๑๙ คำมั่นสัญญา

กาลเวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงเทศกาลตรุษจีนของปี 1986 สายลมหนาวแห่งฤดูเหมันต์พัดพาเอาเกล็ดหิมะบางเบาโปรยปรายลงมาเป็นครั้งแรก ปกคลุมเมืองทั้งเมืองไว้ด้วยสีขาวโพลนสะอาดตา บรรยากาศเฉลิมฉลองแผ่ซ่านไปทั่วทุกหนแห่ง แต่สำหรับซูเหม่ยลี่แล้วความสุขของผู้คนรอบข้างยิ่งขับเน้นให้ความมืดมิดในใจของเธอดำดิ่งลงไปอีก

ในเมื่อการโจมตีซึ่ง ๆ หน้าไม่ได้ผล เธอจึงเปลี่ยนมาใช้กลยุทธ์ที่ร้ายกาจและสกปรกยิ่งกว่า นั่นคือการใช้ข่าวลือ

เธอรู้ดีว่าจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของหลินเยว่ซินในตอนนี้ก็คือลู่เฟิง

ซูเหม่ยลี่เริ่มปล่อยข่าวลือระลอกใหม่ผ่านปากของเหล่าสตรีในแวดวงชั้นสูง ข่าวลือในครั้งนี้ไม่ได้โจมตีเรื่องธุรกิจหรือความกตัญญู แต่กลับเล็งเป้าไปที่เจตนาและศีลธรรมของเยว่ซินโดยตรง

“เธอได้ยินเรื่องของนังเด็กสกุลหลินนั่นหรือยัง? ที่แท้ก็เป็นจิ้งจอกสาวจอมมารยาดี ๆ นี่เอง”

“เธอจงใจสร้างเรื่องน่าสงสาร ตัดขาดกับครอบครัวตัวเองก็เพื่อจะสร้างภาพลักษณ์ให้ดูน่าเห็นใจ หวังตกเบ็ดคันใหญ่ยังไงล่ะ!”

“ใช่แล้ว ตอนนี้เธอก็กำลังอ่อยเหยื่ออย่างคุณชายลู่เฟิงตระกูลลู่อยู่ยังไงล่ะ เขามาจากตระกูลใหญ่ในปักกิ่งเชียวนะ นังนั่นมันก็แค่อยากจะใช้เขาเป็นบันไดไต่เต้าขึ้นไปสู่สังคมชั้นสูงเท่านั้นแหละ ผู้หญิงที่ใช้แม้กระทั่งเรื่องของครอบครัวมาเป็นเครื่องมือได้ช่างใจดำอำมหิตเสียจริง!”

ข่าวลือที่เลวร้ายนี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วราวกับเชื้อโรค มันกัดกินใจผู้คนได้ง่ายดายยิ่งกว่าคำโกหกใด ๆ เพราะมันเล่นกับอคติและความอิจฉาที่ผู้คนมีต่อความสำเร็จของเยว่ซินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พวกปากหอยปากปูเหล่านี้เริ่มทำให้ภาพลักษณ์ที่ขาวสะอาดของเยว่ซินต้องมัวหมองลงอีกครั้ง

ลู่เฟิงกลับมาถึงบ้านเกิดเพื่อพักผ่อนในช่วงเทศกาลตรุษจีนพอดี และเขาก็ใช้เวลาไม่นานนักในการรับรู้ถึงกระแสลมที่เปลี่ยนทิศทางไปนี้ เขาได้ยินเสียงซุบซิบนินทาจากเพื่อนบ้าน ได้เห็นสายตาแปลก ๆ ที่ผู้คนมองมายังร้านของเยว่ซิน และในที่สุดเขาก็ได้ยินเนื้อหาทั้งหมดของข่าวลืออันแสนสกปรกนี้จากปากของญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างลองเชิง

โครม!

ถ้วยชาในมือของเขาถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนน้ำชากระฉอก

ความโกรธได้แผ่พุ่งออกมาจากตัวเขาจนคนรอบข้างรู้สึกได้ถึงความหนาวเหน็บ เขารู้ทันทีว่านี่คือฝีมือของใคร เขาไม่เคยเชื่อคำพูดเหล่านั้นแม้แต่ปลายก้อย แต่การที่พวกมันกล้าลากชื่อของเขาและทำร้ายชื่อเสียงของผู้หญิงที่เขาหมายปอง คือสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้เด็ดขาด!

บ่ายวันนั้น ลู่เฟิงสวมเครื่องแบบทหารเต็มยศที่เสริมให้รัศมีความน่าเกรงขามของเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี เขามุ่งตรงไปยังโรงน้ำชาที่เป็นศูนย์รวมของเหล่าแม่บ้านและผู้มีอันจะกินในเมือง ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดของข่าวลือส่วนใหญ่นั่นเอง

ทันทีที่ร่างสูงสง่าในเครื่องแบบสีเขียวมะกอกก้าวเข้าไปในโรงน้ำชา เสียงพูดคุยที่เคยจอแจก็พลันเงียบกริบลงราวกับป่าช้า ทุกสายตาหันมามองเขาเป็นตาเดียว

เขาไม่สนใจใครทั้งสิ้น สายตาคมกริบของเขากวาดมองไปทั่ว ก่อนจะไปหยุดลงที่โต๊ะของคุณนายเฉิน ภรรยาข้าราชการระดับสูงซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ที่ปากไวและเป็นกระบอกเสียงชั้นดีให้กับซูเหม่ยลี่

ลู่เฟิงเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะนั้น...

“คุณนายเฉิน” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่กลับเย็นเยียบไปถึงกระดูก “ผมได้ยินมาว่าคุณนายสนใจเรื่องส่วนตัวของผม และคุณหนูหลินเยว่ซินเป็นพิเศษ”

คุณนายเฉินหน้าซีดเผือด “ฉะ ฉันเปล่านะคะคุณชายลู่...”

ลู่เฟิงวางมือลงบนโต๊ะเบา ๆ แต่น้ำหนักที่กดลงไปนั้นกลับทำให้โต๊ะไม้เนื้อดีถึงกับลั่นเอี๊ยด “ผมขอพูดให้ชัดเจนตรงนี้เลยแล้วกัน คุณหนูหลินเยว่ซินเป็นสตรีที่มีเกียรติและมีคุณธรรมสูงส่ง ผมให้ความเคารพและนับถือเธอเป็นอย่างยิ่ง เรื่องราวที่คุณนายและคนอื่น ๆ กำลังพูดถึงกันอยู่นั้นคือคำโกหกที่น่ารังเกียจ”

เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่หวาดหวั่นของคุณนายเฉิน

“ในกองทัพของเรามีกฎหมายเอาผิดผู้ที่หมิ่นประมาทประชาชนผู้บริสุทธิ์ และครอบครัวของผมก็ไม่เคยพอใจกับการถูกดึงชื่อเข้าไปพัวพันกับเรื่องไร้สาระแบบนี้”

เขากำลังอ้างถึงอำนาจของกฎหมายและตระกูลลู่ในเวลาเดียวกัน!

“นี่คือคำเตือนครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย” เขากล่าวปิดท้าย “หากผมยังได้ยินคำโกหกเหล่านี้อีก ผลที่ตามมาจะร้ายแรงเกินกว่าที่คุณนายจะจินตนาการได้”

ว่าแล้วเขาก็ยืดตัวตรงแล้วหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้คุณนายเฉินและทุกคนในโรงน้ำชาตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว...

แต่เขายังไม่หยุดเพียงแค่นั้น เป้าหมายที่แท้จริงของเขาก็คือ ‘เธอ’ คนนั้นต่างหาก

ลู่เฟิงมุ่งตรงไปยังร้านใบไหวดีไซน์ทันที เขาก้าวเข้าไปในร้านท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของครอบครัวหลินและลูกค้าที่อยู่ในร้าน เขาไม่พูดพล่ามทำเพลง แต่เดินตรงเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเยว่ซินที่กำลังยืนงุนงงอยู่

“เยว่ซิน” เขาเรียกชื่อเธออย่างหนักแน่น เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนมเช่นนี้ต่อหน้าสาธารณชน

“ฉันรู้ว่ามีคนกำลังพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเธอ และฉันก็มาที่นี่เพื่อจะบอกให้เธอรู้...”

เขาสบตาเธอนิ่ง ดวงตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไปแล้ว แต่มันกลับลุ่มลึกและจริงจังราวกับมหาสมุทรที่สงบนิ่ง

“ฉันไม่เคยสนใจคำพูดของคนอื่น ฉันไม่เคยสนใจอดีตที่ผ่านมา ฉันมองเห็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้เท่านั้น”

จากนั้นเขาก็กล่าวประโยคที่ทำให้หัวใจของเยว่ซินแทบจะหยุดเต้น...

“และไม่ว่าใครจะพูดอะไร ฉันจะเชื่อมั่นในตัวเธอ และจะปกป้องเธอเสมอ นี่คือคำมั่นสัญญาของฉัน”

คำมั่นสัญญา...

คำพูดของเขาเป็นดั่งสมอเรือเหล็กที่ทอดลงมากลางพายุ มันทั้งหนักแน่น มั่นคง และเปี่ยมไปด้วยพลังที่สามารถทำให้โลกทั้งใบของเธอหยุดหมุนได้

ทั้งร้านเงียบกริบ ทุกคนต่างตกตะลึงกับการประกาศจุดยืนอย่างชัดเจนและองอาจของเขา ครอบครัวหลินถึงกับน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจ

หัวใจของเยว่ซินเองก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง กำแพงที่เธอสร้างขึ้นมารอบตัวมาตลอด บัดนี้ได้ถูกกระแทกอย่างจังจนเกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ ความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอโหยหามาตลอดสองชาติภพ บัดนี้มันได้ถูกหยิบยื่นมาให้ตรงหน้าแล้ว...

เธออยากจะตอบรับ อยากจะพยักหน้า อยากจะโผเข้าไปหาอ้อมแขนที่แข็งแกร่งนั้นใจจะขาด แต่แล้วความกลัวที่ฝังรากลึกก็ฉุดรั้งเธอไว้

‘ปกป้องฉันงั้นเหรอ? เขาไม่เข้าใจอันตรายที่ใหญ่หลวงที่สุดสำหรับเขาก็คือฉันเอง!’

ความคิดนั้นแล่นผ่านเข้ามาในหัวของเธอ

‘ครอบครัวที่ทรงอำนาจของเขาในปักกิ่งนั้น พวกเขาจะคิดยังไง? หลานสะใภ้ที่เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่เคยตัดขาดกับครอบครัวผู้ให้กำเนิดอันเป็นหัวข้อของข่าวลือฉาวโฉ่ไม่หยุดหย่อน ฉันจะเป็นมลทินที่จะทำลายอนาคตที่สดใสของเขา ฉันจะเป็นจุดด่างพร้อยที่จะทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเขา!’

ความรักที่เธอเริ่มจะมีให้เขาคือสิ่งที่ทำให้เธอต้องลังเล เพราะเธอไม่อยากจะทำร้ายเขา

ทุกคนกำลังรอคอยคำตอบจากเธอ ลู่เฟิงเองก็กำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

เยว่ซินสบตาเขา ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซัดกระหน่ำ มีทั้งความซาบซึ้ง ความโหยหา และความกลัวที่จับขั้วหัวใจ

เธอพยายามจะเอ่ยปากพูด แต่คำว่าตกลงมันช่างหนักอึ้งเกินกว่าจะเปล่งออกมาได้ ส่วนคำว่าปฏิเสธหัวใจของเธอก็ไม่ยินยอม

“ฉัน-” เธอเค้นเสียงออกมาได้อย่างยากลำบาก “ขอบคุณค่ะ”

นั่นคือทั้งหมดที่เธอสามารถพูดได้ในตอนนี้...

เธอรีบเบือนหน้าหนี ทำเป็นหันไปจัดผ้าบนชั้นวางของเพื่อซ่อนมือที่กำลังสั่นเทาเล็กน้อยของตัวเอง

ชั่วขณะนั้น บรรยากาศที่เคยตึงเครียดก็พลันคลายลง แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่น่ากระอักกระอ่วนใจยิ่งกว่า

ลู่เฟิงมองแผ่นหลังที่ดูบอบบางแต่กลับแสร้งทำเป็นเข้มแข็งของเธอแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาไม่โกรธ แต่กลับยิ่งรู้สึกสงสารและอยากจะปกป้องเธอมากขึ้นไปอีก เขาเห็นความกลัวในดวงตาของเธอ ไม่ใช่การปฏิเสธ

เขารู้ดีว่าการจะทลายป้อมปราการนี้คงต้องใช้เวลาและความอดทนอีกมาก