บทที่ 10  ต้นกล้าจะไปกับพ่อ

 

วันต่อมาศิวัชมาถึงตั้งแต่แปดโมงเช้า  หญิงสาวกำลังพาเด็กๆ ทานอาหารเช้า  เด็กชายต้นกล้าโบกมือเรียกพ่อแต่ไกล อรุณีมาลามองดูลูกด้วยความหนักใจ  เธอจะจัดการเวลาที่จะให้เขามาเจอเด็กๆ ได้อย่างไรที่จะไม่กระทบใจลูก

“ออจะไปไหนไหมวันนี้”  หญิงสาวมองหน้าเขาเมื่อได้ยินคำถาม

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างลูกชาย หลังจากที่สั่งกาแฟไปกับบริกร

“ทำไมเหรอคะ”  เธอย้อนถาม

“พี่อยากชวนออกับลูกไปบ้าน  คุณแม่เตรียมขนมไว้ให้หลานๆ ด้วย”  เขาหันไปคุยกับคู่แฝด  “อยากไปบ้านพ่อไหมคะ  ต้นกล้า ต้นข้าว”

          ต้นข้าวพยักหน้า  ส่วนต้นกล้า “อยากครับ”

          “แล้วเรื่องที่คุณว่าจะคุยล่ะคะ”  หญิงสาวถาม

“พี่ว่าเราไปคุยกันที่บ้านดีกว่า  ให้เด็กๆ อยู่กับคุณย่า เราจะได้มีเวลาตกลงกัน”  เขาลดเสียงลงให้พอได้ยินกันสองคน 

“หรือว่าอออยากจะคุยเรื่องเด็กๆ ต่อหน้าพวกเขา”

อรุณีมาลาข่มความไม่พอใจที่กำลังก่อตัวเป็นริ้วๆ ลงไป  นั่นย่อมไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว  เรื่องพ่อแม่เจรจากันเรื่องการเลี้ยงลูกต่อหน้าเด็กๆ  ต้นกล้ากำลังมีความหวังเกี่ยวกับคนเป็นพ่อ  เธอจะไม่ทำลายมันลงไป

ระหว่างที่เธอกำลังคิด ต้นกล้ามองไปที่ด้านหลังของพ่อ  เด็กชายสะกิดมารดา

“คะลูก”  หญิงสาวมองตามสายตาเด็กชาย พบสตรีสาวอายุอานามน่าจะไล่เลี่ยกับเธอ  แต่งตัวสวยด้วยเสื้อผ้าราคาแพง  หน้าตาผิวพรรณดูดีในระดับหนึ่ง

“ยายปากแดงไงแม่”  ต้นกล้ากระซิบกระซาบกับเธอ   ศิวัชหันไปมองด้านหลังว่าลูกชายหมายถึงใคร   พอดีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินมาถึงโต๊ะพอดี 

“วัชคะ  ตื่นก่อนก็ไม่ปลุกลินเลยค่ะ สงสัยจะหิวมากใช่ไหมคะ เมื่อคืนใช้พลังงานเยอะไปหน่อย” 

เกวลินยอมเทหมดหน้าตัก เขาอาจจะโกรธเธอแต่ถ้าทำให้ผู้หญิงตรงหน้าหายไปจากชีวิตของศิวัชได้มันก็คุ้ม

ศิวัชงุนงงเมื่อเจอไม้นั้นจากเกวลิน  ก่อนที่เขาจะโมโหขึ้นมา  สงสัยว่าเมื่อคืนเขาคุยกับเธอไม่ชัดเจนพอหรือไร

“ผมจะตื่นกี่โมงก็คงไม่เกี่ยวกับคุณกระมัง เกวลิน  เพราะเราไม่ได้ใช้ห้องนอนเดียวกัน”  ศิวัชพูดตรงๆ เขาไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเธออีก

ดร.หนุ่มไม่คิดว่าเกวลินจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้  นี่ขนาดว่าเขาไม่เคยคุยเล่นหรือมีทีท่าสนิทสนมด้วยเลย ไม่ว่าตอนไหน  เขาร้อนใจเกรงว่าแม่ของลูกจะเข้าใจผิด  อรุณีมาลายิ่งไม่อยากจะคุยกับเขาอยู่

“วัช ทำไมคุณพูดแบบนี้กับลินล่ะ เมื่อคืนคุณไม่ได้พูดแบบนี้นะ”  เธอหน้าแดงด้วยความโมโห ไม่คิดว่าศิวัชจะไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้  หญิงสาวหันไปทางอรุณีมาลา

“คุณคงไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาส่งคุณกับเด็กสองคนที่หน้าลิฟท์เมื่อคืน  เขาไปไหนต่อกับฉันใช่ไหมคะคุณอรุณีมาลา” 

อรุณีมาลาวางมีดลง  หญิงสาวยกน้ำส้มขึ้นจิบ เช็ดปากอย่างใจเย็น เธอยิ้มพรายเมื่อสนทนากับเกวลิน 

“ที่ตรงนี้เป็นของดิฉัน  ถ้าอยากรู้ก็ไม่ยากหรอกค่ะ กล้องวงจรปิดมีอยู่ทุกจุด  คุณจะดูด้วยกันไหมคะจะได้เรียกเจ้าหน้าที่คอนโทรลมาเดี๋ยวนี้เลย” 

เกวลินหน้าเสียเธอคิดว่าอรุณีมาลาจะเสียหน้าจนโกรธมากเสียอีก ไม่นึกว่าจะถูกย้อนศร

“พ่อคับ  คุณย่าทำขนมไว้รอแล้วเหรอคับ”  ต้นกล้าถามศิวัชเสียงดัง

“ใช่ลูก  มีหลายอย่างเลย วุ้นก็มี ลูกชุบก็มีต้นกล้ากับต้นข้าวชอบไหมลูก คุณย่าทำเองเลยนะ” ชายหนุ่มคุยกับลูกสองคนไม่สนใจเกวลินอีก

ไอ้เด็กบ้า นังผู้หญิงนี่ก็บ้า ส่วนศิวัชก็โง่  เกวลินก่นด่าในใจก่อนจะสะบัดหน้าพรืดจากไป

ต้นข้าวมองเกวลินที่เดินจากไป  เด็กหญิงย่นจมูกนิดๆ บ่นเล็กๆ ว่า

“น่ากลัวจัง ปากแดงเหมือนนางยักษ์เลยค่ะ” 

“ใช่แต่เวลาอ้าปากพูดนะ เหมือนปลาทองเวลาหายใจบุ๋งๆๆ”  ต้นกล้าเออออกับน้องสาว

อรุณีมาลาขำลูก แต่เธอต้องสอนเด็กๆ ว่าไม่ควรว่าใครแบบนั้น

“ไม่เอานะคะลูก เราจะไม่ว่าใครที่รูปลักษณ์ภายนอก  มันไม่ดีค่ะ”

“งั้นต้นกล้าว่าเรื่องเขาพูดจาไม่ดีได้ใช่ไหมคับแม่”  เด็กชายถาม

หญิงสาวมองลูกชายแล้วยิ้ม  “เราไม่มีหน้าที่ว่าใครค่ะลูก  ถ้าใครทำไม่ดีเราก็แค่ดูแล้วอย่าทำตาม”

“ออ  เมื่อคืนพี่ไม่ได้ไปไหนกับเขาแบบที่เขาพูดนะ”  ศิวัชพูด 

“เกวลินเป็นหลานห่างๆ ของพ่อพี่  พ่อเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อพี่ที่ใต้ คุณพ่อเลยให้พ่อเขาเป็นผจก.เกาะรังนก  คุมคนงานเรื่องเก็บรังนก” 

เด็กชายตาโต  “คุณปู่มีเกาะด้วยเหรอคับพ่อ” 

“มีครับ แต่อยู่ที่ใต้นะเอาไว้ปิดเทอมพ่อจะพาไปหาคุณปู่  น้องข้าวอยากไปไหมคะ มีปะการังสวยๆ ให้ดูด้วยนะลูก”  เขาตอบลูกชายแล้วหันไปคุยกับลูกสาว  เด็กหญิงพยักหน้า

“อยากไปค่ะ”

อรุณีมาลามีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเขาพูดถึงเกวลิน 

“คุณจะไปหรือไม่ไปกับใคร ก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอกค่ะ” 

“แล้วเรื่องวันนี้ล่ะครับ”  ศิวัชขอคำตอบ

หญิงสาวมองหน้าลูกสองคน  รู้ว่าเด็กๆ อยากไปมาก 

“แม่คร้าบบบ” ต้นกล้าจับแขนเธอ

“บ้านคุณอยู่แถวไหนคะ” 

“ปากเกร็ดครับ บ้านอออยู่แจ้งวัฒนะไม่ไกลกันหรอก”  หญิงสาวไม่ถามว่าเขารู้จักบ้านเธอได้ยังไง  มันคงไม่เกินความสามารถเขา

“ค่ะ ถ้าเด็กๆ อยากไป” 

เมื่อทานอาหารเสร็จ หญิงสาวเตรียมตัวออกจากโรงแรม  พนักงานเอารถมาจอดไว้ให้แล้วที่หน้าล็อบบี้ 

“ต้นกล้าจะไปกับพ่อ”  เด็กชายบอก

“ไปรถพ่อกันให้หมดนี่ล่ะ”  ศิวัชพูด ทำให้เด็กชายดีใจแต่อรุณีมาลาขมวดคิ้ว

“แล้วใครจะขับรถฉันกลับบ้าน”

“จอดทิ้งไว้ที่นี่ก็ได้ออ  พรุ่งนี้ถ้าออมาทำงานเดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านมาส่งให้ก่อนก็ได้”  ศิวัชว่าแบบนั้น เขาอุ้มต้นข้าวเตรียมเดินไปที่รถตนเอง

“มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นค่ะ ฉันต้องมาทำงานและลูกต้องไปโรงเรียน”  หญิงสาวเริ่มไม่พอใจ

“ทุกทีกล้าเห็นแม่จอดรถทิ้งไว้บ่อยๆ แล้วก็มากับแม่พิณตอนเช้านี่คับ  แม่พิณก็ไปส่งกล้ากับต้นข้าวที่โรงเรียนอยู่แล้ว”  เด็กชายพูดขึ้นมา  ทำให้ศิวัชยิ้มเขาจับคนโกหกได้แล้ว

คนเป็นแม่ไม่รู้จะโกรธลูกชายหรือโกรธชายหนุ่มตรงหน้าดี  หรือโกรธมันทั้งคู่เลย