จับคนชนได้แล้ว

จับคนชนได้แล้ว

1856 คำ

ตอนเช้าในบ้านพักศิลปิน

“ยังไม่ตื่นอีกหรอ จะให้ปลุกแบบไหนดีนะ หืม" มาคินเสียงทุ้มของเขากระซิบบนกลุ่มผมของร้อยดาว มือใหญ่ลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

“ขออีกห้านาที ไม่เอา ไม่ไป" ร้อยดาวเธองึมงำตอบทั้งที่ยังขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ผมยุ่งนิด ๆ ตกลงมาปรกตา

“เด็กขี้เซา” มาคินเขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก้มลงหอมหน้าผากเธอหนึ่งที ก่อนจะค่อย ๆ ลุกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัว

เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบา ๆ ข้างห้องน้ำแง้มประตูไว้ ร้อยดาวมองตามแผ่นหลังเขาด้วยสายตาง่วง ๆ ใจหนึ่งก็อยากดึงไว้ แต่อีกใจก็ชอบดูเขาดูแลตัวเองแบบนี้ มาคินเข้าไปอาบน้ำก่อน

“ลุกได้แล้วน่า ไม่งั้นฉันอุ้มไปส่งค่ายในสภาพชุดนอนนี่แหละ”

มาคินเขาเดินออกจากห้องน้ำด้วยผมเปียก ๆ ผ้าขนหนูพาดบ่า หันมายิ้มกวน

“จะบ้าหรอคนเขาจะมองว่าฉันเกาะแฟนดัง” ร้อยดาวเธอย่นจมูกเถียงกลับอย่างหมั่นไส้

“ก็จะเกาะจะทำไม ไหนใครมันเด็กเฮียสงครามนะ” มาคินเขาทิ้งตัวนั่งบนเตียง โน้มตัวลงมองหน้าเธอใกล้จนได้กลิ่นแชมพูบนหมอน

“มาคินอย่าแซวเรื่องนั้นอีกนะ ยัยยิปซีมันบ้า” ร้อยดาวเธอยกหมอนฟาดใส่อกเขาแก้เขิน

“ฉันก็มีเธอคนเดียว เธอก็มีฉันคนเดียว จะไปสนใจใครก็โง่แล้ว…” มาคินเขาจับมือเธอมากุมไว้ หลุดยิ้มอ่อน ๆ อย่างคนพูดจากใจจริง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดโมเมนต์หวานอย่างจัง พร้อมเสียงโวยวายแว่วเข้ามาก่อนตัว

“เปิดเปิดเดี๋ยวนี้ บ้านนี้อยู่กันสองคนหรือไงวะ" อ๊อฟเขาเคาะประตูรัว ยืนกอดอกหรี่ตามองประตูที่ยังไม่ยอมเปิด

“อะไรของแกวะอ๊อฟ” มาคินเขาตะโกนกลับ เสียงปนขำอย่างห้ามไม่อยู่

“เมื่อคืนได้ยินเสียงคุยกันด้วยจะซึ้งกันอะไรนักหนา”อ๊อฟเขาส่งเสียงแซวเต็มแรง ขยับตัวหลบแก๊ปเปอร์ที่โผล่มาด้วย

“จริง นี่ฉันจะเข้ามานอนด้วยแล้วนะเว้ย กลัวพี่คินปล้ำเขา ฮ่า ๆ ” แก๊ปเปอร์เจ้าตัวหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง เคี้ยวขนมปังในมือไปด้วย

“พวกแกมันเรื่องชาวบ้านตื่นเช้ากว่าตะวันอีก” ร้อยดาวเธอหน้าแดงก่ำ โยนหมอนอีกใบใส่สองหนุ่มทันที มาคินยื่นมือไปแตะหัวร้อยดาวเบา ๆ เหมือนจะบอกว่า

“ช่างเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ พวกมันก็ปากหมาไปงั้นแหละ " เสียงหัวเราะกับหมอนปลิวว่อนในห้องพักยามเช้า

บ้านพักศิลปินเต็มไปด้วยความวุ่นวายที่น่ารัก รอยยิ้มของทุกคนแทนคำปลอบได้ดีกว่าคำพูดใด ๆ

“นี่มันบ้านพักศิลปิน หรือบ้านพักคนบ้า” อ๊อฟเขาตะโกนเสียงดังหลังถูกหมอนของร้อยดาวฟาดใส่รัว ๆ พยายามเอามือปัดหมอนแต่ก็ยังโดนซ้ำอีก

“ใครใช้ให้แกปากหมาล่ะ หะ” ร้อยดาวเธอโวยกลับด้วยแก้มแดงจัด ความเขินเมื่อคืนที่เพิ่งโดนแซวเหมือนจะยิ่งชัดกว่าเดิม

“เฮ้ย อย่าเพิ่งกัดกัน พี่คิน กินขนมปังก่อน เดี๋ยวแก๊ปเปอร์ป้อน” แก๊ปเปอร์เจ้าตัววิ่งมาพร้อมขนมปังสองแผ่น ยื่นให้มาคิน แต่ก็โดนมาคินผลักหัวเบา ๆ

“จะบ้าเหรอวะ ใครให้ป้อน อยู่กันดี ๆ นี่แฟนกูนะ ไม่ใช่ลูกหมา” มาคินเขาหัวเราะพรืด ดึงร้อยดาวมากอดไว้ข้าง ๆ เหมือนกันให้สงบ

“อ๊อฟ เมื่อคืนได้ยินก็เงียบไป ไม่ต้องทำเป็นรู้ดีไปหมด” ร้อยดาวเธอหันไปแว้ดใส่อ๊อฟอีกรอบ ดวงตาแดงนิด ๆ แต่แก้มยังขึ้นสีเพราะอาย

“เงียบไม่ได้โว้ย นี่ผมเสียความเป็นส่วนตัวไปตั้งแต่พวกพี่เป็นแฟนกันแล้ว รู้มั้ย” อ๊อฟเขาแสร้งถอนหายใจแรง ๆ ประหนึ่งเป็นเพื่อนผู้เสียสละ

“เอาน่า ๆ บ้านนี้มันก็เป็นบ้านพักศิลปิน ไม่ใช่บ้านฮันนีมูนสักหน่อย” แก๊ปเปอร์ยกมือขึ้นล้อเลียน แต่ก็หลบหมอนอีกใบได้อย่างว่องไว

เสียงหัวเราะ เสียงหยอก เสียงบ่นสลับกันไปในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ดูจะคึกคักเหมือนหอพักนักเรียนมากกว่าบ้านพักศิลปิน มาคินยิ้ม มองเพื่อนทั้งสองคนที่ยังแกล้งกันไม่เลิก ก่อนจะหันมาลูบหัวร้อยดาวเบา ๆ

“กินข้าวเช้าก่อนไปค่ายนะ จะได้มีแรงโดนแฟนคลับด่าอีก… อย่าเพิ่งคิดมาก เข้าใจมั้ย?” มาคินเขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูร้อยดาว เสียงทุ้มแต่โทนนุ่มจนเธอใจอ่อน

“เข้าใจแล้วน่า” ร้อยดาว เธอบ่นอุบแต่ยอมซบไหล่เขาเหมือนเด็กดี

“เฮ้ จะสวีทกันอีกนานมั้ยวะ หิวแล้วนะพวกผมน่ะ” อ๊อฟเขาโวยลั่นเหมือนคนหิวจัด ก่อนจะคว้ากล่องนมขึ้นมาดูดเสียงดัง

“อย่าดูดนมเสียงดังสิวะ สงสารนม” แก๊ปเปอร์เขาแซวต่อทันที ทำเอาทั้งห้องหัวเราะพรืด

เสียงหัวเราะ วุ่นวาย หยอกกันเหมือนเด็กในบ้านหลังเล็ก

เป็นความวุ่นวายที่ทำให้เช้าอึมครึมกลายเป็นเช้าอุ่น ๆ ก่อนต้องเผชิญงานหนักที่ค่ายเพลงอีกวัน

ในห้องประชุมค่ายเพลงหลังเหตุเฉี่ยวชน

“ไม่ต้องกังวลกันแล้วนะ กูจัดการเรื่องแจ้งความให้เรียบร้อยแล้ว” โปเต้เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเสียงหนัก มองหน้ามาคิน ร้อยดาว อ๊อฟ และแก๊ปเปอร์ที่นั่งล้อมอยู่

“พี่โปเต้ หมายความว่าตำรวจเจอตัวคนทำแล้วเหรอครับ”

มาคินเสียงเขายังสั่นนิด ๆ เพราะโกรธมากกว่ากลัว

“เออ ไอ้เด็กกาวที่ตลาดนั่นแหละ” โปเต้เขาพยักหน้า ช้อนตามองไปทางสงครามที่ยืนพิงโต๊ะอยู่เงียบ ๆ

“ผมบอกแล้วว่ามันไม่ได้จบแค่ใครขับแว้นเฉี่ยวเล่น มันตั้งใจใครอยู่เบื้องหลัง ผมจะลากหัวออกมาเอง” สงครามเสียงเขาเรียบเย็น ริมฝีปากยกยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจนิดเดียว

โปเต้หันมามองเด็กในสังกัดทีละคน พยายามให้ทุกคนใจเย็นแม้จะพยายามยิ้ม แต่แววตาพี่ชายคนโตในค่ายเพลงก็ยังมีแววกังวล

“ตำรวจบอกว่าเด็กมันร้อนเงินมาก ช่วงนี้ไม่มีใครจ้างมัน มันก็เลยรับงานเถื่อน" โปเต้เขาพูดเสียงเครียด ปากกาหมุนไปมาในมือ

“มันวางแผนดักในซอยเปลี่ยวขนาดนั้น ถ้าแค่เฉี่ยวโชคดีไป ถ้าหนักกว่านี้ล่ะ” มาคินน้ำเสียงเขาแฝงแรงโมโห ยิ่งพูด ยิ่งกำหมัดแน่น

ร้อยดาวที่นั่งข้าง ๆ สะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะวางมือลงบนหลังมือเขาให้ใจเย็น

“ฉันจะจัดการคนพวกนี้เอง อย่าให้มันได้ใจใครคิดจะหักหลังกู คิดให้หนัก” สงครามเขายื่นตัวไปหยิบไฟแช็กมาหมุนเล่น พลางสบตาโปเต้

โปเต้พยักหน้ารับสัญญาณนี่ไม่ใช่แค่การแจ้งความธรรมดา แต่เป็นคำประกาศศึกของเฮียสงคราม

เสียงหายใจของทุกคนในห้องเหมือนดังขึ้นในความเงียบ

ไฟห้องประชุมส่องหน้าพวกเขาแต่ละคนที่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

“จากนี้ไป ถ้าใครต้องออกไปไหน ออกพร้อมคนในค่าย อย่าไปคนเดียว เข้าใจมั้ย" โปเต้เขามองร้อยดาวด้วยแววตาอ่อนลงนิดหนึ่ง ก่อนจะกวาดสายตาไปทางมาคิน

“เข้าใจแล้วครับพี่ แต่ถ้าเจอหน้าอีก ผมไม่ใจเย็นแบบนี้แล้วนะ” มาคิน เขาตอบเสียงนิ่ง แต่สายตาแข็งกร้าว เสียงไฟแช็ก ‘แกร๊ก’ ในมือสงครามยังดังแทรก

โปเต้ถอนหายใจแรง เขาลูบหลังมาคินกับร้อยดาวเบา ๆ

เพื่อให้ทั้งคู่คลายกังวล แม้จะรู้ว่าเรื่องมันยังไม่จบง่าย ๆ

ในห้องประชุมที่อากาศเย็นด้วยแอร์กลับรู้สึกร้อนเพราะไฟแค้นของคนทั้งสองฝั่ง เฮียสงครามที่ยิ้มเย็น แววตาดุดันกว่า โปเต้ที่พยายามคุมอารมณ์คนในค่าย กับเด็กในสังกัดที่ไม่มีใครยอมถูกทำร้ายโดยที่อีกฝ่ายลอยนวล

นี่มันเพิ่งเริ่มต้นและครั้งหน้าถ้ามือคนสั่งการโผล่ขึ้นมา จะไม่มีใครรอดอีกแล้ว

ที่สถานีตำรวสงครามลงมาจัดการเอง ห้องสอบสวนเงียบเด็กกาวยังไม่ยอมปริปาก

“กูถามอีกรอบใครจ้างมึง” สงครามเสียงนิ่งชัด ชัดเจนราวกับมีน้ำแข็งแฝงอยู่ในอก เด็กกาวสภาพมอมแมม ศีรษะปูดรอยโดนซัดมาก่อนหน้านิดหน่อย มันหัวเราะแห้งจนได้กลิ่นกาวคละคลุ้งเต็มห้อง

“กูบอกแล้วกูหาแดกเอง เห็นพวกมึงรวยก็ลองเสี่ยงดู” โปเต้ที่ยืนกอดอกมอง มุมปากกระตุก เหยียดหยันชัด

“หาแดกเอง หน้าค่ายนั้นมันไม่ใช่ทางผ่าน แก๊งพวกมึงไม่เคยโผล่แถวนั้น แล้วเงินที่ยัดปากมึง ใครให” เด็กกาวยักไหล่ ก้มหน้า ขยี้มือตัวเองไม่หยุด

“กูไม่รู้เรื่องว่ะมันให้เงินมา กูแค่ขับรถเฉี่ยวเล่น” สงครามขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้กว่าเดิม เสียงขาเก้าอี้ขูดกับพื้นปูนดังจนคนในห้องเงียบกริบ

“มึงอย่าให้กูต้องใช้วิธีเดิม ๆ เลยพวกขี้ยาอย่างมึงน่ะ ถ้ากูอยากเชือด กูเชือดได้กลางตลาดเลยด้วยซ้ำ” สงครามแววตานิ่งราวนักล่า ไม่มีร่องรอยปรานี เด็กกาวเงยหน้าสบตาเขาแล้วกลืนน้ำลาย หน้าซีดวูบ

“กะ กูไม่ได้กลัวมึงนะเฮีย” โปเต้หัวเราะหยัน พึมพำเสียงเย็นข้างหูมัน

“ไม่ต้องกลัวกู กลัวคนที่จ้างมึงดีกว่าถ้ามึงไม่พูด คนที่สั่งมึงมันก็จะฆ่าปิดปากมึงวันไหนก็ได้ รู้ตัวใช่มั้ย”

เด็กกาวหายใจแรง เหงื่อไหลซึมข้างขมับ มันกัดปากแน่น

แววตาล่อกแล่ก รู้ว่าหากพูดชื่อยิปซีตอนนี้ มันอาจไม่รอดจากทั้งสองทาง

“กู กูไม่รู้อะไรมากจริง ๆ เฮีย กูแค่เห็นผู้หญิงคนนึงเอาเงินมาโยนใส่ใส่แมสก์ ใส่หมวก กูจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ” โปเต้สบตาสงคราม พลางพยักหน้านิดเดียว เขารู้ดีว่ามันโกหก แต่ยังไม่ใช่เวลาจะบีบคอให้พูดออกมาตอนนี้

สงครามหัวเราะในลำคอ ก่อนเอื้อมมือแตะไหล่มันเบา ๆ

ท่าทางที่อาจเหมือนปลอบ แต่กลับทำให้มันเย็นวาบจนสันหลังชื้นเหงื่อ

“ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวถ้ากูรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง มึงก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป เข้าใจมั้ย” เด็กกาวกลืนน้ำลายอีกครั้ง เสียงสั่น

“เข้าใจครับ…เฮีย"

“เด็กกาวนั่นเสียค่าปรับแล้วก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็กลับไปหาตัวต้นเหตุอีกเองฉันจะรอซ้ำ”

สงครามที่ขู่ให้มันกลัว คนจ้างกล้าทำขนาดนี้ แค่หลอกว่ามันเก็บกันเองทำให้เด็กเดินกาวยิ่งข่มอารมณ์ อยากจะไปเอาเรื่องยิปซีให้ได้