บทที่ 122

เราก็อยู่ของเราดีๆ จะมาโกรธให้เราทำไม เมขลาค่อยๆ ลุกขึ้น ตอนนี้ขาที่เพิ่งจะหายก็ซ้ำรอยเดิม ถ้าเขารับร่างเธอไว้อาจจะไม่เจ็บก็ได้

หญิงสาวทำความสะอาดห้องเครื่องดื่มเสร็จก็ออกมา ถ้าเธอนั่งทำงานอยู่แค่ที่โต๊ะคงไม่มีผลอะไร เพราะถ้าพี่ชายรู้ว่าเธอยังเจ็บขาคงให้คนกลับไปส่งที่บ้านอีกแน่

เย็นวันเดียวกัน..

"ขาเรายังเจ็บอยู่เหรอ" พุดตาลสังเกตตอนที่เมขลาเดินเข้ามาในบ้าน

"เปล่าค่ะ"

"จะเปล่าได้ยังไงแม่ยังเห็นว่าเดินไม่ถนัดอยู่เลย"

"เออ.."

"แม่ขอสั่ง ถ้ายังไม่หายขาดห้ามออกจากบ้าน"

ถ้าแม่ของเธอยังอยู่ท่านก็คงจะใจดีแบบนี้ แม่เห็นไหมว่ามีคนเป็นห่วงลูกสาวของแม่ด้วย

"ร้องไห้ทำไม เจ็บมากเลยเหรอลูก มีใครอยู่แถวนี้"

"คะคุณผู้หญิง" เอ๋รีบวิ่งเข้ามา

"มาดูคุณหนูหน่อยเร็ว"

"น้องเมย์ไม่ได้เจ็บขาค่ะ"

"ไม่เจ็บขาแล้วร้องไห้ทำไมล่ะลูก"

"เมย์ดีใจ"

พุดตาลมัวแต่เป็นห่วงจนลืมฟังว่าตอนนี้สรรพนามที่เมขลาพูดกับท่านเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว "ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หาย แม่จะให้หมอมาดูอาการเราแล้วนะ"

เมขลาตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มให้กับท่าน

จนถึงเวลาค่ำ..

วันนี้รามสูรกับภรรยาพร้อมด้วยลูกชาย มาทานข้าวที่บ้านคุณย่า และเป็นครั้งแรกที่