ตอนที่ 29 งานกีฬาสีกับคนขี้หึง (ต่อ)

ภาพจิวารียิ้มกว้างเห็นฟันขาว โดยมีภูผายืนยิ้มมองหน้าเธออยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาละมุน ในมือถือขนมไทย อีกมือจิ้มชิ้นขนมยกขึ้นมาตรงหน้าเหมือนจะป้อนหญิงสาว หรือว่าตะวันแอบไปเรียนถ่ายรูปมาหรือเปล่าถึงได้ภาพเหมาะเจาะเหมือนจับวางแบบนี้

และอีกหลายภาพก็ถูกส่งเข้ากลุ่มอย่างรัว ๆ เหมือนตั้งใจ คู่ของเอวากับกีตาร์ก็ไม่เบา ตะวันหามุมได้ไม่เลว กดถ่ายภาพแชะแล้วแชะอีก จนเป็นที่น่าพอใจ

ธีธัช : “ลำไย”

ธีธัช : “กูหล่อกว่าเยอะ”

ข้อความตอบกลับจากธีธัชเพียงคนเดียว แต่ถูกเปิดอ่านแล้วจากทุกคนในกลุ่ม

อิทธิพลหยุดยืนมองภาพตรงหน้าหย่างหงุดหงิด ตอนเขาลงแข่งเธอก็ไม่ไปดูไปเชียร์ กวาดตามองหารอบสนามก็ไม่มีแม้เงา ที่แท้ก็อยู่กับไอ้นี่นี่เอง ปากก็บอกไม่ได้ชอบมัน เก่งนักเรื่องหว่านเสน่ห์แบบไม่ได้คิดอะไร นี่เหรอไม่คิดของเธอ

“หยุดทำไมละคะพี่ดิน?” น้ำฝนที่เกาะแขนอยู่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม

“เปล่า”

“ชิมนี่ดูสิคะอร่อยนะ เธอจิ้มผลไม้สดยื่นให้ชายหนุ่มทำท่าเหมือนจะป้อน”

“ไม่พี่ไม่ชอบ” น้ำเสียงค่อนข้างห้วน หงุดหงิดคนตรงหน้าก็มากพอแล้ว น้ำฝนยังจะเดินตามต้อย ๆ เหมือนเป็นเงาเขาอยู่ได้ ขนาดปลีกตัวออกมายังจะตาดีมองเห็นอีก

“อันนี้ละกัน” เธอเปลี่ยนเป็นขนมแทน และคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มชิมให้ได้

จิวารีหันกลับมาพลันรอยยิ้มของเธอก็หุบลงทันที กับภาพปาท่องโก๋หนุ่มสาวนั่นและรีบหันกลับ

“ภูผา...จิ๋วอยากชิมอันนั้นน่ะอร่อยหรือเปล่า” เพราะมั่นใจว่าไม่นานสองหนุ่มสาวก็คงเดินมาถึงซุ้มขนมไทย

ภูผาเอื้อมมือไปหยิบขนมที่หญิงสาวบอกมาเปิดกล่อง

“อันนี้นะเหรอ?” ยื่นให้เธอ

“ขอบคุณนะ” ส้อมจิ้มที่ชิ้นขนมส่งให้ภูผา

“ชิมไหม๊?”

“ไม่ดีกว่า...ผมไม่ชอบมันหวาน” ภูผาส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“งั้นจิ๋วก็ไม่กิน”

“อ้าว ไหนบอกอยากชิมลองไง” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ

“ก็หน้าตามันน่ากินแต่นายบอกหวานก็เลยเปลี่ยนใจดีกว่า”

พร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ของสองหนุ่มสาว เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ซึมเต็มขอบหน้าผากของจิวารี ถึงแม้ท้องฟ้าจะเริ่มตั้งเค้าดำทะมึนบดบังแสงอาทิตย์แล้ว แต่ยังคงร้อนอบอ้าวอยู่ ภูผาหยิบกระดาษชำระมาซับเหงื่อที่หน้าผากออกให้อย่างอ่อนโยน

“ขี้ร้อนจังนะ”

น้ำฝนและอิทธิพลมาหยุดอยู่หน้าซุ้มขนมไทย

“อ้าวพี่ภู” น้ำฝนทักทายภูผา

“แข่งเสร็จแล้วเหรอคะ?” ภูผาพยักหน้า

ที่แท้ก็ไปเชียร์มันนี่เอง มิน่าล่ะถึงหาไม่เจอ อิทธิพลนึกในใจหน้าที่ตึงอยู่แล้วเหมือนโดนขันนอตเข้าให้ตึงหนักเข้าไปอีก มองหน้าภูผาและจิวารีสลับกันไปมา

“ขอบคุณค่ะ” น้ำฝนกล่าวขอบคุณภูผาที่ยื่นกล่องขนมให้เธอ มือบางยังคงคล้องอยู่ที่แขนชายหนุ่มเหมือนกลัวจะหลงทาง ภูผาจำได้ชายหนุ่มคนนี้คือคนที่ไปรับจิวารีที่ร้านในคืนนั้น ตัวเองก็มีน้ำฝนอยู่แล้วยังจะมาทำหวงก้างอีก

“ดิน” เอวาทักทาย

“แข่งเสร็จแล้วเหรอ?” คำถามเดียวกัน

“อือ”

“แพ้หรือชนะ?”

“ชนะ” ตอบสั้น ๆ

“ก็แน่ล่ะกำลังใจดีขนาดนี้”

เอวาแซวปนกระแหนะกระแหน จิวารีลมออกหูแต่ข่มอาการไว้ ส่วนน้ำฝนยิ้มเขินอายจนตัวบิดเงยหน้ามองอิทธิพลที่บึ้งตึงเรียบเฉยเหมือนเพิ่งกันผึ้งไปทั้งรัง

จิวารีมองมือที่คล้องแขนอิทธิพลอยู่ด้วยหางตาก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองเจ้าของร่าง ชายหนุ่มมองเธออยู่ก่อนแล้ว สองสายตาปะทะกันรังสีร้อนระอุกระจายไปทั่วบริเวณ

“ลงแข่งกี่โมง?” อิทธิพลเอ่ยถาม

“บ่าย” จิวารีตอบสั้น ๆ

“ไม่ไปเตรียมตัวล่ะ”

“เดี๋ยวค่อยไป”

“ใกล้ได้เวลาแล้ว กินข้าวหรือยัง?” อิทธิพลถามห้วน ๆ

“อือ” คนตอบห้วนกว่า

ภูผามองปฏิกิริยาของสองหนุ่มสาวที่ทำให้บรรยากาศเริ่มร้อนระอุขึ้นกว่าเดิม

“จิ๋วอยากกินกาแฟไม่ใช่เหรอ ผมพาไป”

จิวารีหันมามองหน้าคนพูดก่อนจะส่งยิ้มน้อย ๆ และหันไปมองเอวา

“เดี๋ยวมานะเอวาไปซื้อกาแฟแป็บนึงแกเอาอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่อ่ะ รออยู่นี่ดีกว่าขี้เกียจเดิน”

หญิงสาวพยักหน้า กำลังจะก้าวตามภูผาแต่โดนมือหนาของอิทธิพลคว้าไปและดึงเข้ามาหาตัว แกะมือน้ำฝนออกจากแขนแข็งแรง

“มีเรื่องจะคุยด้วย” พูดห้วน ๆ พร้อมกับมองภูผาก่อนจะลากเธอเดินไป น้ำฝนทำตาปริบ ๆ ยืนงงอยู่ตรงนั้น

“ปล่อย” จิวารีรั้งขาตัวเองไว้ไม่ให้ก้าวตามเขา

“ฉันเดินเองได้” ยืนประจันหน้ากันอยู่ตรงนั้นเหมือนปลากัด จิวารีเดินกลับมาคว้ามือน้ำฝนให้ไปเกาะแขนอิทธิพลเหมือนเดิม จ้องหน้าเขาอย่างท้าทาย และหันไปหาภูผา

“ไว้ค่อยคุยกันนะ จิ๋วไปเตรียมตัวก่อน ไปเถอะเอวา” ก้าวขาฉับ ๆ ไปทันที

“เดี๋ยวสิจิ๋ว รอด้วย”

“ไว้เจอกันวันหลังนะคะ” เอวาโบกมือลากีตาร์และภูผา

“ไว้เจอกันนะดิน” วิ่งตามเพื่อนไปทันที

อิทธิพลถอนหายใจทิ้ง มองตามหลังคนหัวดื้อไปอย่างหงุดหงิด

กีตาร์มองถุงขนมที่วางอยู่ตรงหน้า รีบคว้ามาถือไว้และวิ่งตามเอวาไป

“เอวา ลืมขนม”

แต่เจ้าของชื่อไม่ได้ยินก้าวขาตามเพื่อนสาวไปอย่างเร่งรีบ กีตาร์เร่งฝีเท้าตามไปติด ๆ

“เอวา” เรียกชื่อเธออีกครั้งเพิ่มระดับความดังขึ้นอีก

เสียงเรียกชื่อคุ้นหูทำให้จิวากรหันไปมอง ยัยหูตึงกำลังตรงมาทางเขาด้วยท่าทีเร่งรีบ โดยมีชายหนุ่มที่เห็นภาพในไลน์กลุ่มที่ตะวันส่งเข้าไปเดินฝ่าผู้คนตามมาติด ๆ

“เอวา”

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เอวาหันกลับไปมองและหยุดชะงักขาที่กำลังก้าวอยู่ กลุ่มคนที่เดินมาข้างหน้าชนเข้ากับร่างเธออย่างจัง เพราะมัวแต่คุยเล่นกันมาตามทางกับเพื่อน ๆ โดยไม่ได้มอง แรงกระแทกจากการชนทำให้เธอเซถลาเสียการทรงตัว มือตะกายคว้าอากาศพัลวันเพื่อรั้งตัวเองไว้

จิวากรพุ่งเข้ารับร่างหญิงสาวที่กำลังจะล้มไว้ แต่ช้ากว่ามือกีตาร์ที่ดึงข้อมือเอวาเขามาหาตัว มืออีกข้างคว้าเอวบางดึงเข้ามาแนบชิด สองใบหน้าห่างกันแค่คืบตัวติดกันแนบชิดยิ่งว่ากล้วยแฝด

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

หญิงสาวผละออกจากอ้อมแขนของกีตาร์และขยับออกห่าง ก่อนจะนิ่วหน้าเพราะอาการเจ็บแปลบที่ข้อเท้า ไม่กล้าลงน้ำหนักเต็มที่ที่ขาข้างนั้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ”

จิวากรยืนมองอยู่ในระยะประชิดตัวเธอยังมองไม่เห็น อะไรจะอินเลิฟขนาดนั้น เป็นผู้หญิงยิงเรือมายืนกอดอยู่กับผู้ชายในที่สาธารณะแบบนี้ไม่อายบ้างหรือไง ทั้งที่รู้ว่าเป็นอุบัติเหตุก็ยังไม่วายตำหนิเธอในใจ ส่วนตัวเองก็มีสาวเดินเกาะแขนมาตามทางเหมือนคนตาบอดพาขายล็อตเตอร์รี่เสียอย่างนั้น

กีตาร์นั่งลงจับที่ข้อเท้าเธอแตะเบา ๆ

“ไม่เป็นไรแน่นะ” เงยหน้าขึ้นมองเอวา

“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ” เธอจิกปลายเท้าลงพื้นและหมุนข้อเท้าเบา ๆ

“แค่เสียหลักเฉย ๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”

กีตาร์ลุกขึ้นยืนและยื่นถุงขนมในมือให้เธอ

“เอวาลืมขนมผมเลยเอามาให้”

“ขอบคุณนะคะ” รับขนมจากมือเขาและยิ้มให้

“ค่อย ๆ เดินนะครับไม่ต้องรีบเดี๋ยวจะเจ็บกว่าเดิม ผมจะเดินไปส่ง”

กีตาร์เอื้อมมือกะจะพยุงหญิงสาว แต่โดนจิวากรผลักออกแบบพยายามให้สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเรื่องสุภาพเขาไม่ค่อยถนัดนัก

“ไม่ต้อง” มองหน้ากีตาร์อย่างไม่เป็นมิตร และขยับมาพยุงเอวา

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ถามอย่างอ่อนโยนด้วยสีหน้าเป็นห่วง เอวาไม่ตอบแต่ส่ายหน้า มองผู้หญิงของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ไว้เจอกันนะคะ วาไม่เป็นไรค่ะ” บอกกีตาร์ ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

 “จะไปไหน?” จิวากรเอ่ยปากถามเอวาที่กำลังเดินกะเผลกหนีเขา

“ไปดูจิ๋วแข่งค่ะ” ตอบหน้าตึง

“พี่เดินไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ”

ปรายตามองผู้หญิงของเขา ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองหน้าชายหนุ่มและเผลอค้อนเขาอย่างลืมตัว ค่อย ๆ เดินไปอย่างทุลักทุเล

“ไว้เจอกันนะน้ำผึ้ง” จิวากรหันไปมองหญิงสาวที่เดินมาด้วยกัน

“ค่ะ” น้ำผึ้งยกมือขึ้นโบกลาชายหนุ่มพลางเกิดคำถามในใจ ใครกันผู้หญิงคนนี้เขาถึงได้ดูเป็นห่วงนัก

จิวากรก้าวขายาวแค่ไม่กี่ก้าวก็ทันคนเจ็บแล้ว เอื้อมมือไปพยุงเธอเดิน เอวาเงยหน้าบึ้ง ๆ ขึ้นมองเขาดันมือชายหนุ่มออกไม่ให้พยุงเธอ

“วาเดินเองได้ค่ะ” น้ำเสียงห้วนจัดแต่ฟังดูทำไมมันเหมือนงอนเขาเสียอย่างนั้น

“เจ็บขาไม่ใช่เหรอ?”

“นิดเดียวค่ะ เดี๋ยวก็หาย” ตอบแบบเฉยชา

“ขี่หลังพี่ไหม?”

“ไม่...ค่ะ” เสียงหนักแน่น

“วาไม่ใช่เด็ก” เดินต่อ

จิวากรเอื้อมมือไปพยุงเธอเดิน เอวาเงยหน้าขึ้นกำลังจะอ้าปากวีน

“หรือจะให้อุ้ม” ดุด้วยสายตา

“ถ้าไม่...ก็ไม่ต้องพูดอะไรเดี๋ยวเดินไปส่ง” เอวาก้มหน้าก้มตาเง้างอดเดินต่อไป

จิวากรพาเธอมานั่งที่ข้างสนามวิ่งผลัด หญิงสาวกดส่งข้อความบอกจิวารี เช่นเดียวกับจิวากรที่ส่งข้อความหาเพื่อน ๆ

แจ็ค : “พวกมึงอยู่ไหนกัน?”

แจ็ค : “กูกับเอวารอยู่ข้างสนาม ไอ้จิ๋วใกล้จะลงแข่งแล้ว”

พร้อมกับถ่ายภาพเอวาที่นั่งหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับ ส่งเข้าไลน์กลุ่ม ตะวันเปิดดูภาพที่จิวากรส่งมาพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักคนเดียว

“มึงเป็นอะไรไอ้ตี๋” ธีธัชเอ่ยถาม

“เปล่าครับ เราไปหาแจ็คกันเถอะ”

เอวาเปิดอ่านข้อความด้วยใบหน้าถมึงทึง ตวัดสายตาขึ้นมองคนถ่ายรูปอย่างหัวเสีย

“พี่ถ่ายรูปวาทำไมคะ?”

“เอ้า...ก็บอกพวกมันว่ารออยู่นี่” จิวากรตอบ

“ก็ถ่ายรูปพี่สิจะถ่ายรูปวาทำไม?” วีนเขาแบบไม่มีเหตุผลก็แค่ถ่ายรูปเท่านั้นเอง จะอะไรหนักหนา

“แล้วทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?” จิวากรมองหน้าด้วยความสงสัย

“ไม่ได้โกรธค่ะ” แต่อาการมันฟ้อง

“งั้นพี่ถ่ายใหม่ก็ได้เอาแบบสวย ๆ” หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากะจะกดถ่ายภาพอีกครั้ง

“ห้ามถ่ายค่ะ” สั่งห้ามเสียงแหลม

“แล้วโมโหทำไมเนี่ย?” จิวากรเกาหัวงง ๆ

“พี่ทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า?” วันนั้นของเดือนหรือไงนะ

“แล้ววามีสิทธิ์อะไรไปโกรธพี่เหรอคะ?” ตอบคำถามด้วยคำถาม

เพิ่มความงงให้จิวากรเข้าไปอีก พูดอะไรก็ดูเหมือนจะไม่ถูกใจคนฟังไปเสียทุกอย่างทำได้แค่เงียบและงงเท่านั้น หันหน้าไปจะชวนคุยเธอก็เมินหน้าหนี บรรยากาศเป็นแบบนั้นจนกระทั่งธีธัชและตะวันมาถึง