๑๗ เผชิญหน้า

กาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงปลายฤดูสารท ย่างเข้าสู่ต้นฤดูเหมันต์ของปี 1985 สายลมเย็นที่พัดโชยมากับไอหมอกในยามเช้า เป็นดั่งสัญญาณบอกว่าอีกไม่นานหิมะแรกก็จะโปรยปรายลงมา

ร้านของเยว่ซินในตอนนี้ไม่ได้เป็นเพียงร้านค้าเล็ก ๆ อีกต่อไปแล้ว แต่ได้กลายเป็นวิสาหกิจขนาดย่อมที่สร้างงานและสร้างชื่อเสียงให้กับอำเภอ เยว่ซินได้ว่าจ้างแม่บ้านในหมู่บ้านสองสามคนมาช่วยในฝ่ายการผลิต ทำให้พวกเธอมีรายได้เสริมจุนเจือครอบครัวโดยไม่ต้องจากบ้านไปไกล ชื่อเสียงของครอบครัวหลินในตอนนี้ขาวสะอาดและเป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนโดยทั่วไป พวกเขาได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของการจากดินสู่ดาวอย่างแท้จริง

แต่ในขณะที่ฝ่ายหนึ่งกำลังรุ่งโรจน์ อีกฝ่ายหนึ่งกลับกำลังร่วงโรย...

ข่าวความล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่าของซูเหม่ยลี่ได้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันในแวดวงสังคมชั้นสูงของอำเภอ ภาพลักษณ์คุณหนูผู้เพียบพร้อมของเธอบัดนี้ได้ด่างพร้อยจนยากจะขัดถูให้กลับมางดงามดังเดิมได้อีก เธอกลายเป็นคนที่เพื่อนฝูงในกลุ่มแอบหัวเราะเยาะลับหลัง และที่เลวร้ายกว่านั้นคือธุรกิจของตระกูลซูเองก็เริ่มประสบปัญหาจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจที่รวดเร็วเกินกว่าที่ซูเจิ้งกั๋วจะปรับตัวได้ทัน

ชีวิตที่เคยสมบูรณ์แบบของซูเหม่ยลี่ บัดนี้กลับมีรอยด่างขนาดใหญ่ที่ชื่อว่าหลินเยว่ซินคอยทิ่มแทงใจเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน และแล้วโชคชะตาก็ได้นำพาให้ศัตรูทั้งสองต้องกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง...

บ่ายวันหนึ่ง ณ ห้างสรรพสินค้าของรัฐ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทันสมัยและหรูหราที่สุดในอำเภอ หลินเยว่ซินกำลังยืนเลือกซื้อกระดุมและด้ายคุณภาพดีจากต่างประเทศที่เพิ่งนำเข้ามาใหม่ เธอกำลังวางแผนจะออกเสื้อผ้าคอลเลกชันฤดูหนาวระดับพรีเมียมเพื่อเจาะตลาดลูกค้ากระเป๋าหนัก

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ซูเหม่ยลี่และกลุ่มเพื่อนคุณหนูอีกสองสามคนก็กำลังเดินเลือกซื้อเครื่องสำอางนำเข้าอยู่ที่ชั้นเดียวกันพอดี

“เหม่ยลี่ ดูนั่นสิ...” เพื่อนคนหนึ่งสะกิดแขนเธอแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเยว่ซิน

สายตาของซูเหม่ยลี่หรี่ลงทันทีเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคย เธอเห็นหลินเยว่ซินกำลังยืนพูดคุยกับพนักงานขายด้วยท่าทีที่มั่นใจและสง่างาม ไม่เหลือเค้าของเด็กสาวชาวนาที่ตื่นกลัวโลกอีกต่อไป ภาพนั้นมันช่างขัดหูขวางตาเธอเสียเหลือเกิน

เธอตัดสินใจว่านี่คือโอกาสอันดีที่จะได้สั่งสอนและเหยียบย่ำนังเด็กนั่นให้จมดินต่อหน้าเพื่อน ๆ และสายตาของคนทั้งห้าง

ซูเหม่ยลี่เชิดหน้าขึ้นแล้วเดินนำกลุ่มเพื่อนตรงเข้าไปหาเยว่ซินทันที

“ตายจริง ดูสิว่าใครมาอยู่ที่นี่ได้” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หวานแต่แฝงไปด้วยยาพิษ “นึกว่าใคร ที่แท้ก็เถ้าแก่เนี้ยน้อยจากบ้านนอกนี่เอง ฉันล่ะประหลาดใจจริง ๆ ที่สถานที่อย่างห้างสรรพสินค้าจะยอมให้คนแต่งตัวซอมซ่ออย่างเธอเข้ามาเดินเพ่นพ่านได้ด้วย”

คำพูดดูถูกที่ไร้เหตุผลสิ้นดี เพราะชุดที่เยว่ซินสวมใส่อยู่ในวันนี้คือชุดที่เธอออกแบบและตัดเย็บเองอย่างประณีต มันดูเรียบง่ายแต่กลับสง่างามและมีรสนิยมยิ่งกว่าชุดราคาแพงแต่ไร้รสนิยมของซูเหม่ยลี่เสียอีก

เยว่ซินละสายตาจากกระดุมมุกตรงหน้าแล้วหันมามองผู้มาเยือน เธอไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองใด ๆ เพียงแค่พยักหน้าให้เล็กน้อยอย่างเย็นชา

“คุณหนูซู”

ความสงบนิ่งของเธอยิ่งราดน้ำมันลงบนกองไฟแห่งความริษยาของซูเหม่ยลี่

“ได้ยินว่ากิจการรังหนูของเธอกำลังไปได้สวยนี่” ซูเหม่ยลี่กล่าวเยาะหยัน “น่าทึ่งจริง ๆ นะว่าโชคที่ขโมยมากับแบบเสื้อที่ลอกเขามามันจะทำเงินได้มากขนาดนี้ แต่จำไว้นะกาที่สวมขนหงส์ ก็ยังคงเป็นกาอยู่วันยังค่ำ ไม่มีวันบินได้สูงส่งเหมือนหงส์ที่แท้จริงหรอก!”

เธอหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าววาจาที่ร้ายกาจที่สุดออกมา “เธอคงจะภูมิใจน่าดูสินะ ที่ทอดทิ้งครอบครัวผู้ให้กำเนิดตัวเองเพื่อมาหาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการขายเศษผ้าให้พวกชาวนา ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่ากลางคืนเธอนอนหลับลงได้ยังไง ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองคือลูกสาวที่อกตัญญูที่สุดในปฐพี!”

ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันหยุดชะงักแล้วหันมามุงดูเหตุการณ์ด้วยความสนใจ พวกเขารู้จักหญิงสาวทั้งสองคนนี้ดี นี่คือการปะทะกันโดยตรงระหว่างคุณหนูตัวจริงและคุณหนูที่ถูกสลับตัวไป

ซูเหม่ยลี่คิดว่าเยว่ซินจะต้องอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี หรือไม่ก็คงจะโต้เถียงกลับมาด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่เธอคิดผิด!

หลินเยว่ซินกลับยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่บางเบาแต่เย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ

“คุณหนูซู ความห่วงใยที่คุณหนูมีต่อการนอนหลับของฉัน ช่างน่าซาบซึ้งใจจริง ๆ ค่ะ” เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่กลับคมกริบราวกับมีดที่เพิ่งลับใหม่ ๆ “แต่คงต้องขอทำให้คุณหนูต้องผิดหวัง เพราะฉันนอนหลับสนิททุกคืน ด้วยมโนธรรมที่ขาวสะอาด”

“ฉันหาเลี้ยงครอบครัวที่ชุบเลี้ยงฉันมา ฉันสร้างงานสร้างรายได้ให้กับคนในชุมชน และฉันก็เสียภาษีให้กับรัฐอย่างครบถ้วน ไม่ทราบว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่สามารถพูดแบบเดียวกันได้หรือเปล่าคะ?”

คำถามนั้นไม่เพียงแต่ตอกกลับซูเหม่ยลี่ แต่ยังแทงใจดำไปถึงกลุ่มเพื่อนคุณหนูที่เอาแต่ผลาญเงินพ่อแม่ไปวัน ๆ อีกด้วย

เธอยังไม่หยุดเพียงเท่านั้น “ส่วนเรื่องที่ว่ากาไม่มีวันเป็นหงส์ได้นั้นคุณหนูพูดถูกค่ะ แต่คุณหนูลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง หงส์ที่จิตใจโหดเหี้ยมและเหยียดหยามผู้อื่น ก็ยังดูต่ำต้อยกว่ากาที่รู้จักสร้างรังและหาเลี้ยงลูกน้อยของตนเองด้วยลำแข้ง อย่างน้อยที่สุด กาตัวนั้นก็ได้โบยบินด้วยปีกของมันเอง ไม่ได้อาศัยเกาะปีกเคลือบทองของพ่อแม่เหมือนใครบางคน”

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงกลางวงสนทนา เยว่ซินได้พลิกคำดูถูกของซูเหม่ยลี่ให้ย้อนกลับไปทิ่มแทงตัวเธอเองได้อย่างเจ็บแสบที่สุด

ซูเหม่ยลี่โกรธจนตัวสั่น ริมฝีปากเม้มแน่นจนขาวซีด “แก... แกกล้าดียังไง!”

“และเรื่องสุดท้าย เรื่องความอกตัญญู...” เยว่ซินก้าวเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นระริกของซูเหม่ยลี่ “ฉันเชื่อว่าความกตัญญูที่แท้จริง คือการนำมาซึ่งเกียรติยศชื่อเสียง ไม่ใช่ความอัปยศอดสูให้กับวงศ์ตระกูล พ่อแม่ของฉัน ครอบครัวหลิน พวกท่านภูมิใจในตัวฉันมาก”

เธอหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวประโยคเผด็จศึก “แล้วพ่อแม่ของคุณหนูล่ะคะ? พวกท่านภูมิใจในตัวคุณหนูบ้างหรือเปล่า? หรือว่าบางทีพวกท่านอาจจะกำลังผิดหวังกับลูกสาวที่ไม่มีอะไรดีไปกว่าการเที่ยวพ่นพิษร้ายแห่งความอิจฉาไปทั่วเช่นนี้?”

สิ้นคำพูดนั้นทุกอย่างก็เงียบกริบ...

ซูเหม่ยลี่ถูกต้อนจนมุมอย่างสมบูรณ์แบบ เสมือนกับการที่เธอถูกเปลื้องผ้ากลางตลาดจนไม่เหลือความน่าเกรงขามใด ๆ อีกต่อไป

ฝูงชนที่มุงดูอยู่ต่างพากันส่งเสียงฮือฮาชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและคารมที่เหนือชั้นของเยว่ซิน

“พูดได้ดีจริง ๆ”

“เฉียบขาดมาก! ไม่ใช้คำหยาบเลยสักคำแต่เจ็บไปถึงกระดูกดำ!”

“ที่แท้คุณหนูตระกูลซูก็เป็นแค่เด็กสปอยล์ขี้อิจฉานี่เอง!”

กลุ่มเพื่อนของซูเหม่ยลี่เริ่มขยับตัวออกห่างอย่างแนบเนียน พวกเธอไม่อยากจะถูกร่างแหแห่งความอับอายนี้ไปด้วย

ซูเหม่ยลี่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นและความอัปยศอดสูจนแทบจะกลายเป็นสีม่วง เธอตัวสั่นเทิ้มจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องมองเยว่ซินราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

หลินเยว่ซินมองเธอด้วยแววตาที่ผสมปนเปกันระหว่างความสมเพชและความเย็นชา ก่อนจะหันหลังกลับไปเลือกซื้อของของเธอต่ออย่างใจเย็นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งให้ซูเหม่ยลี่จมอยู่กับสงครามน้ำลายที่เธอเป็นผู้ก่อขึ้นมาเอง

เสียงซุบซิบนินทาและสายตาดูแคลนจากคนรอบข้างเป็นดั่งเข็มนับพันเล่มที่ทิ่มแทงจิตใจของซูเหม่ยลี่ ความเกลียดชังที่เธอมีต่อหลินเยว่ซินในตอนนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความริษยาอีกต่อไปแล้ว แต่มันได้กลายเป็นความอาฆาตแค้นที่กัดกินจิตวิญญาณของเธอจนหมดสิ้น

‘นังสารเลว! แค่คำพูดมันยังน้อยไป!’ เธอกรีดร้องอยู่ในใจ

‘ฉันจะไม่ใช่แค่เอาชนะแก แต่ฉันจะทำลายแก ฉันจะเผาทุกอย่างที่แกสร้างขึ้นมาให้กลายเป็นเถ้าถ่านเลย คอยดู!’

สิบปีล้างแค้นยังไม่สาย แต่สำหรับเธอแล้ว เธอจะไม่รอแม้แต่วันเดียว!