บทที่ 15  อันตรายเกินไป

 

“ออไม่คิดจะบอกพี่เลยเหรอ”  ศิวัชถามขณะที่เขาขับรถตรงกลับบ้าน

“แค่ไปประชุมเนี่ยนะคะ”  หญิงสาวย้อนถาม

“ถ้าพี่ไม่ไปป่านนี้ออไม่ไปถึงผับไอ้หมอนั่นแล้วรึไง”  ชายหนุ่มย้อนถาม หญิงสาวเงียบ

“เรื่องนี้มันอันตรายเกินไป  พี่จะจัดการต่อเองกับพี่ชายออ  ออเข้าใจไหม”  เขาพูดพร้อมกับที่จอดรถลงที่หน้าบ้านของเขาเอง  หญิงสาวไม่รับปากเธอเม้มปาก 

“ลูกคงหลับแล้ว แต่ออจะไปดูลูกก่อนก็ได้”  เขาเดินนำขึ้นบ้าน หญิงสาวดูนาฬิกาตอนนี้เที่ยงคืนกับอีกสิบห้านาที   

ชายหนุ่มเดินขึ้นชั้นสองภายในบ้านเปิดไฟทางดวงเล็กๆ ไว้พอมองเห็นทางเดินได้  ห้องแรกเป็นห้องของต้นกล้าเด็กชายหลับสนิท ศิวัชปิดประตูห้องอย่างเบามือไปที่ห้องต่อไปซึ่งเป็นห้องของต้นข้าว  เมื่อเปิดเข้าไปเด็กหญิงก็หลับเช่นกัน 

หญิงสาวสบายใจเมื่อเห็นลูกหลับดี  ศิวัชเดินไปเปิดประตูห้องข้างๆ ของต้นข้าวให้

“นี่ห้องของออ พี่ให้เด็กจัดให้แล้วมีของใช้ทุกอย่างของใหม่ทั้งหมดพี่เตรียมให้ออ”  หญิงสาวมองเข้าไปในห้องท่าทีระแวงระวัง

“ขอบคุณค่ะ” เธอเตรียมปิดประตูห้องแต่ชายหนุ่มจับบานประตูไว้ 

“แต่ถ้าออแปลกที่ ไม่อยากนอนคนเดียวห้องพี่อยู่ข้างๆ นะ เคาะเรียกพี่ได้ 24 ชม.เลย” เขายิ้มแววตากรุ้มกริ่ม

อรุณีมาลาหน้าร้อน เธอกระชากประตูปิดใส่หน้าเขาเสียงดัง ปัง! 

หญิงสาวสำรวจห้องมันมีขนาดกำลังดีไม่เล็กไม่ใหญ่  ผ้าม่าน ผ้าปูที่นอนหมอนผ้าห่มทุกอย่างดูเป็นของใหม่ตามที่เขาพูดจริง  หญิงสาวเปิดตู้เสื้อผ้าพบว่ามีเสื้อผ้าไซส์ของเธออยู่พอสมควรไม่ว่าจะเป็นชุดลำลอง ชุดทำงาน ชุดนอนหรือแม้แต่ชุดชั้นใน 

ในลิ้นชักด้านข้างมีผ้าขนหนูหลายขนาดและเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอเลือกหยิบมาหนึ่งชุดและเดินเข้าห้องน้ำ  ในห้องน้ำมีสบู่ แชมพู แปรงสีฟัน ยาสีฟันครบครันจนเธอแปลกใจว่าเขาไปหาของพวกนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ 

เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอออกจากห้องน้ำยังไม่ทันได้แต่งตัว ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงเคาะประตูจากบานประตูที่อยู่ภายในห้องนั้น  หญิงสาวนึกรู้ทันทีว่ามันเป็นประตูเชื่อมระหว่างห้องของเขาและห้องที่จัดให้เธอ 

เสียงเคาะสามครั้งหญิงสาวรีบถลันไปกดล็อกทันที 

“ออ  จะนอนรึยังครับ”  เสียงเขาถามมาจากอีกฟากของประตู

“จะนอนแล้วค่ะ”  เธอตอบเสียงแข็ง

“พี่อุ่นนมมาให้ เห็นว่าออยังไม่ได้ทานอะไรตอนเย็น เปิดประตูให้พี่หน่อยสิ” 

“ไม่หิวค่ะ จะนอนแล้วไม่ต้องเรียกแล้วนะ”  เธอรีบแต่งตัวหยิบชุดนอนมาจากในตู้แบบไม่ต้องเลือก  จากนั้นดับไฟกลางห้อง เหลือดวงเล็กหัวเตียงไว้แล้วเข้านอนทันที

เธอนอนพลิกตัวไปมา โล่งใจอีกนิดที่เห็นเขาเงียบไป  จากนั้นความเพลียสะสมทั้งวันก็ทำให้อรุณีมาลาหลับอย่างง่ายดาย 

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าอีกหนึ่งชม.ต่อมา  หลังจากที่ศิวัชส่งข้อมูลที่เหลือให้อิงควัตแล้ว เขาปิดคอมและไขกุญแจเข้ามาในห้องเธออย่างเงียบกริบ  จุมพิตแผ่วเบาที่แก้มข้างหนึ่งและกลับไปนอนที่ห้องตนเอง

“ฝันดีครับ”

 เช้าวันต่อมาหญิงสาวตื่นเช้าเป็นปกติ  เธอแต่งตัวแล้วไปดูเด็กๆ เห็นยังหลับกันอยู่ มองนาฬิกาเพิ่ง 6 โมงเช้ายังพอมีเวลา อรุณีมาลาลงไปดูในครัวเมื่อได้ยินเสียงกุกกักด้านล่าง

“หนูออ ตื่นแล้วเหรอลูก นอนดึกแต่ตื่นเช้านะ”  คุณศิตาทักทายจากในครัว

“สวัสดีค่ะ หนูขอโทษนะคะที่มารบกวนตอนดึก”  เธอค่อนข้างเกรงใจผู้ใหญ่ในบ้าน เมื่อคืนก็ไม่ได้ทักทายท่าน

“ขอโทษทำไม แม่บอกแล้วว่าบ้านนี้ก็เหมือนบ้านหนูออ  หนูจะลงมาดูกับข้าวของเด็กๆ ใช่ไหม ปกติคู่แฝดทานอะไรตอนเช้าจ๊ะ” 

“ทานได้หมดค่ะ หนูว่าจะทำข้าวต้มให้ลูก ไม่ทราบว่ามีของสดไหมคะคุณแม่ แต่ถ้าไม่มีให้ไปทานที่โรงเรียนก็ได้ค่ะ”

“มีจ้ะทำเองดีกว่าจะไปทานโรงเรียนทำไม  ในตู้เย็นมีหมูบะช่อ มีเนื้อปลากะพงหนูจะทำข้าวต้มอะไรดี” 

อรุณีมาลาสำรวจตู้เย็น พบของสดครบเกือบทุกอย่างเธอจัดการเอาเนื้อปลากะพงขาวที่แล่แล้วออกจากตู้เย็น  ต้นหอมผักชีคึ่นฉ่ายเตรียมล้าง  ในตู้เย็นมีข้าวสวยที่เหลือจากเมื่อวานเก็บใส่กล่องจึงนำออกมาวางไว้เตรียมทำข้าวต้ม

คุณศิตามองท่าทางคล่องแคล่วนั้นอย่างดีใจที่แม่ของหลานๆ ไม่ใช่คนหยิบหย่ง  ท่านถอยออกจากครัวให้หญิงสาวจัดการงานได้สะดวก  ออกมาพบบุตรชายยืนอยู่หน้าห้องครัว

“ออกมาเลยตาวัช ไม่ต้องเข้าไปเกะกะหรอก” 

ชายหนุ่มหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้น  “ผมแค่จะมาดูว่าออจะทำเผื่อผมไหม” 

มารดาหัวเราะ  “ของเราแม่บ้านก็เตรียมให้ทุกวันไม่เห็นจะค่อยกินนี่ตอนเช้า แล้วเด็กๆ ตื่นรึยัง”

“ไปดูเมื่อกี้ยังไม่ตื่นครับ”  ศิวัชตอบ

อรุณีมาลาเดินออกจากครัวเมื่อจัดการปรุงรสข้าวต้มเรียบร้อย  เธอให้แม่บ้านช่วยดูต่อและขึ้นไปดูเด็กๆ ปลุกให้ไปอาบน้ำแต่งตัว

“ต้นกล้าตื่นได้แล้วลูก” เธอจับตัวเด็กชาย  ต้นกล้างัวเงียแต่ก็ยอมตื่นโดยดี

“แม่มาแล้ว  แม่กลับมาตอนกี่โมง”  เด็กชายถาม

“แม่มาดึก ต้นกล้าหลับไปแล้ว  อาบน้ำเองได้ไหมลูกแม่จะไปดูน้อง”  เธอถามลูกชาย

“ได้คับ ลูกผู้ชายโตแล้วต้องอาบน้ำเอง”  ต้นกล้าเสียงใส เธอจึงหยิบชุดนักเรียนของลูกออกมาแขวนไว้ที่หน้าตู้

“เดี๋ยวแม่มาช่วยแต่งตัว”  เธอบอกก่อนจะออกจากห้องไปดูต้นข้าว

หญิงสาวปลุกเด็กหญิงให้ตื่น  ต้นข้าวค่อนข้างงอแงกว่าพี่ชายทั้งขู่ทั้งปลอบกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ

“แม่ขา เย็นนี้แม่จะไปรับหนูไหมคะ”  เด็กหญิงถาม

“ค่ะเดี๋ยวแม่ไปรับหนูเอง”  เธอคิดว่าอรุณประภาสภาพจิตใจน่าจะแย่คงไปรับหลานเหมือนเคยไม่ไหว  เมื่อคืนก็ไม่รู้ว่าจะนอนหลับไหม

เมื่อแต่งตัวให้ลูกแล้วหญิงสาวแวะไปดูต้นกล้าที่แต่งตัวเพิ่งเสร็จเช่นกัน  เด็กชายกำลังจะเปิดประตูออกจากห้องพอดี

“ลงไปทานข้าวกันค่ะ” อรุณีมาลาต้อนเด็กๆ ลงไปชั้นล่าง ศิวัชตามลงมาหลังจากที่เขากลับขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว  ในขณะที่ทานอาหารเช้า ต้นกล้าถามว่า

“คืนนี้เราจะมานอนที่นี่กันไหมครับแม่”  คำถามนั้นทำให้คนเป็นแม่นิ่งคิด

“มาสิลูก” ศิวัชตอบแทน เขากำลังทานข้าวต้มปลารสชาติเดียวกับที่อรุณีมาลาเคยทำให้เมื่อห้าปีก่อน

หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ เธอยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะยังไง  แต่ใจก็อยากกลับไปดูที่บ้าน 

“ก็..เดี๋ยวแม่ไปรับลูกที่โรงเรียนแล้วเราคุยกันอีกทีตอนเย็นก็ได้ลูก”

“ค่อยว่ากันก็ได้จ้ะ ข้าวต้มอร่อยไหมลูกแม่เราเขาลงมาทำให้ตั้งแต่เช้าเลยนะ”  คุณศิตาซึ่งนั่งที่หัวโต๊ะเปลี่ยนเรื่อง 

“อร่อยคับ แม่ทำอร่อยทุกอย่างเลย”  ต้นกล้าพูด