9
รอดพ้นเพราะลุ่มหลงนารีอย่างแท้จริง
งานเลี้ยงฉลองจวนใหม่ของคุณชายหยางถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่มีคหบดีที่เคยทำการค้ากับเขาเข้าร่วมมากมาย
แม้ไม่ใช่คนในราชวงศ์แต่ฮ่องเต้ที่เป็นสหายเติบโตมากับหยางกั๋วกง ให้ความสำคัญกับบุตรชายของสหายผู้นี้มาก ถึงขั้นมอบหมายให้องค์รัชทายาทและจวิ้นอ๋องมาร่วมงาน ดังนั้นบรรดาขุนนางที่มียศและตำแหน่
‘ข้าคิดว่าที่เจ้าเตือนเพราะขนมมียาพิษ ใครจะคิดว่ารสชาติมันแย่เช่นนั้น’ ขนมอันใดเค็มจนลิ้นชาไปหมด “ท่านทั้งสองเชิญดื่มกินกันตามสบายนะเจ้าคะ ข้าขอตัวไปดูความเรียบร้อยที่ครัวก่อน” “เชิญตามสบายคุณหนูเหอ อย่าได้เกรงใจกัน” “พวกท่านกินของอร่อยไม่รอข้าเลยนะเจ้าคะ” อวี้ซีเยว่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับพี่ชายพี่สาวและสหายของพี่ชายกล่าวขึ้น “หากเจ้าไม่อยากขาดการรับรู้รส อย่าหยิบขนมในจานนั้นขึ้นมากินเด็ดขาด” ซ่างกวนป๋อเอ่ยเตือนแม่นางน้อยที่กำลังจะเอื้อมมือมาหยิบขนม “เพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ” “เป็นขนมที่คุณหนูเหอทำเองน่ะ รสชา
เหตุใดคนจากเมืองหลวงถึงได้ดูดีเช่นนี้ สตรีหรือก็งดงาม บุรุษก็รูปงามไร้ที่ติ “ที่นั่งของพวกข้าอยู่ตรงไหนหรือเจ้าคะ” อวี้ลู่เสียนกล่าวถามเสียงเรียบ “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะพาไปเดี๋ยวนี้” บุตรสาวเจ้าของจวนกล่าวจบจึงเดินนำหน้าไป “รู้สึกว่าท่านจะเป็นที่ชื่นชอบของสตรีไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ” อวี้ลู่เสียนเอ่ยถามชายคนรักเสียงเบา “เรื่องนี้ข้าห้ามพวกนางไม่ได้ แต่เจ้าได้โปรดจงมั่นใจ ข้าโจวเลี่ยงรุ่ยผู้นี้ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเจ้า” “ลองท่านเปลี่ยนใจสิเจ้าคะ ได้เห็นดีกันแน่” แทนที่ผู้ตรวจการหนุ่มจะไม่ชอบใจกับคำข่มขู่จากสตรี เขากลับยิ้มรับและมองสตรีข้างกายด้วยสายตาเอ็นดู
“หมั้นหมายกับพี่ เมื่อเรื่องที่หนานโจวเสร็จสิ้น นั่นคือคำขอจากพี่” ‘เล่นแบบนี้เลยหรือ’ “ว่าอย่างไร เจ้าตกลงหรือไม่” “ก็ได้เจ้าค่ะ แต่หากในวันหน้าท่านถูกใจสตรีอื่นอยากรับเข้าเรือนหลัง ท่านต้องยอมให้ข้าถอนหมั้นหรือหย่า...” นางกล่าวยังไม่ทันจบ ริมฝีปากของเขาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากนาง ลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่มอย่างอุกอาจ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการดูดดึงปากนางอย่างแรงราวกับกำลังระบายโทสะ ดวงตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อถูกจุมพิตอย่างเร่าร้อนเช่นนี้ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง พลันเข้าใจได้ในทันทีว่านางเอกในนิยายพวกนั้นรู้สึกเช่นไรยามถูกบุรุษจุมพิต 
15 พี่เปลี่ยนใจแล้ว อวี้ซีเยว่ได้แต่ชอกช้ำระกำใจเมื่อนางขอไปนอนที่ห้องของพี่สาวแล้วถูกปฏิเสธ เพราะอีกฝ่ายเห็นบุรุษสำคัญกว่า เพียงแค่คล้อยหลังนางไปอาบน้ำแค่ชั่วครู่พี่รองก็เปลี่ยนไป เอาแต่เฝ้าดูแลเหล่าบุรุษที่ร่ำสุราจนเมามาย ทิ้งให้น้องเล็กอย่างนางเดินคอ
“หากเปลี่ยนจากลู่เสียนเป็นซีเยว่เล่า เจ้าจะยินยอมง่ายดายถึงเพียงนี้หรือไม่” คำถามของสหายพี่ชายทำให้อวี้ซีเยว่ที่กำลังยกน้ำชาขึ้นจิบแทบสำลัก “ก็ต้องดูว่าน้องเขยข้าเป็นใคร มีนิสัยเช่นไร เขาดีต่อน้องสาวข้าหรือไม่ และสามารถแต่งเข้าตระกูลข้าได้หรือไม่” การรับปากว่าจะแต่งสตรีเพียงคนเดียวเป็นฮูหยินสำหรับเขาเป็นเรื่องเพ้อฝัน “หากเป็นข้าคุณชายหยางผู้นี้เล่า” “แค่กๆ” คราวนี้อวี้ซีเยว่สำลักน้ำชาจริงๆ “ใจเย็นๆ ซีเยว่” อวี้ลู่เสียนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ช่วยลูบหลังให้น้องน้อย “ขอบ...คุณ เจ้าค่ะ” “ดูเหมือนเป็นซีเยว่เอ
“เหตุใดเจ้าถึงถีบพี่ตกเตียงเช่นนี้” ใบหน้าไร้ที่ตินั่นยุ่งเหยิงราวกับกำลังไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกเช่นใดดีระหว่างมึนงงกับไม่พอใจ จะให้เขาพอใจได้อย่างไร ในเมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกสตรีถีบตกเตียงเช่นนี้ พระจันทร์แสนซุกซนของเขาช่างไม่เหมือนใครจริงๆ แต่เพราะนางเป็นเช่นนี้ เขาถึงได้หลงใหลมิใช่หรือ “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพียงตกใจ ก็ใครใช้ให้ท่านขึ้นมานอนเตียงสตรีที่ยังไม่ได้ปักปิ่นล่ะเจ้าคะ ข้านั้นเป็นเพียงแม่นางน้อยที่ไร้เดียงสาจึงตกใจอยู่บ้างที่มีบุรุษมาอยู่บนเตียง” อวี้ซีเยว่หลุบตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับกำลังไม่ได้รับความเป็นธรรม “พี่ขอโทษ ที่ทำเจ้าตกใจ” เขากล่าวพลางลุกยืนขึ้น มือใหญ่ปัดอาภรณ์อย่างลวกๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้นาง “ข้าก็ต้องขอโทษ