"ตัวร้อนทำไมไม่หัดกินยา" ทันทีที่เอทินเดินออกไปส่งนายหญิงกับนายใหญ่ น้ำเสียงเข้มพูดขึ้น แต่สายตายังไล่อ่านแฟ้มเอกสารอยู่ ร่างบางก้มเงยใกล้กัน จนรับรู้ถึงอุณหภูมิผิดปกติของเธอ เขาจรดปากกาเซ็นมาดนิ่งสมกับตำแหน่งรองประธานใหญ่"จะเสียงดังทำไมคะ กลัวจนมือสั่นแล้วเนี้ยพี่สกาย" เธอแสร้งล้อเลียนกลัว เลิกตากลมมองสบตาเขาแวบนึง มาเรียกตอนใช้สมาธิ ทำให้ต้องเริ่มอ่านใหม่"จะกล้าไปนะ" ปากกาในมือใหญ่วางบนแฟ้ม หันใบหน้าจ้องตอบ นิ่งไร้ความรู้สึกแสดงออก"เมื่อเช้าแม่โทรมาเร่งให้เคลียร์งาน จะได้แวะไปดูสินค้าที่โชว์รูมกับคุณดัชค่ะ เลยยังไม่ได้ทานอะไรเลย" เธอก็พึ่งนึกได้ว่าผิดเวลาทานข้าวไปมากแล้ว คงเพราะร่างกายเริ่มมีไข้จึงแปรปวน ต่อระบบอาหารไม่ส่งเสียร้องเตือน"ทำไมฉันต้องรู้" คิ้วหนาเลิกขึ้น หันหน้าไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ"นั่นสิคะ เหลือแค่ตรงนี้ใช่ไหม" เธอไล่ขีดเขียนใหม่ ก้มใบหน้าลงพิจารณา ให้ถี่ถ้วนเลี่ยงการโดนดุซ้ำซากจากคนปากจัด"ทั้งเล่ม...ทิน!..ไปเอาข้าวเอายามา" เสียงเข้มตะโกนดังออกนอกห้อง"ครับนาย""งั้นก็เสร็จเย็นพอดี ไม่ทันคุณดัชสิคะ" เวลาถูกไล่ตามตารางแล้ว และคงโดนแม่บ่นให้หูชาเช่นเคย ถ้าผิดเวลานัดก
"ตัวร้อนทำไมไม่หัดกินยา" ทันทีที่เอทินเดินออกไปส่งนายหญิงกับนายใหญ่ น้ำเสียงเข้มพูดขึ้น แต่สายตายังไล่อ่านแฟ้มเอกสารอยู่ ร่างบางก้มเงยใกล้กัน จนรับรู้ถึงอุณหภูมิผิดปกติของเธอ เขาจรดปากกาเซ็นมาดนิ่งสมกับตำแหน่งรองประธานใหญ่"จะเสียงดังทำไมคะ กลัวจนมือสั่นแล้วเนี้ยพี่สกาย" เธอแสร้งล้อเลียนกลัว เลิกตากลมมองสบตาเขาแวบนึง มาเรียกตอนใช้สมาธิ ทำให้ต้องเริ่มอ่านใหม่"จะกล้าไปนะ" ปากกาในมือใหญ่วางบนแฟ้ม หันใบหน้าจ้องตอบ นิ่งไร้ความรู้สึกแสดงออก"เมื่อเช้าแม่โทรมาเร่งให้เคลียร์งาน จะได้แวะไปดูสินค้าที่โชว์รูมกับคุณดัชค่ะ เลยยังไม่ได้ทานอะไรเลย" เธอก็พึ่งนึกได้ว่าผิดเวลาทานข้าวไปมากแล้ว คงเพราะร่างกายเริ่มมีไข้จึงแปรปวน ต่อระบบอาหารไม่ส่งเสียร้องเตือน"ทำไมฉันต้องรู้" คิ้วหนาเลิกขึ้น หันหน้าไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ"นั่นสิคะ เหลือแค่ตรงนี้ใช่ไหม" เธอไล่ขีดเขียนใหม่ ก้มใบหน้าลงพิจารณา ให้ถี่ถ้วนเลี่ยงการโดนดุซ้ำซากจากคนปากจัด"ทั้งเล่ม...ทิน!..ไปเอาข้าวเอายามา" เสียงเข้มตะโกนดังออกนอกห้อง"ครับนาย""งั้นก็เสร็จเย็นพอดี ไม่ทันคุณดัชสิคะ" เวลาถูกไล่ตามตารางแล้ว และคงโดนแม่บ่นให้หูชาเช่นเคย ถ้าผิดเวลานัดก
เช้าวันใหม่......"ทำไมน้องไม่ลงมากินล่ะ" กาว์นพูดขึ้นตอนที่จะนั่งลงเก้าอี้เพื่อรับประทานอาหารเช้า โดยมีสกายนั่งหัวโต๊ะเช่นเดิม แม่ครัวยกโถข้าวไล่ตักใส่จานให้เจ้านาย"น้อง?" น้ำเสียงเข้มย้ำถามอีกครั้ง ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยได้ยินสักครั้ง ที่น้องชายจะยอมรับเด็กสาวคนนี้ให้อยู่ในสถานะน้องอย่างเต็มใจ นอกจากจะอยู่ห่างหรือไม่ก็แอบแกล้งเสียด้วยซ้ำ"ในเมื่อตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อน" กาว์นตักข้าวขึ้นทานเช่นเคย ภาพเด็กสาวจอมซนในสมัยก่อนแวบเข้าหัว ไม่ใช่เธอคือคนผิด แต่ทว่าพวกเขาเองที่ไม่อาจยอมรับได้ ถ้ามาถูกพรากความรักของครอบครัว ไม่รู้นิสัยใจคอ"ต่างยังไงก็คนเดิม" สกายพ่นลมหายใจแรง อารมณ์ขุ่นเคืองปะทะขึ้นด้วยใดไม่ทราบ เริ่มแสดงออกทางสีหน้าหนา แสร้งเบือนหน้ามองทางอื่น"ว่าแต่โนวาทำไมไม่ลงมา" ครั้นต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายก็เปล่าประโยชน์ สายตาเข้มมองกดดันที่หญิงคนใช้ ซึ่งเธอก้มหน้าลงไม่สบตา เธอก็ไม่ทราบเรื่องกิจวัตประจำของเจ้านาย หากไม่ได้รับคำสั่ง"คุณหนูออกไปแต่เช้าแล้วครับ เห็นว่านายหญิงพานักธุรกิจจากที่นู้นมาคุยงานที่บริษัท" เอทินที่ยืนด้านข้างสกาย พูดต้องตอบแทบ หากเขายังถามต่อ มีหวังมาเฟียหนุ่มได้ม
แกร๊ก!!!!!มือเล็กสั่นเทากำลูกบิดประตูเปิดออก โนวานุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนขาว ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ ใช้เวลานานนับนาทีที่อยู่ทำใจในนั้น เธอภาวนาให้เรื่องทุกอย่างในคืนนี้ ผ่านไปให้รวดเร็วจบและสิ้นสุดก็พอ"โอ๊ย" มาเฟียหนุ่มเข้ามาผลักร่างบางลงบนเตียงกว้าง ในขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บเสียดทั่วแผ่นหลัง พร้อมดันตัวเองขึ้นคล่อม บดเบียดตัวเข้ากลางร่องขาเรียว"อื้อ...อ่อยยวา..." ใบหน้าหนาก้มลงกระแทกริมฝีปากอย่างรุนแรงประกบจูบ แทรกลิ้นหนาดูดตวัดลิ้นเล็กตักตวงความหวาน ปนกลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง จนเธอมีสีหน้าแดงกล่ำจวนเจียนจะสำลัก แทบจะขาดอากาศหายใจ"วากลัววแล้วว...." มือใหญ่ตวัดผ้าขนหนูออกจากเรือนร่าง ให้เปล่าเปลือยทั้งคู่ เหลือบสายตาเข้มมอง แท่งเอ็นร้อนดีดชนขาเรียว ยิ่งทำให้ไรขนอ่อนคนใต้ร่างชันขึ้น ใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความกลัว ผงกหัวขึ้นมองสิ่งที่ชนขาผงาดแข็งใหญ่โตจนเกร็งตัวสั่นเทา ผลักแขนแกร่งให้ลุกออกจากเรือนร่าง ดันตัวหวังจะหนี"กลัวแล้ว..ปล่อยวาไปเถอะนะ" เสียงหวานรีบพูดขึ้นทันที ตอนริมฝีปากบางเป็นอิสระ เบ่งบวมเปียกปอนด้วยน้ำลาย หางตาเริ่มปล่อยหยดน้ำท่วม สองใบหน้าพ่นลมหายใจส
"ช่วยวาด้วยนะคะพี่สกาย วาจะเชื่อฟังทุกอย่างขอร้องล่ะค่ะ อย่าให้พ่อกับแม่รู้เรื่องเลย" สองมือเขย่าแขนแกร่งอ้อนวอน แววตาเอ่อใสนองด้วยน้ำตา"จำคำพูดตัวเองไว้โนวา" มาเฟียหนุ่มก้มหน้าลงมา จ้องลึกเข้าไปในตากลมคู่นั้น น้ำเสียงจริงจัง"วาไม่คืนคำแน่ พี่สกายต้องช่วยวาจริงๆนะ" โนวาพูดพร้อมพยักหน้าให้คนฟังเชื่อใจปนขอร้องเขาครั้งแรกในชีวิต"ฮิวพาโนวากลับ" น้ำเสียงเข้มหันไปเอ่ยสั่งลูกน้อง ก่อนหันกลับมาจ้องอย่างกับอาฆาตที่ชายหนุ่มใต้เท้า"ครับ""เอาพวกนั้นไปใช้บำเรอที่บ่อนซะ" เท้าใหญ่ยกออกกระทืบลงซ้ำ จนเคิร์ตกะอักเลือดออกมา"แล้วผู้ชายละครับ" เอทินถามขึ้น บทลงโทษของคนที่กล้าลองดีกับคุณหนูของตระกูลมาเฟีย"จัดยาให้มันเสพจนตาย" สกายเหลือบสายตามองอย่างสมเพช เตะร่างนั้นออกให้ไกลเท้า เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนที่ถูกจับไว้ ส่งเสียงร้องขอชีวิตโหยหวน"ครับนาย"คฤหาสน์สหธิฤดี....โนวาเลือกที่จะเงียบตั้งแต่ที่ขึ้นรถมากับสกาย จนไม่มีคำพูดคุยกัน ฮิวทำหน้าที่ขับรถ ส่วนเอทินอยู่จัดการเรื่องเมื้อกี้ให้เรียบร้อยก่อน"เอ่อคือ...พี่สกายคะ" ร่างบางวิ่งเข้าขวางมาเฟียหนุ่มที่กำลังจะเดินขึ้นบันได สองเท้าใหญ่หยุดชะงัก เผย
คอนโดพรีส......ตึกสูงใหญ่ในเขตส่วนบุคคล ระบบจัดการความปลอดภัยหนาแน่น โนวาจำเป็นต้องโกหกฮิวว่าอยู่เคลียร์รายงานกับเพื่อนที่มหาลัย เลี่ยงการโดนผู้ปกครองดุราวกับเธอยังเป็นเด็กเล็กอยู่"ให้วาขึ้นไปด้วยจะดีหรอ" โฟร์ขับรถมาเอง โนวานั่งข้างคนขับสีหน้าไม่สู้ดี ใจดวงน้อยเต้นรัวถี่ ยิ่งเข้าเขตพื้นที่ส่วนบุคคล หากเกิดอันตรายคงไม่มีใครมาช่วยเธอได้ทัน"ดีสิ พรีสดูชอบวานะ มีแต่เพื่อนผู้หญิง" โฟร์ปลดเข็มขัดให้เพื่อนสาวออก พยามแสดงสีหน้าให้เชื่อ ถือกล่องของขวัญไว้"แป๊บเดียวนะโฟร์" น้ำเสียงหวานบอกอย่างจำใจ แม้จะรู้ดีว่าเหตุการณ์มันแปลกพิกล มองไล่ดูทั่วบริเวณพบแต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเท่านั้น ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน"เคร"ก็อก ก็อก!!!"อ้าว...โฟร์มาแล้วหรอ" พรีสในชุดเดรสเซ็กซี่ เปิดประตูออกมาต้อนรับ ต่างจากวันที่เห็นในบาร์วันนั้น ไม่มีแว่นใสสวมใส่ "ใช่เราพาโนวามาด้วย" โฟร์เอียงตัวให้พรีสเหลือบมองคนด้านหลัง ยิ้มตอบรับอย่างเจ้าเล่ห์"มาๆ สนุกกัน เต็มที่เลยนะวา" โนวาถูกพรีสจูงแขนเรียว พาเข้าห้องบรรยากาศครึกครื้น หญิงสาวอีกหลายคนแต่งตัวไม่ต่างกับเจ้าของห้อง เสียงเพลงดนตรีดังเร่งจังหวะ เครื่องดื่มมากมา