บทที่2 พระราชโองการโยกย้ายจวน

เมื่อเวลาผ่านไปเจ็ดวัน เหยาหลิงเจินก็ฟื้นคืนสติ นับว่าสวรรค์เมตตาแล้ว

ครอบครัวสกุลเหยารีบกรูกันเข้ามาด้วยความดีใจ รวมถึงกัวรั่วชิงที่กระโดดเข้าไปจับมือสหายอย่างดีใจจนน้ำตาไหล แต่ความปีติยินดีนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึงและความโศกเศร้าในเวลาต่อมา

เหยาหลิงเจินมองทุกคนด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าราวกับดวงแก้วใสที่ไม่มีจิตวิญญาณ นางไม่พูดจา ไม่ตอบสนองเมื่อมีคนเรียกชื่อ ไม่ยิ้ม ไม่ร้องไห้... ราวกับจิตวิญญาณได้ถูกทิ้งไว้ในสระน้ำเย็นจัดนั้นแล้ว

ร่างกายยังอยู่ แต่สติปัญญานั้นได้หายไป

กระทั่งหมอหลวงที่ถูกเชิญมายังยืนยันว่าอาการของนางเข้าข่าย ‘สติปัญญาเสื่อมถอย’ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า ‘คนเขลาเบาปัญญา’

“นาง... นางไม่เป็นไรใช่หรือไม่” เหอเหมียวลี่ถามหมอหลวงด้วยเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าจะยอมรับความจริง

เหยาจิ้นทงทรุดตัวลงข้างเตียงบุตรสาว น้ำตาไหลอาบแก้มบุรุษผู้แข็งแกร่ง

“เจินเอ๋อร์... ลูกพ่อ... ลองเรียกท่านพ่อดูสิ”

เหยาหลิงเจินยังคงจ้องมองไปที่เพดาน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

กัวรั่วชิงมองสหายรักด้วยความสับสน ตามด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส นางกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างรุนแรง ร่างเล็กๆ ทรุดฮวบลงข้างเตียง พร่ำเรียกชื่อเหยาหลิงเจินซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ

วันนั้น... ทุกคนในจวนเจิ้นหนิงโหวต่างจมอยู่ในความเงียบงันและน้ำตาที่ท่วมท้น เหยาหมิงที่ปกติเป็นคนใจร้อนอยู่แล้ว ถึงกับขว้างปาข้าวของในเรือนด้วยความโกรธที่ไม่อาจยอมรับชะตากรรมของน้องสาวที่เขารักที่สุดได้

ความรู้สึกผิดของกัวรั่วชิงนั้นกลายเป็นรอยแผลที่ฝังลึกอยู่ในใจของเด็กหญิง นางสัญญาว่าจะดูแลเหยาหลิงเจินตลอดไปเพื่อชดเชยสิ่งที่เกิดขึ้น...

เรื่องราวความโชคร้ายของบุตรีจวนเจิ้นหนิงโหว กลายเป็นประเด็นซุบซิบนินทาไปทั่วเมืองหลวงในเวลาอันรวดเร็ว

“บุตรีคนรองของตระกูลเหยา... เสียสติไปแล้ว”

“น่าสงสารท่านโหว ได้ยินว่าเดิมทีคุณหนูสี่เป็นเด็กที่ฉลาดน่ารักยิ่งนัก”

“นั่นแหละคือโชคร้าย ตระกูลใหญ่เช่นนี้กลับมีบุตรีปัญญาอ่อน... ดูแล้วคงต้องเก็บซ่อนไว้ในจวนชั่วชีวิต”

เหยาจิ้นทงพยายามใช้ตำแหน่งและอำนาจของตนอธิบายว่าบุตรสาวเพียงแค่ป่วยหนักเท่านั้น ไม่ได้เสียสติจริงๆ เสียหน่อย แต่ก็ไม่มีใครสนใจสิ่งที่เขาพูดเลย สายตาที่ผู้คนมองมาเต็มไปด้วยความสงสารระคนดูถูก สร้างความเจ็บปวดให้แก่คนสกุลเหยาเป็นอย่างมาก

เหยาจิ้นทงผู้รักครอบครัวเป็นที่สุด รู้สึกอับอายและซึมเซาอย่างหนัก เขาไม่อาจทนให้ภรรยาและบุตรสาวต้องทนรับสายตาเหยียดหยามเหล่านี้ได้อีกต่อไป

เมื่อฮ่องเต้ทรงทราบสถานการณ์ ทรงเห็นพระทัยในความซึมเซาของเจิ้นหนิงโหวและคนสกุลเหยา กอปรกับเจ้าเมืองฉางซาคนปัจจุบันส่งหนังสือมาขอปลดเกษียณพอดี พระองค์จึงเห็นหนทางในการช่วยปลอบประโลมจิตใจของคนในจวนเจิ้นหนิงโหว

เหยาจิ้นทงถูกเรียกเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ในห้องทรงอักษร บรรยากาศเงียบสงบและเป็นส่วนตัว ต่างจากความเคร่งครัดและวุ่นวายของท้องพระโรง

“เจิ้นหนิงโหว… เจ้าจงเงยหน้าขึ้นเถิด” สุรเสียงของฮ่องเต้แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนและเห็นใจ

เหยาจิ้นทงคุกเข่าก้มหน้าต่ำ น้ำตาคลอหน่วย “กระหม่อมไม่อาจปกป้องธิดาและครอบครัวให้พ้นจากคำนินทาได้ เป็นความผิดของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านโหวอย่าโทษตนเองเลย อุบัติเหตุนั้นไม่มีใครอยากให้เกิด เรื่องราวในจวนของท่าน ข้าทราบดีทั้งหมด” พระองค์ทรงถอนหายใจยาว “คำพูดของผู้คนนั้นคมยิ่งกว่าดาบ นับตั้งแต่บุตรีของเจ้าล้มป่วย ใบหน้าของเหอฮูหยินก็ดูซูบซีดลงไปมาก แม้แต่เจ้าเองก็ดูเหน็ดเหนื่อยไม่ต่างกัน”

“กระหม่อม… เพียงแต่ไม่อาจทนให้ผู้อื่นวิภาควิจารณ์บุตรสาว และมองนางด้วยสายตาดูถูกอีกต่อไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เหยาจิ้นทงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ฮ่องเต้ทรงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เดิมทีข้ากำลังมองหาผู้มีความสามารถและซื่อสัตย์ไปดูแลเมืองฉางซา เพราะเจ้าเมืองเพิ่งขอปลดเกษียณ เมืองฉางซาเป็นเมืองใหญ่อยู่ทางทิศใต้ บรรยากาศสงบ เหมาะกับการพักฟื้นร่างกายและจิตใจ”

พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์ไปหยิบเอกสารบางอย่างบนโต๊ะ “นอกจากนี้ ข้ายังได้ยินมาว่า ที่เมืองฉางซามีหมอเทวดาแซ่จาง อาศัยอยู่แถบชานเมือง ฝีมือของเขาล้ำเลิศยิ่งนัก สามารถรักษาโรคประหลาดที่แพทย์หลวงไม่อาจรักษาได้ ข้าจะส่งจดหมายแนะนำตัวไปให้เจ้า” พระองค์ทรงมองใบหน้าซูบตอบของเจิ้นหนิงโหวอย่างพิจารณา ก่อนจะตรัสถามอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าอยากจะพาครอบครัวไปพักผ่อนที่นั่นสักระยะหนึ่งหรือไม่? ไปในนามของเจ้าเมืองฉางซา เพื่อให้เจ้ามีเวลาดูแลรักษาอาการบุตรีของเจ้าอย่างเต็มที่ และหลีกหนีจากลมปากในเมืองหลวงเสีย”

เหยาจิ้นทงเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ฮ่องเต้ด้วยความตกตะลึงระคนซาบซึ้ง พระเมตตานี้มิใช่การลงทัณฑ์ แต่คือการให้โอกาสชีวิตใหม่ชัด ๆ ความหวังเรื่องบุตรีพลันสว่างวาบขึ้นมาในใจ

“ฝ่าบาท… กระหม่อม… กระหม่อมยินดีพ่ะย่ะค่ะ หากกระหม่อมและครอบครัวได้รับโอกาสเช่นนี้… กระหม่อมจะไม่มีวันลืมพระมหากรุณาธิคุณนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ทรงโบกพระหัตถ์ “เมื่อเป็นความประสงค์ของเจ้า ก็จงไปเถิด”

หลังจากนั้นไม่นานก็มีพระราชโองการลงมา ให้เหยาจิ้นทง เจิ้นหนิงโหว พ้นจากตำแหน่งในราชสำนักเมืองหลวง และให้ไปดำรงตำแหน่งเป็น เจ้าเมืองฉางซา โดยให้คงไว้ซึ่งบรรดาศักดิ์และเกียรติยศแห่งเจิ้นหนิงโหว

สำหรับคนนอก นี่คือการลดตำแหน่ง และเนรเทศอย่างชัดเจน

แต่สำหรับสกุลเหยา นี่คือการได้รับโอกาสหายใจ

เหยาจิ้นทงยอมรับพระบัญชาอย่างน้อมน้อม เขาสั่งให้บ่าวไพร่เก็บข้าวของและเตรียมตัวย้ายจวนไปฉางซาอย่างเงียบๆ โดยไม่จัดงานเลี้ยงอำลาใดๆ เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาผู้คน

“ลี่เอ๋อร์... ไปอยู่ฉางซา เราจะหาหมอเทวดาที่นั่นมารักษาเจินเอ๋อร์ให้หายดีให้ได้” เหยาจิ้นทงกุมมือภรรยาอย่างให้กำลังใจ

เหอเหมียวลี่พยักหน้าน้ำตาคลอเบ้า “เจ้าค่ะ ท่านโหว ที่นั่นไม่มีใครรู้จักเจินเอ๋อร์ จะไม่มีใครมาดูถูกลูกของเรา”

ด้วยเหตุนี้ สกุลเหยาจึงย้ายออกจากเมืองหลวงไปในฤดูใบไม้ผลิปีถัดมาอย่างโดดเดี่ยว ทิ้งจวนบรรพบุรุษไว้เบื้องหลัง เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองฉางซาอันห่างไกล โดยหวังว่าความสงบสุขจะนำปาฏิหาริย์มาสู่บุตรีคนรองของพวกเขาได้