บทที่ 2

ตอนที่ 2

กลับมาปราบพยศ

ห้องลับของมหาวิทยาลัยชั้นนำ พื้นที่กว้างขวางมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน สถานที่ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับลูกหลานคนรวย ผู้มีอำนาจจะได้รับอภิสิทธิ์เหนือกว่าคนทั่วไป

“หงส์ แกยอมได้ไงวะ อีนั่นมันด่าแกต่อหน้าทุกคนเลยนะ” นิสา ลูกสาวนักธุรกิจส่งออกอาหารแช่แข็งทุบโต๊ะเสียงดังเพราะโกรธแทนเพื่อน

“นั่นสิ ทำไมไม่ให้พวกฉันจัดการ” พายลูกสาวนักการเมืองท้องถิ่นรับหน้าที่เป็นหน่วยเสริม

หงส์ยิ้มมุมปากเธอยกนิ้วมืออันเรียวยาวของตัวเองขึ้นมาสอดส่องดูความแวววาวของแหวนเพชรอย่างปราณีต แหวนเพชรเม็ดงามน้ำร้อยหนัก 5 กะรัต ถูกถอดออกวางลงบนโต๊ะ

“พาย ป๊าเคยเล่าให้ฟังว่าพ่อแกมีลูกน้องฝีมือดีเยอะ ฉันต้องได้เห็นมันกับตาถึงจะเชื่อ” พายยิ้มกว้างเธอจ้องแหวนเพชร 5 กะรัตวงนั้นอย่างไม่ลดละและรู้ว่าต้องทำอะไรถึงจะได้มันมาครอบครอง

“ส่วนนี่ คือรางวัลของความสำเร็จ” หงส์ยิ้มเจ้าเล่ห์

“โอเคร จะไม่ทำให้ผิดหวัง”

“อย่าให้เรื่องนี้สาวมาถึงตัวฉันได้ละกัน”

@ 19.00 น.

เจียลี่ต้องจัดการกับเอกสารกองโตด้วยความที่เธอพึ่งย้ายมาอยู่ใหม่ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง อาจารย์ที่ปรึกษานิสิตปี 2 คณะบริการธุรกิจ คนที่มีอุดมการณ์แน่วแน่รักความถูกต้อง เธอคงยอมไม่ได้ถ้าเห็นคนอ่อนแอถูกรังแก

ระหว่างนั้นเธอนั่งคิดอะไรเพลินๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ พอรู้มาคร่าวๆ หงส์ ลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าพ่อเหลา นิสัยไม่ดีถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ความโชคร้ายคือคนนิสัยเสียดันอยู่ในสังกัดของเธอ

“เสร็จสักที” หลังจากขะมักเขม้นอยู่กับการเคลียร์เอกสารในที่สุดทุกอย่างก็เสร็จสิ้นถึงเวลาที่เธอต้องกลับบ้าน เจียลี่หันไปมองดูเวลาอีกทีพบว่าตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วโชคดีที่อพาร์ทเม้นท์อยู่ไม่ไกล

เธอเก็บข้าวของเตรียมไปรอรถเหมือนเช่นทุกวัน อาจารย์เดินเท้าไปตามริมฟุตบาทผ่านสวนสาธารณะจุดหมายคือป้ายรถเมล์ วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มสองข้างทางเปลี่ยวเหงามีเพียงแสงไฟสลัวๆ

“กึก...” รองเท้าส้นสูงหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองข้างหลังแต่กลับพบความว่างเปล่า เธอใจไม่ดี รู้สึกราวกับว่าถูกใครบางคนกำลังสะกดรอยตาม

“อร๊ายยยย!!” แต่พอหันกลับมาเดินหน้าต่อ ดันชนกับใครบางคน ชายชุดดำ ไม่ใช่แค่คนเดียวแต่มีถึงสอง

“พวกแกเป็นใคร” ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใครเธอรู้ได้ทันทีเลยว่า พวกมันไม่มาดีแน่ พวกนั้นจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาหื่นกราม

“สวยว่ะ เป็นบุญฉิบหายไม่เจอของดีแบบนี้มานานแล้ว” มันคนหนึ่งพูดขึ้น ใจคนฟังตุ้มๆ ต่อมๆ เจียลี่มองทางด้านซ้ายและขวาเพื่อหาคนช่วยแต่กลับไม่มีใครเลยสักคน

“ยะ ยะ อย่าเข้ามานะ” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“มาสนุกกันเถอะ อาจารย์คนสวย” เมื่อได้ยินที่มันพูด เธอรู้ทันทีว่าใครส่งพวกมันมา ต้องมีคนบงการแน่ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร และคนสั่งการจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก หงส์ เด็กเปรตที่เพิ่งมีเรื่องด้วยเมื่อตอนกลางวัน

“ไปให้พ้น ออกไป...!!!”

“กรี๊ดดดด….ช่วยด้วยค่าาา...ใครก็ได้ช่วยด้วยยย...!!!” เธอแหกปากร้องลั่นเมื่อโดนจู่โจมมันอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า เจียลี่พยายามดิ้นสุดชีวิตทุบตีจิกกัดทำทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอดแต่ชายฉกรรจ์แข็งแกร่งกว่าที่คิด

“ปล่อยเธอ” เสียงสวรรค์ของชายปริศนาที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง

“อย่ามายุ่งดีกว่า เรื่องของผัวเมีย”

“ผัวสอง เมียหนึ่ง จะไม่ให้ยุ่งก็คงยาก” คนอุ้มวางเธอลงจ้องจะเล่นงานคนที่เข้ามาเสือกแทน

“ปราบ” ทันทีที่เธอหันไปมอง หัวใจเต้นแรง ความดีใจ เสียใจ ความคิดถึงมันปะปนกันจนแยกไม่ออก แม้เขาจะหายหน้าไปนานนับสิบปีแต่เธอยังจำเขาได้ดีเสมอ

“มึงเป็นใคร อยากเจ็บตัวหรอ” พวกมันโกรธมากที่เขาเข้ามาขัดจังหวะ

“กูเป็นคนที่จะส่งพวกมึงไปนรก” พอพวกมันได้ยิน ไม่รอช้า ชายคนหนึ่งเดินกรูเข้ามาเอาเรื่องแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรกลับถูกถีบยอดอกจนหงายหลัง

อีกคนชักมีดออกมาหวังจ้วงแทงคนตรงหน้า ปราบใช้ความเร็วเบี่ยงตัวหลบทัน มันเหวี่ยงมีดใส่อยู่หลายครั้งไม่โดน เขาหลบได้อีกตามเคย ในที่สุดมันก็พลาด โดนเตะข้อมือมีดกระเด็นหลุดออกทันที

“ตุ๊บ”

“ผลั๊วะ”

พอไม่มีอาวุธปราบจู่โจมได้เต็มที่มันโดนทั้งมือและตีนแต่แล้วอีกคนข้างหลังลุกขึ้นมาได้ชักมีดออก กะวิ่งมาเสียบคนตรงหน้า สัญชาตญาณของเขายังทำงานได้ดีเสมอ ปราบเบี่ยงตัวหลบทำให้คนรับกรรมแทนคือเพื่อนมัน

“กรี๊ดดดดดดดด” เจียลี่กรีดร้องออกมาเพราะตกใจที่เห็นเลือด เธอเป็นโรคกลัวเลือดรู้สึกหน้ามืดทุกครั้งที่ต้องเห็นอะไรสยดสยองแบบนี้

“เฮือกกกกกก” มีดเสียบคาท้องเพื่อนของมัน ส่วนคนแทงหน้าเสียก่อนที่คนโดนแทงจะทรุดตัวลงเลือดไหลเป็นสาย

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” คนแทงกลัวตาย วิ่งหางจุกตูดเพราะคิดว่าคงสู้ไม่ได้ ปราบกำลังจะวิ่งตามไปแต่ต้องหยุดเพราะเจียลี่วิ่งเข้ามาสวมกอด

“เจียลี่ปล่อย ฉันจะตามมันไป” ปราบจะเอาเลือดชั่วของคนที่ยังรอดออกมาให้ได้

“คนของเจ้าพ่อเหลา อย่าไปยุ่งเลย” พอได้ยินแบบนั้น เขารู้ดีว่าไม่ใช่คนของตัวเองแน่

“ทำไมถึงมั่นใจว่าเป็นคนของเจ้าพ่อ” เจียลี่เงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่เธอกำลังสวมกอด

“ฉันไปมีเรื่องกับลูกสาวเจ้าพ่อเมื่อตอนกลางวัน เธอคงส่งคนมาเล่นงาน” เมื่อได้ยินดังนั้น ปราบหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“เธอปลอดภัยใช่ไหม” เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอดันออก ก่อนจะสอดส่องดูซ้ายขวาหน้าหลังว่า เธอมีรอยฟกช้ำใดๆ หรือไม่

“ฉันไม่เป็นไรเลย ปราบขอบใจนะ ฉันคิดถึงเธอมากๆ” เจียลี่ร้องไห้ เธอโผเข้ากอดชายหนุ่มอีกครั้งด้วยความคิดถึงในที่สุดทั้งสองคนก็ได้เจอกันอีก

คนรอดชีวิตวิ่งกลับมาที่รถตู้จอดอยู่ข้างถนน เพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นประตูรถเลื่อนออกไปด้านข้างเผยให้เห็นผู้หญิงทั้งสามคนนั่งรออยู่ข้างใน

“เรียบร้อยดีใช่ไหม” พายถาม

“มีคนมาช่วยมันครับ คุณหนู” พอได้ยินแบบนั้นคนฟังถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

“ว้า แย่เลยสิคราวหน้าให้คนของฉันจัดการแทนนะ” นิสากำลังเยาะเย้ยเพื่อน หงส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ อารมณ์เสียหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

“อีกคนไปไหน” พายเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขากลับมาแค่คนเดียว

“ตายแล้วครับ” ทุกคนตกใจอ้าปากค้าง ยกเว้นหงส์เธอทำเหมือนมันเป็นเรื่องไร้สาระ

“กลับเถอะ เบื่อจะแย่ นั่งรอตั้งนานไม่ได้อะไรสักอย่างผิดหวังชะมัด” พายทั้งเสียหน้าทั้งเสียดายแหวนเพชรเม็ดโตวงนั้นมันควรตกเป็นของเธอ

“แล้วจะปล่อยให้มันลอยนวลแบบนี้หรอ” นิสาหันไปถามเพื่อน

“..................” หงส์ไม่ตอบคำถามใดๆ ก่อนจะเอนกายพิงเบาะ เธอหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า