บทที่ 6

บทที่ 6

ผ่านไปห้าปีเต็ม ตั้งแต่โจวอี้หลงเข้าร่วมกองทัพในฐานะลูกชายของแม่ทัพใหญ่โจวหยางเฉิง เด็กหนุ่มผู้เคยอยู่ใต้เงาของบิดา วันนี้กลายเป็นนักรบที่บรรดาทหารทั้งกองทัพให้ความเชื่อมั่นและเชื่อใจ

ภายหลังจากที่บิดาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในศึกใหญ่เมื่อปีก่อน โจวอี้เทียน และโจวอี้เหวินที่เป็นรองแม่ทัพก็อารักขาพาบิดากลับไปรักษาตัวที่เมืองหลวง

โจวอี้หลงได้รับมอบหมายให้เป็นแม่ทัพแทนชั่วคราว แม้จะอายุน้อยแต่ชื่อเสียงจากชัยชนะนับครั้งไม่ถ้วนของเขาทำให้ทหารทั้งหลายไม่มีใครกังขาทั้งยังยินดีที่เป็นเขาอีกด้วย

ความเก่งกาจของโจวอี้หลงพูดถึงไปทั่วทั้งแคว้น ทุกคนล้วนยินดี อาจจะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ดูจะไม่พอใจ

“ว่าที่คู่หมายของเจ้าได้ข่าวว่าขึ้นเป็นแม่ทัพแล้วนี่”

“ใครสนกัน เขากับข้าไม่เคยเจอกันสักครั้ง” หลี่หว่านเอ๋อร์ในวัยสิบสามปีคุยกับเพื่อนสนิทอย่างจูหลิง

แม้นางจะชอบมารดาของอีกฝ่าย ที่มักจะนำของมาฝากบ่อย ๆ แต่กับตัวคู่หมั้นนามว่าโจวอี้หลงนั้นหญิงสาวไม่ได้อยากเจอหน้าแม้เพียงนิด

ตอนนั้นที่มีการหมั้นหมายเป็นเพราะนางยังเด็กนักจึงไม่เข้าใจ แต่ยามนี้นางโตพอจะรับรู้ได้แล้วว่าการหมั้นหมายคืออะไร หากเป็นไปได้นางก็อยากให้เขามาขอถอน ๆ หมั้นไปซะ

ทางด้านโจวอี้หลงก็คิดไม่ต่างกัน ตลอดเวลาห้าปี นอกจากเรื่องความเป็นตายของพี่น้องทหารร่วมรบแล้วเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นอีก วัน ๆ ก็ต้องรบอยู่ในสนามรบ ยามนี้เขากลายเป็นหนุ่มเต็มตัว ท่าทางก็ดูสง่างามแต่เจ้าตัวกลับไม่ได้สนใจเรื่องรูปลักษณ์นัก

ดังเช่นตอนนี้ที่อี้หลงอยู่ในชุดเกราะเหล็กสีดำสนิทนั่งอยู่บนหลังม้า เส้นผมที่ยาวขึ้นถูกมัดรวบเอาไว้ส่ง ๆ ส่วนที่เหลือก็ปลิวไหวไปกับสายลม เขากระชับดาบในมือให้แน่นขึ้นอีก

ดาบเล่มนี้เคยใช้ปกป้องชีวิตของเขาและลูกน้องมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนและวันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ชี้ชะตาสักที "พวกมันต้องการให้เรากลัว แต่เราไม่มีอะไรต้องกลัว" เสียงของเขาดังก้องไปทั่ว ทหารที่ได้ยินก็ยิ่งฮึกเหิมเพราะไม่เคยมีครั้งใดที่โจวอี้หลงนำทัพแล้วจะพ่ายแพ้

“เมื่อวานเราไม่แพ้วันนี้ก็เช่นกัน กองหน้า เตรียมธนู” โจวอี้หลงตะโกนคำสั่ง ดวงตาเหยี่ยวของเขาจับจ้องแนวหน้าของข้าศึกที่กำลังเคลื่อนพลเข้ามา

เมื่อข้าศึกมาถึงในระยะยิงเขาก็ส่งสัญญาณให้ยิงธนู ลูกธนูที่พุ่งออกจากคันไปปักที่กองหน้าของข้าศึกทำให้เกิดเสียงร้องดังระงมจากอีกฝั่ง

เมื่อถึงจุดที่ทำกับดักเอาไว้โจวอี้หลงก็ตวัดมือให้สัญญาณเหล่าทหารที่ซ่อนตัวอยู่ในหลุมลึกด้านข้างเข้าโจมตีศัตรูที่รุกล้ำเข้ามาในพื้นที่

แนวหน้าของศัตรูที่บาดเจ็บหนักก็เริ่มกระจัดกระจายก่อนจะถูกเก็บกวาดในขั้นตอนสุดท้ายด้วยเหล่าทหารม้า

ภาพของกองหน้าที่ถูกโจมตีจนแตกพ่ายทำให้แม่ทัพอีกฝั่งไม่กล้าสั่งบุกเขามาอีก และยังสั่งให้ถอยทัพกลับไปยังค่าย

ปกติแล้วในครั้งก่อน ๆ อี้หลงมักจะปล่อยให้คนเหล่านั้นล่าถอยกลับค่ายไปโดยไม่ได้ทำอะไรทำให้ฝ่ายนั้นชะล่าใจไม่ได้หาทางป้องกัน

แต่ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น กองกำลังที่เหลือเข้าโอบล้อมศัตรูทั้งหมดและตีอีกฝ่ายจนถอยเข้าไปในค่ายของตน

เสียงดาบปะทะกันดังสะท้านไปทั่ว โจวอี้หลงนำพลทหารเข้าสู้ด้วยตัวเอง ดาบในมือฟาดฟันศัตรูตรงหน้าล้มลงไปคนแล้วคนเล่า

"ฆ่า ฆ่าพวกมันอย่าให้เหลือ" เสียงของโจวอี้หลงดังก้อง เขาปัดป้องดาบที่พุ่งเข้ามาหาตัวก่อนจะตวัดดาบสวนกลับอย่างเร็วเมื่อดาบศัตรูแตกออกเป็นสองท่อนเขาก็ยกดาบของตัวเองเตรียมฟาดลงไป

แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอย่างนั้นแม่ทัพของอีกฝั่งก็พุ่งเข้ามาขวางเอาไว้ แม่ทัพฝั่งนั้นยังคงอยู่บนหลังม้าต่างจากเขาที่ลงมารบที่พื้นแล้ว โจวอี้หลงหลบการโจมตีของหอกที่แทงเข้ามาก่อนจะคว้ามันเอาไว้แน่นเพื่อดึงให้ศัตรูตกลงมาจากหลังม้า

"ข้าคือแม่ทัพโจวอี้หลง หากเจ้าต้องการมีชัยในศึกนี้ก็เข้ามา แต่ถ้าทำไม่ได้เจ้าจะไม่มีหัวกลับไป" โจวอี้หลงประกาศท้าทายอีกฝ่าย

แม่ทัพของฝ่ายศัตรูถือตนว่าตัวใหญ่กว่าก็พุ่งเข้าใส่อี้หลงด้วยแรงมหาศาล เสียงโลหะกระทบกันดังลั่น แรงปะทะนั้นทำให้ดาบของทั้งสองสั่นสะเทือน แต่โจวอี้หลงไม่ถอยแม้ก้าวเดียว

เขาเบี่ยงตัวหลบและตวัดดาบสวนเข้าใส่ช่องว่างของเกราะศัตรู ดาบของเขาแทงทะลุเกราะตรงหน้าอกของอีกฝ่าย ก่อนที่อีกมือจะจับดาบของเจ้าตัวฟันหัวของแม่ทัพฝั่งศัตรูจนสิ้น

เสียงโห่ร้องดังขึ้นทั่วสนามรบ ในที่สุดการศึกกว่าห้าปีและเป็นศึกครั้งแรกของโจวอี้หลงก็จบลง ที่เขาทำทั้งหมดครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อตระกูลเพียงอย่างเดียว แต่ยังเพื่อสิ่งสำคัญที่สุดของตัวเขานั่นก็คืออิสระของตัวเอง

เมื่อสงครามยุติ เหลือเพียงแค่สนามรบที่เต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณและกลิ่นเลือด โจวอี้หลงยืนอยู่ท่ามกลางชัยชนะอีกครั้งและครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สำคัญที่สุด

"เก็บกวาดสนามรบ จัดการศพของทุกคนเป็นอย่างดี" ชายหนุ่มสั่งการด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบแม้แต่ในยามชนะโจวอี้หลงก็ไม่เคยประมาท

เพราะเขารู้ดีว่าภาระของแม่ทัพไม่ใช่เพียงแค่ชนะศึก แต่ยังต้องพาทุกคนกลับบ้านโดยปลอดภัย นั่นคือคำสัญญาที่เขามีใหักับทุกคนที่ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเขา เชื่อใจเขามาตั้งแต่ต้น