ตอนที่ 9 ค่าตัว NC

ในขณะที่ริมฝีปากยังคงดูดดื่ม มืออีกข้างของเมฆินทร์ก็ปลดเข็มขัดและถอดกางเกง ทั้งตัวนอกและตัวในออกอย่างรีบร้อน

ในจังหวะเดียวกันเขาใช้มือกระชากชุดเดรสที่กองอยู่ตรงเอวและกางเกงในตัวจิ๋วลงไปกองที่หัวเข่าของเธอก่อนจะใช้เท้าถีบชุดเหล่านั้นให้พ้นจากปลายเท้าเหลือไว้เพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอ

เขาก้มลงมองเรือนร่างของหญิงสาวกวาดสายตาสำรวจทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด

"จี๊ดเธอสวยมาก...เธอรู้ตัวไหม? อย่ายอมให้ใครมาทำแบบนี้กับร่างกายของเธอเลย"

จารวีกัดฟัน "ไม่ต้องมาสอน! คนที่ทำก็พี่นั่นแหละ! พี่มีสิทธิ์อะไรมาสอนเรื่องนี้!"

เมฆินทร์แววตาเปลี่ยน "อย่าเถียงพี่สิ!" ทันทีที่เธอเถียงเขาก็ใช้แก่นกายที่ผงาดแข็งขืน ถูไถไปที่ร่องกลีบชมพูอย่างยั่วยวนเพื่อทรมานเธอ

เมฆินทร์เน้นคำพร้อมกับใช้แก่นกายเน้นกระแทก...แต่ไม่สอดใส่ "เวลาผู้ใหญ่สอน...ก็ให้ฟัง... ฮื้ม!"

"ซี๊ด..."

"นี่ใช่ไหม...ตัวตนของพี่! พี่เป็นผู้ชายแบบนี้ใช่ไหม!"

เมฆินทร์ยิ้มเหี้ยม "แบบนี้? แบบไหน? ฮึ้!" เขาพูดพร้อมกับถูไถแก่นกายหยอกล้อเล่นกับกลีบสวยทรมานเธอ

"หื่น! บ้ากาม! มักมาก!"

"แล้วใครมันจะมักน้อย...ใครๆ ก็มักมากกันทั้งนั้นแหละ...หรือพี่พูดผิด ฮึ้มม!...เถียงสิ...เถียง!" เขายังคงถูไถแก่นกายเพื่อแกล้งทรมาณเธอ

หญิงสาวเสียงครางหลุดออกมา "อ้า..." เธอเกร็งปลายเท้ากัดริมฝีปากไว้แน่น

ทันใดนั้น เขาก็หยุดการเคลื่อนไหวแล้วกระซิบถาม  "อยากไหม!"

เธอส่ายหน้าและเมินหน้าหนี

เขาไม่รอช้าพลิกตัวเธอขึ้นมานั่งค่อมบนร่างแกร่งของเขาทันที! เธอตกใจกับการกระทำที่รวดเร็วนั้น!

เมฆินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมเลื่อนฝ่ามือขวามาตบที่หน้าขาเธออย่างใจเย็น

(...!...)

"อะ...อะไรของพี่!"

"ก็อยากไม่ใช่เหรอ!...ทำซะสิ! ตามสบายเลย...เชิญ..." เขาพูดพร้อมนอนเอามือรองศรีษะด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

"อะไร...! ให้จี๊ดทำอะไร!"

เธอก้มมองแท่งเนื้อตรงหน้าด้วยความเขินอาย ก่อนจะเงยหน้าสบตาเขาอีกครั้ง

"จี๊ดไม่เข้าใจ!"

เขาเอื้อมมือไปหยิบซองเล็กบนหัวเตียงมาวางบนซิกแพ็คแกร่งของเขา

"แกะสิ" เขาบอกแบบหน้าตาเฉย

หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูแล้วแกะออกด้วยความงุนงง

คิ้วหนาของเขาเลิกขึ้น "ใส่ให้พี่สิ"

พร้อมกับเอื้อมไปกุมมือเรียวของเธอแล้วจับให้สวมเกราะป้องกันให้เขา เมื่อสวมเสร็จเธอยังคงทำหน้างง

"อะไรของพี่กันแน่! พี่ต้องการอะไร!"

"แล้วเธอล่ะต้องการอะไร? ก็เห็นบอกว่าที่นัดผู้ชายมาแบบนี้ก็เพราะความอยาก...ไหนลองโชว์ความอยากสิ ว่าจะมีมากแค่ไหน!"

เมื่อได้ยินคำท้าทายนั้น ความแค้นเข้าครอบงำ เธอไม่รอช้าขยับตัวแล้วจ่อแท่งทองที่อยู่ตรงหน้าไปยังร่องแคบ!

เมฆินทร์เสียงขาดห้วง "จี๊ด...!!!"

"จะ...จะ...จะทำอะไร! เดี๋ยว...อย่า! มันจะ!..."

"อ๊ายยยย!!!" หญิงสาวร้องสุดเสียง

ยังไม่ทันสิ้นเสียงห้ามของเขา เธอก็กดตัวลงเต็มแรง!

จารวีร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดน้ำตาไหล "นี่มันอะไร! ไม่เอาแล้ว! ไม่เอาแล้ว! จี๊ดจะกลับ!"

เธอดีดตัวเองออกจากตัวเขาเตรียมจะลุกขึ้น แต่ มือแกร่งของเขาดึงเธอกลับมาพลิกตัวกดทับเธอไว้ให้อยู่ด้านล่างอีกครั้ง

"ปล่อยนะพี่เมฆ! จี๊ดไม่ใช่ตัวตลกของพี่นะ! อย่ามาทำอะไรแบบนี้! จี๊ดจะกลับ!"

เสียงของเธอขาดหายไปเมื่อริมฝีปากหยักของเขากดลงมาที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง สัมผัสกับกลิ่นเหล้าจางๆ จากลมหายใจ เขาใช้หัวแม่มือ ปาดน้ำตาที่ไหลออกมา

เสียงของเขาอ่อนลง "พี่ไม่แกล้งแล้ว..."

เขาพรมจูบทั่วเรือนร่างของเธอราวกับเป็นคู่รัก เขารู้ในทันทีว่าความเร่าร้อนคืนนั้นมาจากฤทธิ์ยากระตุ้นอารมณ์แน่ ๆ มันไม่ใช่ตัวตนของเธออย่างแน่นอน เขาพยายามเล้าโลมจนร่างกายเธอพร้อมจากความเฉอะแฉะ

เมฆินทร์ใช้มือกดปลายหัวหยักจ่อเข้าไปในร่องแคบ...

<"กึ๊ก!">

เธอบีบแขนเขาไว้แน่น "อึก...พี่เมฆ!"

"อย่าเกร็งสิ!...มันจะเจ็บ"

เขาก้มลงจูบเลียหน้าอกอวบของเธอเพื่อผ่อนคลาย แล้วจ้องมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มสลับกับอกอวบอิ่มที่กำลังกระเพื่อมพร้อมปลายยอดชมพูสวยคู่นี้

"สวยจัง สวยทุกส่วนเลย เขาคิดในใจ"

อยู่ดีๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา... "ถ้าเมื่อกี้เขามาไม่ทัน...ร่องรักที่ฟิตแน่นที่เอาแต่ตอดอยู่ตอนนี้...กับหน้าอกคู่สวยนี้ ใบหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า...ต้องกลายเป็นของไอ้เด็กเวรนั้น...!!!"

ด้วยอารมณ์ชั่ววูบที่ขุ่นเคืองและเกิดความหวง

เมฆินทร์เผลอกระแทกอย่างหนักหน่วงและตอกเข้าไปอย่างดิบเถื่อน! จนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม!

"อ๊ะ อ๊ะ อ้ายยย!!!"

เขาได้สติและก้มมองเธอ

เมฆินทร์เสียงตกใจ

"จี๊ด!...พี่ขอโทษ!"

เขาค่อยๆ โยกกายและหมุนควงใหม่ เพื่อให้เธอได้ผ่อนคลาย

เมื่อจังหวะเข้าที่ เขาโยกเอวอย่างเนิบนาบเชื่องช้าเพื่อหาจังหวะที่เธอต้องการ

เมื่อมองเห็นใบหน้าของเธอที่กำลังครางเสียงหวานเบาๆ เขาก็เข้าใจในทันทีว่าท่านี้คงทำให้เธอถึงจุดสุดยอดได้! เขาเริ่ม หมุนควงเร่งจังหวะอย่างเร็วและต่อเนื่อง! หญิงยกแขนทั้งสองข้างเอื้อมมือไปกำแน่นที่หมอนพร้อมกับหายใจถี่รัว

เมฆินทร์เสียงแหบพร่า

"จิกพี่ก็ได้นะ..."

แต่เธอไม่ยอมแม้แต่จะเอื้อมมือมากอดร่างเขาเพื่อระบายเลยแม้แต่น้อย

"อื้อ~"

"เรียกชื่อพี่เหมือนวันนั้นให้ฟังหน่อย!"

ยิ่งเธอเงียบเขาก็ยิ่งเร่งจังหวะให้เสียงเธอหลุดออกมา เธอกัดปากไว้แน่น...ยิ่งรู้ว่าเขาอยากฟัง เธอกลับใช้มือมาปิดปากตัวเอง เพื่อไม่ให้เขาได้สมใจอยาก!

เมฆินทร์เห็นแบบนั้น เขาใช้สองมือแกร่งจับข้อมือเธอตรึงไว้แน่น! แล้วเร่งจังหวะกระแทกเพื่อที่จะให้เธอเปล่งเสียงออกมา! แต่ร่องแคบในตอนนี้มัน กลับตอดไม่หยุดจนเขาใกล้จะเสร็จเต็มทีแล้วน่ะสิ!

ควมคิดควมคิดเมฆินทร์"ทำไมมันแน่นขนาดนี้! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ผ่านประสบการณ์มามากมายอย่างเรา...อยู่มาจนถึงตอนนี้...จะได้เจอของสดขนาดนี้!"

สองมือหนาของเขาจับเอวบางยกแล้วกระแทก ๆ ตอกจนตัวเธอลอย!

"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ!"

"ร้องอีกสิ...ดัง ๆ!"

"อึ๊...อึ๊...จะเสร็จรึยัง ฮื้อ~!"

เมฆินมร์เสียงสั่นกระเส่า "พี่...จะไม่ไหวแล้ว! เธอแน่นเกินไป!"

เสียงเนื้อกระทบเนื้อจากแท่งที่เขาตอกสุดแรงดังสนั่น

< ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! >

"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊างงง~"

"ซี๊ดด~...อ้าาา!"

ทั้งคู่ เกร็งกระตุกพร้อมกัน พร้อมกับลมหายใจที่เหนื่อยหอบ

ทั้งสองร่างทรุดฮวบลงบนเตียงที่ยับยู่ยี่ เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงทับร่างของเธออย่างหนักอึ้ง ลมหายใจหอบถี่และร้อนผ่าว ซบใบหน้าลงกับซอกคอของเธอ เหงื่อท่วมกายของคนทั้งคู่ทำให้ผ้าปูที่นอนเปียกชื้น

จารวีที่เพิ่งผ่านพ้นความรู้สึกที่ปะปนไปด้วยความแค้น ความเจ็บปวด และความเสียวซ่าน นอนนิ่งแทบไม่ไหวติง หัวใจของเธอเต้นระรัวจนเจ็บหน้าอก มือยังคงกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนแทบขาด

"พี่ขอโทษ..."

คำขอโทษนั้นมาพร้อมกับลมหายใจที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยความพึงพอใจซึ่งไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของจารวีดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

เธอยังคงรังเกียจคำพูดนั้น! มันเป็นเพียงข้ออ้างที่เขาใช้ปัดความรับผิดชอบ ไม่ว่าจะเกิดจากการกระทำของยาหรือความปรารถนาของเขาเอง

เมฆินทร์ค่อยๆ พลิกตัวลงไปนอนข้างๆ เขาเอื้อมมือมาโอบกอดร่างกายที่สั่นเทาของเธอไว้แนบชิด

"พี่...รู้ว่าจี๊ดโกรธ...แต่เมื่อกี้...มันเป็นพราะ...พี่แค่อยาก...พี่อยากทำแบบนี้จริงๆ ..."

เขาพยายามสารภาพความรู้สึกบางอย่างออกมา แต่สำหรับเธอ...คำพูดเหล่านั้น มันดูน่ารังเกียจ เกินกว่าจะรับฟังได้อีก

จารวีไม่ได้ตอบโต้ เธอเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้ร่างกายที่อ่อนล้าได้พักผ่อน ปล่อยให้ความมืดและความสับสนกลืนกินเธอไปชั่วขณะ

ความรังเกียจตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาทางกายได้...ความเจ็บแค้นที่ถูกเขาหลอกล่อซ้ำแล้วซ้ำเล่าคำถามที่ไร้คำตอบว่าเธอทำอะไรลงไป!

เธอค่อย ๆ หันหน้าหนีออกจากแผงอกที่ร้อนผ่าวของเมฆินทร์โดยไม่พูดอะไร ไม่มีน้ำตา อีกแล้ว มีเพียงความเย็นชาที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

เมฆินทร์เองก็รู้สึกถึงความเงียบที่หนักอึ้งนั้น เขาพยายามประคองร่างเธอให้หันกลับมา

"จี๊ด...คือพี่..."

หญิงสาวปัดมือเขาออก "อย่า...!"

ความเจ็บปวดถูกแปรเปลี่ยนเป็นความเด็ดเดี่ยว เธอรู้ดีว่าไม่ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะเร่าร้อนแค่ไหน มันก็ไม่มีทางลบเลือนความจริงที่ว่าเขาเป็นสาเหตุของความผิดพลาดในชีวิตเธอ

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ คว้าผ้าห่มผืนหนามาคลุมร่างไว้ เขามองการกระทำนั้นอย่างเงียบ ๆ

"จะไปไหน?"

เธอสบตาเขาอย่างเย็นชาเป็นครั้งแรก "จะกลับ... และ จี๊ดขอให้พี่เลิกยุ่งกับชีวิตจี๊ดซักทีนะคะ"

เมฆินทร์ลุกขึ้นนั่ง "ไม่ได้! พี่จะไปส่ง!"

จารวีน้ำเสียงราบเรียบ "ไม่ต้อง... จี๊ดไม่อยากลบกวน"

เธอหยิบชุดเดรสของตัวเองขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็วแล้วเดินไปที่ประตู

เมฆินทร์เสียงสั่น "จี๊ด! อย่าทิ้งพี่แบบนี้!"

เธอหยุดนิ่ง มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงัก เธอไม่ได้หันกลับมามองเขาแต่เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายที่ถูกโยนไว้ข้างเตียง

เธอลากนิ้วหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าก่อนจะดึงออกมาสองใบ

"ปึก!"

ธนบัตรใบละ หนึ่งพันบาท สองใบ ถูกวางลงบน หัวเตียง ข้างซองถุงยางที่เพิ่งใช้ไป

จารวีหันมามองเมฆินทร์ช้าๆ แววตาของเธอไร้อารมณ์ใดๆ แต่แฝงด้วยความเย้ยหยันที่บาดลึก

"ค่าห้อง...ค่าถุงยาง...และก็...ค่าตัวพี่เมฆค่ะ! หารกันแล้ว...เหลือทอนไหมคะ? จี๊ดไม่มีแบงก์ย่อยน่ะ"

สิ้นคำพูด เธอก็เปิดประตูห้องออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้เมฆินทร์นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเตียง

เขามองธนบัตรสองใบที่วางอยู่บนหัวเตียงอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาเบิกกว้าง ความสับสน ความโกรธ และความเจ็บปวดในอกหายไปทันที... ถูกแทนที่ด้วย ความรู้สึกที่น่าอับอายและไม่คาดคิด

"ค่าตัว..." คำนี้ดังก้องอยู่ในหัว

เมฆินทร์ก้มมองร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง ก่อนจะกวาดตามองรอบห้องอย่างช้า ๆ

เขาเพิ่งถูกผู้หญิง 'จ่ายเงินให้'

เขาเพิ่งถูกเพื่อนสนิทน้องสาว 'ตีราคา'

เขาเพิ่งถูกปฏิบัติเหมือนเป็น โสเภณีชาย ที่มีราคาสองพันบาท (ไม่รวมค่าทอน)

"นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี๊ยะ...!!!"