12/3 นักโทษ

เมืองเซียงฝาน อำเภอชีชิว

หลังถูกปลดออกจากตำแหน่งองค์รัชทายาท หย่งสวินในนามนักโทษถูกเนรเทศมาอยู่หมู่บ้านใกล้ปืนเที่ยง รับราชการในอำเภอเล็กๆ ให้ผู้คนดูแคลน ถึงยังงั้นต่อให้พบเจอความอดสูแร้นแค้นใดใด หย่งสวินพยายามดิ้นรนเอาชีวิตไปให้ได้ เพราะตราบใดที่ยังมีชีวิตรอด เขาก็ยังมีโอกาสทวงคืนในสิ่งที่ควรเป็นของเขากลับคืนมา

ทว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น เมื่อหย่งสวินที่ไร้อำนาจโดยพลันถูกคนไล่ล่า ดังนั้นเพื่อเอาชีวิตรอด หลายปีมานี้เขาเลยผูกสัมพันธ์กับหลี่หลินผู่ หรือในตอนนี้คือหลี่โหวคนใหม่ของจวนสกุลหลี่เพื่อรับความคุ้มครอง

แม้การขอร้องผู้อื่นจะเป็นสิ่งที่เขาเกลียดชังยิ่งก็ตาม

ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างดี สามารถเอื้อประโยชน์ต่อกัน รวมทั้งหย่งสวินไม่อยากเชื่อว่าหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้หลี่โหวยอมยื่นมือช่วยเหลือเขาในยามตกทุกข์เป็นเพราะเขาให้ข้อมูลเหยาอี้เหยาได้

แน่นอนว่าหย่งสวินที่ต้องการความช่วยเหลือไม่มีทางบอกหลี่โหวเรื่องยาพิษ

ทว่าในใจหย่งสวินมีคำถามหนึ่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหยาอี้เหยามีชีวิตรอดมาได้อย่างไร เพราะเขามียาระงับพิษให้นางแค่นั้น แต่หลายปีมานี้นางก็ยังคงมีชีวิตรอดมาได้

แล้วยอดฝีมือคนใดที่ยอมสละร่างกายเพื่อเลี้ยงแมลงคุณไสยให้นางกัน?

หรือจะเป็นฉู่ซีเย่…เพราะนอกจากเขา คนที่พอจะมีฝีมืออยู่บ้างก็ไม่มีแล้ว

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าพลันปรากฏ

“ฉู่ซีเย่ยอมเลี้ยงแมลงคุณไสยเพื่อนางงั้นหรือ? ดูท่าเจ้าเองก็มีหัวจิตหัวใจกว่าที่ข้าคิด”

รอยยิ้มบนใบหน้าหย่งสวินเปลี่ยนไปทันทีเมื่อบ่าวรับใช้หนึ่งเดียวในเรือนวิ่งมาแจ้งว่ารถม้าของหลี่โหวจากต้าหย่งมาถึงอำเภอชีชิวแล้ว

อีกทั้งหลี่โหวจะพักที่อำเภอชีชิวหนึ่งคืน ก่อนจะเดินทางขึ้นเหนือต่อไปยังเมืองโจวอี้ ควบม้าเร็วไม่เกินหนึ่งสัปดาห์

"ข้าอยากรู้ว่าถ้ามีคนจะมาแย่งคนที่เจ้าฟูมฟักมานาน เจ้าจะทำอย่างไร...ฉู่ซีเย่”

หย่งสวินเหยียดยิ้ม แต่เห็นแด่มิตรภาพในวันวาน เขาจึงเขียนจดหมายส่งไปเตือนฉู่ซีเย่เสียหน่อย เป็นของขวัญวันเกิดให้เขา

"ให้ส่งอย่างด่วนหรือไม่ขอรับ"

"ด่วน ถึงก่อนวันเกิดฉู่ซีเย่ได้ข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม"

ทหารเฝ้ายามภายในคุกใต้ดินแบ่งเป็นสามผลัด ผลัดกันทุกๆ สามชั่วยาม

เวลานั้นถึงเวลาผลัดเวรพอดี ทหารเฝ้ายามชุดเดิมจึงออกไปแล้วแทนที่ด้วยทหารเฝ้ายามชุดใหม่

ทุกคนเข้ายืนประจำตำแหน่ง ทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างดี คอยสอดส่องและตรวจตราทุกอย่างรอบคอบ

เพราะหากไม่ระวังให้นักโทษคนสำคัญอย่างฟู่เจิ้งชิวหลุดออกไปได้ ต่อให้จะมีกี่หัวก็คงรับผิดชอบไม่ไหว

ยามนั้นเป็นเวลาเที่ยงตรง พ่อครัวให้บ่าวรับใช้มาส่งอาหารตามปกติ ซึ่งมีตราประจำตัวของห้องครัวอย่างถูกต้อง

“มาส่งอาหารให้นักโทษ”

“ขอตรวจสอบสักครู่” เพราะเป็นนักโทษคนสำคัญจึงต้องตรวจสอบทุกอย่างอย่างละเอียด โดยเฉพาะอาหารการกิน แต่แล้วในระหว่างที่ทหารกำลังใช้เข็มเงินตรวจ นักฆ่าที่แฝงตัวเข้ามาก็ลงมืออย่างโหดเหี้ยม

ชายผู้นั้นซุกซ่อนอาวุธอยู่ในเส้นผม ลักษณะคล้ายปิ่นแต่ปลายด้ามแหลมคมใช้ปาดคอและแทงทะลุหัวใจคนได้อย่างรวดเร็วแม่นยำ

ความเก่งกาจเชี่ยวชาญทำให้พริบตาก็สามารถสังหารทหารเฝ้ายามจนเกลี้ยงคุกใต้ดิน ก่อนที่เขาจะรีบเร่งฝีเท้าวิ่งต่อไปยังห้องขังสุดท้าย

ทว่ายิ่งใกล้ แผ่นหลังอันองอาจที่เห็น ก็ทำให้ต้องหยุดเท้า

ไม่ใช่ คนในกรงขังไม่ใช่ฟู่เจิ้งชิว!

“จำไว้ว่าอะไรที่ง่ายเกินไป คือกับดัก” ฉู่ซีห่าวยืนอยู่ไม่ไกล ไอสังหารแผ่กระจายอย่างเข้มข้น “ข้าให้เจ้าเข้ามาได้ แต่คงให้ออกไปไม่ได้”

เหยาอี้เหยากลับถึงจวนสกุลฉู่ในช่วงสาย นางกินอาหารเช้าแล้วนั่งอ่านหนังสือรอฉู่ซีเย่ทั้งวันโดยไม่กล้าออกไปไหน เนื่องจากเขาสั่งแล้วว่าให้นางอยู่รอเขากลับมา

ตั้งแต่เช้าจนค่ำ นางเลยนั่งจับเจ่าเฝ้าศาลอยู่ในห้องหนังสือจนอ่านจบไปหลายม้วน ก็ไร้วี่แววว่าเขาจะกลับมา

เหยาอี้เหยาจึงออกจากห้องหนังสือแล้วกลับไปที่เรือนของตนเอง เวลานั้นค่ำมากแล้ว ท้องจึงเริ่มร้อง

“จิ่งเถียน ข้าอยากรับสำรับแล้ว”

“ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนูเหยา วันนี้ซื่อจื่อให้คนมาเรียนว่าท่านจะกลับมารับสำรับพร้อมคุณหนู ดังนั้น…”

“ดังนั้นข้าจึงต้องรอกินข้าวพร้อมเขา”

จิ่งเถียนย่อตัวลง “หากคุณหนูหิว ข้าน้อยจะไปนำขนมมาให้ท่านทานรองท้องก่อน”

“จวนสกุลฉู่ไม่ใช่ไม่มีขนมหวานหรือ” อาหารการกินภายในจวนสกุลฉู่ค่อนข้างเรียบง่าย เน้นจืดเน้นผัก ดังนั้นพวกขนมหวานอย่าได้เอ่ยถึง

“เรียนคุณหนู นับตั้งแต่ท่านกลับมา ซื่อจื่อให้พ่อครัวทำขนมหวานติดไว้เสมอเจ้าค่ะ”

“อ่อ” เหยาอี้เหยาไม่อยากเชื่อว่าฉู่ซีเย่จะมีเมตตาเพียงนี้

“คุณหนูจะรับสักหน่อยไหมเจ้าคะ”

“รับ ว่าแต่มีขนมอะไรบ้างหรือ?”

“ขนมดอกสน ขนมกุ้ยฮวา ขนมสอดไส้ดอกโม่ลี่เจ้าค่ะ”

ขนมโปรดนางทั้งนั้นเลยนี่นา เลยตัดสินใจไม่ได้ว่าจะรับขนมใด

“หากคุณหนูตัดสินใจไม่ได้ เช่นนั้นรับทั้งหมดเลยดีไหมเจ้าคะ” จิ่งเถียนช่างรู้ใจยิ่ง

“เช่นนั้นเอามาอย่างละสองชิ้น”

เหยาอี้เหยาขอขนมไปอย่างละสองชิ้น แต่จิ่งเถียนนำมาเผื่อมากกว่านั้น คนขี้เสียดายอย่างนางเลยกินจนหมด

เมื่อหนังท้องตึง ตัวขี้เกียจก็พลันสำแดงเดช อีกทั้งเมื่อคืนนอนหลับไม่ใคร่ดีนัก นางเลยเผลอหลับไประหว่างรอฉู่ซีเย่กลับมา

ซึ่งไม่รู้ว่านางหลับไปนานแค่ไหน จิ่งเถียนถึงได้มาปลุกนาง

“ซื่อจื่อกลับมาแล้วหรือ” เหยาอี้เหยาถาม ยกมือปัดขี้ตาออก

“ยังเจ้าค่ะ แต่ท่านกุนซือกงซุนหลางให้คนมาเรียนว่าซื่อจื่ออาจกลับดึก ให้คุณหนูทานอาหารเย็นก่อนได้เลย”

“เกิดอะไรขึ้น เขาถึงหายไปทั้งวันแบบนี้” เหยาอี้เหยารู้สึกหายง่วง เขากลับมาช้าขนาดนี้ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่

“เกิดเรื่องกับคนแซ่ฟู่เจ้าค่ะ ได้ยินว่ามีคนร้ายบุกเข้าวางยาพิษเขา”

“แล้วเขาเป็นอย่างไรบ้าง” แม้นางจะคาดเดาไว้ ว่าต้องมีคนอยากสังหารฟู่เจิ้งชิวแน่ เลยมอบยาแก้พิษไว้เผื่อฉุกเฉิน แต่ก็อดตกใจไม่ได้

“ได้ยินว่าปลอดภัยเจ้าค่ะ”

เหยาอี้เหยาถอนหายใจโล่งอก

แต่เวลาต่อมานางก็สงสัยว่าใครกันที่ลงมือวางยาพิษฟู่เจิ้งชิวได้ เพราะเท่าที่เห็น ระบบรักษาความปลอดภัยของคุกใต้ดิน น่าจะไม่ง่ายที่จะบุกรุก

อีกทั้งฉู่ซีเย่ฉลาดป่านนั้น จะไม่คิดถึงการป้องกันหรือ แต่คนเราย่อมพลาดกันได้

ครั้งนี้ฉู่ซีเย่คงพลาดกระมัง

ครึ่งชั่วยามให้หลังเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น เหยาอี้เหยาที่นั่งรอเขาอยู่นอกเรือนจึงลุกเข้าไปหา นางตั้งใจทำตัวดีๆ เพื่อหวังผลประโยชน์ในอนาคต

“ซื่อจื่อ ท่านกลับมาแล้ว”

ฉู่ซีเย่เผยนัยน์ตาพอใจเมื่อเห็นว่านางฟังคำพูดของเขา รวมทั้งยังมานั่งทนหนาวรอเขากลับมา “อืม กลับมาแล้ว”

“ท่านคงหนาว เข้าข้างในก่อนนะเจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยาเชื้อเชิญ เปิดประตูให้เป็นการอำนวยความสะดวก “ชาเจ้าค่ะ อุ่นพอเหมาะ”

นางตระเตรียมชาไว้พร้อมสรรพ ราวกับตั้งใจเอาอกเอาใจเขา

ฉู่ซีเย่รับชามาจิบ ก่อนจะหมุนจอกชากลมมนเล่นในมือ สายตาจับจ้องใบหน้านางเสมอ “ทำดีกับข้าป่านนี้ อยากได้อะไรหรือ”

“ไม่ได้อยากได้อะไรเจ้าค่ะ แค่มีเรื่องที่อยากสอบถาม”

“เจ้าคงอยากรู้เรื่องฟู่เจิ้งชิว”

“ได้ยินว่าเขาโดนวางยาพิษ” ถึงจะรู้ว่าเขาปลอดภัยแล้ว แต่เหยาอี้เหยาก็อยากฟังความเห็นของฉู่ซีเย่ “เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

“ยังไม่ตาย” คำตอบของฉู่ซีเย่เรียบสั้น

“จับตัวคนลงมือได้หรือไม่เจ้าค่ะ”

“จับได้”

“ฝีมือใครกัน”

ฉู่ซีเย่ทำเสียงแสนพิศวง “ถ้าเจ้ารู้จะต้องตกใจมากแน่”

เหยาอี้เหยาขมวดคิ้วอย่างสงสัยใคร่รู้ “ใครหรือ?”

"มาใกล้ๆ" ฉู่ซีเย่กวักมือเรียก ราวกับว่าเรื่องนี้ ไม่สามารถพูดเสียงดังได้ นางจึงเอนตัวเข้าไปใกล้ เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจว่าใครวางยาพิษฟู่เจิ้งชิวกันแน่

“ข้าเอง”

-จบพาร์ทแรก-

สามารถติดตามอ่านทั้งเล่มได้ในอีบุ๊คค่ะ