรารถนาจะให้มันเกิดขึ้น                                                                                             

"ไม่มีอะไรหรอกครับแม่นวล เจสันก็แค่ต้องการจะปราบผู้หญิงร้ายๆ อย่างรวี" นักรบพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อทุกอย่างที่เขาวางเอาไว้เริ่มจะผิดแผน เพราะหัวใจของเขามันทนเห็นนารีเจ็บปวดแบบนี้ไม่ได้                                                                                                               

"ถึงเธอจะร้าย เจสันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพิพากษาเธอ หลายวันมานี้คุณรวีเปลี่ยนไปมาก เธอเก็บตัวเงียบไม่ทานข้าวที่บ้าน เธอมักจะกลับบ้านในตอนดึกและออกจากบ้านตั้งแต่รุ่งสาง สาเหตุมาจากเจสันใช่ไหมคะ คุณนักรบไหนเล่ามาซิ" เวลานี้นักรบได้กลายเป็นจำเลยให้ป้านวลได้สอบสวน เพราะหญิงสูงวัยไม่อาจปล่อยปละละเลยให้ทุกอย่างบานปลายไปมากกว่านี้ได้                                                                                                        

"มันก็ไม่เชิงครับแม่นวล แต่ผมว่าทุกอย่างมันอยู่ที่การกระทำของรวีด้วย ผมไม่รู้จะพูดยังไง มันเป็นเรื่องระหว่างเจสันกับเธอผมไม่อยากเข้าไปยุ่ง" นักรบพูดปัดออกไป เมื่อเขาเองไม่รู้จะอธิบายยังไงเรื่องที่เจสันกับรวีมีอะไรเกินเลยกันแล้ว                                                                                                         

"ป้ารู้นะ เรื่องที่คุณเทเรซ่าเดินทางมาที่นี่ เพราะคุณต้องการทำให้คุณนารีเจ็บปวด อย่าพยายามทำให้ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกต้องทุกข์ทรมาน เพราะถ้าเธอไม่อภัยให้ สิ่งที่คุณจะได้รับมันยิ่งกว่าการถูกใครเอามีดมากรีดที่ขั้วหัวใจ เมื่อถึงเวลานั้นป้าคงช่วยคุณหนูไม่ได้" ป้านวลพูดสะกิดใจ เพื่อให้นักรบคิดได้ เพราะหญิงสูงวัยมั่นใจว่านารีกำลังตั้งครรภ์อย่างแน่นอน                                                                                                  

"อีกไม่กี่วันเทเรซ่า ก็จะกลับแล้วครับป้า สามีเธอจะมารับที่นี่"               

"แต่เธอคงไปช้ากว่าคุณหนูนารี หยุดทุกอย่างไว้แค่นี้เถอะนะนายน้อย แล้วเรื่องอดีตห้ามเล่าให้คุณนารีได้รับรู้ เพราะที่เป็นอยู่เธอก็เจ็บปวดมากพอแล้ว ขอให้เรื่องราวทั้งหมดมันตายไปกับพ่อแม่ของคุณ ถือว่ามันคือเวรกรรมตั้งแต่ชาติที่แล้ว และคุณได้ใช้คืนกะสิเทพไปหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้ควรเริ่มต้นชีวิตใหม่กลับไปง้อหนูนารีซะ"                                                 

ป้านวลพูดจบได้เดินขึ้นไปบนบ้าน ปล่อยให้นักรบยืนอยู่อย่างเคว้งคว้าง เมื่อเขานั้นกำลังคิดว่าควรทำตามสมองหรือหัวใจ เมื่อสิ่งที่ป้านวลพูดมามันถูกต้องทุกอย่าง เขาคงกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ควรทำปัจจุบันให้มันดีที่สุด หากบิดามารดาของเขามองลงมาจากบนขอบฟ้าไกล คงจะรู้ที่เขาทำไปด้วยเหตุผลอะไร และที่ต้องยุติลงเพราะหัวใจ ซึ่งไม่สามารถหาเหตุผลข้อใดยกขึ้นมาอ้าง นอกจากคำว่ารัก