บทที่ 1 แอปฯ หาคู่ (5)

          “ขอขึ้นไปฉี่ที่ห้องน้ำในห้องเธอได้ไหม” เพทายหรี่ตาราวกับกำลังปวดมาก จนมานิตาอดสงสารไม่ได้เพราะเข้าใจว่าเวลาที่เราปวดฉี่มันทรมานมากแค่ไหน

          “จะดีเหรอ”

          “ดี...หอเธอไม่ใช่หอหญิงไม่ใช่ไง ขอขึ้นไปฉี่นิดเดียวได้ไหม ขอร้องล่ะ อย่าให้แตกราดเลย”

          “พูดอะไร ทุเรศอะ ไปๆ รีบไปจะได้รีบกลับ” ว่าจบสาวร่างเล็กก็เปิดประตูแล้วเดินนำหน้าชายหนุ่มไป โดยไม่ทันได้ดูเลยว่าเพทายกำลังแสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

          ร่างใหญ่เดินตามคนตัวเล็กพร้อมกับมองร่างบอบบางจากทางด้านหลัง วันนี้มานิตาไม่ได้ใส่เสื้อช็อปอย่างทุกวันเธออยู่ในชุดนักศึกษาตัวเล็กพร้อมทั้งกระโปรงพีชที่ไม่สั้นไม่ยาวเกินไป ทำเอาคนที่มองบั้นท้ายงามงอนอยู่ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ

          “ถึงแล้ว...รีบเข้าไปฉี่สิ”

          มานิตาเปิดประตูให้คนตัวโตเข้าไป เพทายก็รุดหน้าไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จากนั้นมานิตาก็ปิดประตูหอพักของตัวเองทันที และรอให้เพื่อนชายเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อยจนกระทั่งเธอรอเพทายที่หน้าห้องน้ำเกือบสิบนาทีจนต้องร้องเรียก

          “เพ...เข้าไปนานจัง...ถ่ายหนักหรือไง...”

          “เปล่า” เสียงเข้มตะโกนออกมา

          “แล้วเข้าไปทำอะไรนานจัง ฉันก็ปวดฉี่นะ” ร่างเล็กบดเบียดเรียวขาของตัวเองไปมาเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกปวดฉี่เอาไว้

          “เสร็จแล้ว...” ว่าจบร่างใหญ่ก็เดินออกมาในสภาพเปลือยท่อนบนทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตาค้างเพราะเห็นร่างกายขาวผ่องของเพทายเต็มๆ ตา รูปร่างสูงใหญ่แผงอกกว้างที่มีไหล่กำยำ และเมื่อไล่มองที่หน้าท้องแกร่งมันแข็งเป็นลอนจนเธอเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว

          ‘พระเจ้า เพทายหุ่นดีเป็นบ้า คนอะไรเกิดมาหน้าตาดีไม่พอ พระเจ้ายังสร้างให้หุ่นดีอีก’

          “มองขนาดนี้กินกันเลยไหม” เมื่อเสียงทุ้มเปล่งออกมาทำเอาคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่ถึงกับหลุดออกจากภวังค์เพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันแทบจะจริงทุกอย่าง

          “บ้า...แล้วถอดเสื้อทำไม ไหนว่าเข้าไปฉี่”

          “ก็ฉี่ แต่พอดีกดสายฉีดผิด มันเลยพุ่งโดนเสื้อหมดเลย เปียกหมดเลยเนี่ย” มือหนาโชว์เสื้อนักศึกษาสีขาวของตัวเองที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปทั้งตัว จนเธอสงสัยว่าเขาไปทำอิท่าไหนถึงได้เปียกหมดแบบนี้

          “เอ้า! อะไรของนายเนี่ย แล้วจะกลับบ้านยังไง”

          “ขอนอนนี่ก่อนได้ไหม”

          “ฮะ...ไม่ได้สิ นายเอารถมานี่ เดินไปเปียกๆ แบบนี้ก็กลับบ้านได้ไหม” เจ้าของเสียงหวานร้องแว้ดเมื่อเพื่อนมาขอค้างด้วย ถ้าเป็นเพื่อนผู้หญิงเธอจะไม่ว่าอะไรเลย

          ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึกว่าเพทายรุกเธอเหลือเกิน แต่มานิตาก็พยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะที่ผ่านมาเพทายก็เป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด อาจจะมีแซวกันบ้างตามประสาเพื่อน แต่แค่รู้สึกว่าช่วงหลังๆ เพทายดูรุกเธอแปลกๆ แค่นั้น

          ครืด!!

          ยังไม่ทันที่สองหนุ่มสาวจะได้คุยอะไรกันมากไปกว่านี้ เสียงฟ้าร้องด้านนอกก็ดังขึ้น มานิตาชำเลืองมองที่หน้าต่างแล้วรู้สึกว่าฟ้าฝนก็เป็นใจเสียเหลือเกิน นี่ไม่ใช่นิยายนะทำไมฝนดันมาตกถูกจังหวะเสียจริง

          “ว้า...ฝนตกละ หนักด้วยนะ จะขับรถกลับยังไงเนี่ย...ขอนอนที่นี่ก่อนได้ไหม หรือไม่ถ้าฝนหยุดตกแล้วจะกลับ” ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานที่ทำท่าทางกังวล จนเขาเปรยออกมาเพราะไม่อยากให้สาวเจ้ารู้สึกไม่ดี

          “ก็ได้ งั้นหลีกไปหน่อย ฉันจะไปอาบน้ำ” แขนบางดันร่างหนาให้ออกห่างจากห้องน้ำจนรู้สึกถึงหน้าท้องลอนสวยที่แกร่งจนเธอวูบวาบเลย

          “อาบด้วยได้ไหม”

          “อะไร...ทะลึ่งไหมเนี่ย” ใบหน้าหวานเงยมองคนตัวโตที่พูดจาสองแง่สองง่ามจนเธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย

          “จะได้ประหยัดน้ำไง” ว่าจบร่างหนาของเพทายก็ขยับเบียดตัวเองเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก จนหญิงสาวรับรู้ว่าแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับผนังห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

          “จะ...จะทำอะไร” ด้วยความที่ส่วนสูงห่างกันเยอะมากเธอเลยต้องเงยหน้ามองคนตัวโตที่ตอนนี้กำลังก้มมองเธอแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

          “คิดว่าจะทำอะไรล่ะ เวลาที่ผู้หญิงผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง” ขณะที่พูดมือหนาของคนตัวโตก็เลื่อนมาโอบเอวบางเอาไว้แล้วรั้งให้เธอแนบชิดกับเขาให้มากที่สุด

          “อย่าทำอะไรบ้าๆ เราเพื่อนกันนะเว้ย” ดวงตาสวยสั่นระริก ยิ่งตอนนี้เธอได้กลิ่นหอมๆ จากกายหนาทำเอาหัวใจสาวเต้นแรง ร่างกายที่เปลือยของเขาทำเอาเธอควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ กระทั่งรับรู้ว่าใบหน้าหล่อเหลากำลังโน้มลงมาใกล้

          ติ๊ด!!

          เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือราวกับระฆังช่วยชีวิตเอาไว้ ร่างเล็กสะดุ้งพร้อมกับผลักอกแกร่งให้ออกห่างซึ่งเธอเห็นแวบหนึ่งที่เพทายยิ้มออกมาแต่มันเป็นยิ้มร้ายๆ ที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร

          ร่างเล็กเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วจะเอาเข้าไปในห้องน้ำด้วย แต่มือหนาของเพทายกลับคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนที่เธอจะเข้าไปข้างใน

          “จะเอาโทรศัพท์เข้าไปทำไม รีบอาบน้ำดิ”

          “จะเอาไปเปิดเพลงฟังตอนอาบน้ำ” เสียงหวานบอกก่อนเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับคนตัวโตที่ทำเหมือนจับผิดเธอทุกอย่าง

          “จะเอาไปเปิดเพลงฟังหรือจะไปแอบคุยกับใครกันแน่” ดวงตาคมกริบหรี่ตามองราวกับกำลังจับผิด แล้วไม่รู้ทำไมเธอต้องรู้สึกกลัวสายตาของเขาด้วยนะ กลัวว่าตัวเองจะทำผิดแล้วทำให้เขาไม่สบายใจ

          “อะไร...จะคุยกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม” ดวงตากลมโตเหลือบมองเพทายที่เอาแต่จ้องมองเธอไม่วางตา แถมมือที่กำข้อมือเล็กก็เริ่มเพิ่มแรงมากขึ้นจนรู้สึกเจ็บ “เจ็บนะเพ...จับข้อมือเราแรงไปไหม”

          มานิตานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อมือใหญ่เพิ่มแรงบีบมากขึ้น มือของเขาใหญ่มาก ใหญ่กว่าข้อมือของเธอมากๆ

          “เอาโทรศัพท์วางตรงนี้ แล้วเข้าไปอาบน้ำซะ...ไม่ต้องเอาเข้าไป” เพทายบอกอย่างออกคำสั่ง จากนั้นก็ดึงโทรศัพท์มือถือในมือของเธอออกไปจนเธอหน้าเหวออย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องทำเหมือนหวงเธอด้วย ถ้าไม่คิดอะไรอย่ามาทำให้รู้สึกคิดลึกได้ไหม

          “แต่...”

          “จะอาบดีๆ หรือจะให้เข้าไปอาบน้ำด้วย แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าฉันเข้าไปด้วย มันไม่จบแค่อาบน้ำด้วยกันหรอกนะ” เพทายกดสายตามองคนตัวเล็กจนเธอตัวสั่นระริกอย่างกลัวๆ และเมื่อมือหนาปล่อยข้อมือเธอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบไปหยิบเสื้อผ้าที่จะใส่นอนพร้อมกับผ้าเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว ส่วนโทรศัพท์มือถือของเธอตอนนี้มันลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่เตียงแล้ว เพราะเมื่อครู่เพทายโยนมันไป ย้ำอีกครั้งว่าโยนจริงๆ ถ้าไม่คิดว่าเป็นที่นอนนุ่มๆ ป่านนี้โทรศัพท์ของเธอคงพังไปแล้ว

          “โยนแบบนี้ถ้าโทรศัพท์ฉันพังนายต้องชดใช้นะ!”

          “จะเอาอีกกี่เครื่องก็บอกมา เดี๋ยวซื้อให้หมด” เพทายบอกด้วยเสียงเคร่งขรึม

          “ชิส์...รวยสุดจ้า”

          “อยากมีผัวรวยไหมล่ะ เป็นให้ได้นะ”

          “ไม่คุยกับนายแล้ว ปวดจิต ไปอาบน้ำดีกว่า” ว่าจบคนตัวเล็กก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ทำการอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ปกติเธอเป็นคนที่อาบน้ำนานแต่เพราะคำพูดของคนตัวโตทำให้เธอเร่งรีบอย่างไม่รู้ว่าเพราะอะไรต้องทำตามคำพูดของเขา

          ก่อนจะออกจากห้องน้ำมือน้อยก็จัดการแง้มประตูเพื่อชะโงกหน้าไปดูก่อนว่าคนตัวโตกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ และเมื่อมองก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังนอนเล่นมือถือบนเตียงของเธออย่างสบายใจ

          “นี่...เพทาย...นายยังไม่อาบน้ำมานอนบนเตียงฉันได้ยังไง” ร่างเล็กเดินมายืนเท้าสะเอวมองเพทายที่นอนสบายใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          “ก็บอกว่าจะอาบพร้อมเธอเธอก็ไม่ยอม...”

          “ไอ้เพ...ทะลึ่งละ ไปอาบน้ำไป”

          “ค้าบ...ดุจังเลย ถ้าเป็นเมียจะดุขนาดไหน”

เพทายบอกแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนของมานิตาแล้วเอาพาดบ่าพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก่อนจะถึงห้องน้ำเขาก็ต้องเดินผ่านคนตัวเล็กที่ตอนนี้ร่างกายหอมกรุ่นจากกลิ่นสบู่อ่อนๆ

          “ตัวหอมจัง...” คนตัวโตโน้มเข้ามาใกล้แล้วทำท่าสูดดมความหอมจากกลิ่นกายหญิงสาว

          “ไอ้บ้า! ไปอาบน้ำเลยนะ มายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย”

          “หึ...” เพทายเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว แต่มานิตากลับกำลังยืนใจเต้นแรง เพราะจังหวะที่ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาเพื่อจะสูดดมกลิ่นจากกายเธอมันใกล้ชิดจนเธอหวั่นไหว