๑๓ หลักฐาน

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ร้านของเยว่ซินก็กลับมาเปิดให้บริการอีกครั้ง เหตุการณ์อันธพาลบุกร้านในวันนั้นไม่เพียงแต่ไม่ทำให้กิจการของพวกเขาต้องหยุดชะงัก แต่กลับกลายเป็นยาชูกำลังชั้นดีที่ทำให้ชื่อเสียงของร้านโด่งดังยิ่งขึ้นไปอีก

ชาวบ้านและลูกค้าต่างพากันแสดงความเห็นใจและชื่นชมในความกล้าหาญของครอบครัวหลิน หลายคนถึงกับอาสาเข้ามาช่วยซ่อมแซมร้านโดยไม่คิดค่าแรงด้วยซ้ำ ยอดขายหลังเปิดร้านใหม่พุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมเสียอีก เพราะตอนนี้ผู้คนไม่ได้มาซื้อแค่เสื้อผ้า แต่ยังมาเพื่อสนับสนุนความถูกต้องที่ครอบครัวหลินเป็นตัวแทน

บรรยากาศดูเหมือนจะกลับมาสดใส แต่หลินเยว่ซินกลับไม่เคยประมาทแม้แต่วินาทีเดียว เธอรู้ดีว่าการตีงูต้องตีให้ตาย หากปล่อยให้เลื้อยหนีไปได้ มันก็จะย้อนกลับมาฉกกัดเราในวันใดวันหนึ่งอย่างแน่นอน และอสรพิษที่ชื่อซูเหม่ยลี่ก็คงไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ง่าย ๆ แค่นี้แน่

ด้วยความคิดนี้เอง เยว่ซินจึงเริ่มเตรียมการรับมือกับพายุลูกต่อไปอย่างเงียบ ๆ เธอเริ่มรวบรวมและจัดเก็บเอกสารทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจอย่างเป็นระบบ ภาพร่างการออกแบบทุกชิ้นถูกลงวันที่และเก็บใส่แฟ้มอย่างดี ใบเสร็จค่าผ้าทุกใบถูกเก็บรวบรวมไว้พร้อมระบุแหล่งที่มาอย่างชัดเจน บัญชีรายรับรายจ่ายถูกทำขึ้นอย่างละเอียด

ณ คฤหาสน์ตระกูลซู ซูเหม่ยลี่แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความคลั่งแค้นเมื่อได้ยินว่าแผนการใช้อันธพาลของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า แถมยังกลายเป็นดาบสองคมที่ย้อนกลับมาสร้างความเห็นใจให้กับศัตรูอีกต่างหาก บิดาของเธอเมื่อทราบเรื่องก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและสั่งห้ามเธอใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้อีก

ในเมื่อวิธีเถื่อน ๆ ใช้ไม่ได้ผล เธอก็จะเปลี่ยนมาใช้วิธีของผู้ดีที่ร้ายกาจยิ่งกว่า!

ซูเหม่ยลี่ใช้เวลาหลายวันในการสืบหาข้อมูลและใช้เส้นสายของบิดา เพื่อเข้าพบกับเจ้าหน้าที่ระดับกลางคนหนึ่งของสำนักงานอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรมประจำอำเภอ เธอไม่ได้ไปในฐานะคู่แค้น แต่ไปในฐานะพลเมืองดีผู้ห่วงใยสวัสดิภาพของผู้บริโภค

“ท่านผู้อำนวยการเฉินคะ” เธอกล่าวกับชายวัยกลางคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย “ฉันมาที่นี่ในฐานะประชาชนคนหนึ่งที่ไม่อาจนิ่งดูดายต่อความไม่ถูกต้องได้ค่ะ คือร้านเสื้อผ้าที่เพิ่งเปิดใหม่ในเมืองน่ะค่ะ ฉันมีเหตุให้เชื่อได้ว่าทางร้านอาจจะใช้ผ้าที่ย้อมด้วยสีย้อมเคมีราคาถูกจากแหล่งที่ผิดกฎหมาย ซึ่งอาจจะเป็นอันตรายต่อผิวหนังของผู้สวมใส่ได้”

เธอหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะหยอดเชื้อไฟที่ร้ายแรงกว่าเดิม “ยิ่งไปกว่านั้น แบบเสื้อผ้าของทางร้านยังมีความคล้ายคลึงกับแบรนด์เสื้อผ้าชื่อดังจากฮ่องกงและต่างประเทศอย่างน่าสงสัย ฉันเกรงว่านี่อาจจะเป็นการลอกเลียนแบบที่ทำลายชื่อเสียงด้านความคิดสร้างสรรค์ของอำเภอเราได้ค่ะ”

คำกล่าวหาของเธอนั้นฟังดูน่าเชื่อถือและเปี่ยมไปด้วยหลักการ มันไม่ใช่การใส่ร้ายด้วยอารมณ์ แต่เป็นการโจมตีด้วยข้อกฎหมายและมาตรฐานที่สามารถเอาผิดได้อย่างเป็นรูปธรรม

เช้าวันอังคารที่แสนวุ่นวายของร้านใบไหวดีไซน์

ขณะที่ลูกค้ากำลังเลือกซื้อของกันอย่างคึกคัก จู่ ๆ ชายในเครื่องแบบเจ้าหน้าที่รัฐสองคนก็เดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและน่าเกรงขาม บรรยากาศที่เคยจอแจพลันเงียบกริบลงในทันที ลูกค้าทุกคนต่างหยุดชะงักแล้วหันไปมองผู้มาเยือนด้วยความประหลาดใจ

“ใครคือผู้รับผิดชอบร้านนี้?” ชายผู้มีอายุมากกว่าซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

เยว่ซินก้าวออกมาข้างหน้าอย่างสุภาพ “ฉันหลินเยว่ซิน เป็นเจ้าของร้านค่ะ ไม่ทราบว่าท่านเจ้าหน้าที่มีธุระอะไรหรือคะ?”

“เราได้รับรายงานที่น่าเชื่อถือมาว่า ร้านของพวกคุณอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการกระทำที่ผิดต่อข้อบังคับทางการค้า” ผู้อำนวยการเฉินกล่าวเสียงดังฟังชัด จงใจให้ทุกคนในร้านได้ยิน “ข้อกล่าวหาคือใช้และจำหน่ายสินค้าที่ทำจากวัตถุดิบที่ไม่ได้มาตรฐานและอาจเป็นอันตราย และมีการลอกเลียนแบบสินค้าอันมีลิขสิทธิ์จากต่างประเทศ!”

พ่อแม่หลินที่ยืนอยู่หลังร้านถึงกับหน้าซีดเผือด การถูกทางการเข้าตรวจสอบในยุคนี้ถือเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่สามารถทำลายชีวิตของคนทั้งครอบครัวได้ในพริบตา พวกท่านมองหน้าลูกสาวด้วยความหวาดวิตกจนตัวสั่น

แต่หลินเยว่ซินกลับยังคงสงบนิ่งได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เธอไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเพียงแค่โค้งคำนับให้เจ้าหน้าที่ทั้งสองอย่างนอบน้อม

“ท่านผู้อำนวยการคะ ทางเรายินดีให้ความร่วมมือในการตรวจสอบทุกอย่างค่ะ เพราะเราเชื่อมั่นในความสุจริตของตนเอง” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาของทุกท่าน บางทีฉันอาจจะต้องขออนุญาตนำเสนอเอกสารบางอย่างให้ท่านได้พิจารณาก่อนได้ไหมคะ?”

ไม่รอให้เจ้าหน้าที่ได้ตอบรับ เธอก็เดินไปหยิบแฟ้มเอกสารที่เตรียมไว้เป็นอย่างดีออกมาจากหลังเคาน์เตอร์

“ข้อกล่าวหาแรก เรื่องวัตถุดิบที่ไม่ได้มาตรฐาน” เธอเปิดแฟ้มหน้าแรกออก เผยให้เห็นใบเสร็จรับเงินค่าผ้าที่ถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ “นี่คือใบเสร็จทั้งหมดจากการสั่งซื้อผ้าของเราค่ะ จะเห็นได้ว่าทุกชิ้นมาจากโรงงานทอผ้าของรัฐและสหกรณ์ผู้ค้าผ้าที่ได้รับการรับรองอย่างถูกต้องตามกฎหมาย มีตราประทับกำกับชัดเจนทุกใบ ท่านสามารถส่งเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบกับทางโรงงานได้ทุกเมื่อค่ะ”

ความเพียบพร้อมของเอกสารทำให้ผู้อำนวยการเฉินถึงกับเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“ส่วนข้อกล่าวหาที่สอง เรื่องการลอกเลียนแบบ” เยว่ซินเปิดแฟ้มไปยังส่วนถัดไป ซึ่งเต็มไปด้วยภาพร่างการออกแบบเสื้อผ้าที่วาดด้วยมือของเธอเอง “นี่คือภาพร่างต้นฉบับทั้งหมดของฉันค่ะ จะเห็นได้ว่ามีทั้งวันที่กำกับ มีร่องรอยการแก้ไข ทุกแบบล้วนผ่านกระบวนการคิดและพัฒนาขึ้นมาด้วยตัวเองทั้งสิ้น”

จากนั้นเธอก็กล่าวประโยคที่ทำเอาทุกคนต้องนิ่งอึ้ง “ส่วนที่ว่าแบบเสื้อของฉันไปคล้ายกับแบรนด์ดังจากต่างประเทศนั้น เรียนตามตรงค่ะท่านผู้อำนวยการ ครอบครัวของฉันเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา เราไม่มีปัญญาจะหาซื้อนิตยสารจากต่างประเทศมาดูได้หรอกค่ะ แรงบันดาลใจของฉันมาจากธรรมชาติรอบตัว รูปทรงของใบไหว กลีบของดอกทิวลิป และความต้องการที่จะสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่สวยงามและใช้งานได้จริงสำหรับคนในท้องถิ่นของเรา”

เธอหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะตอกกลับอย่างนิ่มนวลแต่เจ็บลึก “ไม่ทราบว่าผู้ที่แจ้งเรื่องให้ท่านมาตรวจสอบ พอจะระบุได้ไหมคะว่าแบบเสื้อของฉันไปเหมือนกับแบรนด์อะไรและนิตยสารฉบับไหน? หากระบุได้ชัดเจนฉันก็พร้อมจะยอมรับผิดทุกอย่างค่ะ”

เธอโยนคำถามกลับไปได้อย่างชาญฉลาด ทำเอาผู้อำนวยการเฉินถึงกับไปไม่เป็น!

เจ้าหน้าที่ทั้งสองมองหน้ากัน พวกเขาเริ่มตระหนักแล้วว่าเรื่องนี้อาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ไม่ชอบมาพากล การเตรียมพร้อมของเด็กสาวคนนี้มันสมบูรณ์แบบเกินไป

เพื่อปิดฉากข้อสงสัยทั้งหมด เยว่ซินได้เรียกแม่และพี่สาวออกมา “นี่คือคุณแม่และพี่สาวของฉันค่ะ พวกท่านคือช่างตัดเย็บหลักของร้านเรา เชิญท่านผู้อำนวยการสอบถามถึงขั้นตอนการทำงานได้ทุกอย่างเลยค่ะ”

แม่หลินที่ในตอนแรกหวาดกลัวจนตัวสั่น เมื่อได้เห็นความองอาจและมั่นคงของลูกสาวก็พลันเกิดความกล้าขึ้นมา เธออธิบายขั้นตอนการตัดเย็บด้วยภาษาที่เรียบง่ายและจริงใจ ความซื่อสัตย์ที่ฉายออกมาจากแววตาของเธอคือหลักฐานที่ดีที่สุดที่หักล้างทุกคำโกหก

ในที่สุด ผู้อำนวยการเฉินก็กระแอมไอออกมาเบา ๆ เพื่อทำลายความเงียบ สีหน้าเคร่งขรึมของเขาผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

“ดูเหมือนว่าจะเกิดความเข้าใจผิดกันครั้งใหญ่” เขากล่าวเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยิน “จากการตรวจสอบอย่างละเอียด สำนักงานอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรมขอประกาศว่า ร้านของใบไหวดีไซน์ได้ดำเนินกิจการอย่างถูกต้องตามกฎระเบียบทุกประการ เอกสารหลักฐานมีความสมบูรณ์แบบ และถือเป็นแบบอย่างของผู้ประกอบการที่ซื่อสัตย์สุจริต!”

คำประกาศนั้นเป็นดั่งสายรุ้งที่พาดผ่านท้องฟ้าหลังพายุ มันไม่เพียงแต่ชำระล้างมลทินทั้งหมดให้กับร้านของเธอ แต่ยังเป็นการยกย่องและรับรองคุณภาพอย่างเป็นทางการจากหน่วยงานของรัฐอีกด้วย

ลูกค้าที่มุงดูอยู่ต่างพากันปรบมือและส่งเสียงแสดงความยินดี

เรื่องราวการตรวจสอบในครั้งนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันได้ทำลายชื่อเสียงของผู้ที่อยู่เบื้องหลังจนย่อยยับ แม้เจ้าหน้าที่จะไม่ได้เอ่ยชื่อผู้แจ้ง แต่ใคร ๆ ก็เดาได้ไม่ยากว่าเป็นฝีมือของใคร ซูเหม่ยลี่กลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนทั้งอำเภอ ภาพลักษณ์คุณหนูผู้สูงส่งของเธอบัดนี้ได้ปรากฏรอยร้าวขนาดใหญ่ที่ยากจะประสานเสียแล้ว ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว อย่างแท้จริง

เย็นวันนั้น หลินเยว่ซินยืนมองลูกค้าที่กลับเข้ามาอุดหนุนจนแน่นร้านอีกครั้งด้วยแววตาที่สงบนิ่ง

ซูเหม่ยลี่ที่ล้มเหลวมาแล้วถึงสามครั้งสามครา ทั้งการใช้ข่าวลือ การใช้อันธพาล และการใช้เส้นสายทางราชการ หล่อนจะต้อหาทางกลับมาอีกครั้งในรูปแบบที่นตรายยิ่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน