บทที่ 2

ฤดูร้อนของเมืองเซินเฉิงนั้นแสนอบอ้าว อุณหภูมิพุ่งสูงติดต่อกันหลายวันไม่มีลด

โจวหยางต้องการรักษาสัมพันธ์อันดีกับลูกค้าอย่างถังอวี้เหมยเอาไว้ แต่หลายวันที่ผ่านมาก็ยังหาโอกาสเหมาะ ๆ ไม่ได้เสียที

ในขณะที่กำลังท้อแท้อยู่นั้น โอกาสก็มาถึง!

คืนวันนั้น ผลิตภัณฑ์เสริมอาหารล็อตหนึ่งที่ถังอวี้เหมยสั่งซื้อไว้ได้มาถึง โจวหยางไม่สนใจว่านี่เป็นเวลาเลิกงานแล้ว จึงรีบนำไปส่งให้ในคืนนั้นทันที

เมื่อมาถึงบ้านของถังอวี้เหมย เขากดกริ่งไปหลายครั้ง แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับมาจากในบ้าน

จังหวะนั้น รถปอร์เช่สีแดงคันหนึ่งก็แล่นปราดเข้ามาพอดี และนี่ก็คือรถของถังอวี้เหมย

ถังอวี้เหมยลงจากรถในสภาพมึนเมา เมื่อจ่ายเงินให้คนรับจ้างขับรถเรียบร้อย ถึงค่อยหันมาเห็นโจวหยาง

“เสี่ยวโจว เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“พี่เหมยครับ ของที่คุณสั่งมาถึงแล้ว ผมกลัวว่าคุณจะรีบใช้ เลยรีบเอามาส่งให้เป็นพิเศษ” โจวหยางเดินเข้าไปหา

“ต้องลำบากเธอมาส่งให้ถึงที่เชียว ขอบใจมากนะ!”

ถังอวี้เหมยยื่นมือมารับพัสดุ กลิ่นหอมฟุ้งโชยมาปะทะใบหน้า ทำให้โจวหยางรู้สึกเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย

นับว่าถังอวี้เหมยมีลูกเร็วไปหน่อย แม้เซี่ยเฟิงจะอายุยี่สิบกว่าแล้ว แต่เธอก็เพิ่งจะอายุใกล้สี่สิบเท่านั้น ทั้งยังดูแลตัวเองเป็นอย่างดีอีกด้วย

ผิวพรรณของเธอขาวเนียน ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากเย้ายวนใจทาด้วยลิปสติก ให้ความรู้สึกเป็นพี่สาวผู้สูงส่ง

หากไม่นับเรื่องอายุอานาม ก็ถือว่าเป็นสุดยอดสาวงามคนหนึ่ง

แต่เพราะความมึนเมาในตอนนี้ ถังอวี้เหมยจึงก้าวเดินโซเซเล็กน้อย

“พี่เหมย ของนี่มันหนักนะ! ให้ผมช่วยยกเข้าไปข้างในดีกว่า!” โจวหยางพูด

“ดีเหมือนกัน!”

มือของถังอวี้เหมยกำลังถือกุญแจและโทรศัพท์ ไม่สะดวกต่อการยกของจริง ๆ

เธอเปิดประตูรั้วบ้านพัก และส่งสัญญาณให้โจวหยางเข้ามาข้างใน

เมื่อมาถึงห้องโถงภายในบ้าน ถังอวี้เหมยก็ให้โจวหยางวางพัสดุไว้ใต้โต๊ะกาแฟ ส่วนตัวเองก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

“ป้าหลิว ขอน้ำสองแก้วหน่อยจ้า!” ถังอวี้เหมยร้องเรียก “ป้าหลิว? ป้าหลิว?”

ป้าหลิวคือแม่บ้านของเธอ

“โอ๊ย ฉันนี่เมาใหญ่แล้ว!” ถังอวี้เหมยยิ้มอย่างมึนเมาพลางเคาะศีรษะตัวเอง “วันนี้ให้ป้าหลิวลากลับบ้านไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดแล้วนี่นา!”

ชั่วพริบตา ภายในบ้านพักที่กว้างขวางและว่างเปล่า ก็เหลือเพียงชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

หากเป็นเวลาปกติ โจวหยางคงรีบขอตัวกลับ

แต่วันนี้เขาไม่ทำเช่นนั้น

“พี่เหมย คุณพักเถอะ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำให้!”

โจวหยางพูดจบ ก็เดินไปที่ตู้กดน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกล

“ไม่ต้อง ฉันทำเอง!”

ถังอวี้เหมยยันกายลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะดึงตัวโจวหยางไว้

แต่เพราะเวียนหัวเกินไป เท้าจึงโซเซไปชนเข้ากับร่างของโจวหยาง ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกขัดเขินขึ้นมาเล็กน้อย

“ขอโทษที ฉัน...”

“ไม่เป็นไรครับ พี่เหมย คุณเมามากแล้ว ให้ผมทำดีกว่า!”

โจวหยางจับแขนของถังอวี้เหมย ประคองเธอนั่งลงบนโซฟา ก่อนไปรินน้ำมาส่งให้แก้วหนึ่ง

“เธอเป็นแขกแท้ ๆ ยังต้องมาดูแลฉันอีก เกรงใจจัง!”

เมื่อถังอวี้เหมยรับแก้วน้ำ แก้มของเธอก็แดงระเรื่อ ดูสดใสเปล่งปลั่ง

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนคอแข็ง ถึงเมามายขนาดนี้ ไม่เพียงพูดจาคล่องแคล่ว กระทั่งสติสัมปชัญญะก็ยังคงแจ่มชัดอีกด้วย

แต่ร่างกายก็โกหกใครไม่ได้

ตอนที่เธอดื่มน้ำ ลำตัวก็มีอาการโงนเงนเล็กน้อย น้ำจึงไหลลงมาตามลำคอขาวผ่อง ไหลลงไปในร่องอกจนเสื้อผ้าเปียกชุ่ม

ภาพนี้ ทำให้โจวหยางรู้สึกลำคอแห้งผาก

“พี่เหมย บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ คุณอยู่คนเดียวเหรอครับ?” โจวหยางสอบถาม

เมื่อถังอวี้เหมยได้ยินเช่นนั้น ใบหน้างามก็พลันหมองหม่นลงเล็กน้อย

“ใช่จ้ะ! นาน ๆ ทีป้าหลิวจะอยู่ค้างคืนด้วย ไม่งั้นก็มีแค่ฉันคนเดียว!”

อาจจะเป็นเพราะคำพูดนั้นไปสะกิดใจเธอเข้า ประกอบกับฤทธิ์สุรา เธอจึงเริ่มระบายความในใจออกมา

“เสี่ยวโจว อย่าเห็นว่าปกติฉันแต่งตัวดูดีมีราศี แต่ความจริง ชีวิตความเป็นอยู่ยังสู้หมูหมากาไก่ไม่ได้ด้วยซ้ำ! บางทีฉันก็อิจฉาชีวิตที่เรียบง่ายธรรมดาของคนอื่นเขาเหมือนกัน!”

...

โจวหยางไม่ได้พูดอะไร เพียงนั่งอยู่ฝัั่งตรงข้ามและตั้งใจรับฟัง

นี่คือผู้หญิงที่มีภูมิหลังและเรื่องราว โจวหยางจึงรู้สึกชื่นชมเธอไม่น้อย

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ฟังออกถึงความสิ้นหวังของอีกฝ่าย

ถังอวี้เหมยบริหารบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่ง เพราะที่บ้านมีภูมิหลังและเส้นสาย โปรเจกต์ใหญ่จึงเข้ามาไม่ขาดมือ การหาเงินง่ายดายราวดื่มน้ำ

แต่ว่า เมื่อความต้องการทางวัตถุได้รับการตอบสนอง ความว่างเปล่าทางจิตใจก็ยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้น

สามีเธอเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทยักษ์ใหญ่ มีงานรัดตัว แทบไม่ได้กลับบ้าน

ส่วนลูกชายอย่างเซี่ยเฟิงก็เปิดบริษัทขนาดเล็กแห่งหนึ่ง กิจการเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ เงินขาดมือเมื่อไหร่ถึงค่อยมาหา นอกนั้นก็ไม่เคยเห็นแม้แต่เงา

ถังอวี้เหมยลืมไปแล้วว่าไม่ได้คุยกับใครแบบนี้มานานแค่ไหน

โดยเฉพาะ การได้พูดคุยกับชายหนุ่มต่างวัย บนโซฟาในบ้านของตัวเองยามค่ำคืนเช่นนี้

“อ้อ จริงสิ!” ถังอวี้เหมยหัวเราะเยาะตัวเอง “เธออย่าเรียกฉันว่าพี่เหมยเลย อายุขนาดฉันนี่ เรียกป้าได้แล้วมั้ง!”

“แบบว่าคุณป้าครับ ผมไม่อยากดิ้นรนแล้ว... เหมือนที่เห็นในมีมน่ะเหรอครับ?” โจวหยางหัวเราะขึ้นมาทันที

“หา?” ถังอวี้เหมยชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะพรืด “ฮ่า ๆ ๆ ! ตกใจหมดเลย เวลาพูดจาอย่าทิ้งช่วงสิ! ฉันก็นึกว่าเธอไม่อยากดิ้นรนแล้วจริง ๆ ซะอีก!”

เมื่อครู่ตอนที่โจวหยางพูดประโยคนั้นออกมา หัวใจของถังอวี้เหมยราวกับเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ

“แต่พูดจริง ๆ นะครับ คุณดูแก่กว่าผมแค่ไม่เท่าไหร่เองนะ!” โจวหยางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมว่าเรียกพี่น่ะเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“ปากหวานเหมือนกันนะเรา!”

ถังอวี้เหมยยกมือขึ้นเสยผม แววตาอ่อนโยนลง

เธอชักรู้สึกดีกับชายหนุ่มผู้ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายของตัวเองคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ

แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหน ก็ต้านทานคำชื่นชมไม่ได้ทั้งนั้น

แต่ว่า ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ประตูบ้านพักก็ถูกผลักเปิดออก

และผู้ที่เดินเข้ามาก็คือเซี่ยเฟิง

“เสี่ยวเฟิง?”

ถังอวี้เหมยขมวดคิ้วเรียว ดูไม่ค่อยพอใจกับการมาของลูกชายเท่าไหร่นัก “ทำไมไม่กดกริ่ง?”

“แม่ครับ บ้านแม่ก็เหมือนบ้านผม ผมจะต้องกดกริ่งทำไม?”

ระหว่างที่เซี่ยเฟิงพูด สายตาก็จับจ้องไปทางโจวหยาง และความโกรธก็พุ่งขึ้นมาทันที

“มึงมาทำอะไรบ้านกู?”

“ผมมาส่งผลิตภัณฑ์ของบริษัท!” โจวหยางตอบเสียงเรียบ

“ส่งเสร็จแล้วก็ไสหัวไปสิวะ!” เซี่ยเฟิงสบถ

“เสี่ยวเฟิง!” ถังอวี้เหมยถลึงตาใส่ “พูดกับเขาแบบนี้ได้ยังไง?”

“แม่ ไอ้หมอนี่มันก็แค่เซลส์แมนกระจอก ๆ คนหนึ่ง แม่ให้มันเข้าบ้านได้ยังไง เดี๋ยวฮวงจุ้ยบ้านเราก็เสียหมดหรอก!” เซี่ยเฟิงพูดจบ ก็เริ่มข่มขู่โจวหยางต่อ “จากนี้ไปห้ามมาที่บ้านกูอีก ไม่งั้นเจอหน้าเมื่อไหร่กูช้อนหน้ามึงเมื่อนั้น”

“เงียบนะ!”

อารมณ์ที่ดีมาตลอดทั้งคืนของถังอวี้เหมยพังทลายลงในพริบตา เธอหันไปพูดกับโจวหยางว่า “ขอโทษด้วยนะเสี่ยวโจว เด็กคนนี้ถูกฉันตามใจจนเสียคนหมดแล้ว”

“ไม่เป็นไรครับ!” แม้ในใจจะโกรธ แต่โจวหยางก็ยังคลี่ยิ้มอย่างใจกว้าง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ!”

เมื่อโจวหยางเดินออกมาจากประตู ก็ยังคงได้ยินเสียงตะโกนของเซี่ยเฟิงดังมาจากห้องโถงทางด้านหลัง

“แม่ ต่อไปอย่าให้มันเข้าบ้านเราอีกนะ ไม่งั้นผมจะไม่ใจดีกับมันแล้ว”

“ทำไมลูกถึงไม่ชอบเสี่ยวโจวขนาดนี้ล่ะ พวกลูกรู้จักกันเหรอ?”

“ไม่รู้จัก! แต่ดูแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี พรุ่งนี้แม่ร้องเรียนมันเลย ไล่มันออกไปซะ!”

“คืนนี้ลูกไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าเนี่ย?”

...

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่โจวหยางยังคงหลับสนิท ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ห้องเช่าของเขา

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพิ่งจะหกโมงเช้าเท่านั้น

“ใครน่ะ?”

“โจวหยาง ฉันเอง!”

เสียงของหลี่ว์เวยผู้เป็นอดีตแฟนสาวดังมาจากนอกประตู

“เธอมาทำอะไร? ไสหัวไป!”

“นายเปิดประตูก่อน” หลี่ว์เวยยังคงเคาะประตูไม่หยุด

“เราเลิกกันแล้วนะ ถ้าเคาะอีกฉันจะแจ้งความข้อหาก่อกวนความสงบ!” โจวหยางตะโกน

“ฉันมีเรื่องจะขอร้อง รีบเปิดประตูก่อนเถอะ!” น้ำเสียงของหลี่ว์เวยร้อนรนอย่างยิ่ง