9

พรึ่บ!

“กรี๊ดดดดดด” เมดสาวกรีดร้องขึ้นสุดเสียงเมื่อรู้ว่ากระโปรงของเธอลงไปกองที่ผิวน้ำ จึงหันกลับไปตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า

เพียะ!

เลโอนาดท์ที่หน้าหันไปตามแรงตบ ค่อยๆ หันกลับมามองหญิงสาวด้วยสายตาแดงก่ำ ขณะที่รอยนิ้วแดงๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาจางๆ

“พระเจ้า! ฉันเตือนเธอแล้วนะ!”

“ไปตายซะไอ้คนสารเลว! อ๊ะ... อื้อ...” เธอตะโกนด่ายังไม่ทันขาดคำก็ถูกสิงโตหื่นบดขยี้จูบที่เร่าร้อนและเนิ่นนานเข้าอีกครั้ง

‘เธอไม่น่าไว้ใจคนอย่างเขาเลย’ มะลิฉัตรต่อว่าตัวเอง ขณะที่ฝ่ามือหนาๆ ลูบไล้ไปทั่วทุกสัดส่วนอย่างถือดี

เลโอนาดท์อุ้มสาวเจ้าลอยขึ้น แล้วรีบเดินตรงไปยังเตียงขนาด  คิงไซส์ที่อยู่ด้านนอก

“ฮึก! คะ... คุณจะทำอะไรฉัน”

เธอเอ่ยทั้งน้ำตา เมื่อร่างหนาวางเธอลงบนเตียง แล้วตามขึ้นมาทาบทับไม่ให้เธอขยับดิ้นหนีไปไหนได้

“ก็ทำให้เธอเลิกดื้อยังไงล่ะ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับดึงบรา ที่โอบอุ้มดอกบัวงามออก

“อ๊ะ! กรี๊ดดดดด” เมดสาวร้องเสียงดัง เมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสลงยังปลายถันและดูดกลืนราวกับคนที่หิวกระหาย

“อื้อ...” เลโอนาดท์ครางอย่างขัดใจเมื่อข้อมือบางพยายามจะผลักใบหน้าของตนออก

“ฮือๆๆ ฉะ... ฉันจะลาออก ได้ยินไหม! ฉันจะลาออก” เธอดิ้นหนีสัมผัสของอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว

“หึ! ลาออกอย่างนั้นเหรอ! ฉันไล่เธอออกต่างหากมะลิ” เขา เงยหน้าขึ้นบอก ก่อนจะก้มลงไปดูดกลืนเม็ดไตสีส้มอมแดงต่ออย่างไม่สนใจ

“อะ... อื้อ... ไม่นะ... อะ” มะลิฉัตรพยายามปัดป้องหน้าอก  แต่ก็ถูกอีกฝ่ายรวบมือเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้วตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ

“อย่าดื้อ!” เลโอนาดท์บอกพร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปให้

“ปล่อยนะ! อะ... อื้อ”

คนที่ถูกคร่อมทับพยายามดิ้นหนี แต่กลับถูกคนที่เต็มไปด้วยอารมณ์โมโห (หื่น) มอบจูบที่เร่าร้อน หลอกล่อให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะดึงแพนตี้ตัวจิ๋วออกจากเนินเนื้ออวบอูม ลากยาวลงมายังเรียวขางามอย่างรวดเร็ว

“อื้อ!... อย่านะ... อ๊ะ” มะลิฉัตรที่ถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ  ได้เพียงครู่ รีบส่งเสียงห้าม

“อย่าขัดใจ! ไม่งั้นเธอจะเจ็บตัว” เขาเตือน

“ไม่นะ อ๊ะ!” มะลิฉัตรส่งเสียงร้องลั่นเมื่อนิ้วที่ใหญ่และยาว... ลากผ่านดอกไม้ของเธอ แล้ววนขึ้นลงไปมาช้าๆ สร้างอารมณ์ที่ปั่นป่วนภายในกายอย่างบอกไม่ถูก

เลโอนาดท์ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เมื่อน้ำหวานจากกลีบดอกไม้งามพรั่งพรูออกมา บ่งบอกว่าคนที่กำลังดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ยินยอมให้เดินเกมต่อ!

“หน้าอกสวยชะมัดเลยมะลิ” สิงโตหนุ่มครางในลำคอเบาๆ หลังจากบีบคลึงดอกบัวงามที่เต่งตึงไปมาอย่างเมามัน

“อะ... อืม...” คนที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์ไปกับสัมผัสที่ไม่เคยพานพบมาก่อน เผลอครางออกมาอย่างลืมตัว

“อืม... หวานไปทั้งตัวเลย” เลโอนาดท์ไล้ริมฝีปากต่ำลงไปยังจุดกึ่งกลางลำตัว ทั้งๆ ที่ไม่เคยเล้าโลมให้สาวคนไหนมาก่อน เพราะส่วนใหญ่พวกเธอมักจะพร้อมกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

“อะ... อืม...” มะลิฉัตรหลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม สิงโตหนุ่มยิ้มก่อนจะจับเรียวขางามแยกออกจากกันช้าๆ เผยให้เห็นเนินอวบอูมสีชมพูอ่อนของอิสตรีชัดๆ เต็มๆ ตา

“โอ้พระเจ้า...” เขาอุทานอย่างตกตะลึงกับภาพความงามตรงหน้าจนแทบจะลืมหายใจ

“ไอ้คนบ้า!” คนที่เพิ่งได้สติรีบลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องเรือนร่างของเธอด้วยสายตาหื่นๆ จึงคว้าหมอนที่วางอยู่ข้างๆ มาปิดบังตัว ก่อนจะตะโกนด่าอย่างโมโหและอับอาย เมื่อเห็นขีปนาวุธขนาดเขื่องกำลัง ชี้มาที่หน้าของเธอ

‘ให้ตายสิ! มีงี้ด้วยเหรอวะ?’ เลโอนาดท์ถามตัวเองอย่างมึนงง

“คะ... คุณลวนลามฉันทำไม!” เมดสาวกล่าวหาพร้อมกับกอดหมอนเอาไว้แน่น

“ธะ... เธอยั่วฉันเองนะ!” สิงโตกลัดมันบอกพร้อมกับกลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่ต้องหยุดชะงักอารมณ์เป็นครั้งที่สอง แล้วเปลี่ยนมานั่งโต้วาทีคนละฝั่งของเตียงกับสาวเจ้าแทน ‘พระเจ้า! อีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะ...’

“คุณถอดเสื้อผ้าของฉันทำไม” เธอต่อว่าอย่างขุ่นเคือง

“ก็แล้วเวลาเธออาบน้ำ เธออาบทั้งเสื้อผ้าหรือไง?” คนหน้ามึนบอกก่อนจะหยิบหมอนอีกใบมาปิดอาวุธประจำกายอย่างเสียมิได้

 ‘บ้าจริง! ทำไมเราต้องอายด้วยวะ’

“ฉันอาบเองได้ แล้วคุณรู้ตัวไหมว่ากำลังล่วงเกินคนอื่น คุณเลโอนาดท์”

“พรุ่งนี้เธอก็ต้องอาบให้ฉัน ฉันก็แค่สอน... เธอก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ชายหนุ่มกัดกรามแน่นกับความต้องการที่ค้างและโด่ จนปวดไปทั้งแก่นกาย

“นี่คุณคิดว่าเรื่องที่คุณลวนลามฉันเป็นเรื่องเล็กงั้นเหรอ”

“ใช่!” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่แคร์

“แต่สำหรับฉันมันคือเรื่องใหญ่” มะลิฉัตรน้ำตาคลอ

“ใหญ่แค่ไหนล่ะ?” สิงโตหื่นเลิกคิ้วถามอย่างสนใจ

“ใหญ่พอที่คุณจะต้องเอาแหวนมาคุกเข่าขอเลยละ!”

“หึ! เธอนี่หวังสูงไปนะมะลิ แค่ชั่วคราวก็พอมั้ง” เลโอนาดท์ส่ายหน้าอย่างขำๆ กับน้ำเสียงจริงจังของสาวเจ้า

“คุณยังหวงอิสรภาพของคุณ ฉันก็หวงความสาวของฉันเหมือนกัน! ต่อให้ฉันจะเป็นแค่เมดที่ทำความสะอาดห้องพัก แต่อย่าลืมว่าฉันก็เป็นคนเหมือนกับคุณ!” มะลิฉัตรตอกกลับสมภารที่จ้องจะกินไก่วัดด้วยสายตารังเกียจ

เลโอนาดท์ถึงกับนิ่งเงียบไปชั่วขณะ หลังจากได้ฟังคำพูดตัดพ้อ ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายบ้ากามอย่างไรอย่างนั้น

“โอเค! ทีนี้ฉันกลับได้หรือยัง” มะลิฉัตรเอ่ยแล้วหันไปมองรอบๆ พลางคิดว่าจะออกไปยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายฉีกและดึงชุดของเธอจนไม่อาจใส่ออกไปไหนได้

“กลับ!” เลโอนาดท์ทวนคำพูดด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ใช่! ก็คุณไล่ฉันออกแล้วจำไม่ได้หรือไง? เดี๋ยวฉันจะโทร. ไปบอกหัวหน้าให้ส่งเมดคนใหม่มาทำงานแทนค่ะ” มะลิฉัตรขยายความ

“เธอ! จะ-ไม่-ไป-ไหน-ทั้ง-นั้น” เลโอนาดท์ย้ำช้าๆ ชัดๆ ทีละคำอย่างใจเย็น

“แต่คุณไล่ฉันออกแล้วนะ!”

“ก็เธอบอกว่าจะลาออกก่อนทำไมล่ะ”

“โอเค! งั้นฉันขอลาออกอีกครั้งแล้วกัน” มะลิฉัตรบอกอย่างไม่แคร์

“ฉันไม่ให้เธอออก!” ชายหนุ่มสวนกลับเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“แต่ฉันอาบน้ำให้คุณไม่ได้ คุณเข้าใจไหมว่าการถูกเนื้อต้องตัวระหว่างชายหญิงที่ไม่ได้เป็น... เอ่อ... สามีภรรยากัน มันไม่ถูกต้อง!”มะลิฉัตรกลอกตาอย่างเพลียๆ ไม่รู้จะพูดยังไงให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“ก็ไม่เห็นว่าใครจะมีปัญหาสักคน! ส่วนใหญ่รับเงินแล้วก็จบ!” สิงโตหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“ก็นั่นมันผู้หญิงอย่างว่า! แต่ฉันไม่ใช่!” มะลิฉัตรพยายามข่มใจให้เย็นเป็นครั้งที่ร้อย ‘ไอ้บ้านี่จะเอาเธอให้ได้เลยหรือไงนะ’

“โอเค! งั้นฉันจะจ่ายเธอมากกว่าคนอื่นๆ”

“นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวโว้ย!”

“นี่เธอกล้าขึ้นโว้ยกับฉันเหรอ?” ประธานใหญ่ของโรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน ที่มีสาขานับร้อยแห่งทั่วโลก หน้าชาขึ้นมาทันทีที่ถูกพนักงานระดับล่างขึ้นโว้ยใส่

“มากกว่านี้ฉันก็กล้า!” เมดสาวบอกอย่างทนไม่ไหว

“ตกลงเธอจะเอายังไง?”

“ฉันจะลาออก!”

“ฉันไม่ให้ออก!”

“แล้วคุณจะเอายังไง?”

“ยังไงก็ได้... แค่ได้เอา!” สิงโตหนุ่มย้ำเจตนาเสียงอ่อน