ตอนที่ 7 ความกล้า

จารวี ในรถแท็กซี่

เสียงปิดประตูห้องที่ดังกึกก้องยังคงก้องอยู่ในหูของ เธอ ขณะที่ร่างกายของเธอกระแทกลงบนเบาะหลังของรถแท็กซี่ที่พุ่งทะยานออกไปจากคอนโดมิเนียมอย่างรวดเร็ว

เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อควบคุมเสียงสะอื้นที่กำลังจะระเบิดออกมา แต่ไม่เป็นผล น้ำตาอุ่นร้อนยังคงไหลลงมาเป็นทางเปียกชุ่มบนแก้ม ไม่สนใจว่าคนขับจะมองผ่านกระจกหน้าหรือไม่

มือเรียวกำกระเป๋าสะพายแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน ภาพของเมฆยังคงฉายชัดอยู่ในมโนสำนึก ทุกถ้อยคำของเขาเหมือนถูกเปิดเล่นซ้ำ...ซ้ำ...แล้วซ้ำเล่า

"จี๊ด... พี่... พี่ขอโทษ..."

"เมื่อคืน... พี่เมามาก พี่ไม่ได้ตั้งใจ...จริงๆนะ...จี๊ด..."

"ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ..." เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงสั่นเครือจนแทบไม่ได้ยิน

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน! ความเมา คือข้ออ้างที่ง่ายดายขนาดนั้นเลยใช่ไหม? ง่ายดายพอที่จะปัดความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อคืนให้กลายเป็นแค่ความผิดพลาดชั่ววูบอย่างนั้นหรือ?

เธอไม่ได้เมาถึงขนาดที่จะจำอะไรไม่ได้...เธอยังมีสติครบถ้วน เธอรู้ว่ากำลังทำอะไร เธอรู้ว่าปรารถนาอะไร...และเธอยอมรับการกระทำนั้นอย่างเต็มหัวใจ โดยเชื่อว่าอย่างน้อยมันอาจจะนำไปสู่ความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในความสัมพันธ์ของพวกเขา

แต่คำปฏิเสธนั้น... มันทำลายเธออย่างราบคาบ มันไม่ใช่แค่การปฏิเสธการกระทำเมื่อคืน แต่เป็นการ ปฏิเสธความรู้สึก ของเธอทั้งหมด

เขากำลังบอกว่า... แม้แต่ในช่วงเวลาที่เปราะบางที่สุดนั้น เธอก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเขามากไปกว่าคนที่เมาแล้วพลาดพลั้งใช่ไหม?

จารวีก้มหน้าลงซบกับเข่า ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่มีการควบคุมอีกต่อไป

ความเจ็บปวด ที่ถูกคำว่า 'ไม่ได้ตั้งใจ' กรีดแทงนั้นมันแสนสาหัสยิ่งกว่าความผิดหวังใด ๆ ทั้งหมด

รถแท็กซี่จอดเทียบหน้าคอนโดฯ ของเธอ จารวีล้วงมือหยิบเงินจ่ายค่าโดยสารอย่างลวก ๆ โดยที่ไม่ได้สบตาคนขับ เธอก้าวลงจากรถพร้อมกับลากร่างที่รู้สึกหนักอึ้งราวกับแบกโลกทั้งใบเอาไว้

เมื่อมาถึงห้องพักส่วนตัวที่เงียบงัน เธอทรุดตัวลงพิงบานประตูที่ปิดลงแล้วอย่างหมดแรง

ความรู้สึกผิดที่เธอไม่ควรจะมี...มันกำลังกัดกินหัวใจ เธอควรจะโกรธเขาไม่ใช่หรือ? แต่ความโกรธนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยความอับอายและคำถามที่ไม่มีคำตอบ... หรือว่าความรู้สึกของเธอ...มันไม่เคยมีความหมายอะไรเลย?

เธอซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือ ปล่อยให้เสียงสะอื้นที่กลั้นมาตลอดทางดังออกมาอย่างสุดกลั้นในที่สุด...

และในความเจ็บปวดแสนสาหัสในครั้งนี้ เธอก็มีคำถามกับตัวเองว่า...

ทำไมเธอถึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง! ทั้ง ๆ ที่อยู่มาถึงขนาดนี้ พื้นที่หวงแหนที่เธอกั้นไว้สำหรับตัวเองมาโดยตลอด เธอไม่เคยให้ใครย่างกลายเข้ามาด้วยซ้ำ ถึงจะแอบรักเขามานาน... แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้... ทำไมกัน?

มันไม่ใช่แค่เธอยอมให้เขาทำแบบนั้น... แต่เธอเองกลับเป็นฝ่ายโหยหาและผลักดัน... เกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่? ตัวตนที่เข้มแข็งและมีกำแพงกั้นของเธอหายไปไหน? ความปรารถนาที่พุ่งพล่านเมื่อคืนนี้... มันคืออะไรกันแน่?

ความเจ็บปวดนี้ไม่ได้เกิดจากการถูกปฏิเสธเพียงอย่างเดียว... แต่มันเกิดจากความสับสนที่ลึกซึ้งว่า... เธอได้ทรยศต่อตัวเองและข้ามเส้นที่เธอเคยวางไว้ได้อย่างไรกัน?

เธอฝืนลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่หนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนตรึงไว้กับพื้นห้อง เดินโซซัดโซเซไปยังตู้เสื้อผ้า ความรู้สึกอับอายและผิดหวังนั้น เธอเพียงต้องการเสื้อผ้าสักชุดมาเปลี่ยน

ขณะที่มือของเธอกำลังจะเปิดบานตู้ ภาพของเสื้อคลุมตัวหนึ่งที่แขวนซ่อนอยู่ในมุมมืดก็ดึงดูดสายตา เสื้อคลุมสีเข้มที่ค่อนข้างหนาและดูไม่เข้ากับสไตล์การแต่งตัวของเธอเลยแม้แต่น้อย... มันคือร่องรอยเดียวที่เธอยังคงเก็บไว้

ทันใดนั้น ภาพความทรงจำครั้งเก่าก็ผุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน... เป็นภาพที่ชัดเจนและสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เมื่อ 3 ปีก่อน

เมฆินทร์... ผู้ชายที่เธอเคยเจอตั้งแต่ตอนปี 1 และภาพเขาก็ติดตาตรึงใจมาจนถึงทุกวันนี้ นี่คือความประทับใจแรกของเธอ ในวันนั้น...

หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นจารวีและเมฆินทร์ ไม่เคยมีโอกาสพบหน้ากันแบบซึ่งๆ หน้าอีกเลย ตลอดช่วงที่เธอคบกับเมย์และริสา กลุ่มเพื่อนสนิททั้งสามมักจะใช้คอนโดของเธอเป็นฐานลับ ถึงแม้ว่าเธอจะเคยไปที่บ้านของเมย์บ้าง แต่นั่นก็ไม่เคยทำให้พวกเขาได้เจอกันซึ่งๆ หน้าเลยซักครั้ง

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอก็พยายามเลี่ยงทุกการพบเจอและการติดต่อกับเขา ไม่ว่าเมฆินทร์จะส่งข้อความมาขอโทษ หรือต้องการจะคุยด้วยก็ตาม

แต่โชคชะตาก็ดันเล่นตลกกับชีวิตวัยใสของเธอ เพราะเมื่อต้องกลับมาเจอเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในสถานการนักศึกษาฝึกงาน เธอที่ใกล้จะเรียนจบและเพื่อนๆ ทั้งสามสาวต้องแยกย้ายกันไปฝึกงาน

เมย์และริสา ได้ไปฝึกงานที่บริษัทของพ่อเลี้ยงริสา ซึ่งครอบครัวริสาจัดการให้

เธอต้องไปฝึกงานที่บริษัทของครอบครัวเมย์!เธอรู้สึกกังวลอย่างหนัก เพราะนั่นหมายถึงการต้องเผชิญหน้ากับเมฆินทร์อีกครั้ง เธอพยายามขอเมย์สลับที่ฝึกงาน แต่เมย์ปฏิเสธ...

และในวันศุกร์สุดสัปดาห์ที่ไนท์คลับ

ความเครียดที่ต้องหลีกเลี่ยงเมฆินทร์ถูกบรรเทาชั่วคราว แต่แล้วเธอก็ต้องกลับมาเจอกับเรื่องที่ทำให้เธอทรมาณใจอีกครั้ง... เมื่อเพื่อน ๆ ชวนไปปาร์ตี้ฉลองฯ แม้เธอจะอยากปฏิเสธเพราะไม่อยากไปปาร์ตี้สังสรรค์ในช่วงนี้ แต่ที่หนักสุดคือสถานที่แห่งนั้นคือ ไนท์คลับของวายุ เธอก็รู้สึก เข่าอ่อน แต่ก็็ทำได้เพียงเก็บงำความรู้สึกไว้ในใจ

เมื่อถึงไนท์คลับ เสียงเพลงที่ดังกระหึมกับนักท่องราตรีที่ต่างพากันโยกย้ายส่ายสะโพกไปมา จี๊ด เงยหน้ามองโซน VIP ชั้น 2 อย่างเสียอาการ ภาพความทรงจำเลวร้ายหวนกลับมา เธอรีบยกแก้วดื่มรวดเดียวเพื่อลบภาพนั้น

"จี๊ด แกเป็นอะไร? มีแต่ยกเอา ๆ เดี๋ยวก็เมาหรอก!" ริสารีบทักท้วง

เธอหัวเราะดังผิดปกติ "ก็มาเที่ยวก็ต้องเมาสิ! ไม่เมาจะสนุกได้ไง!"

เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มทำงาน ความเครียดหายไปแทนที่ด้วยความสนุก ซันนี่ ชายหนุ่มที่จ้องมองเธอไม่กระพริบตา เดินเข้ามาชวนเต้น เธอไม่ได้ปฏิเสธ เธอเพียงต้องการจะลืมเรื่องทุกข์ใจ

ขณะที่เพลงดังกระหึ่ม เธอที่กำลังโยกตัวไปกับเสียงเพลง โดยมีซันนี่อยู่ข้าง ๆ ร่างของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลัง เธอเซเกือบจะล้ม ฝ่ามือหนาและร่างแกร่ง โอบเอวเธอไว้ไม่ให้ร่วงลงไป

ซันนี่เอ่ยทักท้วง "อ้าวพี่ครับ! คิดจะทำอะไร? ผู้หญิงคนนี้มากับผมนะ!"

จารวีเงยหน้ามองร่างที่โอบเธอไว้ เธอแทบจะสร่างเมาในทันที เมื่อรู้ว่านั่นคือเมฆินทร์ เธอรีบแกะมือเขาออกแล้วหันไปบอกเพื่อน

"พวกแก...เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!"

กลุ่มเพื่อนสาวกรี๊ดกร๊าด "ว้ายยย...พี่ชายสุดหล่อคนนี้เป็นของใครกันเนี๊ยะ..."

เมย์หันมาเห็นเมฆินทร์พอดี

"อ้าวพี่เมฆ! มาได้ไงคะ บังเอิญจัง!"

"พอดีพี่มีนัดน่ะ... ไม่ได้บังเอิญด้วย พี่ตั้งใจมา"

พูดจบเมฆินทร์ก็เดินขึ้นไปยังโซน VIP แต่สายตาของเขาก็ยังคง เหลือบมองไปทางห้องน้ำ วายุที่เดินผ่านมามองตามอย่างเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี

เมฆินทร์ที่อยู่กับจีน่า เพื่อนสนิทที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ และเพื่อน ๆ ในโซน VIP ยังคงมีสีหน้าหนักอึ้ง

ในห้วงความคิดภาพที่เขาสบตากับจารวี เขารู้สึกว่ายังมี คำขอโทษ ที่อยากพูดอีกมากมาย

ไม่นาน จารวีก็กลับออกมาจากห้องน้ำ และถูกเมย์ตะโกนเรียกให้ช่วยไปตามริสาที่เมามากจากโซน VIP เธอจึงต้องวิ่งตามขึ้นมา...!

"จี๊ด! เดี๋ยวก่อนสิ...เราไม่ได้คุยกันเลยนะ!" เมฆินทร์พยามอยากจะขอโทษและอธิบายเรื่องราวในคืนนั้น

เธอสบตาเขาเพียงชั่วเสี้ยววินาทีและ ไม่ได้ตอบรับคำทักทาย เธอรีบพาเพื่อนลงมาด้านล่าง

หลังจากที่ริสาเมาหนักและธนาได้พากลับไปแล้ว จารวีที่พยายามหลบหน้าเมฆินทร์อย่างสุดขีดก็ดันลืมของ...

เธอที่กำลังจะกลับเข้าไปเอาของที่ลืมไว้ ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงคุยกันของเพื่อนรักสองคน

เสียงของวายุ "ยังไงวะไอ้เมฆ? จีน่ากลับมาคราวนี้ มึงจะสานฝันต่อ หรือจะยุติรักข้างเดียววะ?"

เมฆินทร์ตอบ "มึงจะพูดให้มันได้อะไรวะวายุ...เรื่องมันผ่านมาเป็นชาติแล้ว..."

"ว่าแต่แกเถอะ! จัดการไอ้สองเสือหิวที่มันสร้างเรื่องไว้หรือยัง!... มึงควรจะสารภาพกับน้องเขา หรือจะขอโทษกับน้องเขาก่อนล่ะทีนี้ กับความชั่วของมึง" วายุถามต่อ

"แค่หน้าน้องเขายังไม่อยากจะมองกู...ตอนนี้ก็พยายามจะขอโทษ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง...ว่าเหตุการณ์คืนนั้น มันมาจาก ฤทธิ์ยาบางอย่างที่อยู่ในเหล้า ที่เธอดื่ม"

จารวีถึงกับหน้าชา ตัวชาไปหมด เมื่อได้ยินคำว่า "ฤทธิ์ยาบางอย่าง" เธอไม่เคยคิดว่าชายที่เธอหลงรักและประทับใจหนักหนา จะเป็นคนที่น่ารังเกียจได้ถึงขนาดนี้

ความเจ็บปวดจนทำให้เธอจุกเข้าไปที่กลางอกทำให้เธอเปลี่ยนใจ จากที่ตั้งใจจะเข้าไปเอาแค่ของ เธอเปลี่ยนใจเดินเข้าไปที่โต๊ะ แล้วยกเหล้ากระดกเอา กระดกเอา เพื่อเพิ่มความกล้า จากนั้น...

เธอหันไปถามซันนี่ที่ดูจะสนใจเธออย่างมาก

"นาย...นี่นายชื่ออะไรนะ ซันนี่ป่ะ?" จารวีน้ำเสียงแผ่ว เธอเดินเข้าไป กระซิบข้างหูเขา...

ซันนี่ถึงกับเบิกตากว้างก่อนจะเผย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาใช้มือโอบเอวบางของเธอที่เริ่มเมาหนักแทบจะเดินไม่ไหว

ในรถแท็กซี่...

"เออ...ไป...ที่ใกล้ที่สุดครับ!"

แท็กซี่ที่รู้งานดีขับออกไปอย่างรวดเร็ว ซันนี่ที่ต้องการโชว์พาวเวอร์ตัวเอง เข้าส่งข้อความบางอย่าง...เข้าไปในกลุ่มแชท ทันใดนั้นภูผา ลูกพี่ลูกน้องของวายุที่ยืนดูดบุหรี่อยู่ใกล้ ๆ กับเมฆินทร์และวายุ

ภูผาที่เห็นข้อความก็ต่อสายหาซันนี่ทันทีด้วยความอยากรู้

ภูผา ที่กำลังจะเดินกลับเข้าไป...ในตอนนั้น...

"ฮัลโหล หะ!...เร็วขนาดนั้นเลยหรอวะ! เล่นของป่ะเนี่ย! อะไรนะ! สาวชวนด้วย!...โว๋ววว!...จริงหรือเปล่า! มโนไปเองหรือเปล่า... สวย อึ๋มขนาดนั้น ไม่น่าลดตัวมาชวนมึงเลย..."

เมื่อวางสาย ภูผาที่กำลังเดินเตรียมจะกลับเข้าไปข้างใน...แต่ถูกวายุถาม

"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรวะ ไอ้ภูผา?" วายุถาม

"เปล่าครับ พอดีเพื่อนมันเจอแจ็คพอต เลยส่งมาอวด... สาวนิเทศฯชวนไปวันไนท์ เห็นมันเล็งมาตั้งแต่เดินเข้ามาในคลับแล้ว" วายุตอบ

เมฆินทร์ ถามแทรกอย่างฉุนเฉียว "ใครวะ? สาวนิเทศฯคนไหน?"

"ก็ไอ้ซันนี่เพื่อนผมกับ... สาวนิเทศ... แจ่มๆ นะ อย่างอึ๋มเลย คิดแล้วก็อิจฉามัน สวยขนาดนั้น นึกยังไง..."

เมฆินทร์ฉุนเฉียวยิ่งขึ้น "ก็บอกชื่อมาสิว่าใคร!"

ภูผา (ตกใจ) "จะ...จี๊ดครับ...จี๊ด...ชื่อจี๊ด!"

เมฆินทร์รีบ กระชากคอเสื้อภูผาทันที

"อะไรนะ! เมื่อกี้แกบอกว่าชื่ออะไรนะ! จี๊ดนะเหรอ! ที่ไหน! ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน!"

เมฆินทร์และวายุรีบมองหน้ากันด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนจะ ลากภูผาขึ้นรถมาด้วย พร้อมบังคับให้ภูผาโทรคุยกับซันนี่เพื่อถ่วงเวลา...