_________1 ปีต่อมาTK ไนต์คลับสถานที่เริงรมย์ของเหล่านักท่องราตรีที่ใครต่างก็รู้จัก เช่นเดียวกับฉันมะนาว อดีตเด็กเลี้ยงของเสี่ยใหญ่ที่ขณะนี้เป็นคนรักของเจ้าของคลับแห่งนี้อย่างเต็มตัว "หนูนาวมาแล้วเหรอ พอดีเลยเฮียกำลังรออยู่ที่ห้องทำงานน่ะ" ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเข้ามาในร้านดี พี่พนักงานบัญชีเดินตรงเข้ามาบอกก่อนแล้ว "เฮียมาแล้วเหรอ ไหนว่าวันนี้จะไปดูทำเลขยายร้านใหม่" "เห็นว่าเสร็จเร็วกว่าที่คิดนะคะ ว่าแต่วันนี้จะรับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ เดี๋ยวพี่ไปบอกเด็กเสิร์ฟให้" "อ้อ วันนี้ขอค็อกเทลกับของว่างกินเล่นนิดหน่อยพอค่ะ" "ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ไปบอกเด็กเสิร์ฟให้นะคะ" พี่บัญชีเดินออกไป สายตาฉันกวาดมองไปรอบๆ ร้านเพื่อดูความเรียบร้อย หน้าที่ของฉันในคลับแห่งนี้คือการตรวจเช็คบัญชีต่างๆ ในร้าน รวมถึงดูแลเรื่องพนักงานด้วย ส่วนเฮียจะดูแลเรื่องความปลอดภัย เครื่องดื่มและดีเจนักร้องต่างๆ เมื่อตรวจเช็คดูคร่าวๆ ทุกอย่างปกติดีฉันจึงเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ห้องทำงานของเฮียเจ้าของคลับแห่งนี้นั่นเอง "มาแล้วค่ะ~" "หื้ม? พี่บอกแล้วไงอย่าใส่ชุดนักศึกษาเข้ามา" ไม่ทันจะได้มองชัดเต็มตา เสียงดุก็ดังมาแต่ไกล พี่
__________"พี่คัต!!!" เสียงหวานของมะนาวยังคงดังก้องอยู่ในหูผม"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!" ปลายกระบอกปืนซึ่งถูกชี้มายังหน้าผากผมคราวนี้มันได้ถูกยกขึ้นไปชี้ยังหลังคาโกดังแทน โดยมีใครบางคนตั้งใจจะเปลี่ยนทิศทาง "มาได้ไงคริส!" ผมมองไปพบเข้ากับคุณหนูคริส ลูกสาวสุดที่รักของเสี่ยใหญ่นั่นเอง เธอยกแขนของเสี่ยจนปลายกระบอกปืนมันชี้ขึ้นฟ้าก่อนจะลั่นไกลมาทางผม "พี่คัต! พี่เป็นอะไรหรือเปล่า" มะนาวซึ่งอยู่ในอ้อมกอดผมได้สติรีบมองตามแขนและตัวผมอย่างกระตือรือร้น ผมดึงเธอเข้ามาสวมกอดแน่น "พี่คัต" "ขอโทษนะ พี่ขอโทษที่รู้สึกตัวช้าไป ขอโทษที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเลวร้ายถึงขนาดนี้"ความผิดทุกอย่างผมจะขอเป็นคนรับไว้เอง ผมกอดร่างบางซบหน้าลงยังแก้มใสของมะนาว เสี้ยววิผมคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสเธออีกแล้ว พึ่งมารู้ตัวว่าไอ้ความรู้สึกที่มีมันคือความรักก็ตอนที่สายไป "หยุดได้แล้วพ่อ" "คนที่ต้องหยุดคือลูก มาได้ไงพ่อบอกแล้วใช่ไหมให้รออยู่ที่บ้าน" "หนูรู้เรื่องทั้งหมดเพราะได้ยินพ่อคุยกับพี่เว่ย" สีหน้าคริสดูจะไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ นี่ไปได้ยินเรื่องอะไรมากันแน่ "หนูรู้หมดแล้ว ว่าพ่อเลี้ยงเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับหนูไว
___________"ครับ? เสี่ยจะเข้าไปเช็คของเหรอครับ" "อือ หนูก็ไปกับเสี่ยด้วยนะ" "ค่ะ จะไปทุกที่ที่เสี่ยอยากให้ไปค่ะ ^^ ""อื้ม ดีมาก" ในตอนที่เสี่ยหันหน้าไปคุยกับพี่คัตเตอร์ ฉันเห็นเสี้ยววิหนึ่งที่สายตาพี่เขาจ้องมองมายังฉัน แม้จะแค่เสี้ยววินาทีเดียวแต่นั่นก็ทำให้ฉันมีความสุข ระหว่างทางมายังโกดังของเสี่ยใหญ่บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดไร้เสียงพูดคุย สายตาเสี่ยใหญ่เพียงมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดียวกับพี่คัตเตอร์ ที่ยังคงจดจ่อกับการขับรถจะมีก็แต่ฉันที่ยังไม่รู้จะวางสายตาที่ตรงไหน เพราะทุกครั้งที่เผลอใจก็มักจะมองกระจกมองหลังเพื่อมองหน้าพี่คัตเตอร์ตลอด หากเป็นแบบนั้นมีหวังคงโดนเสี่ยสงสัยเอาแหง "จะให้หนูรออยู่ในรถไหมคะ?" ทันทีที่รถจอดสนิทบริเวณหน้าโกดังร้างริมแม่น้ำฉันเอ่ยถามเสี่ยใหญ่ทันที หากเข้าไปก็คงจะเดินเกะกะเขาเปล่าๆ "เข้ามาด้วยกันสิ" ประตูฝั่งเสี่ยถูกเปิดออกโดยพี่คัตเตอร์ ฉันจึงขยับตามหลังเสี่ยไปติดๆ ขณะที่เสี่ยกำลังมองเข้าไปในโกดัง ฉันมองหน้าพี่คัตส่งยิ้มให้เล็กน้อย โดยที่พี่เขาเองก็ส่งยิ้มตอบกลับฉันเช่นกัน ทำเอาหัวใจฉันเต้นตึกตักไร้ยางอายไม่เกรงกลัวว่าจะถูกจับได้ "เข้ามาสิ หนูมะนา
___________"อ๊าส์~"เผลอครางออกมาจนได้ เสียวจนเหมือนบริเวณหัวหอกมันเยิ้มตลอดเวลา ไม่อาจมองหน้าสวยของสาวผมสั้นได้เลย ทันใดนั้นเองความเสียวมันฟาดเข้ากลางหน้าอย่างแรง เมื่อร่องอวบอิ่มของเต้าคู่สวยกำลังขยับเช็ดข้างหอกผมอย่างแผ่วเบาเชื่องช้า ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มเงยมองผมด้วยแววตาเว้าวอน "แบบนี้ถูกใจไหมคะ" "อึก! อา" โคตรจะถูกใจ! ไม่เคยรู้สึกดีจนเหมือนจะเสร็จให้ได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีแบบนี้มาก่อน ยิ่งเวลาที่หัวหอกมันโผล่พ้นช่องแคบของถันเหมือนว่าร่างกายผมเบาหวิวลอยเหนือพื้น ไม่ไหวผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว! "พี่ไม่ไหวแล้วมะนาว" "คงชอบมากสินะคะ ^^ " รอยยิ้มเดียงสาแววตาสดใส ผมหยุดมองมะนาวไม่ได้เลย รู้ตัวอีกทีก็ผลักร่างเธอนอนลงกับพื้นเตียง ยกเรียวขาขึ้นพาดไหล่ทั้งสองจ่อหัวหอกยังทางลงถ้ำ ก่อนจะส่งมันเข้าไปจนลึกสุดลำ "อึก!" "ป่วยไม่สบายใช่ไหมครับ คืนนี้พี่จะฉีดยาให้หายคันให้เอง เตรียมตัวชุ่มเหงื่อได้เลย" "รอนานแล้วเหมือนกัน นาวอยากโดนฉีดยาใจจะขาดแล้ว" คำพูดคำจาของมะนาวเดี๋ยวนี้เหมือนจะไม่เหลือความเขินอาย แต่ผมชอบที่เธอกล้าแสดงออกนะ ชอบกว่าตอนแรกที่เจอกันด้วยซ้ำ เดี๋ยวนะชอบงั้นเหรอ ไม่สิเราจะชอบเด็กข
__________"ทำแบบนี้มันจะดีหรือครับเสี่ย" "เออ เดี๋ยวกูให้ลูกน้องไอ้ฉัตรมารับส่วนมึงก็รีบไปหามะนาวที่คอนโด ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงบ้าง" "ครับ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นเดี๋ยวผมจะพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลเอง" "อือฝากมึงจัดการด้วย" ว่าจบประตูรถถูกปิดลง มีเพียงผมที่ขับรถออกมาเพียงลำพัง มองกระจกมองหลังเห็นเสี่ยใหญ่ก้มหน้าเขี่ยโทรศัพท์มือถือ คงกำลังจะต่อสายหาเฮียฉัตรเพื่อนสนิทของเสี่ย อันที่จริงแล้วผมต้องไปส่งเสี่ยที่บ้านของเฮียฉัตร แต่จู่ๆ ก็มีสายเข้าจากมะนาวโทรมาบอกว่ารู้สึกไม่ดีเหมือนจะเป็นไข้ เสี่ยใหญ่จึงให้ผมจอดรถเพื่อส่งแกลงที่ข้างทาง ส่วนผมก็ได้รับหน้าที่ในการไปดูแลเด็กเลี้ยงคนโปรดของเสี่ยแทน "ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วสินะ" เมื่อคิดถึงภาพสังเวียนรักในรถนี้ทำเอาผมหุบยิ้มไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะกล้าโกหกเสี่ยได้ถึงสองครั้งสองคราว ครั้งแรกโกหกว่าคุณหนูคริสโทรหาตอนที่เสี่ยเมาในห้องของมะนาว ส่วนครั้งที่สองก็หักหลังมีอะไรกับมะนาวในรถคันนี้ และสาเหตุที่ทำให้ผมต้องโกหกอีกก็คือมะนาวอีกนั่นแหละ ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าผู้หญิงคนเดียวจะทำให้ผมกล้าทำถึงเพียงนี้ "เธอนี่มันเก่งมากจริงๆ หึ" และในครั้งนี้ลางส
__________"ขอบคุณสำหรับของฝากนะครับป้า" "ไม่เป็นไรเลยแค่นี้เล็กน้อย นานๆ ป้าก็จะได้กลับบ้านเหมือนกัน ของเหล่านี้พวกเพื่อนๆ ป้าทำมาฝากทั้งนั้นแหละ" ป้าแม่บ้านทำงานให้เสี่ยใหญ่มานานหลายสิบปีตบแขนผมเบาๆ โดยในมือผมนั้นมีถุงกล้วยฉาบหลากรสชาติเต็มไปหมด เป็นของฝากที่ป้าแกเอามาฝาก"อ้อจริงสิป้าเกือบลืมไปแน่ะ เมื่อกี้เอาน้ำผลไม้ไปให้คุณหนูที่ห้องนอน เห็นถามหาคัตเตอร์อยู่นะ ไปหาคุณหนูที่ห้องด้วยล่ะเดี๋ยวป้าจะไปเตรียมทำอาหารเที่ยงก่อน" "ครับ" คุณหนูคริสงั้นเหรอ ปกติไม่เคยเรียกให้ไปพบถึงห้องนี่นา เอาเถอะรีบเข้าไปแล้วรีบออกมาจะดีกว่า เพราะบ่ายนี้ต้องไปรับมะนาวที่มหาลัย แถมตอนเย็นเองก็ต้องไปส่งเธอที่ร้านอาหารที่เสี่ยใหญ่เป็นหุ้นส่วนอีกด้วย "คุณหนูครับผมมาแล้ว" ผมเคาะประตูเพื่อเป็นมารยาทเหมือนทุกครั้ง ไม่ทันที่จะมีเสียงตอบรับประตูกลับถูกเปิดออกใบหน้าของคุณหนูพุ่งเข้ามาหาทำเอาผมตกใจ ไม่ทันจะได้ตั้งหลักกลับถูกดึงมือพาตัวเข้าไปในห้องนอนสีฟ้าพาสเทล "คุณหนู!" "พี่คัตว่างไหม วันนี้พาคริสไปหาของหวานที่ห้างกินหน่อยสิ" "อะ เออ"น้ำเสียงออดอ้อนสีหน้าเว้าวอนของคริสทำเอาผมถึงกับพูดไม่ออก อันที่จริงผมเ