ต่างความคิด

          ครั้นถึงเวลาอาหารเย็นสามคนพ่อแม่ลูกได้ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน

          "ท่านแม่ หน้าข้ามีอะไรติดอยู่หรือเจ้าคะ" นางถาม ยามเห็นมารดาเอาแต่จ้องหน้าไม่วางตา

          "เฮ้อ เจ้าน่ะไม่อยากออกเรือนข้ากับพ่อเจ้าหาได้บังคับ แต่เจ้าควรทำตัวเป็นสตรีอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนบ้างเถิด มีสตรีใดบ้างที่ทำเช่นเจ้า สองปีผ่านไปแล้วข้ายังไม่เห็นท่าทีว่ารองแม่ทัพ   โจวจะมีใจให้เจ้าสักนิด"

          "ฮูหยิน" ใต้เท้าเซียวเรียกน้ำเสียงนิ่งงันประดุจสายน้ำเงียบสงบ ดูเอาเถิดบุตรสาวคนเดียวของเขาน้ำตาแทบจะไหลร่วงลงบนชามข้าวอยู่แล้วยามได้ยินคำพูดนั้นของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมารดา แม้จะเป็นความจริงแต่เขามิอาจทนเห็นน้ำตาของนางได้

          "ท่านพี่ ที่ข้าพูดเช่นนี้ก็เพราะเป็นห่วงนางนะเจ้าคะ ลูกสาวเราหาใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ บุรุษในเมืองหลวงต่างอยากแต่งนางเป็น     ฮูหยินด้วยกันทั้งนั้น แต่นางกลับไม่ไยดี มัวแต่สนใจบุรุษที่ไม่ได้รักตัวเอง"

          "เจ้าพูดเกินไปแล้ว"

          "ความทุ่มเทของข้าจะต้องสำเร็จในสักวันเจ้าค่ะ แต่จนกว่าจะถึงตอนนั้นข้าจะไม่ละความพยายามเป็นอันขาด"

          "แม้ว่าเจ้าจะแก่ชราจนผมกลายเป็นสีขาวอย่างนั้นรึ"

          "เจ้าค่ะ ท่านแม่ ข้ามั่นใจว่าความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่านรองแม่ทัพจะไม่มีทางเลือนหายไป"

          “ความรักระหว่างบุรุษกับหญิงงามหาได้ยั่งยืน หากเจ้าไม่เชื่อก็ดูจากองค์ฮ่องเต้ ทั้ง ๆ ที่พระองค์มีฮองเฮาข้างกายอยู่แล้วแต่กลับมีนางสนมเพิ่มขึ้นทุกปี พวกนางต่างแก่งแย่งชิงดีและผลัดกันเป็นคนโปรดไม่เว้นแต่ละวัน”

          “แต่ท่านพ่อหาได้เป็นเช่นนั้น ข้าว่าเรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเสียมากกว่า” ม่านเหม่ยตอบทันควัน พร้อมกับยกบิดาของตนขึ้นมากล่าวอ้าง เพราะใต้เท้าเซียวมีฮูหยินเพียงหนึ่งเดียว มิได้มีอนุเฉกเช่นขุนนางคนอื่น

          “เอาเถิด แม้ข้าพูดอันใดไปในตอนนี้เจ้าคงไม่คิดเชื่อฟัง แต่จงฟังคำสอนแม่ไว้หากเจ้าผิดหวังจากรองแม่ทัพผู้นั้น อย่าได้เศร้าโศกมากนัก ตัวเจ้าเองหาใช่ว่าไม่มีผู้ใดต้องการ”

          “คำสอนของท่านแม่ ข้าย่อมจำใส่ใจ”

ตระกูลเยว่จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เฉลิมฉลองการกลับมาเมืองหลวงในรอบสิบปีอย่างยิ่งใหญ่ แขกเหรื่อในงานล้วนเป็นขุนนางคนสำคัญในราชสำนักพร้อมด้วยคุณหนูคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ต่างได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยเช่นกัน

          ใต้เท้าเยว่ตงหมายมั่นใช้งานเลี้ยงครั้งนี้เปิดตัวบุตรสาวคนสำคัญแสนเพียบพร้อมในทุกด้าน โดยมีนัยแอบแฝงอีกประการคือหาลูกเขยที่สามารถสนับสนุนให้ตระกูลเยว่กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง

          “คุณหนู ฮูหยินเรียกท่านไปพบที่เรือนเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้หน้าห้องเอ่ยบอก

          “ข้ารู้แล้ว” เยว่อินจ้องมองตัวเองในกระจกครั้งสุดท้ายเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ค่ำคืนนี้นางจะต้องงดงามที่สุด

สองเท้าก้าวเดินไปยังเรือนใหญ่ที่บัดนี้เป็นที่อยู่อาศัยของบิดามารดาด้วยท่าทางสง่างามเพราะถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

          “บอกท่านแม่ทีว่าข้ามาถึงแล้ว”

          “เจ้าค่ะ ฮูหยินเจ้าคะ คุณหนูมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

          “ให้นางเข้ามาได้” สิ้นคำประตูบานใหญ่เปิดขึ้นทันที หลังจากได้รับอนุญาตจากนายหญิงของจวน

          “ท่านแม่ เรียกข้ามามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ”

          “นี่หรือชุดที่เจ้าเลือกใส่ในงานเลี้ยงคราวนี้ ช่างดูจืดชืดไม่สมกับเป็นบุตรสาวจากสกุลเยว่สักนิด เครื่องประดับที่ข้าให้คนเอาไปให้เจ้าที่เรือนเหตุใดจึงไม่ใส่เล่า ไปเปลี่ยนเสีย” ฮูหยินเยว่ตำหนิ ยามเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวสวมอาภรณ์สีอ่อนราวกับจะไปบวชชีเสียอย่างนั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

          “ชุดนี้ลูกเลือกเองกับมือเลยนะเจ้าคะ แม้สีอ่อนไปสักนิดแต่ดูแล้วสบายตา อีกอย่างหากลูกแข่งประโคมเครื่องประดับเกรงว่าอาจทำให้ภรรยาของขุนนางสูงศักดิ์เหล่านั้นไม่พอใจเอาได้”

          “เจ้ายังคิดว่าตัวเองอยู่บ้านนอกอยู่หรือถึงได้คิดเช่นนี้ ที่เมืองหลวงหากเจ้าแต่งตัวซอมซ่อย่อมไม่มีผู้ใดอยากข้องแวะด้วย หน้าตาถือเป็นเรื่องสำคัญสำหรับชนชั้นสูง ยิ่งแต่งตัวด้วยอาภรณ์ราคาสูงลิ่วมากเท่าใดยิ่งแสดงให้เห็นถึงอำนาจและฐานะของตระกูลมากเท่านั้น เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ”

          “ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” นางตอบมารดา ก่อนกลับเรือนของตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุดและเครื่องประดับใหม่ทั้งหมด

          “อีกไม่ถึงชั่วยามงานเลี้ยงจะเริ่มแล้วนะเจ้าคะ” เป็นชุนไฉเอ่ยบอกเจ้านายของตัวเอง นับตั้งแต่กลับจากเรือนใหญ่นางเห็นคุณหนูเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมเปลี่ยนชุดเสียทีจึงได้บอกด้วยความเป็นห่วง นี่หาใช่ครั้งแรกเสียที่ไหนที่หญิงสาวถูกผู้เป็นมารดาตำหนิ ฮูหยินเยว่มาจากตระกูลสูงศักดิ์ที่มีบิดาเป็นถึงเสนาบดีกรมพิธีการ นางย่อมคาดหวังให้บุตรสาวคนเดียวเพียบพร้อมยิ่งกว่าสตรีใดในเมืองหลวง