MasukShare
Chapter 2/1
Terakhir Diperbarui:
2025-03-02 21:39:49Chapter 2
[2/1] “ตื่นได้แล้วมั้งจะ 2 ทุ่มแล้วนะ นี่ๆ” ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวแกร่งอัดแน่นไปด้วยกล้ามท้องเป็นรอนสวย ภัทรกาฬเดินอ้อมไปข้างเตียงอีกฝั่งแล้วเขย่าร่างบางที่นอนขี้เซาอยู่จนตื่น “อื้มมม คนจะนอน!” ปิ่นหยกลืมตาขึ้นมาได้ไม่กี่วินาทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่มัวแต่เขย่าแขนของเธออยู่ ก็พลิกตัวหันหน้าเข้ากับอีกฝั่งก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง “งั้นก็แล้วแต่นะ นี่อุตส่าห์โทรจองโอมากาเสะร้านโปรดไว้เลยเชียวไปคนเดียวก็ได้วะ” “รอแปบ! ขอเวลา 10 นาที” คนนอนหลับอยู่บนเตียงได้ยินคำพูดของภัทรกาฬอย่างนั้นแล้ว ก็รีบดีดตัวลุกออกจากที่นอนทันที เรื่องกินขอให้บอกหยกคนนี้เลยอาหารแพงขนาดนั้นจะพลาดได้ไง “เหอะ” ภัทรกาฬได้แต่กลั้นขำกับท่าทีกระตือรือร้นขึ้นมาทันที เอาอะไรมาล่อได้เท่าของกินบ้างล่ะ เดิมทีตั้งแต่สมัยแอบคุยกันแรกๆ หากมีเวลาว่างหรือโดนคนตัวเล็กคะยั้นคะยออยากออกไปข้างนอกบ้าง เขามีตัวเลือกสถานที่ให้ปิ่นหยกไม่มากนัก หนึ่งในร้านลับมีความเป็นส่วนตัวก็คงจะเป็นร้านของธาดาเพื่อนสนิทของภัทรกาฬคนนี้แหละ ที่รู้เรื่องของเขากับปิ่นหยกดีกว่าใครและยังอุตส่าห์เป็นธุระให้เขาตลอดมา “10 9 8 7 6 ………” “เรียบร้อย ป่ะ!” คนตัวสูงที่ยืนนับเวลาตามเข็มนาฬิการาคาเรือนละล้านกว่าบาทของตัวเอง ทว่าหญิงสาวในชุดเดรสสีดำเข้มกลับเอ่ยปากบอกเสร็จก่อน “ชวนไปกินข้าวนะ ไม่ได้จะชวนไปล่าเหยื่อที่ไหน เผื่อลืม” ลำพังชุดเดรสยาวเลยเข่ารัดรูปตัวนี้ไม่เท่าไหร่หรอก แต่พอเธอหันหลังให้เขาเตรียมก้าวออกจากห้องนี่แหละ ถึงได้รู้เลยว่าความแหวกของชุดนี้ที่แหวกลึกลงไปถึงเอวให้เห็นแผ่นหลังขาวบางนั้นทำให้ภัทรกาฬถึงกับเบะปาก “ก็ถ้ามีให้ล่าอ่ะนะ” หญิงสาวหันหน้ามาพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไปรอหน้าห้อง ทิ้งให้ภัทรกาฬที่ได้ฟังคำพูดจากปากของเธอถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว “ปากดี ฮึ่ยย!” สบถกับตัวเองอยู่ในห้องเสร็จก็เดินออกไป ไม่รู้ว่าเขาจะหัวเสียให้ได้อะไรในเมื่อเขาเองก็ให้สถานะแค่คู่นอนกับเธอไปแล้ว @Thada Omakase บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยแสงไฟระหยิบระยับสองข้างทางเดินเข้าไปในตัวร้าน เสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ บวกกับวิวทะเลติดกับร้านอาหารแห่งนี้เพิ่มความโรแมนติกดีจริงๆ “ไงเพื่อน กุนึกว่ามึงจะตายห่าอยู่บอสตันจนไม่ยอมกลับไทยซะแล้ว” หนุ่มหล่อผิวสีแทนร่างสูงโปร่งเกือบเท่าความสูงของภัทรกาฬทักทายเพื่อนซี้ที่ไม่ได้เจอกันนาน “เจ้าของร้านออกมาต้อนรับเองเลยหรอวะ รู้สึกเป็นเกียรติเป็นศรีของกุมากวันนี้” “เออ มึงต้องขอบคุณกุเลยล่ะไอ้นาฟ” ธาดายิ้มและตบไหล่เพื่อนเบาๆ จริงๆ เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันนานหรอก หากวันไหนเดือนไหนว่างธาดาก็จะบินไปบอสตัน ชวนภัทรกาฬเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง ขนาดแค่นาฟบ่นไม่มีเพื่อนกินเหล้าเขายังอุตส่าห์บินไปหามันเลย นี่ถ้าไม่รวยจริงทำไม่ได้นะ หุหุ “สวัสดีค่ะพี่ธาดาไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” สาวสวยในค่ำคืนนี้ที่ยืนฟังบทสนทนาระหว่างเพื่อนสนิทสองตนนี้สักพักจึงขอขัดจังหวะทั้งคู่สักนิดนึง ใส่ชุดสวยมาขนาดนี้หนุ่มๆ อย่าเพิ่งหลุดโฟกัสจากเธอไป “อ้าวไงสาวน้อย เอ๊ย! วันนี้คงไม่ใช่สาวน้อยแล้วสินะ นี่กะจะให้ไอ้นาฟมันลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลยหรือไง ฮ่าๆๆ” ด้วยความที่ทั้งคู่รู้จักกันมานานธาดาจึงอดแซวเล่นไม่ได้ ปิ่นหยกนี่ก็ยังไงกัน ทนคนอย่างไอ้เพื่อนเวรของเขามาได้ตั้งนานโคตรอึดเลยว่ะ ตอนรู้เรื่องแรกๆ เขาแทบจะเข้าไปซัดหน้าไอ้เพื่อนเวรนี้แล้ว กล้าทำกับน้องรหัสของเขาอย่างกับคนไม่มีความรู้สึกได้ไงทั้งที่มันก็รู้ว่าน้องหยกชอบมันอยากจริงจังกับมัน แต่ไอ้เวรนี่ก็จะเก็บไว้นานแค่ไหนไอ้ความเห็นแก่ตัวเนี้ย ต่อให้มันโสดตอนนี้แล้วยังไงล่ะ? คิดหรอว่าแพรพลอยจะกลับมาหามัน ฝังใจจังนะกับอิแค่แฟนเก่านิสัยเห็นแก่ตัวคนนั้นอ่ะ เออ แต่แม่งก็เห็นแก่ตัวเหมือนกันนั่นแหละ ดูน้องรหัสเขาตอนนี้สิเหมือนจะเจ็บแต่ก็ไม่เคยจำก็คนมันรักไปแล้วอ่ะเนอะเขาเข้าใจแหละ เฮ้อ โบ้น้อยของไอ้นาฟ “แหม พี่ธาดาก็ อื้ม! จริงสิ! หนูเกือบลืมไปเลย ...........อ่ะ! นี่ค่ะ” “หื้ม อะไรหรอ” หญิงสาวรุ่นน้องยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลส่งให้รุ่นพี่ตรงหน้า “พอดีว่ามาร์วินเค้าฝากเอกสารมาให้พี่ด้วยค่ะ ส่วนเรื่องรายละเอียดเมนูเดี๋ยวเค้าจะเข้ามาคุยกับพี่เองค่ะ” เอกสารที่ว่าก็คือสัญญาระหว่างร้านอาหารของธาดาที่กำลังจะไปรับงานจัดเลี้ยงในรีสอร์ทสุดหรูของมาร์วินเพื่อนสนิทของปิ่นหยก “อ่อ ขอบคุณครับ แล้วนี่ทำงานกับมาร์วินเป็นยังไงบ้างหยก ไม่คิดจะลองพิจารณาใหม่บ้างหรอ? พี่เชียร์คนนี้อยู่นะ ฮ่าๆๆๆ” ธาดารู้ว่ามาร์วินเพื่อนชายคนสนิทของน้องสาวแสนสวยคนนี้แอบชอบเธอมานาน คงจะนานเท่ากันกับที่เธอแอบชอบภัทรกาฬนี่แหละมั้ง ยิ่งในช่วงที่เพื่อนซี้ของเขาอยู่บอสตัน รุ่นน้องอย่างมาร์วินทำคะแนนนำเพื่อนเขาไปแล้วหลายยกเท่าที่ทราบมาจากการที่เขาค่อนข้างได้มีโอกาสได้ร่วมจัดงานเลี้ยงที่รีสอร์ทของมาร์วิน ทั้งเอาใจใส่ เอาอกเอาใจ ไปรับไปส่ง ล่าสุดวาเลนไทน์ที่ผ่านมาได้ข่าวมาว่าทำเซอร์ไพส์ปิ่นหยกด้วยหนิ ดอกไม้ช่อใหญ่พร้อมกล่องนาฬิกา BVLGARI SERPENTI SEDUTTORI WATCH นาฬิกาสุดหรูราคาราวๆ 3 แสนกว่าบาท ที่เขารู้เพราะเห็นในไอจีสตอรี่ของมาร์วินพร้อมแฮชแท็ก @pinyok.kkaa_ แม่งใจถึงจริงๆ ว่ะมาร์วิน “พี่ธาดาอ่ะ” “เขินหรอ หน้าแดงเชียวแสดงว่าก็แอบหวั่นๆ บ้างแล้วใช่ป้ะ ฮ่าๆๆๆ” หน้าน้องไม่ได้แดงหรอก แต่แค่พูดใส่ไฟ แกล้งๆ คนแถวนี้ดูก็แค่นั้น “มึงจะให้กุยืนอยู่นี่อีกนานไหม? ถ้ามีเรื่องคุยกันมากขนาดนั้นกุเข้าไปรอด้านในก่อนก็ได้นะ” คนที่หายไปจากบทสนทนาสักพักใหญ่พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ไม่รู้ว่าที่ทำหน้าแบบนั้นเพราะไม่พอใจที่ยืนนานจนเมื่อย หรือเป็นเพราะว่าได้ยินชื่อของเพื่อนสนิทของปิ่นหยกคนนั้น
Bab terbaru
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/2
Chapter 8[8/2]08.00 น.วันนี้ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ใบหน้าสวยในตอนนี้ดูโทรมขึ้นมากแถมยังมีขอบตาดำคล้ำบวมซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นผลมาจากเรื่องเมื่อคืนนี้ร่างบางคงยังเตรียมอาหารไว้รอชายหนุ่มที่ยังนอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้านนอก จริงๆ เพ้นท์เฮาส์นี้ไม่ได้มีห้องนอนแค่ห้องเดียวแต่ทำไมชายหนุ่มถึงไปนอนอยู่แบบนั้นปิ่นหยกเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแม้ว่าจะทะเลาะหรือจบความสัมพันธ์กันแล้วก็ตาม ปิ่นหยกยังคงอยากเห็นมิตรภาพของเราทั้งสองอยู่ อาจจะในฐานะคนรู้จัก หรือในฐานะพี่น้องก็ได้อาหารสำหรับเช้านี้ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นปิ่นหยกจึงเดินเข้าไปนำกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมาจากห้องนอน เผื่อว่ากินกันข้าวเสร็จและให้เวลาภัทรกาฬทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก็จะได้เดินทางกลับคอนโดของเธอเลยเมื่อนำของออกมาเสร็จเรียบร้อยจนแน่ใจว่าไม่น่าจะลืมอะไรแล้ว ร่างบางจึงเดินเข้าไปปลุกคนตัวสูงที่ยังคงหลับอยู่“พี่นาฟ ตื่นได้แล้ว นี่ .....ตื่นได้แล้วค่ะ” คนตัวเล็กยืนเขย่าแขนร่างสูงอยู่แบบนั้น แต่พอได้สัมผัสแขนของเขากลับรู้สึกว่าอุณหภูมิบนร่างกายของเขามีไออุ่นร้อนๆ แผ่ซ่านออกมา“อ้ะ! ทำไมตัวร้อนขนาดนี
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 8/1
Chapter 8[8/1]ร่างสูงบดจูบเข้ากับริมฝีปากบางจนคนตัวเล็กแทบจะไม่มีจังหวะหายใจได้สะดวก มือหนาข้างหนึ่งค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง พร้อมกับค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงเดรสไหมพรมสีดำรัดรูปนั้น นิ่วแกร่งเกี่ยวเอาเพนตี้ตัวจิ๋วด้านในที่จากสัมผัสแล้วพอเดาได้ว่าคงจะเป็นลายลูกไม้จริงแท้แน่นอนเมื่อปราการด้านในถูกดึงลงจนสุดเรียวขาเล็ก ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะส่งนิ่วแกร่งเข้าไปสำรวจด้านในร่องสวยจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว จนคนที่เคลิ้มไปกับสัมผัสจูบรสเร่าร้อนนั้นเผลอครางออกมาด้วยความตกใจ“อื้ม! ยะ หยุดนะ! อื้อออ!” ร่างบางพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของภัทรกาฬ ทว่ากลับไม่เป็นผล จนกระทั่งสักพักร่างสูงยอมปล่อยออกมาเอง เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืนแล้วเพี๊ยะ!! “เราจบกันแค่นี้ หนูไม่เอาแล้ว ......พอแล้วว่ะ พอแล้วจริงๆ ฮึก!”“ทำไม? แล้วที่ผ่านมาล่ะ ไหนว่าอยู่ได้ ทนได้ รอได้ แล้วนี่กะจะหนีกันไปงั้นหรอ? เหอะ!”“พี่เคยโทษตัวเองบ้างไหม? ที่ผ่านมาหนูยอมมาตลอด เป็นหนูที่ทนมาคนเดียวอ่ะ หนูก็ได้แต่ถามตัวเองว่ากูแมร่งจะทนอยู่ไปเพื่ออะไรวะ ทนแมร่งอยู่แบบเนี้ยได้ตั้งหลายปีอ่ะทั้งที่เขาก็ไม่ยอมชัดเจนไม่ยอมพาไปไหนมาไหนให้คน
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/2
Chapter 7[7/2]21.00 น.ตี๊ด!! แกร่ก!!“ไปไหนมา! ทำไมโทรไปแล้วไม่รับ?”ทันทีที่ร่างบางของปิ่นหยกเดินเปิดประตูเดินเข้ามาเพ้นท์เฮาส์สุดหรูขนาดใหญ่นี้ ก็พบกับร่างสูงที่ยืนกอดอกจ้องหน้าทำตาเขียวใส่อยู่หน้าประตูแล้ว คงจะหงุดหงิดโมโหหิวหรืออะไร แต่คงไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแน่นอนเธอรู้สึกแบบนั้น“ก็ลงไปซื้อของมาทำอาหารไง ดุจัง”คำสุดท้ายคนตัวเล็กได้แต่พูดเบาๆ คนเดียว ก่อนจะเดินถือของเข้าไปในครัว โดยที่มีภัทรกาฬเดินตามเข้าไปด้วย“ดึกขนาดนี้ทีหลังไม่ต้องออกไปแบบนี้คนเดียวอีก สั่งเอาก็ได้ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำไง? หนูไม่รู้จักแถวนี้นะ ไปไหนมาไหนก็ต้องโทรบอกพี่ด้วย”“หนูก็ไปแปบเดียวพี่จะอะไรนักหนา ขี้บ่น”แต่คราวนี่คำสุดท้ายคนตัวจงใจให้คนตัวสูงได้ยิน ใบหน้าสวยย่นจมูกเข้าหากันเหมือนประชดคนที่ยืนบ่นทำตัวราวกับเป็นพ่อคนที่สองหลังจากนั้นไม่นานอาหารก็พร้อมเสิร์ฟบนโต๊ะ โดยเจ้าของห้องเป็นช่วยถือออกมาวางไว้แถมยังช่วยจัดจานจัดโต๊ะ ทำหน้าที่ลูกมือได้เป็นอย่างดีแม้ว่าเมื่อครู่จะมีเหตุให้เกิดการทะเลาะกันบ้างแต่ก็สามารถดึงสถานการณ์กลับมาให้เป็นปกติได้เหมือนเดิมหากคนหนึ่งเงียบไม่เดือดตามด้วยเรื่องมันก็จบ ซึ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 7/1
Chapter 7[7/1]กว่าที่ทั้งสองจะภารกิจกันจนตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันแน่นหนาบทเตียงขนาดคิงไซส์ โดยมีลำแขนแกร่งวางทาบบนเอวคอดส่วนมืออีกข้างนั้นวางไว้ทับหน้าอกนุ่มของหญิงสาว ขนาดหลับแล้วยังไม่วายนัวเนียกับร่างกายของร่างเล็กทว่าคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจากสัมผัสจากคนตัวใหญ่บ้างแล้ว ก่อนจะขยับพลิกตัวจะหันหน้าไปทางอื่นแต่แรงจากปราการที่กอดรัดกลับทำให้ปิ่นหยกขยับตัวได้อย่างยากลำบาก จนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา“อืม ขยับออกไปหน่อย” ร่างบางเขย่าแขนแกร่งหวังให้คนตัวสูงขยับตัวให้บ้าง จนภัทรกาฬต้องตื่นขึ้นมาอีกคน“นอนนิ่งๆ หน่า” คนพี่ยังเอาแต่ใจพร้อมกระชับอ้อนแขนหนาขึ้น“ค่ำแล้วหนูจะไปทำอาหาร”“พี่เหนื่อย นอนอีกสักพักเถอะนะ” ภัทรกานเริ่มทำหน้างอแงเป็นเด็กไปแล้วหนึ่ง“นี่! ลุกเลย งั้นก็นอนอยู่แหละหนูจะไปทำอะไรให้กินก่อน” คนปิ่นหยกขอทนไม่ไหวบ้าง จะมางอแงนอนกกกันต่อไปแบบนี้อีกเมื่อไหร่จะได้ทำอย่างอื่นบ้าง“อืมมม ก็ได้ เร็วนะๆ หิว” คนงอแงเมื่อสักครู่นี้ถึงกับต้องยอม เมื่อเห็นแววตาดุจากปิ่นหยก เดี๋ยวถ้าอารมณ์ไม่ดีมีหวังเขาอดต่ออีกรอบดึกแน่ๆ ไม่รู้ว่าทำไมกับคนๆ นี้ถึงมีให้กิ
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/2
Chapter 6[6/2]@ The Willington N Penthouse Thonglorหลังจากที่กลับมาจากคลับของณัฐกานเมื่อคืนนี้กว่าคนตัวโตจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาบนห้องได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร เนื่องจากเจ้าตัวนั้นเกิดอยากจะงอแงอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ นอนนิ่งจมกองอ้วกตัวเองอยู่เบาะด้านหลังไม่ยอมให้เขาถูกเนื้อต้องตัว เอาแต่บ่นพึมพำว่าจะกลับบ้านตัวเองอย่างเดียว จนเขาต้องออกแรงฉุดกระชากลากถูขึ้นมาบนห้องได้ร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีขาวที่ต่างจากชุดเมื่อคืนกำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงขนาดคิงไซส์ แต่กลับไร้เงาของคนที่อุ้มขึ้นมาเมื่อคืนครึ่งตัวด้านซ้ายอยู่ในผ้าห่มแต่ครึ่งตัวด้านขวากลับพาดขาเข้ากับหมอนข้าง อิริยาบถรวมๆ แล้วตอนนี้คงจะนอนหลับลึกมากถึงขั้นไม่รู้เลยว่าเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นไม่รู้ว่ากี่รอบได้แล้วบนหน้าปัดนาฬิกาข้างหัวเตียงยังคงเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงส่องสว่างจากพระอาทิตย์เลยมาเกินครึ่งค่อนวันแล้วยังไม่สามารถทำให้ร่างบางตื่นอาจเป็นผลจากม่านหนาทึบสีเข้มบวกกับรอบๆ บริเวณห้องนอนไม่มีการเปิดไฟเลยสักดวง จึงทำให้หญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ไม่รู้สึกตัวง่ายแกร่ก!! ครืดดด(เสียงเลื่อนประตู
พี่ไม่เอาไง แต่จะเอาหนู Chapter 6/1
Chapter 6[6/1](NARF TALK)ค่ำคืนราตรีภายใต้แสงไฟหลากสีลอยระยิบระยับประดับทั่วทุกมุมร้านทำให้ผู้คนที่ท่องเที่ยวต่างสนุกหลงใหลไปกับกับน้ำเมาหลายยี่ห้อหลายสูตรชงผสมกัน หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวใบหน้าหมวยอย่างปิ่นหยก ที่ไม่สามารถปฏิเสธแก้วเหล้าเพื่อนของผมได้“ถ้าไม่ไหวก็พอได้แล้ว” ผมก้มหน้าหันมากระซิบบอกคนตัวเล็กที่ตอนนี้มองดูหน้าแล้วเหมือนคนแพ้กุ้งมาอย่างนั้นเลย“อื้มม ไม่อาวสิ!! ไหนใครมาาว ไม่มีใครเมาซะหน่อย” มือของผมกำลังจะยื่นมือมาจับแขนร่างบางให้ลุกขึ้นจากที่นั่งเตรียมออกจากร้าน ทว่าคนที่กำลังจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั้นกลับสะบัดแขนออกก่อน(1 ชม. ก่อนหน้า)‘เออ แล้วเรื่องที่มึงจะหมั้นกลับน้องดารันปีนี้ พ่อมึงว่าไงบ้างวะ’‘ก็ยังพูดคำเดิม’‘อย่างงั้นหรอวะ แล้วมึงไม่คิดจะยอมหมั้นให้แม่งจบๆ ไปวะ กูว่าก็ไม่ได้เสียหายอะไรป่าววะ? น้องเค้าก็ทั้งน่ารัก เรียนก็เก่ง เป็นถึงลูกสาวตระกูลผู้ลากมากดี นิสัย ......ก็คงดีแหละมั้ง เออนั่นแหละ มึงก็ลองพิจารณาใหม่ดูดิ่ ไหนๆ มึงก็ไม่ได้มีใครอยู่ไม่ใช่หรอวะ’‘กุว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ ปวดหัวว่ะ’นั่นคือบทสนทนาระหว่างผมกับเพื่อนสนิทก็คือไอ้บอม ถามว่าทำไมผมไม่ห้า
Anda juga akan menyukai
หมวยอยากลอง วิศวะร้ายสอน(เล่น)รัก NC18+
มิลเลียนาห์686 Dibaca3P เมื่อเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ [ซันxโมนาxแอลเจ]
คิมฮานึล394 DibacaENGINEER DEVIL | วิศวะร้ายซ่อนรัก
Sherlina2.4K Dibacaพิษรักร้าย Toxic Love
Kim Nayeol2.0K Dibacaพี่ครับใกล้เสร็จหรือยัง
inglada48 Dibacaคนของเฮีย
Choijihoo_writer 227 Dibacaพันธะร้ายคนเถื่อน
Waraarphon421 Dibacaรักหมดใจยัยสุดเฉิ่ม
ขนมปังรสหวาน509 Dibaca
