ตอนที่ 20 เจ้าแผนการ

ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เมฆินทร์ก็วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างตัวอย่างแรงจนน้ำกระฉอกเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ ร้ายกาจ และเต็มไปด้วยความพึงพอใจในแผนการที่เขาเพิ่งสร้างขึ้น

เขารีบกดโทรศัพท์ หาใครบางคน

"ฮัลโหล ไอ้ยุ" เมฆินทร์กรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างเด็ดขาด "มึงพาเมย์กลับกรุงเทพฯ เลยนะ"

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยเพื่อฟังคำตอบ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีการประนีประนอม

"ทำยังไงก็ได้... รีบออกรถเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องอยู่รอใครทั้งนั้น"

เมฆินทร์ กดวางสายทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้โต้แย้ง เขายืนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยไฟแห่งการครอบครอง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

"พี่อนุญาต ให้เธอกลับได้... แต่ถ้าเธอไม่ได้ กลับเอง... ก็โทษใครไม่ได้นะ จารวี"

เมฆินทร์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ เขารู้ดีหนทางเดียวที่เธอจะกลับได้คือไปกับวายุและเมย์... แต่แผนการของเขาจะทำให้เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอยู่กับเขา...ที่นี่

จารวีรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าทันที เธอต้องแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้ว่าวายุขับรถมา และถ้าเมย์กลับไปกับวายุจริง ๆ ก็เท่ากับเธอ ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ตามแผนการที่เธอไม่รู้ตัว

จารวีกดโทรออกหา เมย์

<ตื๊ด ๆ ... ตื๊ด ๆ ...>

เสียงรอสายดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงสัญญาณอัตโนมัติที่คุ้นเคย "ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

(…?)

จารวีกัดริมฝีปากแน่น เธอพยายามโทรซ้ำอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิม โทรศัพท์ของเมย์ถูกปิดเครื่อง

"เมย์ปิดมือถือทำไม? หรือว่าแบตหมด? แต่ทำไมถึงรีบออกไปโดยไม่รอฉันเลย!" จารวีคิดในใจ

เธอทรุดตัวลงพิงกับผนังอย่างหมดแรง เธอเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดได้ในทันที มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

"พี่เมฆ...!"

เธอนึกถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาตอนที่เขาอนุญาตให้เธอกลับไปกับเมย์ได้อย่างง่ายดาย

"พี่อนุญาต ให้ จี๊ด... กลับพร้อมเมย์ได้..."

ตอนนี้เธอถูกทิ้งไว้ที่นี่ โดยไม่มีรถ ไม่มีใครให้ติดต่อ และไม่มีทางกลับกรุงเทพฯ ในทันที การที่วายุและเมย์ออกไปโดยไม่รอเธอ ยืนยันชัดเจนว่านี่คือความต้องการของเมฆินทร์

จารวีกำโทรศัพท์แน่นในมือ มองไปยังประตูห้องของเมฆินทร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความหวาดหวั่น... เธอทำอะไรไม่ได้เลย!

ความรู้สึกถูกหักหลังและถูกกักตัวทำให้หญิงเดินออกจากห้องพักด้วยสีหน้าบึ้งตึง เธอต้องหาทางระบายความอัดอั้น ไม่ว่าจะเป็นแผนการร้ายกาจของเมฆินทร์หรือไม่ก็ตาม เธอกวาดสายตาสำรวจรอบรีสอร์ทที่เงียบสงบ พลางหาทางออกให้กับตัวเอง

สายตาของเธอไปสะดุดเข้ากับมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ใกล้โซนต้อนรับ เธอรีีบสาวเท้าเข้าไปถามพนักงานทันท

"พี่คะ มอเตอร์ไซค์คันนี้ให้เช่ารึเปล่าคะ"

พนักงานหนุ่มยิ้มตอบอย่างสุภาพ

"อ๋อ เป็นบริการฟรีของทางรีสอร์ทเลยครับคุณลูกค้า แค่เติมน้ำมันเองก็พอ"

จารวีเห็นกุญแจเสียบคาอยู่กับรถ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้า เธอรู้สึกเหมือนเจอทางรอด พนักงานยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ทรุดตัวลงนั่งบนเบาะพร้อมบิดกุญแจ

<แคว๊ก!>

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นพร้อมกับความสะใจ แต่ยังไม่ทันได้บิดคันเร่ง ก็มีมือหนาอุ่นจัดข้างหนึ่งเอื้อมมาปิดสวิตช์กุญแจจนเครื่องดับสนิท

จารวีชะงัก เธอค่อย ๆ มองตามแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่พับขึ้นอย่างลวกๆ ไล่สายตาขึ้นไปจนปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนค้ำอยู่ข้างตัว

"พี่เมฆ มีอะไรอีกคะ" เธอถามเสียงห้วน

"จะไปไหน!"

"ทำไมคะ แค่มอเตอร์ไซค์คันเดียว มันเหาะข้ามเกาะไปได้หรอกค่ะ ยัยเมย์ก็กลับไปแล้ว นี่คงเป็นแผนของพี่สินะ"

เมฆินทร์ไม่ได้ตอบคำถาม เขายิ้มมุมปากด้วยความพอใจในปฏิกิริยาของเธอ มือของเขายังคงปิดกุญแจไว้อย่างเป็นต่อ

"พี่ถามว่า...จี๊ดจะไปไหน"  น้ำเสียงของเขาอ่อนลง แต่ยังคงแฝงไว้ด้วยอำนาจ

"จะไปไหนได้ล่ะคะ"  จี๊ดเชิดหน้า 

"แค่ขับรถเล่นรอบเกาะแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

"แล้วขับเป็นเหรอ?"

"ทำไมจะขับไม่เป็นคะ เด็กต่างจังหวัดเขาก็ขับเก่งกันทุกคนนั่นแหละ"

ทันทีที่พูดจบ เมฆินทร์ก็ใช้มือข้างที่ว่างดึงแขนเธอให้ลุกออกจากเบาะอย่างรวดเร็ว เขาก้าวนั่งลงแทนที่อย่างหน้าตาเฉย จากนั้นก็ตบเบาะด้านหลังเบาๆ เป็นเชิงสั่ง

"ขึ้นมาสิ"

"อะไรนะคะ" จารวีทำหน้างง

"พี่บอกให้ขึ้นมา" เขาสตาร์ทเครื่องยนต์อีกครั้ง "ก็อยากขับรถชมวิวไม่ใช่เหรอ พี่จะพาไป"

"จี๊ดไปคนเดียวก็ได้"

"พี่บอกให้ขึ้นก็ขึ้นสิ!" น้ำเสียงทุ้มต่ำติดจะดุเล็กน้อย

จารวีกัดฟันกรอด ก่อนจะก้าวขาขึ้นคร่อมเบาะด้านหลังอย่างทุลักทุเลเพราะกระโปรงยาวๆ ที่เธอใส่ เมฆินทร์ไม่ได้สนใจอาการของเธอ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับตัวเองที่สามารถควบคุมทุกอย่างได้ตามแผน

พอรถออกตัวได้สักพัก จารวีก็หงุดหงิดกับชุดของตัวเอง กระโปรงที่ทั้งร้อนและไม่เหมาะกับการซ้อนมอเตอร์ไซค์ เธอเหลือบไปเห็นร้านขายเสื้อผ้าที่กำลังจะขับผ่าน

"พี่เมฆ! พี่เมฆ จอด ๆ ๆ เดี๋ยวนี้เลย!"

เมฆินทร์จอดข้างร้านขายของที่ระลึกและเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย เธอรีบลงจากรถและวิ่งปรี่เข้าไปที่ร้าน ชุดที่เธอหยิบมาคือ กางเกงลายช้าง ที่ดูแสนจะสบาย กับเสื้อลายดอกสีสดใส และเสื้อกล้ามซับในสีขาวตัวหนึ่ง เธอหันไปถามแม่ค้าอย่างรวดเร็ว

"พี่คะ ขอเปลี่ยนชุดในห้องน้ำหน่อยได้ไหมคะ"

แม่ค้าพยักหน้า เมฆินทร์ที่ยืนเท้าสะเอวดูเหตุการณ์อยู่อย่างเงียบๆ ก็เดินเข้าไปจัดการจ่ายเงินให้เรียบร้อยในขณะที่เธอเข้าไปเปลี่ยน

ไม่นานจารวีก็เดินออกมาพร้อมชุดใหม่ที่รับกับบรรยากาศทะเลได้อย่างลงตัว รอยยิ้มของเธอสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"เท่าไหร่คะ"

"คุณผู้ชายที่มาด้วยจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"เท่าไหร่คะ เดี๋ยวจี๊ดจะโอนให้"

เขาไม่ตอบ เพียงแต่เดินนำออกไปที่รถมอเตอร์ไซค์ เธอจึงรีบพับถุงเสื้อผ้าแล้ววิ่งตามไป

"เดี๋ยวจี๊ดซื้อเองค่ะพี่เมฆ"

"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องมาคืนพี่"

ขณะที่หญิงสาวกำลังก้าวขาขึ้นรถ เมฆินทร์ก็บิดคันเร่งออกตัวทันทีด้วยความเร็วที่ไม่ทันตั้งตัว จนทำให้ร่างของเธอเซจนหน้าอบอวบอึ๋มไปชนกับแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างแรง

<ตุบ!>

หัวใจของจารวีเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อความอุ่นจากแผ่นหลังของเขาสัมผัสกับหน้าอกของเธอ

"นี่ไง" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมพูดว่า "เมื่อกี้ที่ชนหลังพี่...จ่ายด้วยไอ้นี่แทนล่ะกัน"

 <ตุบ! >

ใบหน้าเห่อร้อนขึ่นมาทีนที เธอใช้กำปั้นทุบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ หนึ่งครั้งด้วยความเขินผสมความหมั่นไส้

"เกาะดีๆ นะ เดี๋ยวตก" พูดเสร็จ เขาก็บิดรถออกตัวไปตามถนนบนเกาะทันที

"เดี๋ยว! มีใบขับขี่ไหมคะ!" จารวีต้องตะโกนถามแข่งกับเสียงลม

"อะไรนะ! พี่ไม่ได้ยิน ลมแรง!" เขาแกล้งทำเสียงไม่ได้ยิน

จารวียื่นหน้าเข้าไปใกล้แผ่นหลังของเขาอีกครั้งเพื่อถามให้ชัด ทันใดนั้นเมฆินทร์ก็หันหน้ากลับมาเล็กน้อย พร้อมกับใช้ปลายจมูกโด่งของเขาสูดไปที่แก้มของเธอเบาๆ หนึ่งครั้ง

<ฟอด>

"อุ๊ย!" จารวีสะดุ้งสุดตัวและหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

ภาพนี้มันเหมือนภาพคู่รักที่มาเที่ยวกัน เหมือนคนที่กำลังมีความสุขและไม่มีเรื่องในใจติดค้างกันเลยแม้แต่น้อย

พวกเขามาหยุดพักที่จุดชมวิวแห่งหนึ่ง จารวีเดินเก็บภาพทิวทัศน์ทะเลจากมุมสูงอย่างเพลิดเพลิน เธอแพนกล้องไปยังด้านข้างของเมฆินทร์ที่ยืนเท้าแขนอยู่กับราวกันตก สายตาคมกำลังมองออกไปยังทะเลไกล ๆ

เธอละสายตาจากกล้องแล้วมองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ตีกันยุ่ง ก่อนจะหันกลับมากดถ่ายรูปเขาเก็บไว้ในโทรศัพท์มือถือ เธอถอนหายใจแผ่วเบาขณะมองรูปนั้น

ความคิด "พี่เมฆ...คนใจดีคนนั้นนะ ตอนนี้ทำไมถึงใจร้าย เจ้าเล่ห์ และบ้าอำนาจได้ขนาดนี้นะ..." เธอถอนหายใจอีกครั้ง

"ไปกันต่อหรือยังครับ" เสียงทุ้มของเขาถามขึ้น

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแล้วพยักหน้า เดินตามไปขึ้นรถ

"หิวหรือยังครับ หาอะไรกินก่อนไหม" จังหวะนั้น เมฆินทร์ก็ถามเธอขึ้น

เธอพยักหน้ารับ ทั้งคู่จึงขับรถไปเรื่อย ๆ มองหาร้านอาหาร แต่บริเวณจุดชมวิวไม่มีร้านอาหารให้เลือกมากนัก มีเพียงเพิงที่ขายของและของกินเล่นเท่านั้น จารวีไม่ได้เรื่องมากอยู่แล้วด้วยความเป็นเด็กต่างจังหวัด

"พี่เมฆ ทานได้ไหมคะ" เธอชี้ไปยังร้านขายลูกชิ้นปิ้งริมทาง

"ได้สิ ใครล่ะจะกินไม่เป็น"

"ดีเลยค่ะ" จารวีตอบด้วยรอยยิ้ม แล้วเอื้อมมือเรียวของเธอไปจับที่มือหนาอุ่นๆ ของเขา แล้วลากให้เดินตามเหมือนกับผู้ใหญ่ที่พาเด็กน้อยข้ามถนน

การกระทำนั้นทำให้เมฆินทร์ถึงกับหน้าร้อนผ่าว เลือดในกายกำลังสูบฉีดอย่างแรง

"อะไรกันเมื่อกี้" เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะมองแผ่นหลังของเธอที่จูงมือเดินนำไปอย่างอบอุ่นและน่าหลงใหล

"ลุงคะ เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็....อันนี้ด้วยค่ะ เอามาอย่างละสองไม้" เธอปล่อยมือจากเขาไปชี้ที่ตู้ขายลูกชิ้นปิ้งอย่างคล่องแคล่ว ในขณะที่เขายังตกอยู่ในภวังค์กับสัมผัสเมื่อครู่

"ทั้งหมดแปดสิบบาทครับ"

ในจังหวะที่จารวีกำลังจะล้วงเงินในกระเป๋า เมฆินทร์ก็สะดุ้งตื่นจากภวังค์ "เดี๋ยว พี่จ่ายเอง" เขายกมือถือขึ้นมาเตรียมจะโอนจ่าย

"ลุงไม่ได้รับโอนหรอกคุณ มันทันสมัยเกินไป สายตาลุงก็ไม่ดี จนโดนลูกค้าหลอกโอน ใส่เลขศูนย์ขาดก็มี ไม่ใส่ก็มี ขายได้ร้อยบาท เขาโอนมาสิบบาทก็มี เลยไม่ได้รับแล้ว"

จารวียิ้มให้กับความซื่อของลุง แล้วยื่นแบงค์ร้อยให้ "เอาน้ำเปล่าสองขวดด้วยค่ะ ขวดละสิบบาท ร้อยนึงพอดี ไม่ต้องทอนนะคะ"

เมฆินทร์ยืนมองผู้หญิงตรงหน้าพร้อมกับความรู้สึกบางอย่าง เขารู้สึกเหมือนไม่ได้เห็นแววตาแบบนี้ของเธอมานาน ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาทำผิดพลาดกับเธอ มาจนถึงวันนี้...วันที่เขาได้เห็นแววตาที่สดใสและรอยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติของเธออีกครั้ง

"พี่เมฆ...พี่เมฆคะ...คิดอะไรอยู่ จี๊ดเรียกตั้งนาน"

"ปะ...เปล่าครับ"

เธอรับไม้ลูกชิ้นปิ้งที่ร้อนๆ มาจากลุง แล้วยกขึ้นมาเป่าก่อนจะยื่นเข้ามาป้อนเขา

<ฟิ้ววๆ>

"อ๊ะ...ลองชิมสิคะ...ระวังร้อนนะคะ..." เธอยิ้มกว้าง

เขาก้มลงกัดลูกชิ้นหนึ่งลูกดึงรูด ไปหนึ่งลูก

จนลุงขายลูกชิ้นปิ้งที่มองแล้วก็ยิ้มตามไปด้วย

"ถือสิคะ...จะให้ป้อนจนหมดไม้เหรอคะ จี๊ดก็จะกิน"

เมฆินทร์รับไม้ลูกชิ้นในมือเธอไปถือไว้ พร้อมกับมองใบหน้าที่ดูสดใสของเธอในตอนนี้ จี๊ดก้มหน้าหยิบไม้ลูกชิ้นของตัวเองขึ้นมาดึงรูดกินอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วเดินนำไปที่รถมอเตอร์ไซค์

เธอเปิดขวดน้ำ ยกดื่มไปอึกหนึ่ง แล้วยื่นอีกขวดให้กับเขา แต่เขามองขวดที่เธอกำลังดื่มอยู่ แล้วแย่งมาพร้อมกับพูดว่า

"พี่อยากดื่มขวดนี้มากกว่า"

เธอทำหน้างง พร้อมกับพึมพำเบาๆ  "ดีไม่เท่าไหร่ ก็หาเรื่องแสดงอำนาจอีกตามเคย!"