ข้าไม่สนใจเสียงนกเสียงกาพวกนั้นหรอก

          “คุณชายหยวน ท่านอย่าพูดเพ้อเจ้อ ประเดี๋ยวจะทำให้นางเสียหาย”

          “เป็นห่วงเป็นใยนางเสียเหลือเกิน ข้าจะรอดูว่าในอนาคตสตรีที่ท่านแต่งเข้าจวนจะเป็นผู้ใดกันแน่”

          “เช่นนั้นข้าคงต้องทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว เพราะข้ายังไม่คิดแต่งฮูหยินเข้าจวน”

          “โบราณว่าเกลียดสิ่งใดมักได้สิ่งนั้น ข้าว่าท่านระวังไว้หน่อยก็ดี หากผิดพลาดขึ้นมาได้แต่งกับสตรีอีกคนจะทำอย่างไร”

          “...” โจวเฟิ่งฉีขี้คร้านจะตอบโต้กับชายหนุ่มตรงหน้าจึงได้เดินหนีไปอีกทาง

          ทางฝั่งของโถงจื่อรุ่ยที่รวบรวมแขกสตรีทุกคนมาไว้ที่นี่ ทุกคนต่างคุยกันออกรสออกชาติราวกับว่ามิได้พานพบกันเสียนาน

          “แม่นางเซียว ท่านกับแม่นางเยว่แต่งตัวต่างกันราวฟ้ากับดินเลยนะเจ้าคะ” แม่นางอีกคนเอ่ยขึ้น พลันทำให้ทุกคนที่ได้ยินคำกล่าวเมื่อครู่หันมามองนางเป็นตาเดียว

          “จริงด้วย หรือว่าครอบครัวของนางถังแตก ทำให้แม้แต่เสื้อผ้าดี ๆ ยังไม่มีใส่ หากข้าเป็นนางข้าคงไม่กล้าก้าวเท้าออกจากจวนแน่”

          “ข้าว่าไม่น่าเป็นดังที่เจ้าพูด เมื่อไม่นานมานี้สกุลเซียวเพิ่งได้กำไรก้อนโตจากการขายเกลือให้พระราชวังมิใช่หรือ”

          “ไม่แน่ว่าอาจขาดทุนจากการค้าขายครั้งนี้ก็เป็นได้ ที่บอกว่าได้กำไรคงเพราะไม่อยากอับอายกระมัง”

          ม่านเหม่ยไม่ได้สะทกสะท้านอันใดกับคำพูดของสตรีสูงศักดิ์พวกนี้ นางเพียงนั่งจิบชาอยู่เงียบ ๆ เท่านั้น เพราะจิตใจของนางล่องลอยไปหารองแม่ทัพโจว อีกไม่นานจะถึงวันเกิดของเขาแล้ว ทว่านางยังไม่ได้จัดเตรียมสิ่งใดให้เขา เมื่อสองปีก่อนนางมองหยกราคาแพงให้เขาไว้ห้อยข้างเอว แต่ชายหนุ่มไม่เคยหยิบหยกชิ้นนั้นมาใช้สักครั้ง ส่วนปีที่แล้วนางมอบถุงหอมที่ปักลวดลายก้อนเมฆให้เขาเองกับมือ แต่ก็ไร้ประโยชน์อีกเช่นเคย

          “แม่นางเซียว เจ้าไม่พูดคัดค้านอะไรบ้างหรือ” จางจวินลี่เอ่ยถามสตรีด้านข้างด้วยความสงสัย เพราะถ้าหากเป็นนางคงสวนกลับไปบ้างแล้ว แต่ไม่ใช่กลับสตรีนางนี้ นอกจากนางจะไม่โต้ตอบอันใดแล้ว นางยังนั่งเหม่อลอยไม่ได้สนใจเหตุการณ์ตรงหน้าสักนิด

          “พะ...พูดอะไรหรือ” นางถามขึ้น ยามสะดุ้งตื่นจากห้วงความคิด

          “แม่นางพวกนั้นกล่าวหาว่าตระกูลเซียวตกอับจนไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่ เพราะพวกนางเห็นเจ้าแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้ถึงได้คิดดูแคลน”

          “ข้าไม่สนใจเสียงนกเสียงกาพวกนั้นหรอก พวกนางอยากพูดอะไรก็ตามแต่ใจต้องการเถิด”

          “เจ้าช่างแปลกคนนัก แต่ข้าไม่อาจทนได้เมื่อเห็นผู้อื่นถูกใส่ร้ายป้ายสี”

           “แม่นางจาง เจ้าช่างกล้าหาญเสียจริง อันที่จริงเพราะท่านยายของข้าป่วย ข้าจึงได้ถือศีลภาวนาเพื่อขอพรให้ท่านยายหายป่วย ข้าไม่อยากพิรี้พิไรแต่งตัวงดงามโดยไม่สนใจอาการป่วยของท่าน วันนี้ถึงได้แต่งตัวเช่นนี้” นางตอบกลับ เดิมทีนางกับแม่นางสกุลจางเคยพบกันหลายคราตามงานเลี้ยงต่าง ๆ ทว่ายังไม่เคยพูดจากันเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ จึงได้แปลกใจอยู่บ้างที่นางดูกล้าหาญจริงใจราวกับบุรุษ

          “ที่แท้เป็นเพราะเจ้ากตัญญูต่อฮูหยินผู้เฒ่าหยวน”

          “งานเลี้ยงวันนี้สกุลเยว่ของเราตั้งใจจัดงานเลี้ยงขึ้นมาเป็นการฉลองที่สามีข้าได้กลับมารับราชการในเมืองหลวงอีกครั้ง ขอให้พวกท่านทุกคนร่วมดื่มกินกันให้เต็มที่” ฮูหยินเยว่พูดเสียงดัง เหตุเพราะผู้คนในงานมัวแต่สนใจการแต่งตัวของสตรีตระกูลเซียวมากกว่าตัวเอกของงานอย่างลูกสาวของนาง

          “วันนี้แม่นางเยว่อิน แต่งตัวหรูหรางดงามสมแล้วที่เป็นลูกสาวคนสำคัญของใต้เท้าเยว่”

          “ลูกสาวของฮูหยินเยว่สง่างามเช่นนี้ ไม่ทราบว่านางมีคู่หมั้นแล้วหรือยัง หากยังข้าจะให้แม่สื่อมาสู่ขอ” ฮูหยินหลิวแทรกขึ้น

          “ลูกสาวของข้าคนนี้นางยังไม่มีคู่หมั้น แต่เร็ว ๆ ข้ากับใต้เท้าเยว่คิดหาบุรุษดี ๆ ให้นางแต่งด้วยสักคน”

          “ใครได้แม่นางเยว่เป็นสะใภ้คงโชคดีที่สุดในเมืองหลวง แต่ถ้าหากได้แม่นางสกุลเซียวคงไม่พ้นเจอเรื่องหนักใจ เจ้าเห็นการแต่งตัวของนางรึไม่ ไม่ให้เกียรติงานเลี้ยงตระกูลเยว่เลยแม้แต่น้อย”

          “นี่ท่าน!” ก่อนที่จางจวินลี่จะสวนกลับแทนนาง ม่านเหม่ยคว้ามือนางไว้เสียก่อนเป็นการบอกให้นางใจเย็นลง พร้อมกับลุกขึ้นยืนหันหน้าไปยังกลางห้องโถง

          “ต้องขออภัยฮูหยินเยว่ที่วันนี้ข้าแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้ เป็นเพราะท่านยายของข้าล้มป่วยข้าจึงไม่มีกะจิตกะใจลุกขึ้นมาแต่งตัวให้สมฐานะได้ ข้าไม่อยากเป็นหลานอกตัญญูน่ะเจ้าค่ะ” ทันทีที่นางพูดจบประโยคสตรีทั้งหลายมีสีหน้าเจื่อนลง

          “แม่นางเซียว เจ้าทำถูกแล้ว บุตรหลานต้องกตัญญูต่อผู้หลักผู้ใหญ่เป็นอันดับแรก”

          “แม่นางเซียวกตัญญู แต่แม่นางเยว่อินประโคมสวมเครื่องประดับเต็มตัวเช่นนี้ข้าว่าช่างเหมือน...”

          “เหมือนอะไรงั้นหรือ”

          “เหมือนไก่ป่าที่เพิ่งเข้าเมืองหลวง” จางจวินลี่หัวเราะเล็กน้อยพาลทำให้สตรีที่ได้ยินหัวเราะไปตาม ๆ กัน ฮูหยินเยว่ได้แต่แต่กำหมัดแน่นทั้ง ๆ ที่ใบหน้าของนางปั้นยิ้มอยู่