ตอนที่ 19 อนุญาต

ในห้องพักที่เชื่อมต่อกันระหว่างห้องทำงานหลักและห้องพักผ่อนส่วนตัว จารวีก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอเพิ่งอาบน้ำเพื่อล้างคราบคลอรีนและเหงื่อจากการถ่ายทำที่ยาวนานออกไป

เธออยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวสีขาว ที่พันรอบกายอย่างหลวมๆ เผยให้เห็นต้นคอและไหปลาร้าที่ดูบอบบาง ผมของเธอเปียกชื้นและถูกรวบขึ้นอย่างไม่เรียบร้อย

เธอตั้งใจจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับไปเคลียร์งานที่ค้างไว้ให้เสร็จ แต่ก่อนที่เธอจะทันเดินถึงกระเป๋า...

<แคร่ก!>

ประตูห้องเชื่อมต่อที่ปกติจะปิดตายอยู่ ถูกผลักเปิดออกอย่างรวดเร็ว เมฆินทร์ก้าวเข้ามาในห้องด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมเม็ดบนออก เผยให้เห็นแผงอกแข็งแกร่ง และกางเกงสแล็คสีอ่อนที่ดูสบายตา

สีหน้าของเมฆินทร์ไม่ได้ดูเคร่งเครียดเหมือนตอนอยู่ในห้องประชุมแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนและความต้องการ ที่ไม่อาจปกปิดได้

เมฆินทร์เข้ามาในห้องด้วยก้าวที่หนักแน่น แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวคือ การกระทำถัดไปของเขา...

<คลิก!>

เขาหันกลับไปล็อคประตู ห้องเชื่อมต่อด้วยท่าทางที่เด็ดขาดและรวดเร็ว ราวกับเป็นการประกาศว่าห้องนี้ได้กลายเป็น พื้นที่ส่วนตัว ที่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาแทรกแซงอีกต่อไป

หญิงสาวกำผ้าเช็ดตัวแน่นทันที เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าและหัวใจที่เต้นรัวด้วยความกังวล

"พี่... พี่เมฆินทร์! เข้ามาทำไมคะ! ปลดล็อคเดี๋ยวนี้!" เธอถามเสียงสั่น แม้จะพยายามรักษาน้ำเสียงให้เข้มแข็ง

เมฆินทร์ไม่ตอบ เขาพิงหลังกับประตูที่ถูกล็อคแล้ว สวมกอดอกตัวเอง และจ้องมองจารวีด้วยสายตาที่คมกริบแต่เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูด

"พี่มีเรื่องต้องคุยด้วย... " เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เต็มไปด้วยอำนาจ "เรื่องที่เราถูกวายุ เห็นร่องรอย... และเรื่องที่เธอ... ทำให้พี่คลั่งแทบตาย... ตลอดการถ่ายทำวันนี้"

สายตาของเขาไล่มองตั้งแต่ใบหน้าแดงก่ำของเธอ ลงไปตามผ้าเช็ดตัวที่แทบจะปกปิดเรือนร่างสมบูรณ์แบบไม่มิด กลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของเขา

เมื่อเท้าของเขาหยุดลงตรงหน้าเธอ เมฆินทร์ก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระซิบข้างหู

"แต่... พี่เปลี่ยนใจแล้ว ไม่คุยดีกว่า"

คำพูดนั้นทำให้จารวีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะทันได้ประท้วงใดๆ เมฆินทร์ก็ใช้แขนแกร่ง คว้าเอวคอดของเธอ ดึงร่างบางที่เปียกชื้นเข้ามากอดแนบชิด จนหน้าอกของเธอสัมผัสกับแผงอกเปลือยภายใต้เสื้อเชิ้ตของเขาอย่างจัง

จารวีสะท้านไปทั้งร่างกับความเย็นจากเนื้อผ้าของเขาที่ปะทะกับผิวร้อนผ่าวของเธอ

เมฆินทร์ไม่รอช้า เขาก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ที่ยังคงมีกลิ่นอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำติดอยู่ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับกำลังสูดดมสารเสพติดที่ทำให้เขาคลั่ง

"หอม..." เขาพึมพำเสียงแหบพร่า ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากไป ประทับจูบลงบนหัวไหล่เปลือยเปล่า ที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวออกมาอย่างหนักหน่วง

"พี่เมฆ! ปล่อยนะ!" เธอพยายามดิ้นรน ใช้มือผลักแผงอกแข็งแกร่งของเขาออก แต่ก็ไร้ผล เมฆินทร์ใช้แขนข้างเดียวโอบเอวเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย การรุกรานของเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น...

เมฆินทร์ใช้ฟันขบเม้มที่ซอกคอของเธออย่างจงใจและเร่าร้อน ราวกับจะประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของไว้ให้ชัดเจนอีกครั้ง

"พี่เมฆ! พอได้แล้ว! จี๊ดบอกให้ปล่อย!" จารวีดิ้นรนอย่างหนักในอ้อมแขนของเขา มือเล็กๆ ยังคง ผลักแผงอกแข็งแกร่ง ของเขาออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่แรงของเขากลับยิ่งรัดแน่นจนผ้าเช็ดตัวเริ่มขยับ

"ไม่!" เมฆินทร์ตอบเสียงพร่า

"เธอทำให้พี่คลั่งมาทั้งวัน... พี่จะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปไหน..."

เขาใช้มือข้างหนึ่งจับล็อกใบหน้าของเธอไว้มั่น และในวินาทีต่อมา ริมฝีปากที่เร่าร้อนของเขาก็เข้าบดเบียดกับริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและรุกล้ำ

เธอพยายามเม้มปากต่อต้านในตอนแรก แต่จูบของเขามันเต็มไปด้วยความหึงหวง ความต้องการ และการเรียกร้องที่เธอคุ้นเคย... และเธอเองก็อ่อนแอเกินกว่าจะปฏิเสธสิ่งที่ร่างกายโหยหา

ความต้านทานของเธอเริ่ม อ่อนยวบยาบลงอย่างรวดเร็ว มือที่เคยผลักอกของเขาค่อยๆ เลื่อนขึ้นไป กำเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาไว้แน่นแทน

จูบนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนจากความรุนแรงเป็นการโหยหา จารวีรู้สึกราวกับถูกเปลวไฟเผาผลาญจนแทบละลายในอ้อมกอดของเขา

เมฆินทร์รับรู้ถึงการยอมจำนนที่กำลังจะมาถึง เขาดันร่างของเธอให้พิงเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้งอย่างนุ่มนวล พร้อมกับใช้มืออีกข้าง คลายปมผ้าเช็ดตัวที่อกเธอออกอย่างจงใจ ผ้าเช็ดตัวเริ่มคลายตัวลงช้าๆ เผยให้เห็นเนินอกที่กำลังเต้นระรัวใต้ผืนผ้า...

ความเร่าร้อนดำเนินไปถึงจุดที่ทั้งคู่แทบจะหลุดจากความ

<ก๊อก ๆ! ก๊อก ๆ!>

เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้นอย่างฉับพลัน พร้อมกับเสียงใสๆ ที่คุ้นเคย

"จี๊ด! อยู่ข้างในไหมแก? ฉันจะมาเอากระเป๋ากับของที่ลืมไว้น่ะ!"

เสียงของเมย์ เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางความเร่าร้อนนั้น!

เมฆินทร์ ผงะถอยหลังออกไปทันทีด้วยความตกใจและหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด แววตาของเขาฉายชัดถึงความเสียดายที่เกือบจะควบคุมไม่ได้ เขาถอนหายใจแรงๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะรีบหันไปสำรวจตัวเองและสภาพของหญิงสาว

จารวีเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอรีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่หลุดลุ่ยให้กลับมาพันรอบตัวอีกครั้ง ใบหน้ายังคงแดงก่ำและหายใจหอบถี่

" รอดตัวไปนะ..!" เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บใจพร้อมกับเดินถอยหลังไปยังประตูที่เชื่อมกับห้องของเขา เขาปลดล็อคและเปิดประตูห้องตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหายวับเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วราวกับปีศาจที่หลบหนีแสงอาทิตย์

จารวีมองตามแผ่นหลังที่หายไปของเขาด้วยความรู้สึกสับสนระคนเสียดาย มือยังคงสั่นเทาจากการถูกรุกรานเมื่อครู่

เมย์ ยังคงเคาะประตูและตะโกนอยู่ข้างนอก เธอจึงรีบดึงสติกลับมาหายใจเข้าลึก ๆ และปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องให้เมย์

"โอ๊ะ! จี๊ด! ทำไมเหงื่อแตกขนาดนี้? หรือว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ? เข้าใจเลยแดดร้อนมาก" เมย์ถามอย่างไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรเกิดขึ้น และรีบเดินไปคว้ากระเป๋าสะพายสัมภาระใบเล็กของเธอ

"อือ... ใช่" จารวีตอบเสียงแหบเล็กน้อย

เมย์หันมายิ้มด้วยสีหน้าเสียดาย "จี๊ด! ฉันต้องรีบกลับแล้วล่ะแก... น่าเสียดายจัง อยากอยู่เที่ยวกับแกต่ออีกสักวันสองวันนะเนี่ย แต่ไม่ได้เลย! ไหนจะต้องฝึกงานต่อ ไหนจะต้องส่งงานอาจารย์อีก ถ้าไม่รีบกลับไปจัดการคืนนี้ โดนด่ายับแน่!"

จารวีที่ฟังอยู่พลันนึกขึ้นได้ถึงหน้าที่ของตัวเองที่รออยู่เช่นกัน เธอเองก็อยากหนีจากบรรยากาศน่าอึดอัดที่รีสอร์ทนี้เต็มทีแล้ว โดยเฉพาะหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่

"เมย์!" จารวีจับแขนเพื่อนรักไว้แน่น "ฉัน... ฉันขอกลับพร้อมแกนะ"

เมย์เลิกคิ้วสูง "ได้ไงแก! แกก็ต้องไปบอกพี่เมฆสิ ตอนนี้พี่เมฆเป็นเจ้านายแกนะ! ถ้าเขาไม่อนุญาต แกจะกลับไปเฉยๆ ได้ไง! ไปขออนุญาติ ผอ.ของแกให้เรียบร้อยก่อนสิ!"

จารวีใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อกลบเกลื่อนความสับสนที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอเดินไปยังประตูห้องที่เชื่อมกับห้องของเมฆินทร์ หัวใจเต้นรัวอย่างห้ามไม่ได้

<ก๊อก ๆ ๆ>

เธอเคาะประตูอย่างระมัดระวัง เธอรู้ว่าการเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้เป็นเรื่องที่ยากลำบากที่สุด แต่เธอก็ต้องทำ

"พี่เมฆ... จี๊ดขออนุญาตเข้าไปนะคะ"

เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาทันที "เข้ามา"

จารวีเปิดประตูเข้าไปในห้องที่กว้างขวางและหรูหราของเขา เมฆินทร์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างในชุดเดิม มือหนึ่งถือแก้วน้ำ เขาหันมามองเธอด้วยสายตาที่สงบลงแล้ว แต่แววตาคมกริบนั้นยังคงแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ

จารวีรวบรวมความกล้า "พี่เมฆคะ จี๊ดขออนุญาตกลับเข้าบริษัทพร้อมเมย์เลยนะคะ"

เธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วพูดต่ออย่างรวดเร็ว "จี๊ดคิดว่าในส่วนของภาพนิ่งโปรโมทโซนสระว่ายน้ำและบีชคลับนั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว หากไม่จำเป็นต้องอยู่ช่วยทีมงานฝ่ายผลิตต่อ จี๊ดขออนุญาตกลับไปทำหน้าที่ผู้ช่วยพี่ที่สำนักงานใหญ่ต่อเลยดีกว่าค่ะ"

เมฆินทร์เงียบไปครู่ใหญ่ เขายกแก้วขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะมองจารวีตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมินอย่างละเอียด

จารวีเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอการปฏิเสธอย่างรุนแรง หรืออย่างน้อยก็ต้องถูกต่อรองอย่างดุเดือด

"ก็ได้..."

คำตอบของเขาทำให้เธอชะงัก เธอเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

เมฆินทร์ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก รอยยิ้มนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ " พี่อนุญาตให้ จี๊ด... กลับพร้อมยัยเมย์ได้"