LOGINShare
บทที่ 625
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 626
พ่อครัวที่หอร่ำเมลัยกำลังจะกลับไปแล้ว! ลั่วชิงยวนบังเอิญชนเขาที่ลานและหยุดเขาไว้ หลังจากถามไถ่นางก็พบว่าท่านอ๋องสั่งให้เขากลับไปได้แล้ว“พระชายา ข้าเองก็อยากจะทำอาหารให้ท่านที่ตำหนักแห่งนี้”“แต่ท่านอ๋องรับสั่งให้ข้ากลับไป ข้าเองก็มิอาจทำอันใดได้ หากพระชายาชอบอาหารที่ข้าทำจริง ๆ พระชายาก็ต้องมากินอาหารที่ข้าทำที่หอร่ำเมลัยบ่อย ๆ แล้ว!”“หากพระชายามา ข้าจะทำอาหารท่านโดยไม่เก็บเงินถึงสองจานทีเดียว!”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เดิมที นางต้องการรออีกสองวันแล้วค่อยไปหาฟู่เฉินหวน แต่เมื่อเห็นว่าพ่อครัวกำลังจะจากไป นางจะยังนั่งนิ่งอยู่ได้เช่นไร พ่อครัวคนนี้ทำอาหารอร่อยกว่าพ่อครัวในตำหนักอ๋องมาก“นั่งลงตรงนี้แล้วรอฟังข่าวจากข้าเถอะ! ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปไหน!”พ่อครัวห่าวพยักหน้าแล้วนั่งบนม้านั่งหินพร้อมกระเป๋าสัมภาระในอ้อมแขนลั่วชิงยวนรีบไปที่ห้องตำราทันทีและเห็นฟู่เฉินหวนอยู่ที่นั่น ร่างสูงยาวยืนอยู่ข้างหน้าต่าง แสงอาทิตย์ยามเย็นก็ส่องแสงเข้ามาที่หน้าต่าง ร่างของเขาประกายไปด้วยแสงสีทองอันอ่อนโยน นิ้วอันงดงามกำลังพลิกหน้าหนังสือกลิ่นอายสดชื่นแทรกซืมลึกถึงกระดูกอย่างอบอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 627
ในที่สุดเวลาก็ผ่านมาเจ็ดวันแล้ว พระตำหนักโช่วสี่หน้ากระจกทองเหลือง ไทเฮากำลังลูบผมและถามว่า “นี่กี่วันแล้ว?”จิ่นชูซึ่งอยู่ด้านข้างก็ตอบขึ้นว่า "วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วเพคะ"ไทเฮาเลิกคิ้วเล็กน้อย “แปลกจริง ๆ ที่เขาไม่ได้อุ้มศพมาเอ่ยถามเรื่องราวกับข้าหรือแม้แต่จะจัดพิธีไว้ทุกข์”จิ่นชูยิ้มและกล่าวว่า “ท่านอ๋องประสบความสำเร็จอย่างมากในยามนี้ รวมทั้งชื่อเสียงของเขาก็ได้รับการสรรเสริญอย่างยิ่ง หากเขานำศพมายังพระตำหนักโช่วสี่ เขาจะถูกกล่าวหาว่าไม่กตัญญูและไม่เคารพได้เพคะ”“นอกจากนี้ เขาชอบลั่วเยวี่ยอิง เขาปฏิบัติต่อลั่วชิงยวนเพียงผิวเผินเท่านั้น เขากลัวว่าจะชื่อเสียงของเขาจะด่างพร้อยด้วยการเนรคุณ เช่นนั้นแล้วเขาจะต่อต้านไทเฮาเพื่อเปิดเผยการตายของลั่วชิงยวนได้เช่นไรเพคะ?”ไทเฮายิ้มจาง ๆ แล้วพูดถามว่า “หมอหลวงได้เตรียมการไว้แล้วหรือไม่?”“จัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ ทว่า ไม่กี่วันก่อนลั่วเยวี่ยอิงได้ไปก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่ที่ตำหนักอ๋อง หากลั่วชิงยวนเสียชีวิต ทุกคนคงคิดแต่เพียงว่าลั่วเยวี่ยอิงฆ่านาง และจะไม่มีใครตั้งคำถามกับไทเฮาได้เพคะ”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ไทเฮาก็ประหลาดใจเล็ก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 628
ลั่วชิงยวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยและนิ่งสงบ “มาแล้วรึ?”“มาแล้ว พวกมันอยู่รอบ ๆ ลานตำหนักนี้!” ลั่วอวิ๋นสี่พูดอย่างประหม่า “เมื่อมาถึงข้าก็รู้สึกได้ มีคนจำนวนมากซุ่มซ่อนอยู่ที่นี่ พวกมันทั้งหมดน่าจะเป็นยอดฝีมือ!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเล็กน้อยพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นนางยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่า เจ้าสัมผัสถึงคนเหล่านั้นได้ทั้งหมด?”“ตอนนี้เขายังอยู่ในร่างของเจ้าหรือ? เจ้าไม่กลัวหรือ?”ลั่วอวิ๋นสี่ส่ายหน้า “ข้าได้ปรับตัวเข้ากับการมีอยู่ของเขาแล้ว เขาทำให้ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่ปกติข้าไม่อาจรู้สึกได้”“อย่างเช่น เมื่อข้ามาที่นี่ ข้ารู้สึกได้ว่ามีคนจำนวนมากซุ่มซ่อนอยู่!”แม่นมเติ้งอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “อย่ากังวลไปเจ้าค่ะ”“พวกนั้นไม่ได้มาที่นี่ฆ่าเพื่อพระชายา”“พวกเขาล้วนเป็นองครักษ์ลับที่ท่านอ๋องส่งมาเพื่อปกป้องพระชายา พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ลั่วอวิ๋นสี่ก็มองไปยังลั่วชิงยวนด้วยความประหลาดใจ “ปกป้องเจ้ารึ?”“ดูเหมือนว่าทัศนคติของฟู่เฉินหวนที่มีต่อเจ้าจะเปลี่ยนไปมากแล้วจริง ๆ”ลั่วชิงยวนพยักหน้าและพูดว่า "แต่ข้ายังไม่ไว้ใจพวกเขา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 629
“เอาล่ะ ไปพักผ่อนกันเถอะ”…… “ล้มเหลวอีกแล้ว ล้มเหลวอีกแล้ว ไยการฆ่าลั่วชิงยวนจึงยากกว่าการฆ่าฟู่เฉินหวนไปเสียได้!” เหยียนผิงเซียวโกรธ เขาวางถ้วยน้ำชาในมือลงอย่างแรง เสียงอ่อนโยนจากสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง “ช่วงนี้ ทุกอย่างล้วนผิดพลาดไปหมด เรื่องดีงูก็ล้มเหลว แม้แต่เรื่องลั่วชิงยวนก็ล้มเหลวเช่นกัน”“ใช้กำลังคนไปมากมายเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าฟู่เฉินหวนต้องการปกป้องลั่วชิงยวน ไม่ว่าจะส่งนักฆ่าไปกี่คนก็ล้วนไร้ประโยชน์”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหยียนผิงเซียวก็ดูเคร่งขรึมก่อนจะพูดว่า “ข้าไม่ต้องการที่จะประสบความสูญเสียอีกต่อไปแล้ว แต่ไทเฮาหมายหัวลั่วชิงยวนและนางจะต้องถูกสังหาร”“ข้าไม่มีทางเลือก”หลังจากพูดจบ เหยียนผิงเซียวก็ลุกขึ้นและเดินไป “ฉิงเอ๋อร์ เจ้ามีวิธีกำจัดลั่วชิงยวนโดยเร็วที่สุดหรือไม่?”“ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ต้องร่วมมือกับไทเฮาอยู่ดี”สตรีผู้นั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “วิธีน่ะมี แต่ต้องสูญเสียพลังชีวิตไปเล็กน้อย”“ฉิงเอ๋อร์ โปรดช่วยข้าด้วย เรื่องดีงูข้าจะคิดหาวิธีแก้ปัญหาต่อไปเอง! ข้าจะเอาสิ่งนี้มาให้เจ้าเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้าอย่างแน่นอน!”เม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 630
เกิดเสียงโครมครามดังสนั่น นักฆ่าผู้นั้นกระเด็นออกจากห้องและล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงเมื่อลั่วชิงยวนรู้สึกตัว นางก็เห็นลั่วอวิ๋นสี่เหาะตามเขาไป ดาบยาวของนางแทงทะลุหน้าอกของนักฆ่าอย่างดุเดือดนางฆ่าอีกฝ่ายด้วยดาบเพียงเล่มเดียวลั่วชิงยวนตกตะลึงวรยุทธของเตี่ยฉุยนั้นนับว่าไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริงในชาติก่อน เขาคงเป็นนักฆ่าที่อยู่ยงคงกระพันในใต้หล้านี้ นักฆ่าสำนักเทียนอิงเป็นสำนักนักฆ่าที่ทรงพลังที่สุดที่ลั่วชิงยวนเคยเผชิญมาแม้ว่ากจะไม่มีใครเทียบเจ้าแห่งนรกได้ แต่คำว่า ‘นักฆ่าสำนักเทียนอิน’ ยังคงทำให้นางประทับใจมากอย่างน้อยพวกเขาก็มีพลังมากกว่านักฆ่าของสำนักวรยุทธเจียงฮู๋แต่ตอนนี้เขาถูกเตี่ยฉุยฆ่าตายทันทีแล้ว!สิ่งนี้เหลือเชื่อมาก ไม่เพียงแต่ลั่วชิงยวนเท่านั้น ลั่วอวิ๋นสี่ก็ยังตกใจด้วยเช่นกัน นางถือดาบและมองดูลั่วชิงยวนด้วยความสับสน “ข้าฆ่าเขาได้เช่นไร เจ้าเห็นมันด้วยตาอย่างชัดเจนหรือไม่?”“ข้ามองเห็นไม่ชัด ขอทำอีกครั้งได้หรือไม่?”ลั่วอวิ๋นสี่ต้องการฝึกฝนทักษะของนางผ่านการต่อสู้อย่างแท้จริง แต่นางตั้งตารอการต่อสู้เช่นนี้มาหลายวันแล้ว เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ลั่วชิงยว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 631
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลั่วชิงยวนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ได้ ข้าจะตามเจ้าเข้าวัง”นางไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ เพราะนางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหลิวไท่เฟยเลยแต่เนื่องจากคนในวังกำลังจะสร้างปัญหาให้กับนาง นางจึงต้องเข้าไปเพื่อเผชิญหน้ายิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่มาตามหานางในครั้งนี้ไม่ใช่ไทเฮาทว่า ก่อนออกเดินทางลั่วชิงยวนยังคงฝากข้อความทิ้งไว้ให้จือเฉา หลังจากที่ฟู่เฉินหวนกลับมาเขาก็ได้รู้ข่าวที่นางเข้าไปในวังเพื่อพบกับหลิวไท่เฟยจากนั้นลั่วชิงยวนก็ติดตามป้าถานสี่เข้าไปในพระราชวังที่พำนักของหลิวไท่เฟยค่อนข้างเงียบสงบ ตำหนักเองก็เงียบสงบมากเช่นกัน มีนางกำนัลในตำหนักไม่มากนักและทั้งสวนก็เงียบสงบมาก การแต่งกายก็เรียบง่ายและสง่างามไม่น้อยเมื่อนางเห็นหลิวไท่เฟย อีกฝ่ายแต่งกายเรียบง่าย ถือลูกประคำในมือ กลิ่นไม้จันทน์หอมอบอวลเมื่อนางเห็นซูชิงอู่ นางก็มีทีท่าใจดีและดูเป็นมิตร “พระชายามาถึงแล้วหรือ?”ลั่วชิงยวนโค้งคำนับทำความเคารพ “ถวายพระพรหลิวไท่เฟยเพคะ!”“ที่นี่ไม่มีกฎเกณฑ์มากมาย เชิญเจ้านั่งลงเถิด” หลิวไท่เฟยยิ้มอย่างอ่อนโยน โดยไม่มีทีท่าวางอำนาจแต่อย่างใดหลิวไท่เฟยดูอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 632
หลิวไท่เฟยคุกเข่าลงทันทีลั่วชิงยวนตกใจมากจึงรีบเข้าไปพยุงนางพร้อมกับเอ่ยว่า “หลิวไท่เฟย หม่อมฉันรับไม่ไหวหรอกเพคะ!”“ลุกขึ้นเถิดเพคะ!”ทว่า หลิวไท่เฟยกลับผลักนางออกไปและยืนกรานที่จะไม่ลุกขึ้นพลางวิงวอนว่า “พระชายา ข้าขอร้องเจ้า!”“เจ้าเจ็ดเป็นเช่นนี้ ข้ากังวลมากจริง ๆ! เมื่อเขามั่นคงแล้วเท่านั้น ข้าคงจากไปได้หมดห่วง!”คำพูดนี้ทำให้ลั่วชิงยวนงงงวย นางจึงเอ่ยถามว่า “จากไปหรือเพคะ หลิวไท่เฟยจะไปที่ใดกัน?”หลิวไท่เฟยก้มศีรษะลง รู้สึกเขินอายเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดขึ้นว่า “แม้ว่าข้าจะเป็นไท่เฟย แต่ข้าหาได้มีสถานะใดเลยในวังหลังแห่งนี้ไม่”“แม้ว่าข้าจะเคยเป็นนางสนมคนโปรดของจักรพรรดิ แต่ข้าก็ไม่อาจให้กำเนิดบุตรชายและบุตรสาวใน ช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่จึงเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะอยู่รอดในวังหลวงนี้ได้”“ข้าเชื่อในพระโพธิสัตว์ เพราะหลายปีมานี้ข้าตกอยู่ในภวังค์ฝันร้าย มีเพียงการสวดพระสูตรทุกวันเท่านั้นที่ทำให้ข้าสงบจิตสงบใจลงได้”“แต่ช่วงนี้ข้ารู้สึกหมดพลังใจ”“ข้ากลัวว่าสักวันข้าจะไม่อาจตื่นขึ้นมาได้อีก ข้าจะนิ่งเฉยและไม่ใส่ใจเจ้าเจ็ดได้เช่นไร หากวันหนึ่งเขาต้องตาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 633
“หลิวไท่เฟย ท่านยังต้องการบูรณะพระพุทธรูปองค์นี้อีกงั้นหรือเพคะ?”หลิวไท่เฟยพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยว่า “สิ่งนี้ไม่อาจหายไปจากที่นี่ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะตายเร็วขึ้น”ลั่วชิงยวนหรี่ตาเล็กน้อย ตายเร็วขึ้นงั้นหรือ?+หากสิ่งนี้ทำให้หลิวไท่เฟยหวาดกลัวถึงเพียงนี้ นั่นหมายความว่าผู้ที่ให้สิ่งของนี้ย่อมมีสถานะสูงส่งกว่าหลิวไท่เฟยมากแม้ว่าหลิวไท่เฟยจะไม่ได้มีสถานะสูงส่งนัก แต่นางก็เป็นหนึ่งชายาขององค์จักรพรรดิ ในแง่ของสถานะแล้วนั้น นางก็เป็นรองเพียงไทเฮาเท่านั้น!อีกทั้งตุ๊กตาตัวนี้ก็คล้ายกับสิ่งที่นางเคยเจอก่อนหน้านี้มาก ดูเหมือนว่าวิธีการเดียวกันทั้งหมดนี้จะมาจากไทเฮาในขณะนี้ ป้าถ่านสี่ก็มาถึงแล้วพร้อมกับพูดว่า “ไท่เฟย องค์ชายเจ็ดเสด็จมาเพคะ”เมื่อทั้งคู่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ต่างก็รู้สึกประหลาดใจ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริงหลิวไท่เฟยรีบเก็บข้าวของของนางพลางพูดกับลั่วชิงยวนว่า “เจ้าอย่าได้บอกเจ้าเจ็ดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าไม่อยากให้เขากังวล”ลั่วชิงยวนพยักหน้าแล้วพูดว่า “เพคะ”จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกมาพบกับองค์ชายเจ็ดซึ่งถือของกำนัลที่นำมาเป็นพิเศษไว้ในมือ“ช่วงนี้ไท่เฟยเป็นเช่
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1417
นางปฏิเสธอย่างหนักแน่นลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อยเมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้นในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้วเมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้นลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้าแต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียงสุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไกเสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้นประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออกหลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกันแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมากเมื่อประต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
