ตอนที่ 30 บรรยากาศมันเป็นยังไงนะ

ไม่นานทีมนักกีฬาวิ่งผลัดก็ลงสนามท่ามกลางเสียงเชียร์และปรบมือให้กำลังใจ

จากกองเชียร์อย่างล้นหลาม เสียงกลองจังหวะคึกคักดังอย่างต่อเนื่อง ธีธัชลุกขึ้นเต้นตามจังหวะอย่างสนุก สร้างเสียงหัวเราะสดใสให้กับเอวาอย่างลืมตัว เธอหัวเราะจนตัวงอตาหยีกับท่าเต้นพิสดารของเพื่อน รอยบุ๋มข้างมุมปากเด่นชัดทำให้เจ้าของรอยยิ้มดูน่ารักจนคนมองเผลอไหลตามอารมณ์นั้น จิวากรอมยิ้มพร้อมกับเผลอหัวเราะอย่างลืมตัว

“ยัยนี่เป็นไบโพล่าหรือเปล่านะ”

 เมื่อกี้ยังวีนเขาอยู่เลย แค่ไม่กี่นานทีหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับสายตาของเธอมองมาพอดี และหุบยิ้มทันทีเมื่อสบตากับเขาพร้อมกับมองค้อนไปหนึ่งดอก

จิวากรขมวดคิ้ว พร้อมกับความอีหยังวะในใจ หันไปมองหน้าเธออีกครั้ง ตอนนี้หญิงสาวปรบมือหัวเราะชอบใจอยู่กับธีธัชและตะวันต่ออย่างสนุกสนาน นี่ตกลงหล่อนโกรธเขาจริง ๆ ใช่ไหม แต่ก็ไม่มีคำตอบให้ตัวเอง

อิทธิพลเดินเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ  จิวารีเตรียมพร้อมที่สนามแล้ว เสียงประกาศของผู้บรรยายดังรอบทิศทางเพื่อให้นักกีฬาเตรียมพร้อม

“จิ๋ว” ภูผายกมือป้องปากตะโกนเข้าไปในสนาม จิวารียืนอยู่ลำดับสุดท้ายของทีมในการวิ่ง 4x100 เจ้าของชื่อหันมามอง ชายหนุ่มชูมือขึ้นส่งสัญญาณให้กำลังใจหญิงสาว

จิวารีส่งยิ้มตอบ

“สู้ ๆ นะ” ภูผามือป้องปากอีกครั้งตะโกนแข่งกับเสียงเชียร์

“หึ” อิทธิพลแค่นหัวเราะในลำคอ ไอ้นี่จะเกินไปแล้ว

หลังจากส่งสัญญาณให้เตรียมพร้อม เสียงนกหวีดดังขึ้น นักกีฬาก็พุ่งตัวออกราวลูกธนู พร้อมเสียงเชียร์กระตุ้นเลือดในกายให้สูบฉีด เสียงตะโกนชื่อนักกีฬาดังประสานกันอยู่ของแต่ละสี และดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อเปลี่ยนไม้  เอวาเดินกะเผลกออกมาด้านหน้าเมื่อใกล้ถึงคิวของเพื่อนรักที่กำลังจะรับไม้ต่อเป็นคนสุดท้าย  จิวารีเตรียมตัวรออย่างตั้งมั่นและมีสติ  ก่อนจะคว้าไม้มาถือไว้ได้อย่างมั่นคงพร้อมกับออกสปีดเต็มกำลังขา

เสียงเชียร์จากขอบสนามเป็นเหมือนยาชูกำลังชั้นดี แววตาของเธอแน่วแน่เด็ดเดี่ยวจับอยู่ที่เส้นชัยเท่านั้น  แต่ละก้าวเคลื่อนไปอย่างมั่นคง และดีดสปีดขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้เส้นชัย ปล่อยเต็มขีดสุดเมื่อระยะทางสั้นลงเรื่อย ๆ และแซงอันดับไปอยู่ต้น ๆ   พร้อมกับเสียงเชียร์ที่เหมือนจะเซ็งแซ่จนฟังไม่ได้ศัพท์

ภูผาจ้องมองหญิงสาวด้วยดวงตาทอประกายมันช่างเป็นภาพที่สวยงามน่าทึ่ง และยิ้มกริ่มอย่างพอใจ

ส่วนอิทธิพลไม่เป็นอันทำอะไรทั้งลุ้นเอาใจช่วยนักกีฬาในสนาม สายตาก็คอยมองภูผาอยู่เป็นระยะ  ไม่ผิดคาดตามที่เขาคิดเลยสักนิด ดูจากสายตาหยาดเยิ้มที่มันมองจิวารีแล้วทำให้หัวใจชายหนุ่มชักหวั่น ๆ นี่ถ้าไอ้เทมายืนอยู่ใกล้ ๆ  อีกคน เขาคงร้อนเหมือนถูกจับย่างเป็นแน่

หันไปมองนักกีฬาในสนามอีกครั้ง ภาพเธอวิ่งด้วยความเร็วในสนามท่ามกลางเสียงเชียร์ แต่เขากลับเห็นมันเป็นภาพช้าเหมือนกำลังถูกเปิดโหมดสโลว์ไว้ พร้อมภาพความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยมีร่วมกันก็พรั่งพรูเข้ามา เขามีคำตอบให้กับตัวเองแล้ว ว่าเพื่อนสนิทคนนี้เข้าไปอยู่ในหัวใจของเขาเต็มทั้งสี่ห้องเรียบร้อยแล้ว และไม่เผื่อไว้ให้ใครเลยสักนิด เป็นไงเป็นกันเขาจะไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือไปแน่นอน ส่วนไอ้พวกหน้าด้านพวกนั้นอย่าได้หวังว่าจะแทรกเข้ามาได้ง่าย ๆ

“จิ๋วสู้ ๆ”

“จิ๋วสู้ ๆ”

เสียงตะโกนเชียร์ของเพื่อน ๆ ดังสุดคือเสียงที่เปล่งออกจากปากเอวาจนคอแทบแตก เดินกะเผลกออกมายืนข้างจิวากรเมื่อไหร่ไม่รู้อยู่แถวหน้าแล้ว ทั้งธีธัช ตะวัน และอิทธิพล เธอปรบมือกระโดดโลดเต้นลุ้นจนตัวโก่งเมื่อจิวารีใกล้เส้นชัยเข้าไปทุกที โดยไม่มีใครสามารถแซงเธอได้เลย

“เย้”

เสียงเฮลั่นสนามเมื่อนักกีฬาทีมสีแดงแตะเส้นชัย กองเชียร์ลุกพรึบกระโดดชูมือขึ้นอย่างเริงร่า มีแปลกปลอมแค่สามหนุ่มที่ใส่สีฟ้าแต่เชียร์สีแดง

เอวากระโดดกอดจิวากรอย่างลืมตัวด้วยความดีใจ ชายหนุ่มโอบกอดเธอตอบกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นและหมุนตัวไปโดยรอบ จนปลายเท้าฟาดเข้ากับคู่ของธีธัช ที่กอดคอกันกลมเช่นกัน ตะวันรีบปล่อยมือคว้าโทรศัพท์มือถือมาเก็บภาพไว้อย่างรวดเร็ว กดแชะอย่างรัว ๆ ก่อนที่จิวากรจะปล่อยเธอลงพื้น เอวามองหน้าเขาเก้ออยู่กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ  ปั้นหน้าอยู่สักพักก่อนจะผละออกห่างเขา จิวากรอมยิ้มและเฉมองไปทางอื่น

“ไปหาจิ๋วกันเถอะ” ชวนเพื่อน ๆ

การแข่งขันอื่น ๆ ก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมกับฝนที่โปรยปรายลงเหมือนเป็นการร่วมแสดงความยินดีกับผู้ชนะและปลอบประโลมผู้แพ้  ผู้คนข้างสนามวิ่งหลบฝนจ้าละหวั่น  บางคนกางแขนออกรับสายฝนอย่างเต็มใจ  นักกีฬาบางประเภทกำลังแข่งขันท่ามกลางสายฝน  จู่ ๆ จิวากรก็อุ้มเอวาวิ่งเข้าไปหลบฝนในอาคารโดยที่เจ้าตัวยังงง ๆ โดยไม่ได้มองเพื่อน ๆ ว่าวิ่งไปทางไหน หญิงสาวมือคล้องคอเขาไว้แนบหน้าหลบฝนที่ข้างอก ลอบมองปลายคางของเขาที่กำลังวิ่งอย่างเร่งรีบ และวางเธอลงเมื่อเข้าไปใต้ชายคา

“ขอบคุณนะคะ” เสียงอ่อนลงทันที

อิทธิพลวิ่งเข้าไปหลบในซุ้มของทีมโค้ช สายตากวาดมองไปที่สนามมองหาร่างที่คุ้นเคย แต่ไม่เจอเธอแล้ว   ซุ้มเล็ก ๆ แต่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน  และน้ำฝนก็วิ่งเข้ามาเบียดเพิ่มอีกหนึ่งคน  ร่างของเธอเปียกปอนเสียแล้วและเสื้อที่สวมอยู่ก็แนบเนื้อจนมองทะลุปรุโปร่งไปถึงไหนต่อไหน  สายตาของหนุ่ม ๆ ในซุ้มเดียวกันจับจ้องอยู่ที่หน้าอกอวบอั๋น เธอหันหลังให้กลุ่มผู้ชายทันที แต่ด้านหลังก็ไม่แตกต่างบางจ๋อยเห็นทรวดทรงองเอวได้อย่างถนัดตา  สีหน้าเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก

อิทธิพลเปิดกระเป๋าเป้ที่สะพายมาด้วยหยิบเสื้อแจ็คเก็ตออกมาคลุมร่างให้เธอ  น้ำฝนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มทันที

“ขอบคุณค่ะพี่ดิน” เธอยิ้มขอบคุณอย่างซึ้งใจ

“โหย...ไอ้ดินมีหวงเว้ย” เสียงแซวจากด้านหลัง

ฝนโปรยปรายลงมาห่าใหญ่ ไม่นานก็ค่อย ๆ ซาลง การแข่งขันยังมีอย่างต่อเนื่อง อิทธิพลเดินไปส่งน้ำฝนที่ชมรมเพราะเธอเก็บกระเป๋าไว้ที่นั่น และบอกจะคืนเสื้อให้ชายหนุ่ม แต่จริง ๆ แล้วเธอแค่อยากมีโอกาสได้พูดคุยทำความรู้จักกับเขาตามลำพังแค่นั้นเอง

ภูผาพาจิวารีมายืนหลบฝนอยู่ในซุ้มขนมไทยที่เก็บโต๊ะเรียบร้อยแล้ว  เพราะไม่หลงเหลือขนมเลยสักชิ้น โชคดีที่ยังมีซุ้มเหลือไว้ให้หลบแดดหลบฝน เธอกวาดสายตามองผู้คนที่ทยอยเดินออกจากสนามหลังจากฝนซา หญิงสาวบางคนใส่เสื้อบางเมื่อโดนฝนก็ไม่ต้องจินตนาการภาพใด ๆ เพราะเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งนึกเห็นใจพวกหล่อนอยู่ไม่น้อย พลางก้มลงมองสำรวจตัวเอง ถึงแม้เธอจะสวมชุดกีฬาที่ไม่บางเหมือนชุดลำลองของพวกหล่อนทั้งหลาย แต่ก็กังวลอยู่ในใจว่าร่างที่เปียกปอนของเธอจะมองทะลุไส้ในเหมือนสาว ๆ เหล่านั้นหรือเปล่านะ

และภูผาน่าจะเข้าใจได้เป็นอย่างดี   หยิบเสื้อวอร์มนักกีฬามาคลุมไหล่ให้เธอ

“หนาวเหรอ?” แกล้งพูดไปแบบนั้นเพื่อให้เธอสบายใจ

“ขอบคุณนะ”

ชายหนุ่มยิ้มรับคำขอบคุณ

“จิ๋วต้องไปหาเพื่อนแล้วล่ะ เอวารออยู่ที่ตึกตรงโน้น” เธอบุ้ยปากบอกชายหนุ่ม

“ไปสิเดี๋ยวเดินไปส่ง”

“จะกลับเลยไหม?”

“อือ...ว่าจะกลับเลยวันนี้เหนื่อยแล้ว และก็เปียกด้วย”

สองหนุ่มสาวเดินสนทนามาตามทาง เดินผ่านหัวโค้งก็มายืนเผชิญหน้ากับอิทธิพลและน้ำฝน  โลกมันช่างกลมแท้  อิทธิพลมองเสื้อที่คลุมร่างของจิวารีอยู่ไม่บอกก็รู้ว่าเสื้อใคร

ส่วนจิวารีมองร่างที่เปียกปอนของน้ำฝน และแจ็คเก็ตคุ้นตาที่คลุมร่างของหล่อนอยู่ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าของเสื้อเป็นใคร

“อ้าว พี่ภูเจอกันอีกแล้วนะคะ” น้ำฝนเอ่ยขึ้นก่อน

“จะกลับแล้วเหรอ?” ภูผาเอ่ยถามน้ำฝน

“ค่ะ” ส่งยิ้มให้

“ไว้เจอกันนะ” ภูผาเอ่ยขึ้น ส่วนคนที่เหลือทั้งสองคนไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากทั้งสองเลย

“ไปกันเถอะ” ภูผาหันมาพูดกับจิวารี และเดินผ่านหน้าอิทธิพลไป พร้อมกับมือของอิทธิพลที่คว้าข้อมือจิวารีไว้

“จะกลับหรือยัง?” จิวารีเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูง

“อือ” สั้น ๆ

“รออยู่กับเอวาเดี๋ยวไปส่ง”

“ไม่ต้อง” ดึงมือกลับและเดินผ่านหน้าไป

อิทธิพลข่มอารมณ์ไม่พอใจกดไว้ข้างใน เธอจำเป็นต้องแสดงความเฉยชากับเขาต่อหน้าไอ้นี่ขนาดนี้เชียวเหรอ

จิวารีเดินผละออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย มันคิดว่ามันเป็นใครถึงมาสั่งให้รอมันไปส่ง ทั้งที่ตัวเองกำลังไปส่งผู้หญิงคนอื่นอยู่แท้ ๆ ฝันไปเถอะ มีขากลับเองได้อยู่แล้วทำไมต้องรอ ตลกไปไหมไอ้ดิน หน้าตึงขึ้นมาทันที

“เพื่อนพี่ดินเหรอคะ?” น้ำฝนเอ่ยถามเมื่อเดินออกได้สักพัก ชายหนุ่มพยักหน้า น้ำฝนลอบมองหน้าอิทธิพลที่เดินไปส่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย แม้หญิงสาวจะชวนพูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เขาก็แค่ยิ้ม ๆ เท่านั้น

“แกไปอยู่ไหนมาฉันรอตั้งนาน” เอวาโวยเสียงอ่อนเมื่อต้องอยู่สองต่อสองกับจิวากร และบรรยากาศมันช่างดูพิกล ๆ ยังไงบอกไม่ถูก

“ก็หลบฝนนะสิเปียกหมดเลยเนี่ย”

“ดีใจด้วยนะที่ชนะ แกเก่งมากเลย โคตรเท่” เอวาเปลี่ยนเรื่องทันทีอย่างอารมณ์ดี

“อือ” พยักหน้ายิ้มให้เพื่อน

“เออ แล้วขาแกเป็นไงบ้าง?” เห็นจากที่เอวาส่งภาพให้เธอดูในไลน์

“เจ็บนิดหน่อย กลับห้องค่อยทายาคงดีขึ้น”

“เรากลับกันเถอะฉันเหนื่อยมากแล้ว” จิวารีเอ่ยชวน

“แกไปค้างกับฉันนะวันนี้” เอวาชวนจิวารี

“อือ”

“แกขับรถมานี่ แล้วขาเจ็บขับกลับไหวเหรอ?”

หลังจากเรื่องราวครั้งนั้นที่ตำรวจคลี่คลายคดีแล้ว แม่ของเอวาก็อนุญาตให้เธอขับไปไหนมาไหนเองได้บ้างเป็นครั้งคราวเพื่อความสะดวก

“พี่แจ็คขับไปส่งพวกฉันเลย แล้วค่อยนั่งแท็กซี่กลับ”

จิวากรหันมามองเจ้าของรถ ดูว่าอารมณ์หล่อนจะประมาณไหน แปรปรวนอีกหรือเปล่า เอวายื่นกุญแจรถให้เขา จิวากรรับกุญแจจากมือเธอและเดินนำหน้าไป

“พี่แจ็ค” จิวารีดุพี่ด้วยสายตา

“แล้วเอวาจะเดินไปยังไงกว่าจะถึงรถ แล้วทำไมไม่ให้เอวาขี่หลัง ฉันแบกไม่ไหวหรอกนะ มีน้ำใจหรือเปล่าเนี่ย” ขึ้นเสียงอย่างมีอารมณ์ หงุดหงิดกับอีกคนแต่มาระบายกับอีกคน

อะไรของมันวะ นี่พวกหล่อนเป็นเมนส์พร้อมกันหรือยังไงเนี่ย หันหลังเดินกลับมานั่งยอง ๆ กับพื้นให้เอวาขี่หลัง

“เร็ว ๆ เข้าจะได้รีบกลับ”

จิวารีหันมาดุเอวาที่กำลังอิดออดไม่อยากขี่หลังชายหนุ่มเหมือนเด็ก ๆ ที่ถูกขัดใจ แต่ต้องเดินกะเผลกมาขึ้นหลังชายหนุ่มตามคำสั่งของเพื่อนอย่างขัดไม่ได้ และเดินไปที่รถพร้อมกัน