มนต์สวาทขมังเวทย์

“มนต์สวาท” ขมังเวทย์

เขียน : กาสะลอง  

สงวน​ลิขสิทธิ์​ตาม​พระ​ราช​บัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

..........

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

“มนต์สวาท” ขมังเวทย์

         หญิงสาวนามว่า ‘จันทร์จวง’ ยืนเกาะขอบหน้าต่างชั้นสองของบ้านไม้ครึ่งปูน ทอดสายตาเหม่อมองไปยังลำคลองน้ำใส ทอดยาวมาจากท้ายสวนลิ้นจี่หลังบ้าน

‘พี่เรือง... ’

จันทร์จวงอุทานออกมาเป็นชื่อของชายหนุ่ม บ้านอยู่ติดกัน ชื่อเต็มของเขาคือ ‘เรืองฤทธิ์’ หล่อนแอบหลงรักผู้ชายคนนี้มานาน รักตั้งแต่เริ่มรู้จักกับ ‘ความรัก’

เรืองฤทธิ์กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปตามเส้นทางมุ่งสู่คลองหลังบ้าน หากสิ่งที่ทำให้จันทร์จวงรู้สึกปวดแปลบในหัวอกขึ้นมาอย่างมิอาจเก็บอาการริษยาเอาไว้ได้ ก็คือ ‘ปานวาด’ ผู้หญิงที่นั่งไพล่ซ้อนท้ายไปกับเขา สาวโชคดีผู้พิชิตหัวใจของเรืองฤทธิ์มาครอง

แขนของปานวาดกอดเอวเรืองฤทธิ์แน่น ใบหน้านวลแนบชิดแผ่นหลังกว้างของคนขับมอเตอร์ไซค์ ราวจะย้ำให้คนที่แอบมองดูอยู่ทางช่องหน้าต่างรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว ด้วยปานวาดกับเรืองฤทธิ์เป็นคู่สามีภรรยาที่กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน

“ชิ๊... กระหนุงกระหนิงกันเหลือเกินนะ”

จันทร์จวงมองสองผัวเมียอย่างนึกอิจฉา ก่อนจะก้าวลงเรือน คว้าจักรยานขี่ตามมาจนถึงหนองน้ำ

         จันทร์จวงจอดรถจักรยานแอบไว้หลังกอไผ่เขียวขจี ซุ่มมองปานวาดที่กำลังเดินลงไปในหนองน้ำ เพื่อเก็บดอกบัวสีแดงอร่าม บานสะพรั่งอยู่ในบึงน้ำใส ท่ามกลางแสงสีทองของดวงตะวันโพล้เพล้ใกล้ค่ำ

“ปานจ๋า... เก็บบัวเสร็จหรือยังจ๊ะ”

เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ เรืองฤทธิ์ร้องถามเสียงหวาน สายตาทอดมองเมียรักกำลังเก็บบัวอยู่ริมบึง แผนการบางอย่างผุดวาบเข้ามาในหัวของคนหื่น

“เสร็จแล้วจ้ะพี่เรือง”

หญิงสาวตะโกนตอบ หอบสายบัวที่เก็บได้พอเพียงแล้ว สำหรับต้มกะทิสายบัวเมนูโปรดของสามี

“หิวข้าวแล้วหรือจ๊ะพี่เรือง เดี๋ยวฉันกลับไปต้มกะทิสายบัวให้พี่กินนะจ๊ะ”

เสียงใสร้องถาม เดินลุยน้ำขึ้นมาจากบึงบัว

“เปล่าหิวข้าว... แต่ตอนนี้พี่หิวเอ็งมากกว่า”

เรืองฤทธิ์ตอบอย่างมีนัยสำคัญ จ้องมองร่างเอิบอิ่มของภรรยาไม่วางตา

ผ้าถุงลายดอกเปียกน้ำแนบเน้นสะโพกช่างดูเซ็กซี่นัก รัดรึงเนื้อสาวจนเห็นกลีบก้นเป็นรูปเป็นร่าง โดยเฉพาะที่บริเวณกึ่งกลางกาย มองเห็นหนอกเนินสวาท นูนเด่นเป็นพูงาม ทำเอาคนมองหัวใจเต้นแรง

“ถ้าพี่เรืองอยากกินฉัน... งั้นเรารีบกลับบ้านเถอะนะจ๊ะ”

ปานวาดมองหน้าสามีสุดหื่นด้วยแววตารู้ทัน เห็นเปลวเพลิงสวาทวูบไหวอยู่ในดวงตาของเขา

“ไม่เห็นจะต้องกลับไปกินที่บ้าน... วันนี้พี่จะกินเอ็งที่นี่”

         ชายหนุ่มตรงเข้าสวมกอดภรรยาจากทางด้านหลังในทันทีที่หล่อนเดินเข้ามาใกล้ ร่างกายสูงใหญ่เบียดเข้ามากอดรัด ทำให้ปานวาดรับรู้ได้ชัดเจนถึงแรงปรารถนาอันแรงกล้าของเขาที่มีต่อหล่อน ยืนยันได้จากแก่นกายร้อนผ่าวของคนข้างหลัง กำลังคัดแข็ง บดคลึงอยู่กับบั้นท้ายหนั่นแน่น เสียดสีกลีบก้นของหล่อนจนเกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ในอารมณ์

         “ปานจ๋า... เราไปตรงโน้นดีกว่า”

สามีบอกพลางเหลือบมองมายังกระท่อมริมบึง ถูกทิ้งร้างไว้ใต้ต้นสะเดาสูงใหญ่

ไม่ทันที่ปานวาดจะกล่าวอะไร ร่างอรชรของหล่อนก็ถูกคนตัวใหญ่รวบขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนกำยำ พามาวางลงบนแคร่ไม้ในกระท่อมร้าง

“พี่เรือง... ฉันกลัวคนมาเห็น”

         แม้จะกลัว หากเรือนร่างของปานวาดก็อ่อนระทวยกับมือซุกซนของเรืองฤทธิ์ สอดล้วงเข้าใต้ชายเสื้อ ลูบไล้ขึ้นมาตามลำตัว บีบขยำสองเต้าอวบใหญ่เต็มมือ

“ใกล้ค่ำแล้ว... คงไม่มีใครผ่านมาแถวนี้หรอกจ้ะ”

เรืองฤทธิ์บอกให้ภรรยาคลายกังวล หารู้ไม่ว่าจันทร์จวงกำลังทาบดวงตาเข้ากับรูเล็กๆ ข้างฝากระท่อม จ้องมองสองผัวเมียกอดจูบกันนัวเนีย

 ร่างของปานวาดถูกประคองให้เอนนอนลงบนแคร่ไม้ เรืองฤทธิ์รีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนเนื้อตัวเปลือยเปล่า