๒๐ ยืนหยัดเคียงข้าง

ในขณะที่กิจการใบไหวดีไซน์กำลังเติบโตและแผ่กิ่งก้านสาขาออกไปอย่างแข็งแกร่ง พายุร้ายก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้นภายในคฤหาสน์ของตระกูลซู

ซูเหม่ยลี่ หลังจากพ่ายแพ้และถูกหยามหน้ากลับมาอย่างย่อยยับ ความริษยาอาฆาตที่เธอมีต่อหลินเยว่ซินก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่ฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณ เธอทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นศัตรูของตนเองประสบความสำเร็จและได้รับการยอมรับมากขึ้นทุกวัน ในเมื่อใช้วิธีสกปรกทำลายชื่อเสียงไม่ได้ผล เธอจึงตัดสินใจว่าจะเอาชนะหลินเยว่ซินในเกมของเธอเอง

เธอใช้เวลาหลายวันในการออดอ้อน และเป่าหูซูเจิ้งกั๋วผู้เป็นบิดาให้คล้อยตามแผนการอันสุดโต่งของเธอ

“พ่อคะ!” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความทะเยอทะยาน “ในเมื่อกิจการเสื้อผ้ามันทำเงินได้ดีนัก ทำไมเราไม่ทำเองเสียเลยล่ะคะ? ด้วยเงินทุนของตระกูลเรา เครือข่ายที่เรามี และโรงงานทอผ้าของเราเอง เราสามารถผลิตเสื้อผ้าออกมาได้มากกว่านังเด็กนั่นเป็นร้อยเป็นพันเท่า! เราจะตัดราคาขายให้ถูกกว่า แล้วก็ใช้เส้นสายของเรากระจายสินค้าไปทั่วทั้งมณฑล ถึงตอนนั้น ร้านเล็ก ๆ ของมันก็ไม่ต่างอะไรกับเศษธุลีที่รอวันถูกพายุพัดหายไป!”

ในตอนแรกซูเจิ้งกั๋วก็ยังลังเล แต่ด้วยความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีที่ถูกหลินเยว่ซินเหยียบย่ำจนจมดิน ประกอบกับความต้องการที่จะเอาชนะและกู้หน้ากลับคืนมา ในที่สุดเขาก็หลงเชื่อในแผนการอันสวยหรูของลูกสาว

ทว่านี่คือการตัดสินใจที่ผิดพลาดมหันต์ที่สุดในชีวิตของเขา การกระทำโดยปราศจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน

ตระกูลซูทุ่มเงินลงทุนมหาศาลไปกับการเปิดสายการผลิตเสื้อผ้าแฟชั่นเป็นของตนเอง พวกเขาไม่ได้เสียเวลาไปกับการออกแบบ แต่เลือกใช้วิธีที่ง่ายที่สุดนั่นคือการลอกเลียนแบบ

ซูเหม่ยลี่ส่งคนไปสอดแนมและซื้อเสื้อผ้าแบบที่ขายดีที่สุดของร้านเยว่ซินมาแกะแบบ และยังสั่งให้นำแบบเสื้อจากนิตยสารแฟชั่นฮ่องกงมาดัดแปลงอีกเล็กน้อย จากนั้นก็สั่งให้โรงงานเร่งการผลิตออกมาเป็นจำนวนมากโดยเน้นที่ปริมาณแต่ไม่สนใจคุณภาพ ผ้าที่ใช้ก็เป็นเกรดต่ำที่สุดเพื่อลดต้นทุน การตัดเย็บก็หยาบและไม่ได้มาตรฐาน...

พวกเขาคิดอย่างตื้นเขินว่าขอเพียงแค่มีดีไซน์ที่คล้ายคลึงกันและราคาที่ถูกกว่า ก็จะสามารถแย่งลูกค้ามาจากหลินเยว่ซินได้อย่างง่ายดาย

แต่พวกเขาคิดผิด!

เสื้อผ้าของตระกูลซูที่วางจำหน่ายนั้น แม้จะมีสีสันฉูดฉาดและราคาถูกกว่า แต่เมื่อได้สัมผัสและลองสวมใส่ คุณภาพที่แตกต่างราวฟ้ากับเหวก็ปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน ลูกค้าที่เคยชินกับคุณภาพอันประณีตของใบไหวดีไซน์ต่างพากันส่ายหน้าและเดินหนี พวกเขาไม่ได้โง่พอที่จะยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อของเลียนแบบที่ไร้คุณภาพ

ผลลัพธ์คือเสื้อผ้าที่ผลิตออกมานับหมื่น ๆ ตัว กลายเป็นเพียงกองทัพหุ่นไล่กาที่ไร้วิญญาณ นอนตายกองอยู่ในโกดังสินค้าไม่มีใครต้องการ!

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่ำในคฤหาสน์ตระกูลซูนั้นเย็นเยียบราวกับอยู่ในสุสาน ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงเสียงกระทบกันของช้อนส้อมที่ฟังดูน่าอึดอัด ซูเจิ้งกั๋วมีสีหน้าดำคล้ำเคร่งเครียดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา แรงกดดันจากธนาคารและบรรดาหุ้นส่วนกำลังถาโถมเข้าใส่เขาอย่างหนัก

ในที่สุดเขาก็วางตะเกียบลงเสียงดังเคร้ง แล้วหันไปตวาดใส่ลูกสาวตัวดี

“นี่คือแผนการที่แกบอกว่ามันจะสำเร็จงั้นเหรอเหม่ยลี่! ตอนนี้สินค้ากองเต็มโกดังขายไม่ออกแม้แต่ชิ้นเดียว! เงินทุนที่ฉันลงไปทั้งหมดกำลังจะกลายเป็นศูนย์!”

ซูเหม่ยลี่สะดุ้งสุดตัว เธอไม่เคยถูกบิดาตวาดเสียงดังเช่นนี้มาก่อน เธอรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน “มัน... มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะคะพ่อ! มันต้องเป็นฝีมือของนังสารเลวหลินเยว่ซินแน่ ๆ!”

“หมายความว่ายังไง!?” ซูเจิ้งกั๋วคำราม

“เธอต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมสกปรกอะไรบางอย่างแน่ ๆ ค่ะ!” ซูเหม่ยลี่เริ่มปั้นน้ำเป็นตัวอย่างคล่องแคล่ว “เธออาจจะไปปล่อยข่าวว่าเสื้อผ้าของเราไม่มีคุณภาพ หรือไม่ก็อาจจะติดสินบนพวกร้านค้าไม่ให้รับของเราไปขาย เธอมันเป็นอสรพิษ เธอวางแผนจะทำลายครอบครัวเรามาตั้งแต่แรกแล้ว นี่อาจจะเป็นการแก้แค้นของเธอก็ได้นะคะ!”

คำพูดที่ไร้ซึ่งมูลความจริงของซูเหม่ยลี่ กลับกลายเป็นสิ่งที่ซูเจิ้งกั๋วและเผยฮุ่ยหลันอยากจะเชื่อมากที่สุด เพราะมันง่ายกว่าการยอมรับว่าพวกเขาตัดสินใจผิดพลาดและไร้ความสามารถ

รำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง พวกเขาเลือกที่จะโยนความผิดทั้งหมดไปให้ศัตรูที่มองไม่เห็น แทนที่จะหันกลับมามองความล้มเหลวของตนเอง

“นังเด็กเนรคุณนั่น!” เผยฮุ่ยหลันตบโต๊ะอย่างเจ็บแค้น “ฉันบอกแล้วว่านางเด็กนั่นเป็นอสรพิษ ที่แท้หล่อนก็วางแผนทำลายพวกเราอยู่นี่เอง!”

ซูเจิ้งกั๋วเองก็คล้อยตามไปด้วย ความโกรธที่เกิดจากความล้มเหลวได้แปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่มีต่อหลินเยว่ซินอย่างเต็มรูปแบบ

“ฉันจะไม่มีวันยอมให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่นได้ใจไปมากกว่านี้แน่!”

พวกเขาได้ ขุดหลุมฝังตัวเอง ลงไปลึกขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว...

ความล้มเหลวของสายการผลิตเสื้อผ้าได้ส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ที่ร้ายแรงกว่าที่คิด มันได้สร้างรอยร้าวขนาดใหญ่ให้กับรากฐานทางการเงินของบริษัทซือกรุ๊ป

เงินทุนหมุนเวียนที่เคยมีสภาพคล่องบัดนี้กลับติดขัดอย่างหนัก พวกเขาเริ่มค้างชำระค่าวัตถุดิบกับคู่ค้าหลายราย ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือที่สั่งสมมานานหลายสิบปีเริ่มสั่นคลอน ซูเจิ้งกั๋วต้องบากหน้าไปกู้เงินนอกระบบที่มีดอกเบี้ยมหาโหดมาเพื่อพยุงให้บริษัทดำเนินต่อไปได้

หนี้สินที่ล้นพ้นตัวได้กลายเป็น เป็นบ่วงที่รัดแน่นขึ้นทุกวัน...

ข่าวปัญหาทางการเงินของตระกูลซูเริ่มรั่วไหลออกไปสู่ภายนอก ในไม่ช้าเรื่องนี้ก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาในแวดวงธุรกิจของอำเภอ แต่แทนที่ผู้คนจะเห็นใจ พวกเขากลับมองว่านี่คือผลกรรมที่ตระกูลซูสมควรได้รับจากการพยายามจะไปรังแกเด็กสาวตัวคนเดียว

ค่ำคืนนั้น ทุกคนในครอบครัวหลินกำลังนั่งล้อมวงกันช่วยนับเงินรายได้จากทั้งสองสาขาอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะและเสียงหยอกล้อดังขึ้นเป็นระยะ ๆ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหวังในอนาคต

ความแตกต่างที่ราวกับอยู่คนละโลกนี้คือบทพิสูจน์ที่ชัดเจนที่สุดของสัจธรรม ผู้ที่หยิ่งทะนงและเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ย่อมมีแต่จะนำพาตนเองไปสู่ความพินาศ ในขณะที่ผู้ที่อ่อนน้อมถ่อมตนและมุ่งมั่นทำความดี ย่อมได้รับการช่วยเหลือจากสวรรค์เสมอ

ดึกสงัดในห้องทำงานของคฤหาสน์ตระกูลซู...

ซูเจิ้งกั๋วนั่งทรุดอยู่บนเก้าอี้หนังราคาแพง ใบหน้าของเขาซูบตอบและเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเยียบ เขาวางหูโทรศัพท์ลงด้วยมือที่สั่นเทา ปลายสายคือผู้จัดการธนาคารที่โทรมาแจ้งข่าวร้าย คำขอขยายเวลาชำระหนี้ของเขาถูกปฏิเสธ

สายตาของเขาเลื่อนไปมองกองเอกสารบนโต๊ะ ใบแจ้งหนี้ จดหมายทวงหนี้ หนังสือบอกเลิกสัญญา ตัวอักษรสีแดงที่ประทับอยู่บนเอกสารเหล่านั้นราวกับหยดเลือดที่กำลังจะสูบชีวิตของเขาไปจนหมดสิ้น

***

 กาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงปลายปี ธุรกิจของตระกูลซูอยู่ในภาวะล้มละลายโดยสมบูรณ์ พวกเขาถูกฟ้องร้องจากเจ้าหนี้นับสิบราย และคฤหาสน์ที่เคยโอ่อ่าก็กำลังจะถูกธนาคารยึดในไม่ช้า

เมื่อถูกบีบคั้นจนกลายเป็นหมาจนตรอก ซูเจิ้งกั๋วและซูเหม่ยลี่ก็ได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่โง่เขลาและเลวร้ายที่สุดนั่นคือการที่พวกเขาเลือกที่จะทำลายชื่อเสียงของหลินเยว่ซินให้ป่นปี้ไปพร้อมกับพวกเขา

ซูเจิ้งกั๋วใช้เส้นสายสุดท้ายที่พอจะมีอยู่ ติดต่อนักข่าวจากหนังสือพิมพ์ประจำมณฑล แล้วให้สัมภาษณ์พิเศษพร้อมกับลูกสาวสุดที่รักของเขา ทั้งสองได้ร่วมกันสร้างเรื่องราวสุดสะเทือนใจที่บิดเบือนความจริงไปอย่างสิ้นเชิง

เช้าวันรุ่งขึ้น บทความพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ได้สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งภูมิภาค

มหาเศรษฐีท้องถิ่นสิ้นเนื้อประดาตัว เบื้องหลังคือแผนการล้างแค้นของลูกสาวอกตัญญู!?

เนื้อหาในบทความนั้นเต็มไปด้วยคำโกหกที่ถูกปรุงแต่งอย่างแนบเนียน ซูเจิ้งกั๋วเล่าด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่าตนเองพยายามจะไถ่โทษด้วยการรับลูกสาวกลับมาดูแล แต่กลับถูกปฏิเสธและถูกเธอแอบขโมยความลับทางการค้าไปใช้เปิดบริษัทคู่แข่ง จากนั้นก็ถูกเธอใช้วิธีการสกปรกต่าง ๆ นานา ทั้งติดสินบนคู่ค้าและปล่อยข่าวลือทำลายชื่อเสียง จนธุรกิจที่สร้างมากับมือต้องพังพินาศลงในที่สุด ส่วนซูเหม่ยลี่ก็ให้สัมภาษณ์ทั้งน้ำตาว่าเธอพยายามจะผูกมิตรกับพี่สาว แต่กลับถูกเกลียดชังและทำร้ายจิตใจมาโดยตลอด

บทความนี้เป็นดั่งห่าฝนพิษที่โปรยปรายลงมาทำลายชื่อเสียงของหลินเยว่ซินอย่างรุนแรง มันถูกตีพิมพ์ในสื่อสิ่งพิมพ์ที่เป็นทางการ ทำให้ดูน่าเชื่อถือกว่าข่าวลือปากต่อปากหลายเท่าตัว ผู้คนที่เคยชื่นชมเยว่ซินเริ่มลังเลและตั้งคำถาม

“หรือว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นจริง?”

“บางทีเธออาจจะร้ายกาจกว่าที่คิดก็ได้” กระแสสังคมเริ่มตีกลับอย่างรวดเร็ว

…

ณ ค่ายทหารที่ห่างไกล ลู่เฟิงกำลังจะหมดช่วงเวลาพักร้อนและเตรียมตัวเดินทางกลับไปยังชายแดน แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบทความเจ้าปัญหานี้ในห้องอาหารของค่ายเข้าพอดี

เคร้ง!

ช้อนในมือของเขาร่วงหล่นลงกระทบจานเสียงดัง

รัศมีฆ่าฟันที่เย็นเยียบและรุนแรงได้แผ่พุ่งออกมาจากตัวเขาราวกับพายุหิมะ สหายทหารที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันถึงกับสะดุ้งและรีบขยับตัวออกห่างโดยอัตโนมัติ

เขารู้สึกโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา เขาไม่ได้โกรธที่ข่าวลือมันไร้สาระ แต่โกรธที่พวกตระกูลซูมันกล้าที่จะทำร้ายผู้หญิงของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักจบสิ้น และครั้งนี้พวกมันยังกล้าใช้สื่อสาธารณะเป็นเครื่องมืออีกด้วย

‘ในเมื่อพวกแกเลือกที่จะประกาศสงคราม ฉันก็จะสนองให้!’

ลู่เฟิงไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาลุกพรวดขึ้นแล้วตรงไปยังห้องสื่อสารทางไกลของค่ายทหารทันที เขาต่อสายโทรศัพท์ทางไกลกลับไปยังบ้านพักตระกูลลู่ที่กรุงปักกิ่ง ต่อสายตรงถึงปู่ของเขา

“ปู่ครับ ผมลู่เฟิงเองครับ” เขากรอกเสียงลงไปในสายด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาด “ตอนนี้มีเรื่องด่วนเกิดขึ้นที่นี่ครับ มีตระกูลหนึ่งชื่อตระกูลซู กำลังใช้หนังสือพิมพ์ของมณฑลเป็นเครื่องมือในการใส่ร้ายป้ายสีประชาชนผู้บริสุทธิ์ ใช่ครับ... คือเธอคนนั้นที่ผมเคยเล่าให้ฟังในจดหมาย”

“เรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไปแล้วครับ แต่มันคือการใช้สื่อในทางที่ผิดเพื่อทำลายชีวิตคน ๆ หนึ่ง ผมต้องการให้ปู่ช่วยระงับเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดครับ”

การสนทนาจบลงในเวลาไม่ถึงสามนาที แต่ผลลัพธ์ของมันกลับรุนแรงและรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา บรรณาธิการใหญ่ของสำนักพิมพ์ประจำมณฑลก็ได้รับโทรศัพท์สายตรงจากบุคคลที่ทรงอำนาจที่สุดในกรมประชาสัมพันธ์ของพรรค ปลายสายไม่ได้ข่มขู่ แต่เป็นเพียงการแนะนำด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่าบทความที่เพิ่งตีพิมพ์ไปนั้นมีเนื้อหาที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์และอาจสร้างความแตกแยกในสังคมได้ ดังนั้นจึงแนะนำให้ยุติการเผยแพร่และนำหนังสือพิมพ์ฉบับที่เหลือทั้งหมดออกจากแผงโดยเร็วที่สุด...

บรรณาธิการใหญ่ผู้นั้นแทบจะล้มทั้งยืน เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่คำแนะนำ แต่คือคำสั่งจากสวรรค์ที่เขาไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

หนังสือพิมพ์ฉบับเจ้าปัญหาวันนั้นถูกเก็บออกจากแผงทั้งหมดในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน นักข่าวที่เขียนบทความชิ้นนั้นก็ถูกย้ายให้ไปประจำการที่เมืองทุรกันดารชายขอบในวันรุ่งขึ้น เรื่องราวอื้อฉาวที่กำลังจะโด่งดังไปทั่วทั้งภูมิภาค ถูกดับลงกลางอากาศราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

การกระทำที่เด็ดขาดและรวดเร็วของลู่เฟิงในครั้งนี้ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาของเหล่าชนชั้นสูงและผู้มีอิทธิพลในแวดวงต่าง ๆ เลยแม้แต่น้อย พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าการจะทำให้หนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ยอมถอนข่าวกลางคันได้นั้น จะต้องเป็นอำนาจจากระดับไหน และเมื่อสืบสาวราวเรื่องไปทุกอย่างก็ชี้ไปที่จุดเดียวกัน ตระกูลลู่!

“เธอได้ยินเรื่องนั้นรึยัง? หลานชายของท่านนายพลลู่ใช้บารมีของตระกูลสั่งเก็บข่าวหนังสือพิมพ์ทั้งฉบับ เพื่อปกป้องเด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่ง!”

“ฉันก็ได้ยินมา เขาต้องหลงรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วแน่ ๆ ถึงได้กล้าทำเรื่องใหญ่โตขนาดนี้!”

“ช่างเป็นเรื่องราวความรักที่โรแมนติกอะไรขนาดนี้นะ ประหนึ่งเรื่องรักสุดขอบฟ้าโดยแท้ ฉันล่ะอยากจะเห็นหน้าแม่สาวชาวบ้านผู้โชคดีคนนั้นจริง ๆ”

ข่าวหลานชายนายพลใหญ่หลงรักสาวชาวบ้านได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในแวดวงสังคมชั้นสูง มันเต็มไปด้วยความชื่นชมในความรักอันทุ่มเทของลู่เฟิง และความสงสัยใคร่รู้ในตัวตนของหลินเยว่ซิน ผู้หญิงที่สามารถทำให้ภูเขาน้ำแข็งอย่างลู่เฟิงต้องเคลื่อนตัวได้

.

.

.

ณ บ้านพักตระกูลลู่ กรุงปักกิ่ง ท่านนายพลลู่และภรรยากำลังนั่งหารือกันถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“หึ เจ้าเด็กนั่น” ท่านนายพลลู่แค่นเสียงในลำคอ แต่แววตากลับทอประกายพึงพอใจ “ในที่สุดก็รู้จักใช้ชื่อของตระกูลทำอะไรอย่างอื่นนอกจากเรื่องทหารเสียที รู้จักลงมืออย่างเด็ดขาดและรวดเร็ว ถือว่าใช้ได้”

คุณนายลู่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “เขาเป็นภูเขาน้ำแข็งมาตลอดชีวิต แต่ดูเหมือนว่าเด็กสาวคนนั้นจะสามารถทำให้เขาลุกเป็นไฟได้แล้วนะคะ การที่เขาจะกล้าทำอะไรที่เปิดเผยและเสี่ยงต่อการถูกวิพากษ์วิจารณ์ได้ถึงขนาดนี้ แสดงว่าเธอจะต้องเป็นคนที่พิเศษสำหรับเขามากจริง ๆ”

เธอหันไปสบตากับสามี “คุณพี่คะ ฉันคิดว่าการอ่านจดหมายหรือฟังรายงานมันคงไม่เพียงพออีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”

“อีกไม่นานก็จะถึงวันปีใหม่แล้ว บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วที่หลานชายของเราจะพาใครสักคนกลับมาแนะนำให้พวกเราได้รู้จักเสียที”

เธอหยุดไปเล็กน้อย แววตาเปล่งประกายอย่างมีเลศนัย

“ฉันอยากจะเห็นกับตาของตัวเองจริง ๆ ว่าสตรีแบบไหนกันแน่ที่สามารถพิชิตหัวใจของลู่เฟิงแห่งตระกูลลู่ของเราได้”