ตอนที่ 3  ทดลองสินค้า

 

ถิงถิงปิดฝากล่องไม้นั้นลงและเก็บไว้ในตู้ตามเดิม ที่สุดแล้วนางก็ตัดใจทิ้งของสิ่งนี้ไม่ได้อยู่ดี แม้ว่าตัวผู้ให้เองตอนนี้จะจำนางไม่ได้แล้วก็ตาม

“เป่าอี้ ข้าอยากอาบน้ำ เจ้าให้คนเตรียมน้ำให้ข้าที”

“พ่ะย่ะค่ะ เอ่อ ท่านอ๋องจะลองใช้สบู่นี่เลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“หึ ของหลอกเด็ก ข้าก็อยากลองเช่นกัน ในเมื่อรับคำท้าแล้ว ก็เอามาลองหน่อย”

“ท่านอ๋องจะเลือกก้อนไหนดีพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าเลือกมาสักก้อนก็แล้วกัน ข้าไม่สันทัดเรื่องพวกนี้หรอก เหมือนๆ กันนั่นแหละ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

แม้ว่าเป่าหลงจะรับคำสั่งมา แต่เขาเองก็มิใช่สตรีที่จะรู้เรื่องพวกนี้จึงได้บอกให้สาวใช้ในจวนเป็นผู้เลือก เมื่อเขานำไปให้พวกนาง พวกนางดูตื่นเต้นที่เห็นสบู่มากมายของร้านชื่อดัง จนเขาต้องถาม

“ของร้านนี้ ชื่อเสียงโด่งดังถึงเพียงนี้เชียวหรือ ดูพวกเจ้าตื่นเต้นกันมากเลย”

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านไม่รู้อะไรอย่างสบู่หยกนี่ รักษาผิวพรรณได้เป็นอย่างดี ผิวข้าเนียนได้ขนาดนี้ก็เพราะสบู่หยกนี่เลยเจ้าค่ะ ท่านดูนี่ เมื่อก่อนนางเป็นกระ ตอนได้สบู่ใบบัวบกมา นางใช้ล้างหน้าทุกวัน ตอนนี้หน้าของนางขาวเนียนจนแทบไม่เหลือร่องรอยเลย หากว่ามาจากร้านร้อยบุปผา”

 “พวกข้ายืนยันคุณภาพได้ทุกคน เสียอย่างเดียว สินค้าออกมาแต่ละอย่างช้ามากเพราะเป็นของทำมือ ท่านได้มามากมายเช่นนี้คงใช้เงินไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ”

“อ้อ เอ่อ ใช่ๆ เจ้าก็เลือกมาสักก้อนที่เหมาะกับท่านอ๋อง เร็วสิ ข้าจะต้องเอาไปให้ท่านอ๋องอาบแล้ว”

“ข้าแนะนำก้อนนี้เจ้าค่ะ ทำให้ตัวหอม เหมาะกับบุรุษและระงับกลิ่นกาย สบู่ขิงโสมผสมดอกโบตั๋น ทั้งหอมทั้งระงับกลิ่นเจ้าค่ะ รับรองว่ากลิ่นหอมทนนาน ไม่อาบน้ำสามวันกลิ่นยังไม่จางเลยเจ้าค่ะ”

“ได้ๆ ข้ารู้แล้ว ไปก่อนล่ะ ขอบใจพวกเจ้ามาก”

เป่าอี้เลือกหยิบก้อนที่พวกนางแนะนำและรีบกลับไปยังห้องอาบน้ำเพื่อเตรียมให้ท่านอ๋องใช้ หมิงลี่หยางเดินเข้ามาที่ห้องอาบน้ำที่ดูโอ่อ่า กว้างขวาง สระน้ำอุ่นที่กว้างพร้อมกับน้ำตกจำลองที่ปลายอ่างทำให้ห้องนั้นราวงดงามราวกับอยู่ในป่าหิมพานต์

“เป่าอี้ เจ้าจุดกำยานกลิ่นใหม่ในห้องอาบน้ำด้วยงั้นหรือ”

“ทูลท่านอ๋อง เปล่านะพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นกลิ่นหอมนี่มาจากที่ใดกัน”

“เอ่อ ทูลท่านอ๋อง น่าจะมาจาก…สบู่โสมโบตั๋นก้อนนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าออกไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เขามองไปที่แท่นวางสบู่สีขุ่นที่มีรูปดอกโบตั๋นนูนขึ้นมาเขาจึงหยิบขึ้นมาดมก็พบว่า เป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาได้กลิ่นเมื่อครู่จริงๆ

กลิ่นที่ได้เป็นกลิ่นที่สะอาดแต่ก็ได้กลิ่นหอมจากดอกไม้อยู่ในนั้นเขาเดินตัวเปลือยลงในอ่างก่อนจะหยิบสบู่นั้นมาถูกตัว สัมผัสนั้นทำเอาเขาถึงกับประหลาดใจ ฟองที่พอดีที่สามารถขัดคราบไคลออกได้หมดจดจนเขานึกทึ่ง

“เป็นแบบนี้นี่เอง ดูเหมือนว่าข้าจะต้องเตรียมคำขอโทษเอาไว้แล้วสินะ”

เขายังคงเพลิดเพลินกับการใช้สบู่โสมก้อนนั้นถูกผิวกายจนเขาไม่นึกอยากจะออกจากห้องอาบน้ำ กลิ่นที่ได้จากสบู่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

 และเมื่อชำระล้างร่างกายแล้วก็รู้สึกสดชื่นและรู้สึกว่าร่างกายเขานั้น สะอาดกว่าครั้งไหนๆ ที่อาบน้ำ แม้ว่าจะอาบน้ำอุ่น แต่รู้สึกได้ว่าผิวไม่แห้งเหมือนเมื่อก่อนที่ต้องชโลมน้ำมันทันทีที่ขึ้นจากอ่างน้ำอุ่น

“ไม่ต้องทาน้ำมันให้ข้าแล้ว เอาเก็บไปเถอะ”

“แต่ว่าผิวจะแตกเอานะพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าบอกว่าไม่ต้อง ตอนนี้ข้ารู้สึกสบายตัวอย่างที่สุดจนไม่ต้องการให้อะไรอีก เจ้าเอากลับไปเถิด”

ความจริงแล้วท่านอ๋องไม่ค่อยชอบน้ำมันที่ทาผิวหลังอาบน้ำเท่าใดนักเพราะเขารู้สึกว่ามันทำให้เหนียวตัวง่ายและไม่ชอบสัมผัสมัน

เขานั่งอ่านตำราจนถึงตอนดึก ปกติหากลืมทาน้ำมัน อากาศแห้งๆ เช่นนี้ต้องทำให้เขาคันและผิวจะเริ่มแห้งแล้ว แต่ตอนนี้เขากลับยังรู้สึกสบายตัว กลิ่นหอมที่อยู่บนเรือนกายนั้นยังคงติดจมูกราวกับพึ่งจะอาบน้ำมา ที่สำคัญ ผิวของเขาไม่แห้งเหมือนเมื่อก่อนแล้วโดยที่ไม่ต้องทาน้ำมัน

“ฟางถิงถิง ร้านร้อยบุปผา น่าสนใจยิ่งนัก”

เขานึกถึงสายตาท้าทาย คำพูดที่ถือดีหยิ่งยโสเมื่อมีคนไปกล่าวหาสินค้าของนาง ภาพนั้นติดตาเขาจนสลัดออกไม่ได้ แต่เขาก็มิได้นึกหงุดหงิดอะไร กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดจนเก็บไปฝันถึงเรื่องราวในวัยเด็ก กับเด็กสาวน่ารักๆ บนเขาที่เขาเคยเจอ

“พี่หยางหยาง ฮืออ อย่าไปเลย ข้าไม่อยากจากท่าน”

“เจ้าตัวเล็ก อย่าลืมสัญญาของเรา”

“พี่หยางหยาง ฮืออ พี่หยางหยาง”

“เจ้าตัวเล็ก!!”

ท่านอ๋องตกใจตื่นมาตอนดึก เสียงร้องไห้ของเด็กสาวผู้นั้นเขาจำได้ดี เพื่อนในวัยเด็กของเขาที่เขาหลงลืมนานมานาน ตอนนี้จะเป็นเช่นไรบ้างนะ คงโตเป็นสตรีแล้ว

 หากไม่เกิดโศกอนาฏกรรมบนเขานั้นเสียก่อน สี่ปีให้หลังเมื่อเขากลับไปที่เขาหนานเซียนเพื่อเคารพสุสานบรรพบุรุษ จึงได้แวะไปหาพวกนาง กลับพบว่าที่นั่นเหลือเพียงซากปรักหักพังจากไฟไหม้

สืบถามจึงได้ทราบว่าคนที่อยู่ที่นี่ถูกฆ่าตายจนหมด ไม่เหลือเลยสักคน เขาทรุดตัวลงด้วยความผิดหวัง เสียใจที่มาไม่ทัน เด็กน้อยคนนั้นถูกฆ่าแล้วเช่นนั้นหรือ

“อาจารย์ เจ้าตัวเล็ก”

น้ำตาเขาไหลราวกับสายน้ำเมื่อรับรู้เรื่องนี้ เขากลับเมืองหลวงด้วยความสิ้นหวัง เมื่อกลับไปเล่าให้เสด็จพ่อฟัง

พระองค์ปลอบใจเขาเพียงว่า โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน หากเราไม่ฆ่าเขาก่อน เขาก็ฆ่าพวกเรา เพราะฉะนั้น ต้องใช้ชีวิตอย่างมีสติ อย่าได้เอาใจและชีวิตไปฝากที่ใครง่ายๆ ความสูญเสียนั้นยิ่งใหญ่ หากรับไม่ไหวก็อย่าเอาใจไปผูกติดกับผู้ใด

“เสด็จพ่อ พระองค์ยังคิดถึงเสด็จแม่อยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

ผู้เป็นพ่อไม่ตอบ แต่หยดน้ำตาที่หยดมาที่แขนของพระโอรสกลับเป็นคำตอบให้เขาเป็นอย่างดี เสด็จพ่อรักเสด็จแม่ของเขามาก

เขาจึงได้เรียนรู้จากเหตุการณ์นั้น ทำให้เขาเติบโตขึ้นมากลายเป็นคนที่เย็นชา ไม่สนใจความรู้สึกผู้อื่น อีกทั้งยังไม่ไว้ใจผู้ใดอีกต่อไป จนกระทั่งมาวันนี้ที่พบกับผู้ที่กล้าท้าทายเขาต่อหน้าโดยไม่เกรงกลัวอำนาจของเขา

“เจ้าตัวเล็ก หากว่าเจ้าโต ตอนนี้คงเป็นสตรีที่งดงามมาก”

เขาล้มตัวลงนอนแผงอกกว้างที่เผยออกจากชุดนอนยังคงกระเพื่อมขึ้นลง กลิ่นหอมจากสบู่ที่เขาใช้ยังอยู่ เขาได้กลิ่นนั้นเมื่อสูดหายใจเข้าไปลึกๆ และค่อยๆ หลับไป

“เป่าอี้ เจ้าไปเอาสบู่ที่ซื้อมาเมื่อวานเข้ามาให้ข้าที่นี่ให้หมด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

โชคดีที่ไม่ได้มอบสบู่ให้กับผู้ใด หากท่านอ๋องรู้ว่านางกำนัลอยากได้และขอเขา ปกติเขาก็มอบให้พวกนาง แต่โชคดีที่ครั้งนี้เขายังไม่ได้ให้พวกนางไป จึงรีบนำไปถวายท่านอ๋องที่ห้องทรงอักษรทันที

“ท่านอ๋อง สบู่พ่ะย่ะค่ะ”

“เอาวางไว้ เจ้าออกไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เขาวางตำราที่อ่านลงและเดินมานั่งที่โต๊ะที่มีสบู่กองโตวางอยู่ เขาเริ่มแกะดูทีละก้อนและสูดกลิ่นแต่ละก้อนอย่างเพลิดเพลิน แต่ละก้อนมีลักษณะแตกต่างกัน สีและกลิ่นก็ต่างกัน บางอันก็แทบจะไม่มีกลิ่นเลย เขาอยากรู้มากกว่านี้ คงต้องไปด้วยตัวเอง

“เป่าอี้ ข้าจะไปเดินเล่นในเมืองหน่อย”