ตอนที่ 12 ปิดเทอม

หญิงสาวในชุดลำลองเสื้อยืดสีซีดตัวโคร่ง กับกางเกงยีนแต่งขาดที่ถูกตัดขาสั้นแค่เข่า สวมทับด้วยผ้ากันเปื้อน ผมยาวถูกม้วนเกล้าขึ้นสูงแบบหลวม ๆ ยกชามก๋วยเตี๋ยวที่หอมกรุ่นด้วยกลิ่นเครื่องเทศอบอวลชวนน้ำลายไหล เดินเสิร์ฟตามโต๊ะอย่างขะมักเขม้นคือกิจวัตรของเธอในวันที่ไม่มีเรียน

“เห็นติดป้ายหยุดที่หน้าร้านอาทิตย์หน้าจะไปไหนเหรอครับ?” คำถามจากลูกค้าที่มานั่งกินก๋วยเตี๋ยวประจำจนจำหน้ากันได้

“ไปต่างจังหวัดไม่กี่วันก็กลับแล้วค่ะ” ตอบคำถามพร้อมกับส่งยิ้มให้

เป็นปกติในช่วงปิดเทอมของสองพี่น้อง ผู้เป็นพ่อจะกลับไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัดทุกปี เนื่องจากในช่วงปิดเทอมลูกค้าหลักคือนักศึกษาในหอพักก็จะบางตาลง เพราะหลายคนก็กลับต่างหวัด ทำให้พ่อโจถือโอกาสนี้กลับไปพักผ่อนที่บ้านเช่นกัน

รถกระบะที่พร้อมเดินทางมุ่งสู่ขอนแก่นในช่วงปิดเทอม จอดรออยู่หน้าบ้านเรียบร้อยโดยมีธีธัชและตะวันขอตามไปด้วย

“พวกมึงไม่มีบ้านให้กลับหรือยังไงถึงเที่ยวขอไปบ้านคนนั้นคนนี้”

จิวากรโยนกระเป๋าขึ้นรถเอ่ยถามสองหนุ่มเพื่อนซี้ ธีธัชและตะวัน

“เปิดหูเปิดตาบ้างกูคนในเมืองอยากรู้ว่าคนบ้านนอกแบบมึงเขาใช้ชีวิตกันยังไง” คำตอบจากธีธัช

“ถุย” เสียงจากจิวากร

“กูอ่ะคนบ้านนอก แต่หน้าตามึงง่ะโคตรบ้านนอก” มองเหยียดเพื่อนที่กำลังขนกระเป๋าขึ้นรถด้วยหางตา

รถเคลื่อนออกจากกรุงเทพถึงปลายทางก็ค่อนเย็น เพราะไม่ได้รีบร้อนตีนผีและแวะซื้อของฝากพร้อมพักดื่มกาแฟไปด้วย

เสียงบีบแตรที่หน้าบ้านดังขึ้น ชายสูงวัยร่างผอมผิวกร้านแดด วิ่งออกมาเปิดรั้วพร้อมกับสุนัขคู่ใจอีกสองตัว พ่อโจขับรถเข้าไปด้านในจอดใต้ต้นมะม่วงข้างบ้าน

บ้านในสวนหลังเล็กกะทัดรัดแต่แลดูอบอุ่น ตั้งโดดเด่นในพื้นที่กว้างประมาณสองไร่เศษ ด้านข้างเป็นสระเลี้ยงปลาธรรมชาติที่ปริมาณน้ำเต็มปริ่มถึงคูกั้นน้ำในฤดูฝน ชายคาบ้านที่ต่อรางน้ำรองรับน้ำฝนให้ไหลลงสระเพื่อเก็บกักน้ำไว้ใช้ในการเกษตรเล็ก ๆ ในรั้วบ้าน ถัดไปเป็นสวนกล้วย และพืชผักอายุสั้นเรียงเป็นแปลงถัดกันไปสีเขียวสบายตา ทั้งถั่วฝักยาว มะเขือ และผักอีกหลากหลายชนิด

มองออกไปด้านนอกคือไร่ข้าวโพด และไร่อ้อยสีเขียวไกลสุดลูกหูลูกตา ด้านหน้าที่ไกลออกไปลิบลับคือทิวทัศน์ภูเขาตั้งตระหง่านอยู่

“สวัสดีจ้ะลุงมิ่ง” จิวารีเดินลงจากรถ เอ่ยทักทายผู้เป็นลุงอย่างคุ้นเคยพร้อมยกมือไหว้

“สวัสดีครับ”

ตามด้วยจิวากรและสองหนุ่มผู้เป็นแขกมาเยือนกล่าวสวัสดีเจ้าบ้าน ที่มาพร้อมกับกลิ่นสาโทของโปรดที่เขาหมักรอผู้เป็นหลานชายตัวแสบ ตั้งแต่รู้ข่าวว่าจะกลับมาเยี่ยมบ้านแล้ว

มิ่งขวัญ หรือลุงมิ่ง เกษตรกรผู้ครองความโสด ขยันขันแข็งและคลั่งไคล้ในรสเหล้าทุกชนิด รับไหว้เด็ก ๆ ทักทายถามไถ่พอหอมปากหอมคอและเชิญเข้าบ้าน

จากการนั่งรถมาทั้งวันทำให้ผู้เดินทางร่างเพลียไม่ใช่เล่น กระท่อมริมน้ำคือที่เหยียดยาวของหนุ่ม ๆ บรรยากาศเงียบสงบปราศจากเสียงวุ่นวายที่คุ้นเคยในเมืองหลวง ลมเย็นๆ พัดโกรกมาเป็นระยะชวนหลับใหล ไม่นานเสียงกรนแข่งกันก็ดังขึ้นจากหนุ่ม ๆ ที่นอนเอกเขนกเรียงรายกันอยู่ที่กระท่อม

จิวารีอาบน้ำชำระร่างกายเรียกความสดชื่นที่หายไปกับการเดินทางคืนมา ก่อนจะหลบไปพักในห้องส่วนตัวที่คุ้นเคยและคิดถึงมาแสนนาน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“ว่าไงเอวา”

“ถึงแล้วสักพักนี่เอง กำลังจะเอนหลังเพลียมากเลย”

(“ฉันกับดินจะถึงสนามบินขอนแก่นประมาณแปดโมงกว่าแกออกมารับด้วยนะ”)

พร้อมส่งตั๋วบินให้จิวารีดูตารางเวลาเพื่อคำนวณการเดินทาง

สองพี่น้องแจ็คจิ๋วตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อออกไปรับเอวาและอิทธิพลที่สนามบิน ขากลับยังไม่ทันจะถึงบ้านรถเจ้ากรรมก็ดันมางอแงเสียได้ เมื่อยางรั่วแบนแต๊ดแต๋อยู่ปากทางเข้าหมู่บ้าน

“จะถึงบ้านอยู่แล้วเหยียบเชี่ยอะไรวะเนี่ย” ชายหนุ่มสบถคนเดียวขณะเดินสำรวจสภาพล้อรถ พลางหยิบโทรศัพท์โทรบอกผู้เป็นพ่อ

หนุ่มสาวยืนรออยู่ข้างทาง ภาพข้างหน้าที่เห็นคือลุงมิ่งและพ่อโจสองพี่น้องขับซาเล้งพ่วงกันมาแต่ไกล

เอวาและอิทธิพลยกมือไหว้ผู้สูงวัยทั้งสองทันทีที่มาถึง

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับ”

พ่อโจรับไหว้หนุ่มสาว ทักทายถามไถ่สักครู่ก็เดินสำรวจสภาพล้อรถที่แฟบแบนติดพื้นถนนอยู่

“พาเพื่อนกลับไปพักผ่อนกับลุงมิ่งก่อนเลย เดี๋ยวพ่อจะรอช่างเอง”

หลังจากผู้เป็นพ่อพูดจบทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ลุงมิ่งที่ยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ดวงตาเยิ้ม กลิ่นละมุดโชยมาตามลม ยืนพิงมอเตอร์ไซค์พ่วงอยู่

“ไหวป่ะเนี่ยลุงมิ่ง?” จิวากรย่นคิ้วถามกับท่าทีที่ยืนไหล่เอียงของผู้เป็นลุง

“สบายมาก” ผู้ถูกถามตอบชิว ๆ

“เอากุญแจมาผมขับเอง”

“เฮ้ย...” ลุงมิ่งลากเสียงยาวพร้อมรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“แค่นี้เองลุงขับได้ มา ๆ ขึ้นรถ มาเหนื่อย ๆ จะได้รีบกลับไปพักผ่อนกัน”

พูดพลางขึ้นคร่อมรถสตาร์ทเครื่องหันหลังมามองหนุ่มสาวที่มีทาทีลังเลไม่แน่ใจในพลขับ

“ขึ้นมาสิ” ลุงมิ่งพยักหน้าเรียกซ้ำ

เสียงเครื่องยนต์เก่าดังแหบแปร๋นควันโขมงออกจากท่อ ลุงมิ่งบิดคันเร่งแต่เท้าแตะเบรกไว้ทำให้เสียงดังแปดหลอดแสบแก้วหู กับรอยยิ้มหวาน ๆ แต่ฟันอยู่ไม่ครบซี่ด้านหน้า

“ค่อย ๆ ขับล่ะมิ่งอย่าห้าวให้มันมาก” นายโจตะโกนบอกพี่ชาย

“เออ...รู้น่า”

หนุ่มสาวก้าวขึ้นรถซาเล้ง ยังไม่ทันจะลงที่ดีด้วยซ้ำรถก็ทะยานไปกลางอากาศแล้ว  เอวาที่ไม่ค่อยจะถนัดอยู่แล้วหงายหลังผงะ ยื่นมือคว้าอากาศข้างหน้าหาที่จับ จิวากรคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเธอทันที ร่างบางปลิวล้มทับเข้ากับร่างของชายหนุ่มและสวมกอดเธอไว้แน่น

“ว๊ายยยย”

เสียงกรี๊ดดังลั่นเพราะความตกใจ หันไปมองเพื่อนข้าง ๆ ตอนนี้จิวารีนอนทับร่างของอิทธิพลอยู่ ไม่รู้ใครดึงใคร ไม่มีเวลาให้ได้ตั้งตัวลุงมิ่งก็บิดคันเร่งต่ออย่างเมามันเหมือนลงสนามแข่ง

“ลุง...เบาหน่อย” จิวากรแหกปากต้านลมส่งเสียงเตือนพลขับ

หนุ่มสาวชุลมุนหาที่คว้ายึดร่างไว้ ขับผ่านหมู่บ้านเลี้ยวลงซอยข้างทางตรงไปบ้านสวน ถนนค่อนข้างขรุขระในหน้าฝน เพราะโดนน้ำไหลกัดเซาะจนเป็นหลุมเป็นบ่อตลอดเส้นทาง แต่คนขับก็ยังไม่ผ่อนคันเร่ง

สี่ร่างของหนุ่มสาว เด้งดึ๋ง ๆ ขึ้นลงกระแทกพ่วงที่รถตกหลุมหัวโยกหัวคลอน เสียงหัวเราะสดใสของเอวาบวกกับเสียงแหบของเครื่องยนต์ประหนึ่งเสียงเครื่องเรือหางยาวก็ไม่ปาน ดังสลับกันไปตลอดเส้นทางอยู่อย่างนั้น

“ยัยเส้นตื้นเอ๊ย” จิวากรพึมพำคนเดียว

เด้งดึ๋งไปมารู้ตัวอีกทีจิวารีลงไปนั่งคร่อมบนตักของอิทธิพลเสียแล้ว โดยหันหน้าเข้าหากัน สองมือของชายหนุ่มเกาะที่ขอบพ่วงเพื่อไม่ให้ร่างกระเด้งขึ้นลง สองแขนของจิวารีโอบกอดรอบคอเพื่อนชายไว้แน่น พร้อมทนฟังเสียงหัวเราะของเอวาไม่ไหวสุดท้ายก็ขำตามไปกับเธอ

“เฮ้ย...ไอ้ดิน” จิวากรยื่นขาถีบไปที่อิทธิพล อีกหนึ่งขาถูกเอวากอดยึดไว้ สองมือของชายหนุ่มจับราวพ่วงไว้เช่นกัน

“ปล่อยน้องกู” ทั้งที่คนกอดไม่ใช่เขา

อิทธิพลปล่อยมือจากราวพ่วงชูมือขึ้นสูงให้จิวากรดู ว่าไม่ใช่เขาที่เป็นคนกอด และรีบคว้าขอบพ่วงไว้อย่างรวดเร็ว ระยะทางจากหมู่บ้านออกมาที่บ้านสวนไม่ไกลนัก แต่ทำไมมันช่างยาวนานตื่นเต้นเสียจริงในความคิดของผู้โดยสาร

“โค้งข้างหน้า” เสียงแหกปากแข่งกับเสียงรถจากจิวารี

“บะ...เบา ๆ ๆ ๆ”

“เฮ้ย...” ผู้โดยสารตะโกนร้องประสานเสียงแข่งกัน

“ลุง...เม่งงงง”

“แตะ…เบรกกกก”

โครม!

รถเข้าโค้งที่ไม่ผ่อนเหวี่ยงเทกระจาดร่างหนุ่มสาวกระจัดกระจายลงข้างทาง พร้อมกับพลิกคว่ำอยู่ที่คูน้ำหัวโค้งก่อนถึงบ้านสวน

เจ้าโบ้และเจ้าบี้สุนัขสองตัวประจำบ้านวิ่งออกนอกรั้วยืนเห่าเอาเป็นเอาตาย ทำให้สองหนุ่มธีธัชและตะวันเดินออกมาดูตามเสียง

“ตัวเชี่ยไรวะน่ะ” ธีธัชพึมพำหรี่ตามองภาพข้างหน้า

“มึงจะเห่าหาพ่อมึงรึไงวะไอ้โบ้ไอ้บี้หุบปากไปเลย” เสียงจิวากรที่ตะโกนแข่งกับหมาสองตัว ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นหูเจ้าสุนัขแสนรู้ก็หยุดเสียงเห่า แกว่งหางดิก ๆ

เอวาขาแพลงเดินไม่ไหวต้องขี่หลังจิวากรเข้ามา เนื้อตัวสองหนุ่มสาวเปื้อนเปรอะไปด้วยโคลนจากการเทกระจาดของลุงมิ่ง

อิทธิพลเดินลงน้ำหนักไม่เต็มขาผลจากถูกพ่วงกระแทกตอนเทกระจาด กางเกงยีนแบรนด์เนมตัวเก่งที่สวมอยู่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับผ้าขี้ริ้วที่ยังไม่ขาด เสื้อยืดที่ต้องพิจารณาดี ๆ ว่าสีอะไรกันแน่ เพราะลงไปช่วยดึงลุงมิ่งที่ตกลงไปในคลองน้ำธรรมชาติข้างทาง ความเมาจนขาอ่อนก้าวขึ้นจากโคลนไม่ไหว นั่งแช่อยู่ในน้ำจนชายหนุ่มต้องยื่นมือเข้าไปช่วยและพลัดตกลงไปอีกคนเพราะลื่นขอบตลิ่ง

จิวารีที่ยังหลงเหลือสภาพดีอยู่บ้างเพราะกระโดดลงรถได้ทัน แทนที่เธอจะเข้าไปช่วยกันดึงขึ้นจากโคลน กลับนั่งหัวเราะจนตัวงออยู่ข้างถนน

ด้านหลังสุดของขบวน คือผู้ก่อเหตุที่สภาพเหมือนไปจับปลาในบ่อโคลนที่เลอะยันเส้นผมลงมาจนถึงปลายเท้า รถซาเล้งที่หนุ่มสาวช่วยกันลากขึ้นมาด้านบนจอดอยู่ริมทางและไม่มีใครกล้าขึ้นอีกเลย สุดท้ายก็เดินซ้อนท้ายกันเข้าบ้าน

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

เสียงหัวเราะของธีธัชดังลั่นไปจนถึงท้ายทุ่ง หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนสายวันนี้ถูกนำมาถ่ายทอดอีกครั้งในวงปาร์ตี้ที่กระท่อมริมสระน้ำอีกครั้ง

“ดีนะแขนขาหลานไม่หักจนต้องหามส่งโรงพยาบาล ห้าวนักเวลาเหล้าเข้าปาก บอกไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าดื่มให้มันน้อย ๆ หน่อย” นายโจหันมาตำหนิพี่ชายที่กำลังยกไหสาโทออกมาให้เด็ก ๆ ในวงหมูกระทะริมสวน

“อย่าดื่มให้มากล่ะพรุ่งนี้จะต้องไปจับปลาที่ท้ายทุ่งอีก”

“เออ รู้น่า” แต่คำนี้นายโจฟังจนชินแล้วและรู้ดีว่าพี่ชายไม่ทำตามอยู่แล้ว