บทที่3 มนต์แสงจันทร์

ค่ำคืนในเมืองฉางซาเงียบสงบยิ่งกว่าในเมืองหลวงมากนัก มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรที่ร้องระงมมาจากสวนด้านนอก แสงจันทร์นวลผ่องลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้ฉลุ ลาดลงบนเตียงไม้หรูหราที่ปกคลุมด้วยผ้าห่มไหม

บนเตียงนั้น ร่างกายที่เคยสงบนิ่งราวกับรูปปั้นไร้วิญญาณมานานของเหยาหลิงเจิน คุณหนูสี่ของเจิ้นหนิงโหว พลันสะท้อนไหวอย่างรุนแรง

ดวงตาที่เคยว่างเปล่าไร้แววมาตลอดเจ็ดปี เปิดโพลงขึ้นในความมืด

ไม่มีความเหม่อลอย ไม่มีแม้แต่ความสงสัย มีเพียงความตื่นตัวอย่างสูงสุดและสัญชาตญาณอันแหลมคมของผู้ที่เคยผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน ดวงคู่นั้นกวาดมองไปทั่วห้องอย่างรวดเร็วเพื่อประเมินสถานการณ์

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในสมองคือความสงสัย เพราะนางจำไม่ได้ว่านอนหลับไปเมื่อไร แต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความสับสนอย่างรวดเร็ว

นี่คือที่ใด?

หลิวรุ่ยหลิน เจ้าสำนักผู้ทรงอำนาจแห่งสำนักอสนีเมฆา ที่ควรจะนอนอยู่ที่เรือนพักของตนเอง กลับตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย นางยกมือขึ้นกุมศีรษะที่ปวดหนึบๆ พยายามเรียกความทรงจำสุดท้ายกลับคืนมา

ทว่ากลับระลึกอะไรไม่ได้สักอย่าง นอกจากสำนึกรู้ว่าตนเองเป็นใคร

นางพยายามจะขยับกายอย่างเร่งรีบตามสัญชาตญาณ แต่ร่างกายกลับไม่ตอบสนอง!

แควก!

นางได้ยินเสียงเนื้อเยื่อฉีกขาดภายในกล้ามเนื้อเบาๆ พร้อมกับความปวดร้าวที่แล่นพล่านไปตามแขนขา หลิวรุ่ยหลินกัดฟันแน่น นางรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ได้ถูกใช้งานมานาน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ทั้งที่นางเป็นผู้ฝึกวรยุทธ์ที่ต้องรักษาความแข็งแกร่งของร่างกายอยู่เสมอ ความอ่อนแอและปวดเมื่อยนี้รุนแรงกว่าการบาดเจ็บจากการฝึกวรยุทธ์เสียอีก นางทำได้เพียงใช้ข้อศอกยันกายขึ้นนั่งพิงหัวเตียงเท่านั้น

ความรู้สึกแรกของนางนอกจากความปวดร้าว คือกลิ่นอับชื้นที่รุนแรงจนน่าคลื่นไส้ ชั่วขณะนั้นเองนางรู้สึกถึงเบื้องล่างที่ชื้นแฉะไปด้วยปัสสาวะที่ถูกปล่อยออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ข้าเนี่ยนะ... ฉี่รดที่นอน!

หลิวรุ่ยหลินแทบจะอาเจียนออกมาด้วยความขยะแขยง และความโกรธที่ร่างกายนี้ไม่เชื่อฟังคำสั่งเอาเสียเลย

“ทำไมร่างกายข้าเป็นเช่นนี้” เสียงกระซิบเบาๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก เสียงนั้นฟังดูอ่อนแอและแหลมเล็กผิดไปจากน้ำเสียงทรงอำนาจที่นางคุ้นเคย “นี่... เสียงของข้า!”

ความตื่นตระหนกแผ่ซ่าน นางสำรวจร่างกายตนเองในความมืดด้วยความงุนงง ก่อนจะเหลือบมองไปยังกระจกทองเหลืองทรงกลมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ๆ ภาพสะท้อนในนั้นทำให้หลิวรุ่ยหลินต้องชะงัก ผิวพรรณนี้ละเอียดอ่อนราวหยกขาวไร้ตำหนิ รูปร่างบอบบางกว่าตัวนางที่เคยจำได้มากนัก โดยเฉพาะรูปร่างหน้าตาที่งามหมดจดอยู่ในช่วงวัยแรกแย้มย่างเข้าสู่วัยสาวเต็มตัว

ร่างนี้อายุไม่น่าจะเกินสิบห้าสิบหกปี...

และที่สำคัญที่สุด... วรยุทธ์ภายในหายไปจนเกือบหมด!

นี่คือความตกตะลึงครั้งที่สองที่ทำให้วิญญาณเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับหายใจติดขัด พลังวัตรที่สั่งสมมานับหลายสิบปีในฐานะผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูง หายไปจนเกือบไม่เหลือ มีเพียงร่องรอยบางๆ ที่หลงเหลืออยู่เท่านั้น

ทว่าความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สุดท้ายก่อนที่นางจะหมดสติไป ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ การถูกจู่โจม หรือฉากการตายของตนเองก็ตาม กลับว่างเปล่าราวกับถูกลบออกไป นางจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างเดิมของนางกันแน่

ด้วยสภาพนี้ นางไม่อาจหลบหนีไปไหนได้เลย และหากถูกผู้ที่ทำให้นางมาอยู่ในสภาพนี้จับได้ก่อนที่ความทรงจำทั้งหมดจะกลับคืนมา ตนเองก็คงถูกเชือดทิ้งอย่างง่ายดาย

ความอ่อนแอทางกายภาพบังคับให้หลิวรุ่ยหลินต้องใช้ไหวพริบปฏิภาณแทนการใช้กำลัง

นางพยายามรวบรวมสมาธิ สัมผัสถึงลมหายใจของคนรอบข้าง นางรับรู้ได้ว่ามีสตรีสองคนกำลังนอนหลับอยู่ห้องข้างๆ และมียามเดินตรวจตราอยู่ห่างออกไป

ยังไม่ปลอดภัย...

นางนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงท่ามกลางความเงียบ ใช้เวลาหลายชั่วยามในการทำความคุ้นเคยกับความรู้สึกของร่างใหม่ และพยายามฟื้นฟูพลังปราณที่อ่อนแอราวกับเส้นด้ายในร่างกาย ความจริงที่ว่านางสามารถย้ายมาอยู่ในร่างคนอื่นได้ ทั้งที่ความทรงจำถูกทำลายไปบางส่วน และร่างกายเดิมของนางสูญสลายไปแล้วหรือยัง...

นี่คือปริศนาที่ใหญ่กว่าการตายเสียอีก

นางต้องรู้ให้ได้ว่าร่างนี้เป็นของใคร และเหตุใดร่างนี้ถึงถูกทิ้งไว้ในสภาพที่อ่อนแอถึงเพียงนี้ ราวกับไม่เคยถูกดูแลมานาน