คำพูดร้ายกาจ

          “แม้ท่านจะพูดจาร้ายกาจกับข้า แต่ข้าไม่มีวันยอมแพ้หรอกเจ้าค่ะ แม้จะต้องใช้เวลานานเท่าใดก็ตามข้าจะทำให้ท่านมีใจให้ข้าให้ได้”

          “เช่นนั้นเจ้าก็จงฝันไปก่อนเถิด ข้าไม่มีวันคิดเช่นนั้นกับเจ้าแน่”

          “คุณหนู” บ่าวรับใช้จวนตระกูลโจววิ่งหน้าตั้งมาหาม่านเหม่ย

          “เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ”

          “ใต้เท้าให้บ่าวรับใช้เรียกท่านกลับจวนขอรับ”

          “ข้ารู้แล้ว ขอบใจเจ้ามาก ท่านแม่ทัพ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับจวนก่อนนะเจ้าคะ” นางหันไปบอกชายหนุ่ม ทว่าไม่ได้รับคำตอบใดกลับมา

          “…”

          หลังจากที่เซียวม่านเหม่ยกลับไปแล้ว เยว่อินได้ซักไซ้เขาต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างปิดไม่มิด

          “ดูท่าแล้วนางคงชอบพอท่านน่าดู แล้วเหตุใดท่านถึงได้แสดงท่าทีหยาบคายใส่นางมากถึงเพียงนั้น” นางถาม เหตุเพราะตั้งแต่รู้จักเขา ไม่เคยมีสักคราที่ชายหนุ่มจะหยาบคายใส่ผู้ใดอย่างออกนอกหน้าเช่นนี้มาก่อน

          “เป็นเพราะนางตามตอแยข้าไม่เลิก สตรีอื่นเพียงแค่ข้าเอ่ยปากไล่อ้อม ๆ พวกนางก็วิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง แต่มิใช่กับเซียวม่านเหม่ย ข้าไล่นางนับครั้งไม่ถ้วน เคยบอกนางตามตรงตั้งหลายหนแต่นางกลับไม่ยอมปล่อยข้าไป ช่วยไม่ได้ที่ข้าจำต้องทำเช่นนี้”

          “ทำไมท่านไม่ลองเปิดใจให้นางล่ะเจ้าคะ ไม่แน่ว่าท่านอาจชอบพอนางก็ได้”

          “ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อข้า...” เฟิ่งฉีจ้องมองใบหน้าหวานด้วยแววตาสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคเยว่อินได้เอ่ยขึ้นทันทีราวกับว่ารู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาต้องการเอ่ยอันใดถึงได้ขัดขึ้น

          “พี่เฟิ่งฉี ข้าออกจากจวนนานแล้วเกรงว่าท่านพ่อจะเป็นห่วง ข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ ถ้าหากท่านมีเวลาว่างอย่าลืมแวะมาหาข้าที่จวนบ้าง”

          “เจ้าไปเถิด หากข้ามีเวลาย่อมต้องไปเยี่ยมเจ้าที่จวนแน่” เขาบอกพร้อมกับรอยยิ้ม

          เหลียนอี้มองปราดเดียวก็รู้ได้ในทันทีว่าเจ้านายของตนคิดกับสตรีคนนี้อย่างไร เพียงแต่เขาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก หากสักวันคนที่จะมาเป็นนายหญิงตระกูลโจวเป็นแม่นางจากตระกูลเยว่ โคตรเง้าตระกูลของนางหาใช่ว่าจะดีเสียหนักหนา เพราะถ้าหากดีจริงคงไม่ถูกเบื้องบนเนรเทศให้ไปอยู่นอกเมืองหลวงนับสิบปี...

          ขณะที่เท้าก้าวเดินคนรับใช้คนสนิทได้เอ่ยถามเจ้านายของตนด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า

          “คุณหนู เหตุใดท่านถึงเอ่ยขัดท่านรองแม่ทัพหรือเจ้าคะ ข้ามองปราดเดียวก็รู้ว่าท่านแม่ทัพมีใจให้ท่าน”

          "ข้าเพิ่งย้ายกลับมาเมืองหลวงได้ไม่นานยังไม่รู้แน่ชัดว่าตระกูลโจวมีความสำคัญต่อราชสำนักมากน้อยเท่าใด ประโยชน์ของตระกูลย่อมต้องมาก่อนความรู้สึกส่วนตัว"

          "เช่นนั้น หากใต้เท้าเยว่ประสงค์อยากให้ท่านแต่งงานคุณหนูจะเลือกแต่งกับผู้ใด"

          "ข้าย่อมแต่งกับบุรุษที่ช่วยส่งเสริมตระกูลเยว่อยู่แล้ว"

          "ตระกูลโจวต้องสนับสนุนตระกูลเยว่อย่างแน่นอน"

          "แม้ตระกูลโจวจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่ถ้าเทียบกับตระกูลเหนียนที่ครองอำนาจวังหลังไว้ทั้งหมดยังถือว่าด้อยกว่ามาก"

          "ได้ยินท่านพูดเช่นนี้ แสดงว่าตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งกับผู้ใด"

          เซียวม่านเหม่ยแอบเดินตามหลังพวกนางมาเงียบ ๆ เดิมทีคิดว่าแม่นางจากตระกูลเยว่เป็นคนน่าคบหาจึงได้คิดผูกมิตรด้วย ทว่าพอได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของนางกลับทำให้มิได้อยากสนิทชิดเชื้อด้วยอีก เพราะความคิดของนางกับสตรีนางนี้ต่างกันคนละขั้ว ม่านเหม่ยเพียงต้องการแต่งงานกับบุรุษที่ตนรักเท่านั้น แต่มิใช่กับเยว่อินที่ต้องการแต่งงานกับบุรุษที่มีอำนาจ ความจริงข้อนี้ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดมากทีเดียว แต่ที่เยว่อินกล่าวหาได้เป็นความจริงเสียทั้งหมด

          "คุณหนู มานั่งเหม่ออะไรอยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ" ฝูเยี่ยนถาม ตั้งแต่กลับมาถึงจวนตนก็เห็นคุณหนูของตัวเองนั่งอยู่ที่นี่หลายชั่วยามแล้ว

          "ข้าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ว่าแต่ท่านแม่เถิด นางคงไม่ได้มีคำสั่งฝากมาถึงข้าใช่รึไม่" นางถามอย่างหวาดระแวง เพราะทุกครั้งที่นางกลับมาจากจวนตระกูลโจว มารดาของนางเป็นต้องหาเรื่องขัดมิให้นางไปที่นั่นอีก

          "ไม่มีเจ้าค่ะ"

          "จริงรึ ข้าว่ามันแปลก ๆ ที่ท่านแม่ทำเช่นนี้"

          "เป็นเพราะนายท่านน่ะเจ้าค่ะ ฮูหยินจำต้องปิดปากเงียบไว้"

          "ท่านพ่อก็ยังเป็นคนเข้าอกเข้าใจข้ามากที่สุด" หญิงสาวบอกพร้อมระบายยิ้มออกมา บุรุษทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงบิดาของนางที่ดีที่สุด