chapter 12

“แย่แล้ว ๆ ต้องรีบหนี” ปากกล่าวเช่นนั้นหากความกลัวทำให้เก้าเทียนรุ่ยตัวสั่น แม้สมองจะสั่งการให้หนีหากตัวกลัวแข็งทื่อราวกับก้อนหิน ยิ่งเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกจับเอาไว้ก็ยิ่งทำให้เขาลนลานจนมิรู้ว่าจะทำอย่างไรดี

“ปล่อยข้านะ...ปล่อย!” หากยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ แรงที่ทุ่มลงมาบนแขนก็ยิ่งมากเท่านั้น หากมิรีบ...มินานแขนเขาคงจะหักเป็นแน่

“ท่านแม่ขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยพยายามข่มกลั้นความกลัวเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่วเบาที่ดูเหมือนว่าเมื่อเขาลดอาการแข็งขืนลง เมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพหยุดชะงักไป มันก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมา กล้าที่จะเอ่ยต่อไปว่า

“ท่าน...ปล่อยข้าเถอะขอรับ” เก้าเทียนรุ่ยรีบปลดมือที่บีบแขนออกอย่างช้า ๆ โดยที่ดวงตายังคงมองสบกับท่านแม่ทัพอยู่ แม้จะมิใช่คนช่างสังเกตอะไรเลย หากก็ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น เหมือนกับว่าภายในร่างกายของท่านแม่ทัพจะมีการต่อสู้เกิดขึ้น เขาก็มิรู้ว่าเผลอตัวจับมือแกร่งไปได้อย่างไร

“จะอะไรก็ตามที่ท่านมีสติรับรู้และต้านมันอยู่ ข้าเชื่อว่าท่านสู้มันได้แน่นอน ข้าเชื่อเช่นนั้นนะขอรับ”

กลิ่น...มันเหมือนจะบางเบาสลับรุนแรงขึ้นเป็นระยะ หากได้ทานผักผสมยาที่ข้าเคี่ยวนานเกือบจะสองชั่วยาม[1] ท่านแม่ทัพน่าจะมีแรงต้านทานสิ่งที่เกิดขึ้นนะ หากเมื่อจะไปทำอย่างที่คิด กลิ่นเหม็นจนทำให้มึนศีรษะก็ถาโถมเข้าหาอย่างรุนแรงและรวดเร็วพร้อมกับมือเขาที่ถูกจับกุมเอาไว้ 

“เฮ้ย!” ยังมิทันจะได้ขัดขืนเขาก็ถูกเหวี่ยงลงมาบนเตียงนอนพร้อมกับสองแขนที่ถูกจับไปตรึงไว้เหนือศีรษะ กายแกร่งนั่งทับบนกายเขา ในดวงตาที่ขาวโพลนจ้องมองมาพร้อมกับ...แสยะยิ้ม นั่นยังมิทำให้เก้าเทียนรุ่ยใจเท่ากับกายที่แม้จะผอมแห้งแต่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งโน้มลงมา

“ปล่อย...ปล่อยข้านะ!”

จะกล่าวว่าวาจาของเขาแผ่วเบาเกินไปก็มิใช่ เขาตะโกนออกไปสุดเสียงแล้วนะ แต่ก็ยังรู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกไปจะมิอาจทำให้ท่านแม่ทัพมีสติรับรู้และรู้สึกตัวว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่ แล้วยังจะโน้มกายลงมาจนดวงตาใกล้จะแตะเข้ากับปลายจมูกของเขาด้วย นั่นทำให้เก้าเทียนรุ่ยเห็นว่าตรงกึ่งกลางหน้าผากของท่านแม่ทัพคล้ายจะปริ...มันเหมือนกับมีการเคลื่อนไหว หากความคิดของเขามันก็หยุดชะงักเมื่อปากของท่านแม่ทัพแนบลงมาบนแก้ม

เฮ้ย! เก้าเทียนรุ่ยได้แต่ทำตาโตก่อนจะกะพริบปริบ ๆ เมื่อโดนหอมแก้มโดยมิทันจะได้ตั้งตัว แม้ที่ซึ่งเขาจากมา เขาจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน หากสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างแฟนก็มีเพียงแค่การจับมือและโอบกอดกันเท่านั้น กว่าจะได้หอมแก้มก็คบกันเกือบจะเป็นปี อีกทั้งนับครั้งได้ที่เขาได้หอมแก้มแฟนสาว ส่วนจูบ...มิมีเลยสักครั้ง พอโน้มหน้าลงไปอีกฝ่ายก็เบี่ยงหน้าหนี หากตอนนี้...มิเพียงแค่ถูกหอมแก้มทั้งสองข้าง เขายังเกือบจะถูก...จูบ! ด้วย

“ปล่อยข้านะ!” เพราะอีกฝ่ายมิทันจะได้ตั้งตัวด้วยคล้ายจะดมดอมกลิ่นกายของเขาอยู่ เก้าเทียนรุ่ยเลยดึงมือออกมาและผลักร่างผอมบางออกไป หากอีกฝ่ายกลับหัวเราะอย่างที่เขาได้ฟังแล้วหนาวยะเยือกไปทั้งแผ่นหลัง แขนแข็งแกร่งยังจะสอดเกี่ยวเข้าที่เอวบางพร้อมกับดึงร่างบอบบางลงไปนอนแนบชิด...ใกล้ชิดเสียจนเก้าเทียนรุ่ยได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแผ่วเบามากดังก้องหู เสียงหัวเราะแทบมิสะกิดหูเขาเท่ากับปากอุ่นที่มันแนบลงมาบนมุมปากของเขา ก่อนจะมีเสียงกระซิบแหบพร่าที่ดังมาว่า...

“หอม...อยากกิน”

หะ! เขาได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองท่านแม่ทัพด้วยความงุนงง ก่อนจะคิดได้ว่าเขาควรรีบดันคนตรงหน้าให้ถอยห่างไป แต่กลับกลายเป็นว่าสองกายกลับแนบชิดกับท่านแม่ทัพที่ยกมือขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าเขา

“ปล่อย...ปล่อยข้านะ”

“หอมมาก...ขอกินหน่อย”

แล้วคนที่กล่าวอย่างกับคนที่ใจมิอยู่กับตัวก็กดจมูกลงมาที่แก้มของเขาที่หนักกว่าครั้งแรกด้วย เพราะจมูกและปากคลอเคลียอยู่บนแก้มเขา ก่อนจะขบเคลื่อนลงไปขบกัดลำคอ

“ปล่อยข้านะ” เก้าเทียนรุ่ยพูดเสียงสั่น เพราะสัมผัสที่ทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ อย่างที่อธิบายมิได้ ยิ่งเขาเบี่ยงหน้าหนีและพยายามผลักไสมากเท่าไหร่ ท่อนแขนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีแรงกลับรัดแน่นเสียจนเขาแทบหายใจมิออกที่มาพร้อมกับปากหนาขบเคลื่อนขึ้นมาจนแนบชิดกับริมฝีปากของเขาและกดลงมา...

“อื้อ...” หนักกว่าถูกรัดราวกับงูรัดเหยื่อก็จูบแรกของเขานี่แหละที่ถูกแม่ทัพปีศาจแย่งชิงไปหน้าด้าน ๆ

“อร่อย”

หะ! เก้าเทียนรุ่ยได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ เมื่อได้ยินคนที่แย่งชิงจูบแรกของตนเองไปกล่าวออกมาก่อนจะหมดสติและฟุบลงบนตัวเขา

‘มันเกิดอะไรขึ้น’ เก้าเทียนรุ่ยงุนงงไปขณะหนึ่ง ก่อนจะได้สติกลับมาเพราะกายใหญ่ที่ทับลงบนตัวเขา

“ท่านแม่ทัพ” เก้าเทียนรุ่ยยื่นมือไปทาบบนไหล่กว้างพลางเขย่ากายผอมบางอย่างขลาดกลัว หากเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมิได้สติก็เลยทุ่มแรงลงไปอีกนิด...ผลก็ยังคงเช่นเดิม แต่อย่างไรเขาก็ควรลองอีกครั้งที่แรงกว่าเดิมไปอีกเล็กน้อย

“ท่านแม่ทัพ” มิใช่เพียงแค่อีกฝ่ายมิโต้ตอบ หากกลิ่นที่เคยได้สัมผัสก็หายไปแล้วด้วย

ถ้าเช่นนั้น...ที่เขาสงสัยอยู่นั้น มิผิดจริง ๆ ดูเหมือนว่าผักผสมยาที่ปรุงมาจะมีส่วนช่วยปลุกสติให้ท่านแม่ทัพฟื้นขึ้นมา ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้แม้เขาจะยังคงมีความวิตกกังวลและหวาดกลัวอยู่ หากก็ควรเร่งทำ...

เก้าเทียนรุ่ยรีบผลักร่างของท่านแม่ทัพใหญ่ลงจากกาย จนเหนื่อยถึงทำได้สำเร็จ

“ท่านนี่นะ” เก้าเทียนรุ่ยจิ้มอกกว้างด้วยความโมโห “นอกจากจะนอนหลับยาวแล้ว ยังจะแย่งชิงเอาจูบแรกของข้าไปอีก มิเพียงแค่นั้นยังจะทำให้ข้าตื่นตระหนกมิน้อยเลย รอให้หายจากป่วยก่อนเถอะ ข้าจะเก็บเงินค่ารักษาให้มากที่สุด”

เก้าเทียนรุ่ยรีบเดินไปหยิบถ้วยยาและช้อนที่ทำจากไม้เพื่อตักยาป้อนให้กับท่านแม่ทัพ หากคราวนี้กลับมีปัญหา...มิว่าทำอย่างไรยาที่ป้อนก็มิเข้าไปในปากท่านแม่ทัพเลย หากยังคงทำเช่นนี้อยู่ เขาคงจะต้องกลับไปเคี่ยวน้ำผักใหม่อีกครั้งแน่

[1] 1 ชั่วยามเท่ากับ 2 ชั่วโมง