ВойтиShare
บทที่ 549
Related chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 550
ฉับพลันนั้นฝูงชนต่างมองหน้ากัน ส่วนจ้าวเจินเจินกับแม่นางชางก็ตกตะลึงเช่นกัน พวกนางจัดว่าเป็นสาวงามที่เล่นพิณในหมู่สตรีแห่งฉินตะวันตกเชียวนะ!แต่ไม่มีใครในพวกนางมีความสามารถดีดพิณสองคันพร้อมกันได้แม่นางชางกล่าวไม่พอใจ “พระชายาอ๋องอี้ นี่คือการประลอง มิใช่ให้เจ้ามาก่อกวน!”หลิงอวี๋มองทางแม่นางชางอีกครั้งการจ้องมองที่ไร้กังวลของหลิงอวี๋ทำให้แม่นางชางรู้สึกประหม่า พลางหลบสายตาหลิงอวี๋โดยสัญชาตญาณสายตาของพระชายาอ๋องอี้ผู้นี้ราวกับมองทะลุปรุโปร่งทุกสิ่งเสียอย่างนั้น!เป็นไปไม่ได้ แดนดินแห่งนี้ นอกจากตนแล้วจะมีผู้ใดแยกความต่างเล็ก ๆ ของเสียงพิณออกได้อีกเล่า?หลิงอวี๋มองผู้ตัดสินอีกสามคนก็พลันเห็นหลวงจีนอวี๋ขยิบตาให้ตนอย่างซุกซนหลวงจีนอวี๋อายุหกสิบกว่าปีแล้ว มีเกศาขาวทั่วศีรษะ แต่ดวงตากลับมีชีวิตชีวายิ่ง“การดีดพิณสองคันพร้อมกัน ข้ายังมิเคยเห็นมาก่อน แม้เป็นการก่อกวนก็ดียิ่ง ไม่ว่าทำเป็นจริงหรือไม่ก็ช่าง แม่นางชาง เจ้าให้พระชายาอ๋องอี้ลองดูหน่อยเถิด!”หลังจากที่หลวงจีนอวี๋เอื้อนเอ่ย หลวงจีนซุนก็มองหลิงอวี๋อย่างใคร่รู้เช่นกันจึงพยักหน้าเห็นด้วยแม่นางชางจนปัญญาจึงสั่งนางกำนัลจัดว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 551
แม้ว่าทุกคนจะนั่งใต้แสงตะวัน แต่ได้รับผลกระทบจากเสียงพิณหลิงอวี๋จนทำให้บางคนรู้สึกถึงความหนาว พลางมองนภาโดยสัญชาตญาณ นี่ฝนจะตกหรือ?เสียงพิณตราตรึงในอารมณ์ของฝูงชน คล้ายดั่งพวกเขารับรู้ถึงลมที่กำลังหมุนวน จากไกลสู่ใกล้ จากช้าสู่เร็ว…ลมแรงทวีโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ พัดจนเปลี่ยนสีนภาเป็นมืดสลัว ต้นไม้ใหญ่ถูกขุดรากถอนโคน หลังคาหญ้าถูกพัดกระพือ พัดพากรวดทรายปลิวว่อนทุกแห่งหน…เนื่องเปลี่ยนการบรรเลงหลายครา บรรยากาศจึงค่อย ๆ มาถึงจุดสูงสุด!ท่ามกลางพายุ ราษฎร ทหารต่างกอบกู้ทรัพย์สมบัติกันสุดชีวิต โดยการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่น…ความเด็ดเดี่ยว ความกล้าหาญ และความไม่ย่อท้อ แรงกรีดเต็มขั้นกำลังสั่นสะเทือนบนสายพิณทั้งสอง!ไม่มีผู้ใดสนใจการไล่นิ้วของหลิงอวี๋ มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตว่ามือทั้งสองข้างของหลิงอวี๋กำลังไล่ไปมาบนสายพิณทั้งสองทุกคนถูกเสียงพิณพาเข้าท่ามกลางพายุพลางต่อสู้กับลมฝนอย่างสุดชีวี…นอกจากแม่นางชางกับจ้าวเจินเจินก็ไม่มีใครสังเกตได้ว่าคล้ายมีสายพิณขาดเสียแล้ว…ฝนตกห่าใหญ่ และเสียงกระโชกอันบ้าคลั่งของพายุไต้ฝุ่นกลบเสียงเล็ก ๆ นั้น…แต่ละคนต่างแข่งกับเวลารีบระดมกำลังช่วยให้พ้นภั
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 552
การให้ท้ายที่โจ้งแจ้งเช่นนี้ทำให้มีคนข้างล่างเวทีมิน้อยโกรธขึ้นทันที อันเจ๋อเองก็อดพูดเหน็บแนมมิได้“แม่นางชางกำลังเย้ยว่าเรามิเข้าใจพิณหรือ? สายพิณขาดเราล้วนสังเกตมิพบ ซึ่งนั่นพิสูจน์ได้ว่าทักษะพิณของพระชายาอ๋องอี้เลิศล้ำยิ่ง สามารถแปลงเหตุร้ายเป็นเหตุดีได้ เดิมทีสิ่งนี้มิเกี่ยวกับความผิดพลาดด้วยซ้ำ!”แม้ก่อนหน้าเผยอวี้จะรู้สึกว่าหลิงอวี๋ไม่คู่ควรกับเซียวหลินเทียน แต่บทเพลงนี้ของหลิงอวี๋ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความเดือดเลือดพล่านครั้นอยู่บนสนามรบถึงแม้เขาไม่แตกฉานการดีดพิณ แต่ก็ฟังรู้ว่าทักษะพิณของหลิงอวี๋เหนือกว่าจ้าวเจินเจินหลายชั้นนักขณะที่เผยอวี้กำลังจะพูดช่วยหลิงอวี๋ เซียวทงพลันพูดแทรกขึ้นมาทันควัน“กระไรนะ? หลิงอวี๋ เจ้าทำสายพิณขาดรึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่ากู่ฉินอี้หยางล้ำค่ามากเพียงใด?”“นั่นเป็นของที่มีเงินก็ซื้อไม่ได้ เจ้าชดใช้ไหวรึ?”หลิงอวี๋ยกยิ้มหยัน นางไม่สนใจคำพูดขององค์หญิงหก แต่กลับเลิกคิ้วต่อแม่นางชางเสียแทน“แม่นางชาง ท่านมิได้มาตรวจดูด้วยซ้ำ ท่านมั่นใจได้เช่นไรว่าสายพิณขาดเล่า?”แม่นางชางพูดอย่างมั่นใจสุดขีดว่า “ขาดแน่นอน! ทุกคนรู้ดีว่าสองหูข้าฟังจุดผิดของดนตรีออก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 553
แต่ตอนที่พระชายาอ๋องอี้กำลังดีดพิณ นางกลับไม่เตือน นี่คงเจตนาทำให้พระชายาอ๋องอี้แพ้…ถึงขั้นหมายทำลายมือของพระชายาอ๋องอี้ด้วย!อีกทั้งอาจเป็นแม่นางชางที่จงใจทำลายพิณ และรอใส่ร้ายหลิงอวี๋…เบื้องลึกเบื้องหลังอันน่าพิศวงนี้ทึกทักขึ้นเองโดยเซียวหลินเทียน!เมื่อเขานึกถึงตรงนี้ ดวงตาก็มืดลงฉับพลัน นอกจากจ้าวเจินเจินกับองค์หญิงหกแล้วจะมีผู้ใดอีกที่ติดสินบนสั่งให้แม่นางชางกระทำเรื่องเช่นนี้ได้อีกเล่า?แม่นางชาง!เซียวหลินเทียนหรี่ตาลงเยาะหยัน ผู้ใดจะรังแกคนของตำหนักอ๋องอี้ก็ได้อย่างนั้นหรือ?เซียวหลินเทียนตวาดถามเสียงเฉียบขาด “ผู้ดูแลชาง เจ้าจงอธิบายให้ข้าและทุกคนซะ เกิดอันใดขึ้นกับสายพิณคันนี้กันแน่?”“เจ้ารู้นานแล้วหรือว่าสายพิณขาด? หรือเจ้าฟังผิดไป?”สีหน้าแม่นางชางเผยความหวาดกลัวอย่างยิ่ง คำถามสองข้อนี้ของท่านอ๋องอี้ช่างตอบยากนัก!หากยอมรับว่าตนรู้นานแล้วว่าสายพิณจะขาด นั่นมิใช่การยอมรับว่าตนวางหมากบนพิณหรือไร?แต่หากยอมรับว่าตนฟังผิดไป เช่นนั้นชื่อเสียงของตนก็จบเห่โดยสิ้นเชิง!เดิมทีแม่นางชางมิอยากตอบสองคำถามนี้ ก่อนจะมององค์หญิงหกขอความช่วยเหลือเซียวทงช่วยพูดทันควัน “เสด็จ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 554
เมื่อแม่นางชางเห็นว่าหลิงอวี๋มิแสดงปฏิกิริยาใด ๆ อีกทั้งเห็นฝูงชนข้างล่างเวทีกำลังมองตนก็รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีนางพูดเสียงดังด้วยใจอันเด็ดเดี่ยวว่า “ขออภัย พระชายาอ๋องอี้ ข้าหูตึงฟังพลาดไป ข้าเข้าใจผิดว่าเจ้าทำสายพิณขาดจึงพูดผิดไป ข้าขออภัยอย่างสุดซึ้ง”เมื่อคนข้างล่างเวที หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนได้ยินเสียงอันดังก้องนี้ต่างก็พึงพอใจหลิงอวี๋คลี่ยิ้มน้อย ๆ พลางพูดต่อแม่นางชางอย่างมีนัยลึกซึ้ง“แม่นางชางครั้งหน้าต้องระวังด้วย เพราะปากคือดาบสองคมสามารถประจบคนได้ก็ฆ่าคนได้เหมือนกัน…หูเฉียบไวของท่านเป็นความสามารถที่ฟ้าทรงประทาน หากใช้ให้ดีก็ถือโชคลาภของท่าน แต่หากใช้ไม่ดีจะถือเป็นโชคร้ายของท่าน!”แม่นางชางถูกหลิงอวี๋สั่งสอนต่อหน้าธารกำนัลจนทั้งภาพลักษณ์ภายนอกและภายในจิตใจล้วนสูญสิ้น ทว่านางทำได้เพียงกล่าวอย่างนบน้อมรู้สึกผิด“พระชายาอ๋องอี้พูดถูกต้อง ข้าได้รับบทเรียนแล้ว!”ก่อนหน้านี้เผยอวี้มิเข้าใจความซับซ้อนภายใน จนกระทั่งแม่นางชางถูกบีบให้ยอมรับว่าตนฟังผิดไปถึงจะกระจ่างว่าที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นครั้นเผยอวี้มองแม่นางชางยอมรับผิดก็ยิ้มหยันกล่าวคำ“ตัดสินบ้าบอกระไรกัน พิณ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 555
ด้วยวาจาเช่นนี้ของฉินรั่วซือ เซียวทงมีปฏิกิริยากลับทันทีพลางตะโกนขึ้นอย่างรีบร้อน“พี่สะใภ้สี่ เสด็จพี่สี่ ข้ามิได้บอกว่ามิให้พวกท่านลงคะแนน อย่างนั้นมาลงคะแนนตัดสินว่าผู้ใดชนะกันเถิด!”นางส่งสายตาปลอบใจให้จ้าวเจินเจินจ้าวเจินเจินก็คิดว่าในด้านอื่นของหลิงอวี๋ต้องปล่อยไก่เป็นแน่ ฉะนั้นจึงกล่าวเห็นด้วยอย่างใจกว้าง“องค์หญิงหก ท่านอ๋องอี้ตรัสถูกต้อง กฎมีไว้เพื่อปฏิบัติตาม เรามาลงคะแนนตัดสินกันเถิดเพคะ!”บรรดานางกำนัลส่งมอบคะแนนของกลุ่มผู้ตัดสินและปรมาจารย์ทั้งสี่เซียวทงกำลังคิดวางอุบายบางอย่างทำให้หลิงอวี๋ตกสู่ที่สุดท้าย ไฉนเลยจะรู้ว่าเพราะคำพูดของเซียวหลินเทียนประโยคเดียวทำให้นางไม่มีโอกาสนี้เลย“แม่ทัพฉิน งานชมบุปผาไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมากนัก ท่านสละเวลาช่วยทุกคนอ่านคะแนนด้วยเถิด แม่ทัพฉินเป็นคนยุติธรรม ข้าเชื่อว่าทุกคนจะมิเห็นต่าง!”ท่านอ๋องเฉิงพูดคล้อยถามอย่างยิ้มแย้ม “ข้าเห็นด้วยกับคำแนะนำของอ๋องอี้!”ท่านอ๋องเฉิงมองเหตุการณ์สายพิณขาดกับหลิงหว่านออกมานานแล้ว องค์หญิงหกคงตั้งใจเจาะจงมุ่งเป้ายังหลิงอวี๋ในวันนี้แน่!เขามิอาจตำหนิองค์หญิงหกต่อหน้าธารกำนัลได้ จึงได้แต่ช่วยหลิงอว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 556
ลั่วอวี้จูดื่มสุราลงโทษไปสามแก้ว แม้ว่าจะไม่ได้เมา แต่ก็หน้าแดงก่ำแล้วนางเห็นว่าจูเหวินเยาะเย้ยหลิงอวี๋ ก็ช่วยพูดด้วย“จูเหวินพูดถูก พระชายาอ๋องอี้ พระชายาสละสิทธิ์ไปเถิด! ดื่มสุราลงโทษสามแก้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย... ไม่เข้าใจก็อย่าแสร้งทำเป็นเข้าใจ… มันทำให้ทุกคนเสียเวลา!”สำหรับคำยั่วยุของลั่วอวี้จูกับจูเหวินนั้น หลิงอวี๋ได้แต่ยิ้มจาง ๆ ไป“คุณหนูลั่ว แทนที่จะเป็นห่วงข้า เจ้าเป็นห่วงตัวเจ้าเองก่อนเถิด! หากครั้งนี้เจ้ายังอยู่ลำดับสุดท้ายอีก เจ้าคงต้องเต้นให้ทุกคนชมแล้ว!”“ส่วนคุณหนูจู เจ้าก็ดูคุณหนูลั่วสิ นางเป็นบทเรียนสำหรับเจ้าเลยนะ!”เพื่อแสดงให้เห็นว่านางกับหลิงอวี๋มิได้เป็นพวกเดียวกัน พอหลิงเยี่ยนเห็นทั้งสองถูกหลิงอวี๋เยาะเย้ยเข้า จึงช่วยพูด“ท่านพี่ พวกนางเห็นแก่ท่านพี่นะ กลัวว่าท่านพี่เล่นหมากล้อมมิเป็นแล้วจะถูกหัวเราะเยาะจึงได้เตือน! เหตุใดท่านพี่ถึงไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่วเล่า!”พวกอันซินมองลงไป ต่างก็รู้สึกอายแทนหลิงเยี่ยนพี่น้องในบ้านเดียวกันแท้ ๆ พอมาข้างนอกไม่ช่วยเหลือพี่สาวตนเอง กลับไปร่วมกับคนนอกมาโจมตีพี่สาวของตนเองคุณหนูรองหลิงผู้นี้ช่างโง่เขลาจริง ๆ!เมื่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 557
ธูปหนึ่งดอกผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างตัดสินผู้แพ้ชนะกันได้แล้ว หลิงเยี่ยนกับเสิ่นจวนตกรอบไป เจียงอวี้กับซ่งเสี่ยวเจิน ฝั่งเจียงอวี้ชนะไปซ่งเสี่ยวเจินยิ้มอย่างสบาย ๆ แล้วก้าวถอยหลังไปยืนด้านข้างเพื่อรอการแข่งขันรอบต่อไปทางด้านหลิงอวี๋ ลั่วอวี้จูตะโกนขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ “พระชายาอ๋องอี้ พระชายาแพ้แล้ว ดูเม็ดหมากล้อมของข้าที่ล้อมของท่านอยู่นั่นสิ!”หลิงอวี๋วางหมากบนกระดานหมากล้อมอย่างใจเย็น แล้วลุกขึ้นยืน พลางยกริมฝีปากขึ้นอย่างเยาะเย้ย“ดูเหมือนจักเป็นเจ้าที่แพ้นะ… ข้าเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ให้หลวงจีนอวี๋มาตัดสินเถิด!”ทันทีที่หลิงอวี๋เอ่ยคำเหล่านี้ออกมา พวกคนด้านล่างก็หัวเราะกันทันทีพวกคุณชายตระกูลจ้าวก็เอ่ยขึ้นมาอย่างขำขัน “แม้แต่การแพ้ชนะก็ยังดูมิออกเลย ช่างน่าอายเสียจริงที่พระชายาอ๋องอี้ยังกล้าเข้าร่วมการแข่งขันหมากล้อมอีก!”เซียวหลินเทียนเมินคำเยาะเย้ยเหล่านี้ หลังจากได้เห็นภาพการบรรเลงกู่ฉินเมื่อครู่แล้ว บัดนี้เซียวหลินเทียนมั่นใจมากกับการที่หลิงอวี๋เข้าร่วมแข่งหมากล้อมสตรีผู้นี้ฉลาดถึงเพียงนี้ การเล่นหมากล้อมเช่นนี้ แม้ว่านางจะเอาชนะจ้าวเจินเจินมิได้ แต่นางก็ไม่มีทางอ
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2218
“หึหึ!”ชายาเจ้าแห่งทะเลหัวเราะออกมา “หลิงอวี๋ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึ? หยกหล้าสุขาวดีหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าแล้ว ค้นตัวเจ้าจะหาเจอได้อย่างไร?”“หลิงอวี๋ หยกหล้าสุขาวดีมิใช่ของของเจ้าตั้งแต่แรก มารดาเจ้าเป็นนางโจร ขโมยมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลไป การให้เจ้าคืนมาก็แค่เป็นการคืนของสู่เจ้าของเดิม!”“ข้าสืบรู้มาหมดแล้ว เจ้าและเซียวหลินเทียนสามีของเจ้าต่างก็อยู่ในเมืองหลวงแดนเทพ เจ้ายังมีบุตรชายอีกคนที่ฉินตะวันตก!”“หลิงอวี๋ ที่เจ้าปฏิเสธมิยอมรับฐานะของตนเองมาตลอด คงเป็นเพราะล่วงรู้ถึงวิธีที่จะนำหยกหล้าสุขาวดีออกมาแล้วสินะ”“เจ้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่า ขอเพียงมิยอมรับก็เป็นไปมิได้ที่พวกเราจะมัดตัวเจ้าไปสลายเลือดละลายกระดูกที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อนำหยกหล้าสุขาวดีออกมา!”ชายาเจ้าแห่งทะเลพูดถึงตรงนี้ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้ามิจำเป็นต้องพิสูจน์ยืนยัน ก็สามารถมัดตัวเจ้าไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!”“ที่ข้าให้คนนำตัวเจ้ามาที่จวนเจ้าแห่งทะเล ก็เพื่อจะให้โอกาสเจ้า!”หลิงอวี๋หรือจะยอมรับฐานะของตนเพียงเพราะชายาเจ้าแห่งทะเลพูดเช่นนี้ได้อย่าง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2217
“เข้าไป อย่าให้พ่อบ้านผู้นี้ต้องพูดเป็นครั้งที่สอง!”รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านเว่ยหายไปสิ้น กล่าวอย่างมิอดทน “เมื่อให้โอกาสดี ๆ มิชอบ ก็ต้องเจอดีเสียบ้าง!”เถาจื่อกำแขนหลิงอวี๋ไว้แน่น และถามผ่านสายตา“ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”หลิงอวี๋ก็คาดมิถึงว่าจวนเจ้าแห่งทะเลจะเปลี่ยนท่าทีเร็วถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่า เมื่อเข้ามาในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้วจะสามารถยื้อเวลาสักพักได้ชายาเจ้าแห่งทะเลมิปรากฏตัว แต่กลับให้พ่อบ้านเว่ยพาตนมาที่นี่เช่นนี้เลย?นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?คิดจะขังนางไว้ หรือว่ามีแผนอื่นกระไร?หลิงอวี๋มองไปยังท่าทีมีเจตนาร้ายของพวกพลธนูและชายร่างใหญ่หลายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหล่านั้น นางและเถาจื่อไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้เลย“เข้าไปก่อนเถอะ!”หลิงอวี๋นำหน้าเดินเข้าไป เถาจื่อตามติดอยู่ข้างหลังหลิงอวี๋เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าประตูเรือน เมื่อเห็นสภาพข้างในก็รู้สึกว่ามิดีแน่ เพิ่งจะคิดถอยหลังเถาจื่อกลับถูกคนผลักจากด้านหลังอย่างแรง ชนเข้ากับร่างหลิงอวี๋จนดันหลิงอวี๋เข้าไปข้างในทั้งสองคนล้มลงไปกองรวมกัน ยังมิทันได้ลุกขึ้นยืนก็ได้ยินเสียงดังโครมสนั่นกล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2216
หลงเพ่ยเพ่ยห้อยอยู่บนชะง่อนผานั้น นางเองก็ทนต่อไปมิไหวแล้ว ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของทุกคน นางจึงปีนป่ายเชือกขึ้นไปนางนึกถึงจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ หากเย่หรงตายไปแล้วจริง ๆ เขาย่อมหวังให้นางช่วยหลิงอวี๋ออกมาได้อย่างแน่นอนนางมิอาจทำให้เย่หรงตายตามิหลับได้!เมื่อหลงเพ่ยเพ่ยปีนขึ้นมาได้ก็มิสนใจตรวจสอบบาดแผลของตน นางคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาทันทีนางกล่าวเสียงเครือ “เสด็จย่า เรื่องที่ทรงรับปากหม่อมฉันเมื่อครู่ สามารถประทานพระราชโองการให้หม่อมฉันตอนนี้ได้หรือไม่เพคะ?”“เมื่อครู่เย่หรงช่วยชีวิตหม่อมฉันและหยวนซานไว้ เพียงเห็นแก่บุญคุณทั้งสองครั้งนี้ เสด็จย่าทรงควรจะช่วยให้เขาสมหวังนะเพคะ!”ฮองเฮานึกถึงเรื่องที่เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยอ้อนวอนตนเมื่อครู่ เย่หรงเป็นถึงเพียงนี้แล้ว นางจะยังทำให้คนที่เขาชอบพอลำบากใจได้อีกหรือ?ฮองเฮาถอดปิ่นปักผมอันหนึ่งของตนออกมาโดยมิทันคิด แล้วยื่นให้กับหลงเพ่ยเพ่ย“ถือปิ่นปักผมนี้ไปพาตัวสิงอวี๋ออกมาเถอะ!”หลงเพ่ยเพ่ยรับปิ่นปักผมหงส์คู่ปักทองคำของฮองเฮามาทั้งน้ำตา นี่คือปิ่นปักผมที่ฮองเฮาเท่านั้นจึงจะสวมใส่ได้ เห็นปิ่นดังเห็นองค์ เทียบเท่ากับพระราชโองการของฮองเฮ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2215
“ท่านหญิง...”“เพ่ยเพ่ย...”ฮองเฮาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปก็ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ผานกกระเรียนแห่งนี้เป็นปรปักษ์กับราชวงศ์หรืออย่างไร?เหตุใดถึงได้ตกลงไปทีละคนเช่นนี้?“เร็วเข้า ช่วยคน!”ฮองเฮาตะโกนลั่น นางกำนัลที่มีไหวพริบรีบไปตามองครักษ์มาช่วยทางด้านเย่หรงทรงตัวได้มั่นคงบนชะง่อนผาแล้ว เขาเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านบนเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นหลงเพ่ยเพ่ยกำลังร่วงหล่นลงมาหัวใจของเย่หรงหดเกร็งวูบ มิทันได้คิด คว้าเถาวัลย์ข้าง ๆ แล้วโหนตัวไปหาหลงเพ่ยเพ่ยหลงเพ่ยเพ่ยตกใจจนหลับตาลงแล้ว เตรียมพร้อมยอมรับความตายแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตนชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง จากนั้นร่างก็ถูกกอดไว้“ไปทางนั้น เร็วเข้า คว้าชะง่อนผานั่นไว้!”เย่หรงพลิกตัวกลางอากาศ เหวี่ยงหลงเพ่ยเพ่ยไปทางนั้น หลงเพ่ยเพ่ยพุ่งเข้าใส่ผนังผา แต่ใช้แรงมากเกินไปจนใบหน้าชนกับผนังผาจนถลอก นางเจ็บเสียจนหน้ามืดตาลายแต่นางมิสนใจความเจ็บปวดแทบขาดใจ เช่นเดียวกันกับเย่หรง เขาพยายามสุดชีวิตที่จะคว้าเถาวัลย์เหล่านั้นไว้โชคดีที่เถาวัลย์ฝั่งนี้ยังพันเกี่ยวกับกิ่งไม้มากมาย เถาวัลย์ที่พันกิ่งไม้ไว้นั้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
