ตอนที่ 37 ล่องเรือ

ตอนที่ 37

ล่องเรือ

“เจ้า ไม่ใช่ว่าแอบให้คนคอยตามดูข้าหรอกใช่ไหม เหตุใดไปที่ไหนก็ต้องเจอเจ้าทุกที” หลิวซือนัวเอ่ยขึ้นเมื่อนางเดินลงมาจากชั้นสองของร้านเป็ดสวรรค์หลังจากที่เสี่ยวหนิงจัดการเป็ดแดดเดียวตัวหนึ่งจนหมดเรียบร้อยแล้ว

“มีข้าคอยเป็นเพื่อนเจ้ากินเจ้าดื่มไม่ดีหรืออย่างไร”

“ก็ดีไม่น้อยอยู่หรอก แต่คุณชายหมู่ตึกอวี้ฟางเช่นเจ้าไม่ยุ่งหรืออย่างไร กิจการมากมายเช่นนั้นวันหนึ่งคงต้องวิ่งวุ่นไม่น้อย”

“ยุ่งแค่ไหน ข้าก็ว่างมาหาเจ้าได้เสมอ” อวี้หนานไห่พูดสวนขึ้นมาในทันที เขาจ้องมองเจ้าของร่างอวบอิ่มตรงหน้าไม่ละสายตา เพื่อย้ำให้นางรู้ว่าที่เขาเอ่ยไปนั้นเป็นไปอย่างที่เขาพูด ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่นางต้องการไม่ว่าเขา ยุ่งแค่ไหน อวี้หนานไห่ก็พร้อมจะละจากทุกสิ่งเพื่อมาหานางได้

“ในเมื่อเจ้าเอ่ยเช่นนี้ ข้าก็แล้วแต่เจ้าเพียงแต่อย่ามาพร้อมของอร่อยให้ มากครั้งติดกันก็พอ หากยังไม่อยากเห็นข้ากายเป็นโอ่งใส่น้ำเดินได้” หลิวซือ นัวเอ่ยอย่างติดตลก

“หากเจ้ากลายเป็นโอ่งใส่น้ำ เจ้าไม่ต้องเดิน ข้ายินดีแบกเจ้าขึ้นหลัง ทำหน้าที่เดินแทนเจ้า”

“ได้ยินเจ้าเอ่ยเช่นนี้ข้าก็รู้สึกตื้นตันยิ่งนัก แต่จะดีกว่าหากข้ายังจะสามารถเดิน