อาเล็กกลับบ้าน

แม่เฒ่าจูได้แต่กระฟัดกระเฟียดที่จูฉางหยูขัดคำสั่งนาง ครั้นจะให้นางวิ่งไปที่บ้านท่านหมอก็ดูจะไม่เหมาะสมนัก นางกลัวว่าหากผู้ใหญ่บ้านรู้เข้าจะมาลงโทษนางอีก ก่อนหน้านี้เขาปล่อยผ่านเพราะเรื่องราวยังไม่ร้ายแรง แต่ตอนนี้นางไม่แน่ใจว่าเขาจะปล่อยผ่านอีกหรือไม่จึงไม่กล้าเสี่ยง ด้วยความโมโห แม่เฒ่าจูไม่อยู่นินทาชาวบ้านต่อ นางใช้ไม้เท้าพาตัวเองกลับไปบ้านตระกูลจูเพื่อรอจัดการเจ้าพวกบ้านรองที่บังอาจขัดคำสั่งนาง

หลินอ้ายกับลูกชายไปถึงบ้านท่านหมอก็ร้องเรียกท่านเสียงดังด้วยกลัวว่าท่านหมอชราจะไม่ได้ยินพวกนาง ไม่นานนักหมอกวงก็เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้พวกเขา ก่อนจะถามนางว่าเหตุใดจึงดูเร่งร้อนเพียงนี้

“ฮึก.. ท่านหมอช่วยลูกสาวข้าด้วยเจ้าค่ะ นางป่วยมาหลายวันแล้วจนอาการทรุดลง สามีข้ากำลังพานางมาที่นี่เจ้าค่ะ”

“อ้าว ถึงว่าสิ ข้าไม่เห็นนังหนูฉิงอันนำสมุนไพรมาฝากข้านานแล้ว พวกเจ้าเข้ามาก่อน ข้าจะไปดูว่ามียาอะไรเหลืออยู่บ้าง”

หมอกวงพูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป หลินอ้ายกับลูกชายได้แต่รอว่าเมื่อไหร่จูฉางหยูจะพาจูฉิงอันมาถึง หลังจากกังวลอยู่ไม่นาน นางก็เห็นสามีวิ่งมาเกือบถึงบ้านท่านหมอแล้ว

“ท่านพี่ รีบพาลูกเข้าไปเร็วเข้าเจ้าค่ะ”

“ได้ ๆ เจ้ารอด้านนอกนี่แหละ ข้าจะพาลูกเข้าไปก่อน”

“เจ้าค่ะ ข้ากับลูกจะรอด้านนอก”

จูฉางหยูเปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินเร็ว ๆ เข้าไปในบ้านหมอกวงทันที เขาบอกอาการของจูฉิงอันก่อนจะวางตัวนางลงบนเตียงที่หมอกวงเตรียมเอาไว้ตรวจคนไข้ จูฉางหยูยืนรอให้หมอกวงตรวจอาการลูกสาวเขาที่ปลายเตียง

หมอกวงตรวจชีพจรจูฉิงอันไม่นาน เขายิ่งตรวจยิ่งขมวดคิ้วมุ่นจนจูฉางหยูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามหมอ

“ท่านหมอขอรับ ลูกสาวข้าเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

“เฮ้อ หากเจ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว นางคงได้ไปเฝ้าเง็กเซียนแล้วกระมัง เจ้าไปนำน้ำร้อนที่ข้าต้มไว้ออกมาใส่อ่างก่อนแล้วค่อยเรียกเมียเจ้ามาเช็ดตัวให้นาง ข้าจะไปต้มยาให้นางสักหน่อย”

“ขอรับท่านหมอ อาอ้าย ๆ เจ้าเข้ามาที่นี่หน่อย” จูฉางหยูตะโกนเรียกภรรยา

“มีอะไรเจ้าคะท่านพี่”

“เจ้าไปเอาผ้ามารอเช็ดตัวให้ลูกหน่อย พี่จะไปเอาน้ำร้อนออกมาให้”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะไปขอผ้ากับท่านหมอสักครู่”

“อืม รีบไปเถอะ”

สองสามีภรรยาต่างแยกกันไปเตรียมของตามที่ท่านหมอบอก หมอกวงต้มยาอยู่ที่เรือนเล็กด้านหลังเห็นหลินอ้ายเข้ามาถามหาผ้า เขาจึงชี้บอกให้นางนำผ้าที่ตากเอาไว้ด้านนอกไปใช้ หลินอ้ายกล่าวขอบคุณท่านหมอก่อนจะเดินไปนำผ้าผืนนั้นกลับเข้าไปรอสามีที่ข้างเตียงลูกสาวนาง จูฉิงอันได้ยินทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่น่าเสียดายที่นางไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นเพราะพิษไข้

จูฉางหยูที่ยกอ่างน้ำร้อนรีบเดินเข้าไปวางไว้โต๊ะข้างเตียง เขาปล่อยภรรยาให้นางเช็ดตัวลูกสาวที่ตอนนี้ร่างกายร้อนราวกับไฟ ในใจเขารู้สึกขมปร่าจากการที่ปล่อยให้ครอบครัวหวังพึ่งพาท่านแม่ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้เขารู้ว่าท่านแม่ไม่เคยคิดจะดูดำดูดีครอบครัวเขาสักนิด

หลินอ้ายเช็ดตัวให้ลูกสาวถึงสามรอบจนน้ำเริ่มจะเย็นลงนางจึงหยุดมือ พอดีกับที่ท่านหมอถือถ้วยยาเข้ามา นางจึงหลีกทางให้ท่านหมอป้อนยาลูกสาวของนางที่ยังไม่รู้สึกตัว หมอกวงป้อนยาให้จูฉิงอันอย่างรวดเร็ว โชคดีที่จูฉิงอันยังรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ นางจึงกลืนยาเข้าไปโดยไม่สนใจว่ามันจะขมสักเพียงไหน

หมอวางถ้วยยาลงพร้อมกับทอดถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาคิดว่าไม่นานอาการของจูฉิงอันคงดีขึ้น

“เหตุใดพวกเจ้าจึงพานางมาป่านนี้ เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่านางไข้สูงขนาดไหนน่ะ”

“เป็นข้าที่ผิดเองขอรับท่านหมอ ข้ามัวแต่หาเงินเข้าบ้านจนไม่ได้ดูแลลูกขอรับ”

“เฮอะ เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าแม่เจ้าเป็นคนยังไง”

“ฮึก.. ท่านหมอ..ลูกสาวข้ามีโอกาสหายดีหรือเปล่าเจ้าคะ”

“เพ้ย! มาถึงมือข้าแล้วนางก็ต้องหายสิ รอข้าจัดยาให้นางสักสามเทียบ อาการนางคงหายดีได้ไม่ยาก พวกเจ้าช่วงนี้ต้องหาอาหารบำรุงร่างกายนางด้วยนะ ไม่เช่นนั้นนางก็จะอ่อนแอจนล้มป่วยอีกแน่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ ท่านหมอ”

“เอาล่ะ ๆ พวกเจ้าเฝ้าดูนางไปก่อน ข้าจะไปจัดยาให้”

หมอกวงหันหลังเดินออกไปยังเรือนเล็กด้านหลัง หลินอ้ายก้มมองลูกสาวที่ตอนนี้ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาเลย ถึงจะกังวลใจไม่น้อย แต่นางก็เชื่อใจท่านหมอคนเดียวของหมู่บ้านว่าลูกสาวนางจะหายดีในไม่ช้า

“ภรรยา หลังจากนี้หากขาดเหลืออะไรเจ้าบอกข้าได้ ข้าจะหามาให้เจ้าบำรุงร่างกายลูก ๆ ของเราเอง”

“เฮ้อ ท่านพี่คิดว่าท่านแม่จะยอมให้พวกเราได้อยู่ดีกินดีกันหรือเจ้าคะ”

“แล้ว.. แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไง ข้ามีกำลังแค่ล่าสัตว์กับทำนาเท่านั้น”

“เอาเช่นนี้ดีไหมท่านพี่ หากท่านล่าไก่ป่าได้ก็นำมาให้ข้าต้มบำรุงร่างกายทุกคนได้หรือไม่ แต่ท่านต้องระวังไม่ให้ท่านแม่จับได้นะเจ้าคะ”

“เหตุใดจึงต้องยุ่งยากปานนี้เล่า ตลอดมาข้าก็นำเนื้อมาให้ที่บ้านทุกครั้ง พวกเจ้าไม่เคยได้กินเลยหรือ?”

“ฮ่า ฮ่า ท่านแม่ของท่านมีหรือจะให้ของดี ๆ กับพวกเรา”

จูฉางหยูถึงกับหน้าเสียที่รู้ว่าครอบครัวเขาไม่เคยได้รับเนื้อที่เขาหามาแม้แต่ครั้งเดียว เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเพราะภรรยาไม่เคยบอก

“ภรรยา เจ้าทำไมไม่บอกข้าเล่า”

“เฮอะ ถึงข้าจะบอกท่านแล้วยังไง ท่านพี่จะทำอันใดได้ ในเมื่อท่านแม่เป็นเช่นนี้มาตลอดตั้งแต่ข้าแต่งงานกับท่าน”

“ข้า… เฮ้อ.. หลังจากนี้ข้าจะทำตามที่เจ้าบอกนะภรรยา ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากมาหลายปี”

“ไม่เป็นไรหรอกท่านพี่ เรื่องมันผ่านมาแล้ว”

จูฉางหยูตัดสินใจที่จะดูแลครอบครัวตัวเองก่อนที่จะไม่มีใครเหลือให้เขาดูแล เขารู้ดีว่าภรรยาคงอดทนมามากเกินพอแล้ว ยิ่งลูกสาวพวกเขาป่วยหนักขนาดนี้ ท่านแม่ของเขายังใจร้ายใจดำกับนางได้ลงคอ หากมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งสักหน่อยเรื่องที่เขาดูแลคนในครอบครัวมากขึ้นก็ไม่เป็นอะไร เขายินดีต่อสู้เพื่อภรรยากับลูกๆ ให้อยู่ดีกินดีมากขึ้น

หมอกวงจัดยาไม่นานก็นำยาทั้งสามเทียบออกมาพร้อมกับบอกวิธีการต้มยาให้กับหลินอ้าย นางส่งเงินค่ารักษากับค่ายาให้ท่านหมอ 50 อีแปะ

“พวกเจ้าไม่เก็บเงินเอาไว้ซื้อของบำรุงลูก ๆ เล่า ข้าไม่คิดค่ารักษากับยาหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่นี้พวกเราก็เกรงใจท่านหมอมากแล้ว”

“เฮ้อ เจ้าจะมาเกรงใจข้าทำไมกัน ในเมื่อลูกสาวเจ้าขึ้นเขาเก็บสมุนไพรเล็ก ๆ น้อยๆ มาส่งข้าตลอดหลายปี”

“ท่านหมอรับเอาไว้เถิดขอรับ เรื่องอาหารบำรุงของลูก ๆ กับภรรยา ข้าจะเป็นคนหามาให้พวกเขาเองขอรับ”

“อืม เจ้าคิดได้เช่นนี้ก็ดีอาหยู การกตัญญูมันก็ดี เพียงแต่หากกตัญญูจนทำให้คนรอบข้างตัวเองลำบาก เจ้าก็อย่าได้กตัญญูนักเลย”

“ขอบคุณท่านหมอที่ชี้แนะขอรับ”

หมอกวงเห็นว่าจูฉางหยูดูจะเปลี่ยนไปไม่น้อยหลังเกิดเรื่องจนลูกสาวเกือบไม่รอด ท่านหวังว่าเขาจะเลิกดูแลแม่เฒ่าจูเกินเหตุเสียที ทั้งที่นางยังมีลูกชายคนโตอยู่ด้วยแท้ ๆ แต่นางกลับบังคับให้จูฉางหยูทำงานหาเลี้ยงทั้งครอบครัวเสียนี่

หมอกวงบอกวิธีการดูแลและอาหารบำรุงต่าง ๆ ให้สองสามีภรรยา ก่อนที่พวกเขาจะขอตัวกลับบ้านในเวลาต่อมา ระหว่างทางเด็กชายทั้งสองพอรู้ว่าพี่สาวจะหายดีในอีกไม่กี่วันก็พากันดีใจยกใหญ่ จูฉางหยูยังบอกลูก ๆ ด้วยว่าหลังจากนี้เขาจะดูแลเรื่องอาหารการกินของพวกเขาให้ดี เด็ก ๆ ได้ยินท่านพ่อบอกเช่นนี้ก็ยิ่งคาดหวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องอดอาหารอีกแล้ว

ขณะที่บ้านรองกำลังมีความสุข เมื่อพวกเขาก้าวเท้าเข้าบ้านกลับมีเสียงก่นด่าของแม่เฒ่าจูกับจูฉางฮวาดังออกมาเสียก่อน