บทที่ 4

เธอทำหน้าเยอะเย้ย: "ดูได้ใจทุกวันๆ อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้ เจ้าก็เป็นแค่ไอ้สารเลวที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ... "

"--ตึ้ง!"

คำพูดที่เหลือของซ่งซินถูกขัดจังหวะด้วยการตบอย่างดัง

เธอคิดไม่ถึงว่า หมิงซีที่ปกติอดทนไม่กล่าวอะไรจะตีเธอ ยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็แยกเขี้ยวยิงฟันและพูดว่า "แก กล้าตีฉันเหรอ!"

หมิงซี มองเธออย่างเย็นชา: "ฉันกำลังสอนเธอว่าความสุภาพคืออะไร"

เธอสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กมาก แต่เธอก็ไม่ยอมให้ใครใส่ร้าย

สีหน้าของซ่งซินซีดลงด้วยความโกรธ ในฐานะลูกพี่ลูกน้องของ ฟู่ซือเยี่ยน เธอคุ้นเคยกับการถูกคนอื่นยกย่องมานานแล้วและนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องเผชิญกับการฟาดฟันเช่นนี้

"แกมันเลว!"

เธอรีบวิ่งขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง ยกฝ่ามือขึ้นสูงๆ และกำลังจะประทับลงบนหน้าของหมิงซี

คราวนี้ หมิงซี ระวังตัว โดยเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือของซ่งซินไว้แน่น เพื่อให้เธอขยับไม่ได้

ซ่งซินตัวเล็กและไม่สูงเท่ากับ หมิงซี ในขณะนี้ เธอแสดงท่าทางกางกรงเล็บเหมือนหมึกยักษ์ซึ่งดูขบขันเล็กน้อย

เธอโกรธมากและตะโกน: "แกคิดว่าแกเป็นใคร เป็นเพียงคนอุ่นเตียงสำหรับพี่สีหยาน แกมันไร้คุณธรรม!"

สิ่งที่ซ่งซินพูดนั้นไม่น่าฟัง และผู้คนก็มารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

"ไร้สาระ!"

เสียงผู้ชายทุ้มลึกดังขึ้นข้างหลังเธอ ฟู่ซือเยี่ยน ก็เห็นเรื่องตลกนี้ทันทีที่เขาออกจากออฟฟิศ

ทันใดนั้น ห้องพักผ่อนก็เงียบกริบจนได้ยินเสียงเข็มตก

“พี่ซีหยาน?” ซ่งซินกลัวเขาเล็กน้อย ลูกพี่ลูกน้องของเธอเข้มงวดมากและแม่ของเธอก็เตือนเธอให้ควบคุมตัวเองเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ

แต่เมื่อเธอคิดว่าเธอถูกทุบตี เธอก็กลับแข็งกระด้างอีกครั้ง โดยยื่นปากสีแดงของเธอออกมาครึ่งหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงร้องไห้: "พี่ซีหยาน ดูที่ หมิงซี สิ เธอบ้าไปแล้วหรือไงกัน?!".

พระอาทิตย์ส่องแสงออกไปนอกหน้าต่าง ทอดเงาไปบนรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของชายคนนั้น

ปลายจมูกของหมิงซี รู้สึกเจ็บทันที และเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการถูกทำผิด เช่นเดียวกับความเจ็บปวดจากการถูกไฟไหม้ที่หลังมือของเธอ

พวกเขาสบตากันและ ฟู่ซือเยี่ยน ขมวดคิ้ว: "ผู้ช่วยหมิง คุณจำกฎและข้อบังคับของบริษัทไม่ได้เหรอ?"

ความเย็นชาของชายคนนี้เหมือนกำแพงที่กั้น กดดันให้หมิงซีหยุดหายใจ

เกิดความเงียบอยู่รอบตัว

เธอยืนอยู่คนเดียวและทำอะไรไม่ถูก รูปร่างของเธอผอมเพรียวแต่เหยียดตรงราวกับต้นไผ่สีเขียวในภูมิประเทศที่มีหมอกหนา

ตอนเข้าร่วมบริษัทครั้งแรก ฟู่ซือเยี่ยน บอกเธอว่าบริษัทไม่ใช่สถานที่สำหรับเธอที่จะแสดงออกถึงอารมณ์ และเขาจะไม่ให้อภัยกับการแสดงกิริยาซ้ำซากของเธอ

หมิงซี รู้และสามารถเข้าใจจุดยืนของเขาได้

แต่ในตอนนี้ เธอต้องการถามเขาว่าเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้นหรือเปล่า หรือว่าเขายอมรับคำพูดเหล่านั้นด้วย——

เธอ หมิงซี เป็นเพียงคนอุ่นเตียง

เพื่อนร่วมงานที่กำลังดูความสนุกสนานก็แยกย้ายกันไปหลังจากที่เห็นฟู่ซือเยี่ยน แต่ก็ยังมีคนกล้าบางคนแอบย่องไปไม่ไกลเพื่อรอชมการแสดง

ดวงตาที่เย็นชาของชายคนนั้นทำให้ หมิงซี รู้สึกเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอบีบฝ่ามือเพื่อระงับความเจ็บปวดที่กำลังจะล้นออกมา และก้มหัวให้ซ่งซิน

“ฉันขอโทษ ในฐานะพนักงานของฝู่เหยียน ฉันไม่ควรตีคุณ”

ซ่งซินมอง หมิงซี ก้มศีรษะลง ยกคางขึ้นแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ: "ฮ่าฮ่า! อย่าคิดว่าขอโทษแล้วจะไม่เป็นไร -"

ก่อนที่เธอจะพูดจบก็ถูก หมิงซี ขัดจังหวะ: "การตบนี้เป็นตัวแทนของฉันเป็นการส่วนตัวเท่านั้น ในฐานะของ หมิงซี ฉันปฏิเสธที่จะขอโทษ"

หลังจากพูดแล้วเธอก็หยุดมองชายคนนั้นและเดินผ่านเขาไป

“เธอ...มันนังคนเลว!”

ใบหน้าของซ่งซินบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

เธอเคยชินกับการใช้อำนาจบาตรใหญ่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ และมันก็อยู่ในมือของผู้หญิงที่เธอดูถูก