เทียบเชิญ

          “ช่วยหยิบชุดที่ท่านแม่ให้คนสั่งตัดเพื่อใช้ในงานเลี้ยงครั้งนี้มาที รวมทั้งเครื่องประดับด้วย”

          “เจ้าค่ะ”

          ท้ายที่สุดหญิงสาวไม่อาจทัดทานคำสั่งของมารดาจึงได้สวมอาภรณ์พร้อมเครื่องประดับราคาแพงเหล่านั้นอย่างจำยอม แม้ไม่พอใจอยู่บ้างแต่จะทำอันใดได้ เดิมทีนางหวังเพียงว่าจะไม่ถูกคนในงานเลี้ยงหาว่านางแต่งตัวโอ้อวดฐานะจนเกินหน้าเกินตาผู้อื่นถึงได้คิดแต่งตัวเรียบง่าย ในใจของนางย่อมรู้ดีกว่าผู้ใดว่ามารดาของนางเป็นคนทะเยอทะยานมากเพียงใด แม้ภายนอกดูสูงส่งแต่ภายในคนในสกุลเยว่และสกุลไห่ย่อมรู้ดีว่าสิ่งที่ผู้คนมองเข้ามาบางทีอาจไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสมอไป

          เซียวม่านเหม่ยได้รับเทียบเชิญจากตระกูลเยว่ด้วยเช่นกัน คืนนี้นางเข้าร่วมงานเลี้ยงเพียงคนเดียว เหตุเพราะบิดาและมารดาเดินทางไปถือศีลที่วัดเพื่อขอพรให้ฮูหยินผู้เฒ่าหยวนหายป่วยในเร็ววัน

          “คุณหนู ท่านแต่งตัวเรียบง่ายเกินไปรึไม่” ฝูเยี่ยนถาม เมื่อเห็นการแต่งกายของเจ้านาย นางสวมเพียงอาภรณ์ธรรมดาที่ไม่ได้มีราคาแพงหากเทียบกับชุดของบรรดาสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงทั้งยังสวมใส่เครื่องประดับไม่กี่ชิ้น

          “ทำไมหรือ” นางถามสาวใช้

          “ท่านแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้ บ่าวเกรงว่าท่านอาจโดนดูถูกได้นะเจ้าคะ”

          “ข้าไม่ใส่ใจคำพูดพวกนั้นหรอก อีกอย่างท่านยายของข้ากำลังป่วย หากข้าแต่งตัวสีฉูดฉาดย่อมแสดงว่าข้าหาได้ใส่ใจการเจ็บป่วยของท่านยาย นั่นนับว่าอกกตัญญูไม่ใช่หรือ”

          “ขออภัยที่บ่าวโง่เขลาจนไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้”

          “ช่างเถิด”

          “คุณหนู รถม้าเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้อีกคนรายงาน

          “เช่นนั้นพวกเราไปกันเถิด”

           ขณะที่นางก้าวเท้าลงจากรถม้าได้มองเห็นแขกจำนวนมากมายทยอยเดินเข้าไปข้างในจวนตระกูลเยว่อย่างครื้นเครง เห็นทีงานเลี้ยงครั้งนี้ใต้เท้าเยว่คงใช้เงินไปมากทีเดียว ทั้ง ๆ ที่พึ่งได้ย้ายกลับมาเมืองหลวงยังไม่ถึงค่อนเดือน น่าแปลกที่มีเงินมากมายเช่นนี้

          “คิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”

          “ข้าเพียงคิดว่าตระกูลเยว่ร่ำรวยยิ่งนัก”

          “ในเมืองหลวงนี้ไม่มีผู้ใดร่ำรวยเท่าตระกูลหยวนของฮูหยินแล้วล่ะเจ้าค่ะ ตระกูลเยว่ไม่อาจเทียบได้แน่นอน” สาวใช้กล่าวด้วยความมั่นใจ ยามเอ่ยถึงสกุลหยวนสกุลเดิมของฮูหยินเซียวที่เป็นมารดาคุณหนูของตน

          “แม้ตระกูลเยว่ของเราไม่ได้ร่ำรวยที่สุด แต่ว่าไม่ได้ยากไร้ดั่งสามัญชน” เสียงฮูหยินเยว่แทรกขึ้นกลางบทสนทนา

          “ขออภัยที่สาวใช้ของข้าเสียมารยาท” นางบอกสตรีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับมารดาด้วยความนอบน้อม

          “ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าย่อมรู้ดีเต็มอกว่าฐานะของตระกูลเราเทียบกับตระกูลหยวนของท่านไม่ได้”

          “ฮูหยินเยว่ ท่านกล่าวเกินจริงไปแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างข้าไม่ใช่คนตระกูลหยวนแต่เป็นคนตระกูลเซียวเรื่องความร่ำรวยของตระกูลหยวน ข้าหาได้ล่วงรู้” ม่านเหม่ยตอบกลับ เมื่อแขกหลายคนเริ่มหันมาสนใจบทสนทนาของทั้งคู่

          “เช่นนั้นเชิญแม่นางเซียวที่โถงจื่อรุ่ย” ไห่ไป๋หรงเอ่ยเชิญไปยังโถงจัดงานเลี้ยงทันทีเป็นการจบบทสนทนาเพียงเท่านี้

          กระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งเค่องานเลี้ยงถึงได้เริ่มขึ้น พร้อมกับเสียงดนตรีดังระงมไปทั่วทั้งจวน

          “คุณหนูเยว่อินมาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้กล่าวรายงานเสียงดัง ชวนให้ทุกคนหันไปมองร่างหญิงงามสวยสง่าแต่งกายด้วยอาภรณ์สีม่วงเข้ม ตัวของนางเต็มไปด้วยเครื่องประดับราคาแพง พลันทำให้เกิดเสียงซุบซิบนินทาเป็นระลอก บางคนเอ่ยชื่นชม บางคนเกิดอาการริษยาอย่างปิดไม่มิด

          “แม่นางเยว่ช่างดูงดงามน่าทนุถนอม ท่วงท่าของนางราวกับนางฟ้านางสวรรค์ก็มิปาน” คุณชายจากตระกูลหยางเอ่ยอย่างเลื่อนลอยราวกับคนไม่มีสติ ยามจ้องมองไปยังหญิงสาว

          “ปกตินางก็งดงามอยู่แล้ว” โจวเฟิ่งฉีบอกกับชายหนุ่มวัยเดียวกัน แต่ไหนแต่ไรเยว่อินมีใบหน้างดงามทั้งยังเรียบร้อยอ่อนหวานราวกับผ้าพับไว้ มีบุรุษใดบ้างที่ไม่ชอบพอนาง

          “ท่านรองแม่ทัพ มองแม่นางเยว่ตาค้างเลยนะขอรับ” คุณชายหยวนหมิงเอ่ยแซว เพราะบุรุษตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีแตกต่างจากคุณชายหยางสักนิด

          “ข้าคนเดียวเสียที่ไหน ทุกคนล้วนมองนางด้วยสายตาเช่นนั้น” เขาแก้ตัว

          “แล้วท่านเอาญาติผู้น้องของข้าไว้ที่ใดกัน”

          “จะเอาไว้ที่ใดเล่า นางก็อยู่ที่เดิมของนาง”

          “ท่านช่างเย็นชายิ่งนัก ม่านเหม่ยได้ยินเข้าคงเสียใจแย่”

         “นางจะรู้สึกเช่นไร ไม่ใช่เรื่องของข้า”

          “ในเมื่อท่านพูดถึงเพียงนี้ เห็นทีจวนของรองแม่ทัพคงมีงานมงคลในเร็ววันแน่”

          “ที่ท่านพูดหมายความเช่นไร”

          “ท่านชอบพอแม่นางเยว่มิใช่หรือ ข้าดูจากสายตาท่านที่มองนางก็รู้แล้ว”