บทที่ 4 สหายของพี่ชายที่ต้องผูกมิตร (3/4)

“ซืออี้ เจ้าจะล่อลวงสตรีที่ใดก็เชิญตามสบาย แต่อย่ามาล่อลวงน้องสาวข้า เข้าใจหรือไม่”

            “ข้าเคยล่อลวงสตรีที่ใดกัน เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เอ๊ะ! นั่นยุเหวียนเซียวนี่ ข้าขอกินด้วยคนสิ” หากเคยทำก็คงเป็นตอนล้วงเอาความลับจากผู้อื่นเพียงเท่านั้น

            “เจ้าอยากกินก็ขอจากซีซีสิ จะมาแย่งของข้าด้วยเหตุใด” ฟ่านไห่ถิงกล่าวพลางแย่งชามในมือสหายคืนมา

            “ซีอิ๋ง ยุเหวียนเซียวของพี่เล่า”

            “ท่านอยากกินหรือเจ้าคะ”

            “ย่อมอยากกิน ขอยุเหวียนเซียวของเจ้าให้พี่สักถ้วยได้หรือไม่” กล่าวจบก็ส่งสายตาอ้อนวอนให้นาง

            พรึ่บ! เป็นคุณชายฟ่านที่วางถ้วยขนมแล้วยกมือปิดตาพลางรั้งสหายให้ถอยห่างจากน้องสาว ไอ้ท่าทางออดอ้อนนั้นคืออันใด ช่างน่าขนลุกนัก

            “ซีซีรีบตักยุเหวียนเซียวใส่ถ้วยให้สหายพี่เถิด”

            “ปล่อยข้านะ เจ้าคนหวงน้อง”

            “คิก ๆ” เสียงหัวเราะของสตรีตัวน้อยทำให้ทั้งสองหยุดยื้อแย่งกันก่อนจะหันไปมองดวงหน้าหวานที่ประดับรอยยิ้ม

            “เจ้าอย่ามองน้องสาวข้า” กล่าวจบก็ใช้มือปิดตาสหายอีกรอบ รอยยิ้มของฟ่านซีอิ๋งงดงามยิ่งกว่ามารดาเสียอีก หากสหายสูงศักดิ์ผู้นี้ได้เห็นคงมิแคล้วอยากเสนอตัวเป็นน้องเขย

            เขาไม่อยากได้น้องเขยที่สูงศักดิ์ เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นเชื้อพระวงศ์อย่างไรก็ต้องมีสตรีในเรือนหลังมากมาย

            “คิก ๆ พวกท่านเล่นกันเหมือนตอนเป็นเด็กเลย” มันคล้ายกับเป็นภาพที่นางเห็นมาตั้งแต่จำความได้

            “ซีอิ๋งเจ้าหยุดยิ้มได้หรือไม่”

            “เพราะเหตุใดเจ้าคะ ข้ายิ้มแล้วดูขี้ริ้วขี้เหร่หรือ”

            “ตรงกันข้ามต่างหาก รอยยิ้มของเจ้าแม้ไม่นับว่างามล่มเมืองเช่นท่านแม่ แต่ทว่าน่ามองยากละสายตา พี่เชื่อว่าหากมีบุรุษใดมาเห็นคนพวกนั้นย่อมถูกเจ้าล่อลวงได้ในยิ้มเดียว”

            “พี่ใหญ่ก็เยินยอข้าเช่นนี้ตลอด” นางที่ถูกคนรอบข้างดูแคลนว่าเป็นอีกาในฝูงหงส์น่ะหรือจะสามารถล่อลวงบุรุษได้ในยิ้มเดียว

            “พี่พูดจริง คราวหน้าหากจะออกไปนอกจวนเจ้าควรใส่ผ้าปิดหน้าด้วย มิเช่นนั้นเตรียมเปิดประตูจวนต้อนรับแม่สื่อจนบันไดหน้าจวนสึกได้เลย”

            “นี่! พวกเจ้าพี่น้องสนทนากันเสร็จแล้วหรือ ข้าอยากกินยุเหวียนเซียวแล้ว”

            “พี่ใหญ่เลิกแกล้งสหายได้แล้วเจ้าค่ะ รีบกินยุเหวียนเซียวเถิด ประเดี๋ยวเย็นชืดไปจะไม่อร่อย”

            “อืม แต่จงจำคำพี่เอาไว้เข้าใจหรือไม่”

            “เจ้าค่ะ” ฟ่านซีอิ๋งยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางหวงแหนน้องสาวเช่นดังเมื่อก่อน

            “...” คังซืออี้จ้องมองสองพี่น้องด้วยสายตาครุ่นคิด

            “นี่เจ้าค่ะยุเหวียนเซียวของท่าน” นางกล่าวพลางวางถ้วยขนมตรงหน้าสหายของพี่ชาย

            “ขอบคุณ”

            “พี่ใหญ่ก็กินให้มาก ๆ นะเจ้าคะ”

            “เจ้านำมาให้ทั้งที พี่ต้องกินให้มากอยู่แล้ว”

            “ยุเหวียนเซียวนี่รสชาติดีไม่หวานมาก เจ้าเข้าครัวทำเองหรือ” เป็นชินอ๋องซื่อจื่อเอ่ยถาม

            “ซีซีของข้าน่ะหรือจะเข้าครัว เพียงแค่ย่างกรายไปแถวนั้น พ่อครัวแม่ครัวก็รีบยัดขนมใส่มือแล้วเชิญออกมา”

            “พี่ใหญ่อย่าได้หยอกเย้าข้าเช่นนั้น”

            “พ่อครัวแม่ครัวคงไม่อยากให้คุณหนูเพียงคนเดียวต้องลำบาก”       

            “ได้ยินว่าหลังจากข้าเดินทางไปเมืองจินเฟิ่งได้ไม่นาน ซีซีมีใจอยากฝึกทำอาหารแต่ดันทำไฟไหม้ครัว กว่าจะซ่อมห้องครัวเสร็จ คนครัวทั้งหลายต้องย้ายมาตั้งครัวที่ลานด้านนอกท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย”

            “พี่ใหญ่หยุดเล่าเรื่องอับอายของข้าได้แล้วเจ้าค่ะ” ฟ่านซีอิ๋งดวงหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ตอนนั้นเมื่อเห็นไฟลุกในกระทะด้วยความตกใจจะหยิบน้ำมาสาดเพื่อดับไฟ มือกลับไปหยิบถ้วยน้ำมันสาดออกไป สุดท้ายโรงครัวไหม้ทั้งหลัง ตั้งแต่นั้นมาในกลุ่มบ่าวไพร่ก็จะคอยระแวดระวังพร้อมทั้งส่งข่าวบอกต่อกันทันทีที่เห็นนางเดินมุ่งหน้ามาทางโรงครัว ทำให้นางแทบไม่อยากย่างกรายไปที่นั่นหากไม่จำเป็น

            แต่ท่านแม่กลับเห็นเป็นเรื่องขำขัน ถึงกับเขียนจดหมายไปเล่าให้พี่ใหญ่ฟัง จนพี่ใหญ่เขียนจดหมายหยอกล้อตอบกลับมา น่าอับอายยิ่งนัก

            “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ เจ้าช่างน่าเอ็นดูนัก” มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อย

            “ตอนที่ข้าได้อ่านจดหมายจากท่านแม่ ข้าหัวเราะจนล้มกลิ้งไปหลายวัน ช่างน่าขำขันยิ่งนัก”

            “หัวเราะเรื่องน่าอายของข้าไปเถิด อย่าให้ถึงทีท่านก็แล้วกัน” นางสะบัดหน้าหนีเล็กน้อยคล้ายแง่งอน

            “พี่ขอโทษ ๆ แต่ยามใดที่นึกถึงเรื่องนี้มันก็อดไม่ได้จริง ๆ” ฟ่านไห่ถิงพยายามกลั้นยิ้ม

            โป๊ก! คังซืออี้กำหมัดแล้วเขกหัวสหายไปหนึ่งครั้ง “หยุดหัวเราะได้แล้วสงสารซีอิ๋ง”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ซืออี้ แต่จะดีมากหากท่านเขกหัวพี่ใหญ่แก้แค้นให้ข้าอีกสักครั้ง”

            “ซืออี้เจ้าอย่าเชียวนะ”

            โป๊ก! เพราะเขาเก่งกาจและฉลาดกว่าอีกฝ่าย เขาจึงสามารถทำตามที่นางขอได้ไม่ยาก

            “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ซืออี้ เอาไว้หากครั้งหน้ามีขนมอร่อย ๆ ข้าจะนำไปมอบให้ท่านถึงเรือนรับรอง” นางกล่าวกับเขาก่อนจะหันไปสะบัดหน้าใส่พี่ชายตนคล้ายแง่งอน

            “แล้วพี่จะรอ”

            “อย่าลืมของพี่ด้วยนะซีซี”

            “วันนี้ข้าขอตัวลาก่อนนะเจ้าคะ ส่วนของพี่ใหญ่นั้น เอาไว้ครั้งหน้าของครั้งหน้าของครั้งหน้าเจ้าค่ะ แบร่!” กล่าวจบก็รีบวิ่งออกจากเรือนของพี่ชายทันที

            ท่าทางห่างไกลจากการเป็นสตรีที่กิริยามารยาทเรียบร้อยทำให้มุมปากของชินอ๋องซื่อจื่อยกยิ้มยามมองตามหลังนางไปก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อหันกลับมาสนทนากับสหาย

.........................

คำเตือน!!! อ่านเรื่องนี้ระวังเบาหวานขึ้นตา

เพราะพระเอกหวานมาก คลั่งรักมาก