ตอนที่ 8 อยากได้

จารวีงัวเงียตื่นขึ้นด้วยอาการเมาจากการกระดกเหล้าอย่างบ้าคลั่ง สติยังไม่กลับมาเต็มร้อย เธอรู้สึกว่ารถแท็กซี่จอดสนิทแล้ว

จารวีเสียงแหบ "ถึงแล้วเหรอ? งั้นเราไปก่อนนะ..."

ซันนี่รั้งแขนเธอไว้ "เดี๋ยวสิ! จะไปไหน? ลืมแล้วเหรอ...ว่าเธอชวนเรามาไม?"

คำพูดของซันนี่ทำให้ภาพการสนทนาระหว่างเมฆญิงสาว "รักข้างเดียวของเขากับฤทธิ์ยาบางอย่างที่อยู่ในเหล้า" ความเจ็บแค้นและโกรธเกลียดเปลี่ยนเป็นความกล้าบ้าบิ่น "ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก! ไม่จำเป็นต้องมานั่งเสียใจ!" นั่นคือสิ่งที่เธอคิดในวินาทีนั้น

เมื่อเธอย่างกายเข้ามาในห้อง แสงสลัวกับเงาตะคุ่มของ อุปกรณ์แปลกตา ทำให้ความกล้าของเธอเริ่มสั่นคลอน จารวีหันไปถามซันนี่อย่างตรงไปตรงมา

"นาย...นายไม่ได้เป็นคนซาดิสม์ใช่ไหม? ไม่ได้ชอบทำอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม?"

ซันนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ก็ได้หมดนะ...ถ้าเธอชอบแปลก ๆ เราก็ทำได้...จะลองไหมล่ะ?"

เธอมองไปที่ โซ่ แซ่ กุญแจมือ และเหลือบไปเห็นผ้าผืนหนึ่ง

"งั้น...ขอแค่นี้พอ"

เธอหยิบผ้าสีดำขึ้นมา ผูกปิดตาตัวเองไว้แน่น เธอไม่ต้องการมองหน้าผู้ชายคนนี้ ไม่ต้องการเห็นแววตาของผู้ชายคนไหน...ขณะที่กำลังจะกระทำอะไรลงบนร่างกายเธอ การปิดตาคือทางเดียวที่จะทำให้เธอสามารถจินตนาการถึงใครอีกคน...!

ซันนี่ตาเป็นประกาย

"ว้าว...นี่เธอชอบความตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?"

จารวีนั่งอยู่บนเตียงด้วยผ้าปิดตา มือกำแน่นจนข้อนิ้วขาว แสดงถึงความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความกล้าบ้าบิ่นนั้น

ซันนี่กระซิบเสียงแหบพร่า "รับรอง...เราจะทำให้เธอตื่นเต้น..."

มือหยาบของเขาเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างของหญิงสาว ขณะที่อีกมือค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก... และแล้ว!

<<"คลืด คลืด คลืด!" >>

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างรบกวน ซันนี่สบถอย่างหงุดหงิด กดรับสายแล้วเดินเลี่ยงไปคุย

"อะไรของมึงวะไอ้ภูผา! นี่มึงจะโทรอะไรกันนักกันหนาวะ! หลายรอบแล้วนะเว้ย!"

"ฮ๊ะ!...แล้วมึงจะมาอยากรู้ทำไมว่าอยู่ห้องไหน!... ทำไม! ไปสอยใครมาได้ล่ะ! ไม่เอานะเว้ย กูไม่ชอบอะไรแปลกๆขนาดนั้น!"

"มึงก็ไปเปิดอีกห้องดิวะ!... เออ ๆ ๆ ห้อง 24! พอใจยัง!...จะอยากรู้ไปทำไม บ้าหรือเปล่าวะ!"

เขาตัดสายแล้วเดินกลับมายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวอีกครั้ง

ซันนี่ก้มลงซุกไซ้ซอกคอของจารวี สูดดมกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้ง สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาจ้องมองเนินอกอวบอิ่มที่ถูกบีบรัด เขากลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ จ้องมองเธอเหมือน เสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ

"เคยไหม?"ซันนี่ถาม

จารวีตอบสั้น ๆ เสียงแข็ง "เคย"

"แล้วบ่อยไหม..."

จารวีตอบ "บ่อย"

ซันนี่ยิ้มมุมปาก "โกหกชัด ๆ สภาพเกร็งแบบนี้! กูเจอของดีเข้าแล้ว! คืนนี้กูจะเอาทั้งคืน! ของดี ๆ แบบนี้ไม่ได้เจอบ่อย ๆ!" เขาคิดในใจ

"จูบได้ไหม?"

จารวีอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้ว พยักหน้า

"ทำได้ทุกอย่างใช่ไหม?"

จารวี พยักหน้ารับ อีกครั้ง

เขายิ้มอย่าง ผู้มีชัย

สิ้นคำถาม ซันนี่จูบไปที่หัวไหล่ของเธอ จนจารวีถึงกับสะดุ้ง

ซันนี่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มือของเขาค่อย ๆ ลูบไล้จากแขน...ลากต่ำมาที่หัวไหล่...จนมาเกือบถึง เนินอก...

<ก๊อก ๆ ๆ!>

 เสียงเคาะประตูที่ดูเป็นระเบียบของพนักงานดังขึ้น

ซันนี่ กำหมัดแน่น ลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด พึมพำ

"มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ! เดี๋ยวก็ นรกโทรศัพท์ เดี๋ยวก็เคาะประตู! ไม่ได้สั่งอะไร! จะมาเคาะทำไมวะ!"

จังหวะที่เขาเปิดประตูพร้อมตะโกนออกไปว่า "ไม่ได้สั่งอะไ...!"

<พรึ๊บ! >

วายุและภูผา ก็ลากเขาออกไปจากห้องทันที!

"อะไรของมึงวะไอ้ภูผา! ทำบ้าอะไรวะ!"

ภูผากระซิบอย่างหงุดหงิด "เงียบ! ไอ้เวร! เกือบไปแล้วมึง! นั่นมันเด็กพี่เขา!"

ซันนี่ตาเหลือก "เชี้ยะ! พูดอะไรของมึงวะ! ผู้หญิงเขาชวนกูมาเองนะเว้ย!"

"ไม่รู้เว้ย! มึงออกไปเลย! ก่อนที่มึงจะซวยไปมากกว่านี้!" ภูผาเตือนเพื่อน

ซันนี่มองประตูที่ถูกปิดด้วยความเสียดาย "เชี้ยะเอ้ย! เล่นกูแล้วไหมล่ะ! ว่าแล้วไง เสียเงินเปิดห้องให้คนอื่นจนได้!"

วายุยืนอยู่ใกล้ ๆ "เท่าไหร่เดี๋ยวพี่จ่ายแทนเพื่อนพี่"

ซันนี่รีบส่ายหน้า "เปล่า ๆ ครับพี่! ไม่เป็นไรครับ! ถือว่าผมล่วงเกินพวกพี่เอง! ขอโทษครับ!"

วายุถอนหายใจและส่ายหน้า มองประตูห้อง 24 ที่ถูกปิดสนิท... "เฮ้อ...เหนื่อยใจ...ตกลงมันยังไงกันแน่" แล้ววายุก็เดินจากไป

เมฆินทร์เดินเข้ามาในห้องช้า ๆ ยืนมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยผ้าปิดตา...หัวใจเขาบีบแน่นด้วยความเจ็บปวดผสมความโกรธ... นี่เธอมีรสนิยมแบบนี้เลยเหรอ? เขาเหลือบไปเห็นมือที่กำแน่นจนสั่นเทา จึงรู้ได้ในทันที ว่าภายใต้ความกล้าบ้าบิ่นนั้นมี ความหวาดกลัวซ่อนอยู่ไม่น้อย

เมฆินทร์ตั้งใจจะเอื้อมมือไปแกะผ้าสีดำที่ปิดตาเธอออก แต่เธอกลับจับมือของเขาไว้แน่น แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่น "ก็บอกแล้วไง ว่าเราอยากปิดตา...ตกลง เธอจะทำไหม?"

หญิงสาวพูดขาดห้วง ขณะที่เอื้อมมือไป รูดซิปชุดเดรส ข้างหลังลง เมฆินทร์เห็นดังนั้นก็รีบ คว้าเสื้อ ของเธอไว้ไม่ให้หลุดออกจากร่าง

หญิงสาวที่ปิดตาอยู่ในตอนนั้นหายใจลึกๆ ก่อนจะ คว้าคอแกร่ง ดึงร่างเขาเข้าหา...และจูบเขาอย่างจาบจ้วง!

เมฆินทร์ถึงกับตกใจแต่ก็ตอบรับจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว สองมือที่หอบชุดไว้ก็ปล่อยลง...เปลี่ยนมา บีบคาง ทั้งสองข้างของเธอ แล้วกดจูบอย่างเร่าร้อน สลับกับดูดดึงริมฝีปากอย่างต้องการคำตอบจากความกล้าบ้าบิ่นนี้

ในจังหวะที่จูบเริ่มลึกล้ำ... จารวีก็ ผลักร่างเขาออกอย่างแรง

"ขอโทษนะ...เราไม่พร้อม...เราทำไม่ได้..." น้ำเสียวสั่น

เธอก้มลงหยิบชุดที่ปลายเท้า พร้อมกับอีกมือที่กำลังจะแกะผ้าปิดตาออก แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น...ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง กับคนที่อยู่ตรงหน้า

"พ... พี่เมฆ! พี่มาอยู่นี่ได้ยังไง! นี่อย่าบอกนะ...ว่านี่ก็อยู่ในแผนของพี่!" จารวีตะคอกถาม "พี่ต้องการอะไรกันแน่!"

เมฆินทร์มองด้วยสายตาตัดพ้อ "พี่ต่างหากที่ต้องถาม! ทำไม ถึงนัดผู้ชายมาทำแบบนี้! นึกยังไง!"

"ทำไมคะ? ไม่เห็นต้องนึกเลยนี่! ก็ไม่มีอะไรนี่คะ...ก็แค่ อยาก ก็เลยนัดมา" จารวีตอบอย่างเย้ยหยัน

"ทำไมเธอพูดออกมาได้เต็มปากแบบนี้! นี่เธออยากถึงขนาดต้องนัดผู้ชายมา ทำอะไรถึงที่นี่ เลยเหรอ!"

"ใช่ไงคะ! ก็เพราะความอยากไง! ถ้าไม่อยาก...มันก็ไม่ได้สิคะ ก็เหมือนตอนนั้นไง...ถ้าอยากแล้วไม่เอาสักทีมันก็ไม่ได้ หรือพี่จะเถียง!"

"มันไม่เหมือนกัน!" เมฆินทร์ตอบเสียงกร้าว

"ไม่เหมือนยังไงคะ? เอาเสร็จก็แยกย้าย ไม่เห็นต้องคิดมาก หรือพี่คิดมากคะ!" จารวีสวนกลับทันควัน

"แต่พี่ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนั้น...เธอที่ก่อนหน้านี้ไม่เคย... ด้วยซ้ำ"

"ก็เพราะไม่เคยไงคะ! เลยต้องฝึกไว้! เผื่อเวลาอยากจะได้ไม่ต้องไปลำบากใคร...อยากได้ก็แค่หา เอาเสร็จก็แยกย้าย แค่นั้นจบ!" พูดจบ จารวีเตรียมจะเดินหนี

มือหนาของเมฆินทร์คว้าแขนเธอไว้

"จะไปไหน! ไหนบอกว่าอยาก! ไม่อยู่ก่อนล่ะ"

จารวีหันมาเผชิญหน้า "ทำไมคะ? พี่อยากเหรอ?"

"ใช่! พี่อยาก...ตอนนี้เลย"

เธอสะดุ้งกับคำพูดเขาเล็กน้อย แต่เธอก็ยังฝืนทำหน้าเรียบเฉย "ทำไมคะ? ติดใจเหรอ? อยากได้อีกเหรอคะ"

"ใช่...พี่อยาก! อยากได้ ให้ได้ไหมล่ะ" พูดจบเขาดึงร่างของเธอเข้ามาสู่ อ้อมกอด แล้วกดจูบอย่างบ้าคลั่ง เธอใช้แรงทั้งหมด ผลักเขาออก

"อะไรของพี่! นึกจะมาเอาก็จะมาเอาง่าย ๆ แบบนี้เหรอคะ!"

"ทำไมอ่ะ? ก็พี่อยากตอนนี้... หรือไม่กล้า"

"ไม่ต้องมาท้าหรอกค่ะ! จี๊ดไม่ได้บ้าคำท้า แล้วก็ สร่างเมา ตั้งแต่เห็นหน้าพี่แล้ว! คิดว่าจี๊ดจะรับคำท้าเหมือนในละคร แล้วก็ต้องโดนพี่เอาแบบนี้ล่ะคะ? เพ้อเจ้อแล้วค่ะ!"

"พี่ก็ไม่ได้บอกให้เธอรับคำท้าพี่นี่...พี่แค่บอกว่าพี่อยากได้... ก็เธอถาม พี่ก็แค่ตอบว่าพี่อยากเหมือนกัน"

เธอไม่สนใจ เตรียมจะเดินหนี

เขาดึงร่างของเธอเข้ามา กอดไว้แน่น "คุยกับพี่ก่อน...พี่แค่อยาก ขอโทษ กับเรื่องวันนั้น แล้วอีกอย่างที่พี่จะบอก...."

"พอเลยค่ะ! พี่เลิกขอโทษเรื่องนี้สักทีได้ไหม! แล้วก็เลิกรู้สึกผิด! จี๊ดไม่ได้เก็บมาใส่ใจแล้วค่ะ! ก็เหมือนวันนี้... คิดซะว่ามันแค่วันไนท์ วันเดียวแค่นั้น!"

"คิดได้แบบนั้นจริง ๆ เหรอ? เธอ...ที่ไม่เคยแม้แต่จะ ... กับใครก่อนมา ... กับพี่ด้วยซ้ำ เธอมองว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญเหรอ!"

"ทำไมคะ! คนเรามันย่อมมีครั้งแรกเสมอ... นี่ไง! ถ้าไม่มีครั้งแรกวันนั้น จี๊ดจะกล้านัดผู้ชายมาแบบนี้ไหม! ดีซะอีก! ถือซะว่าเรื่องวันนั้นพี่เป็นครูสอน...จะได้ไม่ต้องรู้สึกติดค้าง...จี๊ดก็ได้ความรู้จากพี่... ง่าย ๆ วิน ๆ!"

คำพูดที่ไม่ได้ออกมาจากใจของเธอ เมฆินทร์ฟังยังไงก็ดูออกว่าเธอแค่ พูดประชด

"ถ้าอย่างนั้น...วันนี้เธอก็ให้พี่สอนสิถ้าอยากเก่ง...พี่กำลังอยากพอดี... ไหน ๆ เธอก็อยากแล้วอยู่แล้วหนิ"

พูดจบ เมฆินทร์จับเธอกดลงไปบนที่นอนนุ่มนิ่มทันที

"ก็ไหนบอกว่าอยาก เลยนัดผู้ชายมา..." เขาซุกไซ้ไปที่ซอกคอของเธอ "ก็นี่ไง... พี่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน"

จารวีที่ดูเหมือนจะขัดขืน แต่ร่างกายของเธอ กลับไม่เชื่อฟัง มันต่างจากเหตุการณ์ตอนที่อยู่กับซันนี่ ก่อนหน้านี้เธอไม่มีความต้องการ แต่กับเขาคนนี้ เธอกลับมีความรู้สึก โหยหา...ใจกับร่างกายที่ไม่รักดีเอาแต่โหยหาจนต้องพ่ายแพ้...ร่างกายที่อ่อนระทวยให้เขาในตอนนี้...

รู้ตัวอีกที ชุดเดรสของเธอก็มากองอยู่ตรงเอวเหลือไว้แค่เพียงท่อนบน ที่มีเพียง จุกเล็ก ๆ ปิดไว้

"พี่เมฆ...ปล่อยจี๊ด" มือเรียวพยายามดันแผงอกแกร่งเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล

เขาพรมจูบไปที่ก้อนนุ่มนิ่มทั้งสองข้างอย่างคนที่ หื่นกระหาย ลิ้นสากลากเลียตวัดไปทั่วเนินอกพร้อมทั้งเลียดูด จนเธอแทบหยุดหายใจ

มือของเธอกำผ้าปูไว้แน่นด้วยความ เสียวซ่าน แต่เธอไม่คิดจะตอบรับกับการกระทำของเขาด้วยการ โอบกอด เลยแม้แต่นิดเดียว

ในจังหวะที่เขาดูดเลียอย่างตะกละตะกาม ปากของเขาก็คาบบางสิ่งไว้แล้ว ถุยออก อย่างไม่ใยดีทั้งสองข้าง (บราซิลิโคนที่ปิดอยู่)

จารวีกัดฟันแน่น คิดในใจ... คงจะชำนาญสินะ...ถึงขนาดไม่ต้องใช้มือดึงออกแค่ปากเขาก็สามารถเอาออกได้ หื่น บ้ากาม

เธอไม่ได้ขัดขืน แต่ก็ไม่ได้ตอบรับ

เมฆินทร์บรรจงจูบเรือนร่างของเธออย่างบ้าคลั่ง...ในใจกลับคิด... เธอที่ไม่เหมือนในคืนวันที่ไนท์คลับเลยแม้แต่นิดเดียว...

เธอในตอนนี้ดูเหมือนคนที่รู้สึก หวาดกลัว ไม่ได้เก่งอย่างที่พูดเลยแม้แต่น้อย

ทว่าในตอนนี้... ความต้องการของเมฆินทร์ มันเกิดขึ้นมากจนเขาไม่สามารถถอยกลับได้

ปกติ จะมีแต่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา และให้ท่าเขาก่อน... เธอเป็นคนแรก ที่เขาพยายามที่จะฝืนใจ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นข่มขืนอย่างที่วายุเคยว่าเขาในวันนั้นที่ไนท์คลับ

แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจให้เขาทำแบบนี้ แต่ทว่าใจเขา กลับไม่อยาก ให้เธอไปทำกับคนอื่น เหมือนที่ทำกับเขา ทั้ง ๆ ที่สถานะก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย... นอกจากเพื่อนสนิทของน้องสาวตัวเอง