ตอนที่ 10 ไม่นึกเสียใจ

ตอนที่ 10

ไม่นึกเสียใจ

ภายในห้องพักที่ไม่มีแม้แต่แสงจากเทียนสักเล่มหนึ่ง (จะมีได้อย่างไร ในเมื่อนางเป็นคนดับเทียนเองกับมือ) หนึ่งชายหนึ่งหญิง กำลังนั่งตัวแข็งทือยู่บนเตียงใหญ่ พร้อมกับคำภาวนาในใจ  แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าภาวนาไปก็เท่านั้น

แต่นางก็ยังภาวนาต่อไป

แอ๊ด...

เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ก่อนเจ้าของฝีเท้าหนัก ๆ ก็ก้าวเข้ามาภายในห้อง

"ท่านหมอหลง อยู่หรือไม่ขอรับ" 

"ท่านหมอหลับไปแล้วหรือเปล่า เจ้าลองเข้าไปเรียกดูที่เตียงเถอะ" ชายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น

"ได้" บุรุษผู้หนึ่งรับคำ เงาร่างที่ก้าวเข้ามาใกล้ ๆ เตียงทำให้เจ้าของร่างอวบอิ่มตื่นเต้นจนเผลอกลั้นหายใจไปครู่หนึ่งเลยทีเดียว โชคดีที่คุณชายอวี้สะกิดนางให้รู้สึกตัว 

คุณชายอวี้เอามือของเขาสอดเข้าไปใต้หมอน ก่อนจะหยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมาถือไว้

มืออีกข้างหนึ่งของเขายื่นมาจับมือนาง ก่อนจะง่ายฝ่ามือนางขึ้น และใช้นิ้วมือของเขาเขียนประโยคหนึ่งที่มือของนางทีละคำ

ได้จังหวะก็หนีออกไปซะ  ข้าจะไม่ขอเป็นภาระของเจ้า

หลังจากประโยคเหล่านี้ถูกเขียนเสร็จ มือของนางถูกเขากุมเอาไว้แน่ ๆ ครั้งหนึ่ง ก่อนจะถูกปล่อยออกอย่างแผ่วเบา

หลิวซือนัวรับรู้ได้ในทันทีว่าเขาจะสู้ตายเพื่อหาจังหวะให้นางหนีไป

แต่นางจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่า นางจะทิ้งบุรุษตาบอดผู้แสนอ่อนแอเช่นนี้เพื่อเอาตัวรอดได้อย่างไร 

ถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยกัน ถ้าจะหนีก็ต้องหนีด้วยกัน มาด้วยกันตั้งแต่ตนก็ต้องกลับไปด้วยกัน

นางเลือกที่จะเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปกุมมือแกร่งของเขาเอาไว้อีกครั้ง นางไม่ได้เขียนที่มือเขาเพื่อบอกอะไรทั้งนั้นทำเพียงแค่กุมมือแกร่งนี้เอาไว้เพียงเท่านั้น และนางเชื่อว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่นางคิดและตัดสินใจที่จะร่วมเผชิญหน้าไปพร้อมกันกับเขา

เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่เจ้าของมือเนียนนุ่มนี้ จับมือของเขาเอาไว้ไม่ว่าจะเจอกับอะไรก็ไม่คิดจะปล่อย ไม่คิดที่จะทิ้งเขาเพื่อเอาตัวรอดเลยแม้สักครั้ง ทั้งๆที่หากนางปล่อยมือเขาไปซะ หนทางรอดของนางตั้งแต่ต้นก็มีอยู่มากมาย

ไม่ว่าจะเป็นจังหวะเวลาหรืออะไรก็ตาม ทุกอย่างเหมือนจะเป็นเขาที่ทำให้นางต้องเจออันตรายไม่รู้จบ

แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะต้องทำทุกอย่างให้นางปลอดภัยให้ได้ แม้จะต้องทุ่มสุดตัวหรือต้องแลกด้วยชีวิตของเขาก็ตาม

คนอย่างอวี้หนานไห่ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักบุญคุณ

ทุกอย่างนิ่งเงียบ แม้แต่เสียงหายใจก็ยังไม่มีให้ได้ยิน  

ฝีเท้าหนักก็ยังคงก้าวเข้ามา อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นม่านที่กั้นปิดเตียงอยู่ก็คงจะถูกเจ้าของฝีเท้าหนักนี้เปิดขึ้น

"พวกเจ้ามาหาข้าเหรอ มีใครในหมู่บ้านเจ็บป่วยกัน" 

ยังไม่ทันที่ม่านกั้นเตียงจะถูกเปิดขึ้น เสียงของท่านหมอหลงที่ดังมาจากหน้าห้องก็เรียกให้เจ้าของฝีเท้าหนักนั้นหันไปสนใจท่านหมอหลงแทน ก่อนเจ้าของฝีเท้าหนักนี้จะเดินออกไปหาท่านหมอหลงที่ยืนรออยู่หน้าห้องอย่างรวดเร็วไม่ได้สนใจที่จะเปิดดูบนเตียงอีก

"หลานสาวข้า เป็นไข้ตัวร้อนมาหลายชั่วยามแล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่าไข้จะลดลงเลยจึงได้มารบกวนท่านหมอหลงให้ไปดูอาการนางหน่อย"

"เช่นนั้นก็รีบไปกันเถอะ" 

เสียงสนทนาและเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป ทว่าหลิวซือนัวก็ยังไม่สามารถออกจากเตียงกว้างนี้ไปได้ เพราะกลัวว่าจะมีใครแวะเวียนมาที่เรือนหมอแห่งนี้อีก

"พวกนั้นไปกันหมดแล้ว โชคดีที่ท่านหมอหลงกลับมาได้ทันเวลาพอดี ไม่เช่นนั้นพวกเราสองคนคงแย่แน่ ๆ "  นางเอ่ยขึ้น พลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"ไม่เกิดเรื่องก็ดีแล้ว" เจ้าของร่างซีดเซียวเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงไปด้วยความอ่อนล้า 

นางเห็นคุณชายอวี้เก็บมีดพกเล่มเล็กเอาไว้ที่ใต้หมอนเช่นเดิมด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ไม่หลงเหลือท่าทีเคร่งขรึมตึงเครียดเช่นเมื่อครู่

"ข้าเห็นว่า ข้ายังไม่ควรกลับห้องไปตอนนี้ ควรรอท่านหมอหลงกลับมาเสียก่อน คุณชายอวี้เจ้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่"

"อาจจะมีใครอื่นมาอีกก็ได้ พวกเราอยู่ด้วยกันที่นี่จะดีกว่า" เขาเอ่ยตอบ หากนางรั้งอยู่ที่นี่ หากเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อย ๆ เขาก็ยังช่วยถ่วงเวลาให้นางหนีไปได้ 

เขาตามองอะไรไม่เห็นเช่นนี้หากอยู่ห่างจากนาง แล้วเกิดสิ่งใดขึ้นกับนางก็คงไม่ง่ายที่เขาจะเข้าไปช่วยเหลือนางได้ทัน

"เช่นนั้นข้าก็ขอรบกวนเจ้าแล้ว ตะเกียงก็คงจุดไม่ได้แล้ว เจ้ารีบนอนพักเถอะ เมื่อท่านหมอหลงกลับมาแล้วข้าจะออกไปเอง" เจ้าของร่างอวบอิ่มเอ่ยพลางช่วยประคองคุณชายอวี้ผู้นี้ให้นอนลงอีกครั้งหนึ่ง

"หากมีอะไร คุณหนูหลิวเจ้าต้องรีบเรียกข้าในทันที"

"มีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะรีบเรียกท่านอย่างแน่นอน พักผ่อนเถอะ"

กล่าวจบก็จัดการนำผ้าห่มมาห่มให้เขา ก่อนนั่งรอท่านหมอหลงกลับมาอยู่บนเตียงข้างๆเขา นั่งรอได้หนึ่งชั่วยามก็เผลอหลับไปในที่สุด

ตื่นมาบนเตียงผู้อื่นคุณหนูหลิวผู้นี้ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร นางตื่นมาก็ยังหันมาทักทายเขาอย่างปกติ

หลิวซือนัวหาวครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองบุรุษแซ่อวี้ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าตัวหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากเตียงนอนเท่าไหร่นัก

"เผลอยึดเตียงเจ้าซะแล้ว ขออภัยด้วยที่ข้าเผลอหลับไป" น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้น

น้ำเสียงนางนิ่งเฉยไม่ได้มีสิ่งใดปกปิดหรือเจือปน ไม่มีท่าทีเขินอายใด ๆ อย่างที่สตรีควรมีเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วอยู่บนเตียงของบุรุษ

ท่าทีที่นิ่งเฉยของนาง ทำเอาเขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง หรือว่านางจะแสดงออกทางสีหน้าที่เขาไม่สามารถจะมองเห็นได้กัน 

ไม่มีทางที่จะเป็นเช่นนั้นแน่ อย่างไรหากเป็นเช่นนั้นย่อมไม่อาจปกปิดน้ำเสียงซึ่งแสดงถึงความรู้สึกได้

เขาอดคิดไม่ได้ว่าที่นางไม่มีท่าทีเขินอายใดๆ อาจเป็นไปได้อย่างยิ่งว่า นางนั้นไม่ได้มองเขาเป็นบุรุษผู้หนึ่งเสียด้วยซ้ำ

"เจ้านอนหลับสบายก็ดีแล้ว เมื่อครู่ท่านหมอหลงกลับมาแล้ว ฝากบอกว่าจะรอเจ้าอยู่ที่ครัว"

"เช่นนั้นข้าขอตัวไปช่วยท่านหมอหลงทำอาหารก่อน เสร็จแล้วจะรีบมากินข้าวเป็นเพื่อนเจ้า"

เอ่ยจบเจ้าของน้ำเสียงหวานสดใสแสนร่าเริงก็วิ่งออกจากห้องไป

ทิ้งให้เขาจมอยู่กับความคิดของตนเองต่อ

เช่นนี้แปลว่า นางไม่เห็นว่าเขาเป็นบุรุษผู้หนึ่งจริง ๆ เช่นนั้นหรือ

นี่เขาทำอะไรผิดไปหรือไม่ หรือเขาควรทำเช่นไรให้นางรู้ดีว่าเขาเองก็เป็นบุรุษ

ณ ห้องครัวที่โรงหมอ

ยามนี้สาวน้อยวัยสิบห้า กำลังคนโจ๊กพักในหมออย่างตั้งใจ 

อีกมุมหนึ่งผู้เป็นหมอผู้แซ่หลงก็กำลังพัดหมอต้มอย่าอยู่อย่างขะมักเขม้นทีเดียว

"ท่านหมอหลง ยาของท่านช่างดีเหลือเกิน หลายวันมานี้เพราะยาของท่านหมอทำให้คุณชายอวี้ดีขึ้นมากที่เดียว"

"แม่นางหลิวเอ่ยชมข้าเกินไปแล้ว อย่างที่บอกไป ยาของข้าทำได้เพียงระงับอาการเท่านั้น หาได้เป็นการรักษาไม่"

"ถึงจะทำได้เพียงแค่ระงับอาการก็เห็นผลดียิ่งแล้วเจ้าค่ะ คุณชายอวี้นั้นรับประทานอาหารได้เพิ่มมากขึ้น อีกทั้งยังไม่ต้องคอยทรมานเวลาพิษกำเริบอีกแล้ว" 

"เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ แม่นางหลิว สามวันดีสี่วันไข้ยาระงับนี้ก็เป็นเช่นนั้นทำได้เพียงระงับชั่ววันเท่านั้น หากได้ถาวรตลอดไปไม่"

"ที่ท่านหมอหลงจะบอกก็คือ"

"ฤทธิ์ของยาระงับนี้ไม่แน่นอน ใช่ว่าทุกวันจะได้ผลดี วันใดยามีฤทธิ์อื่นก็อาจจะแย่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลิขิตสวรรค์" 

"...."

"สามวันมานี้ ยาระงับออกฤทธิ์ระงับได้ดี พอให้สามารถรับประทานอะไรได้บ้างร่างกายผ่อนคลาย ทว่าคราใดที่ยาระงับมีผลตรงข้าม เบาสุดอาจทรมานยิ่งกว่าเวลาพิษกำเริบ หนักสุดอาจถึงขึ้นเอาชีวิต"

เมื่อได้ฟังเช่นนั้นหลิวซือนัวก็ถึงขั้นนิ่งไปในทันที นางหันกลับมามองท่านหมอหลงอย่างอยากจะมองให้ออกว่าที่ท่านหมอพูดมาเมื่อครู่เป็นจริงหรือไม่

ท่านหมอแกล้งพูดเพื่อให้นางกลัวเล่นใช่หรือไม่

แต่ท่าทางของท่านหมอหลงกับไม่มีอะไรที่ทำให้ดูเหมือนกำลังพูดแกล้งนางเล่นเลย 

ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงรวมไปถึงแววตาของท่านหมอนั้นบ่งบอกได้อย่างดีทีเดียวว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง

ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใด ครั้งนั้นที่ท่านหมอหลงเริ่มใช้ยาระงับอาการคุณชายอวี้ถึงได้กล่าวว่าภาวนาให้คุณชายอวี้ทนจนอาจารย์ของท่านหมอหลงกลับมาได้ ที่แท้ก็เพราะเช่นนี้นี่เอง

ที่แท้หลายวันที่เบาใจ คือภาพลวงทั้งหมด ความจริงแล้วคือความเป็นความตายของคุณชายอวี้ผู้นั้นแขวนอยู่บนเส้นดายที่พร้อมที่จะขาดได้ทุกเมื่อ

"เรื่องที่ท่านหมอบอกข้าเมื่อครู่เกี่ยวกับยาระงับนี่ คุณชายอวี้รู้หรือไม่เจ้าคะ"

"เขารู้ รู้ทุกอย่าง ข้าต้องบอกคนไข้เกี่ยวกับยาก่อนที่จะใช้ยากับเขาอยู่แล้ว"

"...."

"รู้ไหมตอนนั้นข้าถามเขาว่าอย่างไร"

"ถามว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ"

"ข้าถามเขาว่า เขายินดีจะลองเสี่ยงดูสักครั้งหรือไม่"

"แล้วรู้ไหม เขาตอบกลับมาว่าอย่างไร

"เขาตอบกลับมาว่า เขายินดีที่จะเสี่ยงเป็นครั้งสุดท้าย และจะไม่นึกเสียใจไม่ว่าสุดท้ายผลลัพธ์จะออกมาเป็นเช่นไร"

ในเมื่อเขาย่อมเสี่ยงแม้ผลลัพธ์ที่ได้อาจจะไม่เป็นอย่างที่หวัง คุณชายอวี้ที่เคยไม่เห็นค่าชีวิตของตนกำลังยอมเสี่ยงเป็นครั้งสุดท้ายเช่นนั้นหรือ

นางอดจะคิดไปไม่ได้ว่าหรือที่เขาดูไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตของตนเองในตอนนั้นอาจเป็นเพราะเขาคิดว่าชีวิตของตนไร้ซึ่งหนทางแล้ว

บุรุษผู้นี้อาจจะพยายามมามากมายจนหมดกำลังใจและหนทางแล้วก็ได้

นางที่ไม่เคยรับรู้เรื่องราวของเขามาตั้งแต่แรกกลับคิดไปเองว่าเขาไม่เห็นค่าชีวิตตัวเอง ทั้งที่ก็น่าจะรู้ดีว่าไม่มีผู้ใดหรอกที่จะไม่รักชีวิต ไม่กลัวเจ็บไม่กลัวตาย นอกเสียจากว่าคนคนนั้นจะสิ้นหวัง หรือหมดหนทางที่จะมีชีวิตต่อไปได้อีกต่างหาก

ตกเย็น หลิวซือนัวก็ยังคงใช้เวลาอยู่เป็นเพื่อนคุณชายอวี้ ส่วนท่านหมอหลงนั้นเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อไปดูอาการป่วยของเด็กสาวที่ได้ไปทำการรักษามาเมื่อคืน 

หลังจากฟ้ามืดได้ไม่นานก็มีฝนตกลงมาอย่างหนัก จนนางต้องรีบวิ่งไปปิดหน้าต่างเสียให้วุ่นวายทีเดียว

เมื่อจัดการปิดหน้าต่างเรียบร้อยแล้ว นางก็กลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม มือบางหยิบหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรขึ้นมาเตรียมจะอ่านต่อ

เพียงแต่เนื้อหาในหนังสือกับไม่ทำให้นางนึกสนใจได้อย่างตอนแรก เพราะอยู่ ๆ ความคิดของนางก็ดันนึกไปถึงว่าการที่ฝนตกอย่างนี้จะทำให้ท่านหมอผู้เป็นอาจารย์ของท่านหมอหลงเดินทางกลับมาได้ช้าลงหรือไม่ แล้วถ้าหากการเดินทางของอาจารย์ท่านหมอหลงช้าลงจริง ๆ เช่นนั้นคุณชายอวี้ก็คงจะหมดหวังแล้วจริง ๆ

"เจ้าไม่อ่านต่อแล้ว?" เจ้าของร่างซีดเซียวผู้ซึ่งเอนตัวพิงอยู่กับผนังด้านในของเตียงเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเสียงหวานที่คอยอ่านหนังสือให้ตนฟังอยู่ก่อนหน้า หยุดอ่านไปเสียแล้ว

"อ่า ข้ากำลังหาจุดที่อ่านค้างไว้เมื่อครู่อยู่น่ะ" นางเอ่ยตอบ มือเรียวเปิดหนังสือไปมาทำทีเป็นหาจุดที่อ่านค้างเอาไว้อยู่

"ลุกไปปิดหน้าต่างเพียงครู่เดียว ก็ทำจุดที่อ่านหายไปเสียแล้วหรือ"

"เพราะข้ารีบร้อนไปปิดหน้าต่าง จึงไม่ทันระวังปิดหนังสือลงไป"

"ในเมื่อหาไม่เจอ ก็ช่างเถอะ เจ้าอ่านหนังสือให้ข้าฟังมาสักพักแล้ว คงจะเหนื่อยไม่ต้องอ่านต่อแล้วล่ะ"

"เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าค่อยอ่านให้เจ้าฟังต่อ"

"ได้"

 อยู่ ๆ เสียงภายในห้องก็เงียบลงไป เหมือนกับพวกนางไม่รู้จะเอ่ยอะไรอีก 

จนในที่สุดหลิวซือนัวก็เอ่ยขอตัวกลับห้องพัก

"ข้ากลับห้องก่อนดีกว่า"

"แต่ด้านนอกฝนตกอยู่"

"ไม่เป็นไร ของพวกเราอยู่ตรงข้ามกัน ใกล้เพียงแค่นี้ วิ่งไปไม่ทันจะเปียกฝนด้วยซ้ำก็ถึงแล้ว"

"ฝนตก พื้นอาจลื่นระวังด้วย" เขาไม่คิดจะรั้งนางที่แสดงออกอย่างไม่ปกติและชัดเจนว่าต้องการจะกลับห้องพักของตนแล้ว 

เขาไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้นางดูใจลอยตลอดทั้งวัน ยิ่งไม่อาจฝืนใจให้นางอยู่ต่อทั้งที่เป็นห่วงนางอยู่ลึก ๆ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรนางทั้งนั้น

"นี่ เจ้า คุณชายอวี้"

อยู่ ๆ นางที่น่าจะกำลังจะเปิดประตูออกไปก็หันกลับมาเรียกเขา ก่อนจะเอ่ยต่อว่า

"ถ้าเกิดกลัวล่ะก็ สามารถบอกข้าได้นะ เวลาเจ็บหรือเวลาป่วยก็บอกข้าได้"

"ข้าอาจจะเสี่ยงไปกับเจ้าไม่ได้ แต่เชื่อเถอะว่าข้าจะคอยช่วยเจ้าอยู่เสมอ ไม่ว่าสุดท้ายผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร พวกเราจะต้องได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยแน่" 

ต่อให้สุดท้ายเจ้าเหลือเพียงแค่เถ้ากระดูก ข้าสัญญาว่าเราจะได้กลับออกไปด้วยกัน

"คุณหนูหลิวเอ่ยออกมาเช่นนี้ ข้าก็วางใจแล้ว" 

เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ได้พบเขา อวี้หนานไห่ผู้นี้มีรอยยิ้มกว้างเด่นชัดปรากฏบนใบหน้าเป็นครั้งแรก และนางมั่นใจว่าตนจะจดจำรอยยิ้มนี้ของเขาเอาไว้เป็นอย่างดีทีเดียว

และก็หวังว่าวันหนึ่งบุรุษผู้นี้จะมีรอยยิ้มเช่นนี้ประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ ในทุกครั้งที่นางมองเห็นเขา