ตอนที่ 2 เบื้องหลังรอยยิ้มของหญิงต่ำศักดิ์

เสียงฆ้องจากประตูหน้าจวนก็ดังขึ้น

ตึ้ง—! ตึ้ง—!

เสี่ยวจูสะดุ้งเฮือก “อ๊ะ ใครมากันหรือเจ้าคะ?”

ลี่อินไม่ได้ตอบในทันที แต่สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย พลันหวนคิดถึงสิ่งหนึ่ง

“ช่วงเวลานี้ในอดีต ใช่แล้ว…”

“วันนี้ คือวันแรกที่จิ้งอ๋อง หวังจิ้งเหยียน เสด็จกลับจากศึกชายแดน”

หัวใจนางเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะตื่นเต้น แต่เป็นแรงแห่งการคำนวณชะตา

ชายผู้นั้น คือคนเดียวที่ในอดีตเคยยื่นมือช่วยนางเพียงครั้งเดียว แต่กลับเปลี่ยนชีวิตนางได้ทั้งชีวิต

ในชีวิตก่อน เขาคืออ๋องเจ็ด ผู้เย็นชาและไม่เคยไว้ใจผู้ใด ทว่าในคราวที่นางบังเอิญได้ช่วยชีวิตเขาจากการลอบสังหาร นั่นทำให้เขาส่งสายลับมาคอยเฝ้าดูและยื่นโอกาสให้นางโดยไม่เอ่ยวาจาใด

แต่ข้า กลับพลาดโอกาสนั้นไป…

ในชาตินี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้มันหลุดลอยไปอีก

นางขบคิดแล้วลุกขึ้นจากฟูก “เสี่ยวจู วันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับท่านอ๋องเจ็ดใช่ไหม?”

สาวใช้พยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ! วันนี้ท่านอ๋องจะเสด็จมาที่จวนสกุลเซียว ข้าได้ยินมาจากพ่อครัวในห้องครัวใหญ่ว่าในคืนนี้จะมีแขกสำคัญมามากมาย”

ลี่อินพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ

“ดี เช่นนั้นข้าต้องหาทางไปที่นั่นให้ได้”

เสี่ยวจูตกใจ “มะ..ไม่ได้นะเจ้าคะ! พวกเราถูกห้ามมิให้เข้าใกล้เรือนใหญ่ แล้วคุณหนูก็ยังไม่หายดี!”

ลี่อินยิ้มเย็น แววตาดุจน้ำแข็ง “เจ้าคิดว่าข้าจะยังเป็น ‘คุณหนูที่ถูกเหยียบย่ำ’ เหมือนในอดีตหรือ?”

ยามเย็น จวนสกุลเซียวประดับไฟประทีปทั่วทั้งเรือนใหญ่ กลิ่นหอมของอาหารตลบอบอวล ผู้คนในอาภรณ์หรูหราเดินเข้าออกอย่างคึกคัก บ่าวไพร่ต่างเร่งจัดเตรียมทุกอย่างอย่างเร่งรีบ

ลี่อินสวมชุดผ้าฝ้ายเก่าที่ย้อมสีหม่น ยืนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นเหมยที่อยู่ห่างจากเรือนเล็ก  นางมองเห็นเรือนรับรองด้านหน้า ซึ่งอีกไม่นานเขาผู้นั้นจะมาถึง

“หวังจิ้งเหยียน…” เสียงชื่อนั้นผ่านลมหายใจออกมาแผ่วเบา

นางยังจำได้ดี ชายผู้นั้นสวมอาภรณ์ดำขลิบทอง ใบหน้าคมเข้ม แววตาเยือกเย็นราวน้ำแข็ง

หากต้องการขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ก็ต้องพึ่งพาอำนาจของเขา

“ข้าจะเข้าหาท่าน และทำให้ท่านเลือกข้าให้ได้”

เสียงพิณแผ่วเบาเคล้าคลอไปกับกลิ่นสุรารสเลิศ บรรยากาศภายในเรือนรับรองของจวนเสนาบดีเซียวในค่ำคืนนี้งดงามดุจฉากในฝัน โคมแดงแขวนเรียงรายล้อแสงกับผิวน้ำในสระจนแลดูดั่งหยกส่องประกาย

“ท่านอ๋องเสด็จ!”

เสียงขันทีประกาศก้องพร้อมจังหวะเสียงฆ้องเบา ๆ ขุนนางระดับสูงและแขกเหรื่อต่างลุกขึ้นประสานมือทำความเคารพ

ในยามนั้น ร่างสูงในอาภรณ์ดำขลิบทองก็ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างามทุกฝีก้าว เขาเป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบปลาย ใบหน้าเยือกเย็นน่าเกรงขาม แววตาดำสนิทดุจน้ำลึกไร้ก้นบึ้ง

หวังจิ้งเหยียน จิ้งอ๋องแห่งต้าหลิง

ผู้บัญชาการทัพพิฆาตเหนือ ผู้เยือกเย็นเด็ดขาด และผู้ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องชั่งใจทุกถ้อยคำเมื่อสนทนา

ในมุมต้นหลิวข้างสระน้ำ เซียวลี่อินสวมเสื้อผ้าธรรมดาเดินเบา ๆ ท่ามกลางกลุ่มบ่าวไพร่ นางซ่อนเร้นตนได้อย่างแนบเนียน ลอบเข้ามาโดยอาศัยความโกลาหลของงานเฉลิมฉลอง

“ครานี้ ข้าจะไม่เพียงแค่มองจากเงา แต่ข้าจะเป็นผู้ปักหมุดบนกระดานหมากนี้ด้วยมือของข้าเอง”

สายตาของลี่อินมองผ่านม่านโปร่งเข้าสู่ห้องโถง ที่นั่งกลางของจิ้งอ๋องถูกจัดอย่างหรูหรา เจินซูเม่ยนั่งอยู่ทางฝั่งซ้ายกับเซียวเฟิงเฉินผู้เป็นสามี ขณะที่เซียวถิงฮวาสวมชุดงามระยับนั่งอยู่ไม่ห่าง ทำทีส่งสายตาอ่อนหวานต่อจิ้งอ๋อง

“นี่คือบุตรสาวของหม่อมฉัน นามว่าถิงฮวา นิสัยอ่อนโยน เรียบร้อย รู้กาละเทศะยิ่ง”

เสียงเจินซูเม่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเสแสร้ง แฝงไว้ด้วยความหวังจะยัดเยียดบุตรสาวเข้าวัง

ลี่อินหัวเราะเย็นอยู่ในใจ

“หึ! ในชาติก่อน ข้าเห็นเจ้าพยายามส่งถิงฮวาเข้าวังหลวงเพื่อเลียแข้งเลียขาจิ้งอ๋องทุกวิธีทาง สุดท้าย จิ้งอ๋องกลับไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ”

ขณะที่นางกำลังมองบุรุษในความทรงจำผู้นั้น สายตาของจิ้งอ๋องก็พลันกวาดผ่านออกมานอกม่านโปร่ง

ลี่อินสะดุ้งเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่ง สายตาทั้งคู่สบประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ

เขานิ่ง…

นางนิ่ง...

ทว่ในดวงตาของเขากลับมีความประหลาดใจบางอย่างแวบผ่าน

“สายตานั้นมัน…”

“หรือว่าเขาจะจำข้าไม่ได้แล้ว?”

แน่นอนสิ จะจำได้อย่างไรเล่า ในชาติก่อนเขาเพียงเห็นนางจากเหตุการณ์ลอบสังหารที่สวนหลังวังหลวง นั่นเกิดขึ้นหลังจากเวลานี้อีกหลายปี

ครานี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้จุดเริ่มต้นอยู่ในมือของโชคชะตาอีก

เสียงขับร้องจากนางรำดังขึ้น เมื่อถึงช่วง “บวงสรวงชัยชนะ” ที่จัดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแด่อ๋องเจ็ด ผู้ชนะศึก

ลี่อินค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ พร้อมถือถาดน้ำชาที่แอบลอบหยิบจากบ่าวผู้หนึ่ง นางเดินตรงไปยังบริเวณด้านข้างที่จัดวางเครื่องดื่ม

เป้าหมายคือ ใกล้เขาให้มากพอ

ทันใดนั้น…

“อ๊ะ!”

ลี่อินแสร้งสะดุดชายผ้าของนางรำ ล้มลงกับพื้น ถาดในมือลั่นกระแทกจนชิ้นหนึ่งกระเด็นไปตกใกล้เท้าของจิ้งอ๋อง เสียงโกลาหลดังขึ้นทันที

“นังบ่าวโง่เง่า! กล้าทำให้ท่านอ๋องตกพระทัยหรือ!”

เจินซูเม่ยตะโกนก้อง พร้อมสายตาเหี้ยมเกรียม

ลี่อินยังไม่ลุก นางก้มศีรษะลงค้างไว้อย่างรู้ตำแหน่ง ร่างแนบกับพื้นหินเย็นเฉียบ แต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้มบาง ๆ ออกมา

“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันต่ำต้อย สะเพร่าเกินไป…”

เสียงของนางเจือแววสั่น แต่ไม่ใช่ความกลัว หากแต่เป็นเสียงที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

จิ้งอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้มลงมองหญิงสาวผู้นั้นก่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

“ลุกขึ้นเถิด มิใช่เรื่องใหญ่”

ประโยคนั้นสร้างความตกตะลึงไปทั้งงาน โดยเฉพาะเจินซูเม่ยกับเซียวเฟิงเฉิน

ลี่อินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจนเห็นปลายผ้าคลุมอาภรณ์สีดำทองของชายผู้นั้น

“หากท่านคือบันไดสู่จุดสูงสุด ข้าก็จะเป็นเงาที่เท่านไม่มีวันละสายตาได้...”

เสียงฮือฮายังไม่ทันซาลง แววตาของเหล่าขุนนางและบ่าวไพร่ต่างเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

“ท่านอ๋องบอกให้นางลุกขึ้น มิได้ลงโทษ?!”

“แปลกนัก”

เจินซูเม่ยกัดฟันแน่น แม้จะยังคงแสร้งยิ้มประจบออกมา แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางลอบเหลือบมองเซียวถิงฮวา ซึ่งตอนนี้กำลังเชิดคางขึ้นเล็กน้อยด้วยความไม่สบอารมณ์

“นังลี่อินนี่ ทุกทีมุดหัวอยู่ในเรือนหลังจวน ยังกล้าโผล่หัวมาในงานใหญ่ แล้วยังได้สายตาท่านอ๋องอีก”

“ข้าจะปล่อยให้เจ้าเฉิดฉายไม่ได้เด็ดขาด!”

ลี่อินประสานมือ ก้มศีรษะอย่างถ่อมตน แม้หัวใจจะเต้นระรัวจากแรงกดดันรอบด้าน แต่สีหน้าของนางกลับสงบนิ่ง

“ขอบพระทัยที่ท่านอ๋องเมตตาต่อบ่าวต่ำต้อยเช่นหม่อมฉันเพคะ”

จิ้งอ๋องเหลือบมองเพียงครู่หนึ่ง ก่อนเบนสายตาออกไปทางอื่นอย่างไร้ความสนใจ

ลี่อินรับรู้ได้ทันที…

“สายตาของเขา แม้จะไม่หยุดอยู่ที่ข้า แต่ข้าก็กลายเป็นคนแรกที่เขาพูดด้วยในงานนี้”

นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการเริ่มต้น...