๑๑ ขยายร้าน

กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน ฤดูเหมันต์อันหนาวเหน็บได้พัดผ่านไปพร้อมกับเทศกาลตรุษจีนที่นำพาความหวังและความชื่นมื่นมาสู่ทุกครัวเรือน และสำหรับครอบครัวหลินแล้ว ปีใหม่ปีนี้ช่างแตกต่างจากทุกปีที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

แผงลอยใบไหวดีไซน์ได้กลายเป็นปรากฏการณ์เล็ก ๆ ในตลาดนัดอำเภอ ตลอดช่วงฤดูหนาวที่ผ่านมา เสื้อผ้าที่ดีไซน์เก๋ไก๋และตัดเย็บอย่างประณีตของพวกเขาขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ผู้คนต่างต้องการเสื้อผ้าชุดใหม่เพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลสำคัญ และร้านของเยว่ซินก็คือคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุด

จากแผงลอยที่เคยเงียบเหงา บัดนี้กลับคึกคักไปด้วยลูกค้าที่แวะเวียนมาไม่ขาดสาย ชื่อเสียงของหลินเยว่ซินไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในฐานะเด็กสาวอัจฉริยะอีกต่อไป แต่ยังพ่วงท้ายด้วยตำแหน่งเถ้าแก่เนี้ยน้อยผู้มีหัวคิดล้ำสมัยอีกด้วย

ในหีบไม้ใบเก่าที่เคยเก็บแต่หนังสือเรียนฝุ่นเขรอะ บัดนี้กลับอัดแน่นไปด้วยธนบัตรใบแล้วใบเล่า เป็นเงินเก็บก้อนแรกและก้อนใหญ่ที่สุดในชีวิตของครอบครัวหลิน มากเสียจนแม่หลินต้องคอยเปิดออกมานับแล้วนับอีกด้วยมือที่สั่นเทาและน้ำตาคลอหน่วยทุกค่ำคืน

สภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด บนโต๊ะอาหารไม่ได้มีแค่ข้าวต้มกับผักดองอย่างที่ผ่านมา แต่ยังมีทั้งเนื้อ ปลา และไข่ปรากฏขึ้นมาบ่อยครั้ง ทุกคนมีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่หนาและอบอุ่นพอที่จะต่อสู้กับความหนาวเหน็บได้อย่างสบาย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้อย่างถาวร

ทว่า ความสำเร็จก็มักจะมาพร้อมกับปัญหาใหม่เสมอ

เมื่อความต้องการของลูกค้าเพิ่มสูงขึ้น กำลังการผลิตของพวกเขากลับมีจำกัด บ้านหลังเล็กที่เคยอบอุ่นบัดนี้กลับคับแคบไปถนัดตา ทุกซอกทุกมุมเต็มไปด้วยกองผ้าและอุปกรณ์ตัดเย็บ จักรเย็บผ้าตัวเก่าต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำจนแทบไม่ได้หยุดพัก พวกเขาผลิตสินค้าไม่ทันต่อความต้องการของตลาด ยิ่งไปกว่านั้น การขายของบนแผงลอยยังต้องเผชิญกับลมฟ้าอากาศที่ไม่แน่นอน และที่สำคัญที่สุดคือมันขาดความน่าเชื่อถือในระยะยาว

เยว่ซินตระหนักดีว่าพวกเขามาถึงทางตันแล้ว ธุรกิจของพวกเขาเปรียบเสมือนต้นกล้าเล็ก ๆ ที่ต้องตัดสินใจว่าจะปล่อยให้โตในกระถางเดิมหรือจะย้ายลงดินผืนใหญ่ การอยู่ที่เดิมอาจจะปลอดภัย แต่ก็จะไม่มีวันเติบโตได้อย่างเต็มที่

เช้าวันหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ผลิ เยว่ซินเรียกประชุมครอบครัวอีกครั้ง

“พ่อคะ แม่คะ พี่ใหญ่ พี่รอง ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องก้าวไปอีกขั้น” เธอกล่าวเปิดประเด็นด้วยแววตาที่จริงจัง “เราต้องเปิดร้านของเราเองค่ะ”

คำพูดของเธอทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนจางหายไป ถูกแทนที่ด้วยความกังวลใจ

“เปิดร้านเหรอลูก?!” พ่อหลินขมวดคิ้วมุ่น “ค่าเช่าห้องแถวในอำเภอมันแพงเหมือนทองเลยนะลูก เราเพิ่งจะลืมตาอ้าปากได้ไม่นาน หากเอาเงินเก็บทั้งหมดไปทุ่มกับค่าเช่าแล้วเกิดกิจการไปไม่รอดขึ้นมา พวกเราก็จะไม่เหลืออะไรเลยนะ”

“ใช่แล้วเยว่ซิน” แม่หลินกล่าวเสริมด้วยความเป็นห่วง “ตอนนี้แผงลอยของเราก็ขายดีอยู่แล้วนี่ลูก ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปไม่ดีกว่าหรือ? การทำอะไรเกินตัวมันน่ากลัวนะ”

ความกลัวของพ่อกับแม่คือสิ่งที่เยว่ซินเข้าใจดีที่สุด มันเป็นความกลัวที่ฝังลึกมาจากความยากจนที่พวกเขาเผชิญมาตลอดชีวิต

“หนูเข้าใจความเป็นห่วงของพ่อกับแม่ค่ะ” เธอกล่าวอย่างนุ่มนวล “แต่การอยู่ที่เดิมก็มีความเสี่ยงเหมือนกันนะคะ ตอนนี้เริ่มมีร้านอื่นพยายามลอกเลียนแบบเสื้อผ้าของเราแล้ว ถึงฝีมือการตัดเย็บของพวกเขาจะยังสู้เราไม่ได้ แต่ถ้าเราไม่รีบสร้างแบรนด์ของเราให้แข็งแกร่งและแตกต่าง เราก็จะถูกกลืนหายไปในที่สุด”

“การมีหน้าร้านที่ชัดเจนจะช่วยสร้างความน่าเชื่อถือ ทำให้เราดูเป็นมืออาชีพมากขึ้น เสมือนการประกาศว่าเราไม่ได้มาเล่น ๆ แต่เรามาเพื่อที่จะเติบโตอย่างยั่งยืน การตีเหล็กต้องตีตอนร้อนนะคะ เราต้องฉวยโอกาสที่ชื่อเสียงของเรากำลังดีอยู่ตอนนี้สร้างฐานที่มั่นคงให้เร็วที่สุด”

เธอหยิบแผนที่เล็ก ๆ ที่วาดขึ้นเองออกมา “หนูไปดูทำเลมาแล้วค่ะ มีห้องแถวไม้ชั้นเดียวหลังเล็ก ๆ ว่างให้เช่าอยู่ห้องหนึ่งบนถนนสายรอง มันอาจจะไม่ใช่ทำเลที่ดีที่สุด แต่ค่าเช่าก็ไม่แพงเกินไป และด้วยชื่อเสียงของเราในตอนนี้ หนูเชื่อว่าลูกค้าจะยอมเดินเข้ามาหาเราเองค่ะ”

เหตุผลที่หนักแน่นและวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนของเธอ ค่อย ๆ ทลายกำแพงความกลัวในใจของทุกคนลงทีละน้อย ประกอบกับความเชื่อมั่นที่พวกเขามีต่อเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในที่สุดพ่อหลินก็เป็นคนทุบโต๊ะเบา ๆ เพื่อตัดสินใจ

“เอาล่ะ!” เขากล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ในเมื่อลูกตัดสินใจดีแล้ว พ่อก็พร้อมจะสู้ไปกับลูก เงินเก็บทั้งหมดที่เรามีเราจะเอามันมาสร้างอนาคตใหม่ของพวกเรากัน!”

และแล้วเงินเก็บก้อนแรกในชีวิตของครอบครัวหลินก็ได้ถูกนำออกมาลงทุนเพื่อความฝันครั้งใหญ่

ห้องแถวไม้ที่พวกเขาเช่ามานั้นค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม แต่ภายใต้การนำของเยว่ซินมันก็ได้ถูกชุบชีวิตขึ้นมาใหม่ทั้งหมด สองพ่อลูกหลินเจี้ยนกั๋วและหลินต้าเฉียงรับหน้าที่ช่างไม้และช่างทาสี พวกเขาซ่อมแซมส่วนที่ผุพัง ทาสีผนังด้านในด้วยสีขาวสะอาดตาเพื่อให้ห้องดูสว่างและกว้างขึ้น และยังต่อชั้นวางของกับราวแขวนเสื้อผ้าจากไม้สนอย่างง่าย ๆ แต่ดูดีมีรสนิยม

ส่วนเยว่ซิน ซิวอิง และแม่หลินก็ไม่ได้หยุดพักเช่นกัน ในระหว่างที่ร้านกำลังตกแต่ง เยว่ซินก็ได้เปิดตัวแผนการขั้นต่อไป

“คุณผู้หญิงที่ซื้อชุดสวย ๆ ก็ย่อมต้องการกระเป๋าเก๋ ๆ และเครื่องประดับที่เข้าชุดกันใช่ไหมคะ?” เธอกล่าวพร้อมกับนำภาพร่างชุดใหม่ออกมา “ต่อไปนี้เราจะไม่ได้ขายแค่เสื้อผ้า แต่เราจะขายลุคที่สมบูรณ์แบบค่ะ”

เยว่ซินออกแบบกระเป๋าผ้าทรงเรียบง่ายแต่ใช้งานได้ดี โดยใช้เศษผ้าสีสวย ๆ ที่เหลือจากการตัดเย็บมาสร้างสรรค์ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และยังออกแบบเครื่องประดับทำมือง่าย ๆ เช่น ต่างหูที่หุ้มด้วยผ้าลายเดียวกับชุด หรือสร้อยข้อมือลูกปัดไม้เล็ก ๆ น่ารัก ซึ่งซิวอิงผู้มีนิ้วมือเรียวสวยและใจเย็นก็รับหน้าที่นี้ไปอย่างเต็มใจ

สองสัปดาห์ต่อมา ในฤกษ์งามยามดีของต้นฤดูใบไม้ผลิ ร้านของเยว่ซินก็ได้เปิดตัวขึ้นอย่างเป็นทางการ

ไม่มีการจุดประทัดหรือจัดงานฉลองที่เอิกเกริก มีเพียงป้ายไม้เล็ก ๆ ที่เขียนชื่อร้านด้วยพู่กันอย่างสวยงามแขวนอยู่เหนือประตู หน้าร้านที่เป็นกระจกใสที่ซึ่งเป็นของหายากในยุคนั้น ถูกจัดแสดงไว้อย่างน่ามอง มีเพียงหุ่นโชว์เสื้อหนึ่งตัวที่สวมชุดกระโปรงลายดอกไม้เข้าชุดกับกระเป๋าผ้าและเครื่องประดับอย่างลงตัว ความเรียบง่ายแต่ดูดีมีระดับนี้เองที่ดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้อย่างน่าทึ่ง

ซึ่งวันแรกของการเปิดร้านประสบความสำเร็จอย่างถล่มทลาย!

ลูกค้าเก่าต่างพากันมาอุดหนุนอย่างเนืองแน่น และบรรยากาศของร้านที่ดูสะอาดสะอ้านและทันสมัยก็ยังดึงดูดลูกค้ากลุ่มใหม่ ๆ ซึ่งเป็นกลุ่มคนมีฐานะในอำเภอให้แวะเวียนเข้ามาอีกด้วย

กระเป๋าผ้าและเครื่องประดับที่เยว่ซินออกแบบกลายเป็นสินค้ายอดนิยมในทันที หญิงสาวหลายคนตื่นเต้นกับการได้เลือกซื้อของที่เข้าชุดกันอย่างสนุกสนาน ร้านของเธอได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในหมู่สาว ๆ ทั่วทั้งเมืองอย่างรวดเร็ว มันได้กลายเป็นสถานที่ที่ต้องไปสำหรับทุกคนที่ไม่อยากตกยุค

ธุรกิจของครอบครัวหลินกำลังรุ่งโรจน์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกคนในบ้านต่างทำงานอย่างมีความสุขและเปี่ยมด้วยความหวัง...

…

ณ ร้านตัดเสื้อผ้าสไตล์โบราณที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน เถ้าแก่เนี้ยหวังมองภาพลูกค้าที่เดินเข้าออกร้านของเยว่ซินอย่างไม่ขาดสายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความริษยาและชิงชัง และในขณะเดียวกันที่คฤหาสน์ตระกูลซู ข่าวความสำเร็จครั้งใหม่ของหลินเยว่ซินก็ได้ถูกนำไปรายงานให้ซูเหม่ยลี่ได้รับทราบแล้วเช่นกัน...