ตอนที่ 23 อย่าไปยุ่งกับมันอีกนะครับ

โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย

หมอไนยะนั่งเอามือเท้าแก้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ในหัวก็คิดเห็นแต่ใบหน้าเรียบร้อยอ่อนหวานของคนในความฝัน กับ หน้าตาทะเล้นซุกซนของวรรณิหลาที่อยู่กับตัวเขาในตอนนี้ 

“ หรือว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ แต่หน้าก็เหมือนกันขนาดนั้นจะไม่ใช่ได้อย่างไร จะบอกว่าคิดเยอะจนเก็บไปฝันก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อเราก็ไม่เคยเจอณิหลามาก่อนหน้านี้ แต่ที่ฝันเห็นหน้ากลับชัดมาก “ เขาเริ่มถกเถียงไปมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหัวของตนเอง 

“ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราก็มีณิหลาในชีวิตแล้วนี่ “ เมื่อนึกถึงเธอแล้วเขาก็อมยิ้ม เจ้าเด็กแสบ วันนี้ทำคุณแม่ของเขาไว้เสียแสบเชียว

“ คุณหมอคะ คนไข้ที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังรอคุณหมออยู่ “ พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งกับเขา

“ อืม ขอบคุณนะนารา เดี๋ยวผมออกไป “ เขาลุกพรวดพราดหมดเวลามานั่งพักนั่งคิดถึงเธอแล้ว มือหนาหยิบเสื้อกาวน์มาสวมใส่ แล้วจึงเดินตามพยาบาลออกไป 

ที่บ้านของคุณหมอไน

ณิหลานั่งเอามือเท้าคางอยู่ที่บันได ชะเง้อหน้ามองออกไปข้างนอก

“ เฮ้อ อยู่แบบนี้ไม่รู้จะทำอะไรเลย น่าเบื่อ คิดถึงกระดาษ คิดถึงพู่กัน พี่หมอจะกลับมากี่โมงนะ “ พูดจบก็ลุกยืนเดินไปเดินมา

“ ณิหลาอยากไปเอาของอะ “ 

กริ่ง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ทำให้หญิงสาวสนใจหันไปมองที่ประตูรั้ว เธอเดินออกไปดูหลังเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่หน้าบ้าน ณิหลาสังเกตชายตัวสูงที่ยืนหันหลังอยู่ เธอเปิดประตูรั้วออก เสียงประตูจึงทำให้เขาคนนั้นหันมามอง สองคนจ้องหน้ากันไปสักพักด้วยความสงสัยใคร่รู้

“ พี่สากรณ์ “ ณิหลาที่นึกออกก่อนจึงรีบทักทายเขา ทำให้คนฟังตาโตเหมือนจะจำเธอขึ้นมาได้

“ วิสาเหรอ? “ ชายหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะถามกลับหญิงตรงหน้า

“ ไม่ใช่! “ 

“ อ่อ ถ้าไม่ใช่วิสาก็ต้องเป็นณิหลา “ หญิงสาวยิ้มออกทันทีเมื่อเห็นว่าเขาจำเธอได้

“ แล้วนี่พี่มาผิดบ้านเหรอ นึกว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านไอ้หมอไนยะเสียอีก “ คนงงถามกับคนตรงหน้าที่กำลังคิดหนัก

“ ใช่ บ้านหลังนี้เป็นบ้านหมอไนยะค่ะ “ 

“ อ้าว แล้วณิหลามาอยู่นี้ได้ไง เป็นเมียมันเหรอ “ สากรณ์ถามด้วยความตกใจ ณิหลาจึงรีบปฏิเสธ 

“ ไม่ใช่ ไม่ใช่ “ เป็นเช่นนั้นวรรณิหลาจึงได้ชวนเขา มานั่งคุยกันที่โต๊ะหินหน้าบ้าน

“ พี่เสียใจด้วยนะเรื่องวิสา ไม่คิดเลยว่าวิสาจะเอาอายุมาสั้นขนาดนี้ เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แล้วพี่ถามได้มั้ยว่าวิสาเป็นอะไรถึงได้จากไป “ สากรณ์หันมาถามคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ มือของเธอเกร็งจับหยุมที่กางเกง

“ ณิหลาเองก็ยังยอมรับ สิ่งที่ทำให้วิสาจากไปไม่ได้ คนที่มันทำมันก็ยังไม่ได้รับผิด “ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ สากรณ์ที่รู้สึกไม่ดีจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง 

“ อืม ถ้าณิหลาไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องบอกพี่ก็ได้ แต่ว่าณิหลากับไอ้หมอไนเถอะ เป็นอะไรกันแน่ “ ณิหลารีบปาดน้ำตา เงยหน้าขึ้นมามองสากรณ์พร้อมรอยยิ้มแห้ง เพราะเธอไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรเช่นกัน

“ เอ้อ นั่นไง พี่หมอมาพอดี “ โชคดีที่คุณหมอหนุ่มคนที่ทั้งคู่พูดถึงขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านพอดี

“ ผู้ชายที่ไหนวะ “ หมอไนยะรีบลงจากรถแล้วเดินไปหาทั้งคู่ 

“ กูก็นึกว่าจะไม่ได้เจอมึงแล้วน่ะเนี้ยวันนี้ “ สากรณ์รีบทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง ต่างจากคนถูกทักที่มองกลับอย่างไม่เป็นมิตร แถมยังรีบดึงณิหลาให้ลุกจากเก้าอี้ยาวข้างสากรณ์ ให้รีบมายืนข้างเขา 

“ มึงมาทำไม “ คำทักของเพื่อนหมอทำเอาสากรณ์ลุกยืน 

“ โธ่ เพื่อนกันเขาทักทายกันแบบนี้เหรอวะ “ วรรณิหลาที่เหมือนจะได้กลายเป็นคนกลาง มองทั้งคู่สลับกัน พวกเขาสองคนตัวสูงเท่ากันเลย แต่ทำไมดูทรงแล้วเหมือนจะไม่ถูกกันแบบนี้ล่ะ 

“ มึงมีอะไรจะคุยกับกูก็ว่ามา กูไม่อยากให้มึงอยู่ที่นี้นาน “ 

“ กูก็แค่แวะมาทักทาย เพราะแม่มึงย้ายกูมาทำงานที่นี่ เลยคิดว่าเราสองคนคงได้เจอกันทุกวัน ว่าจะมาชวนไปดื่มเบียร์เย็นๆ รื้อฟื้นความหลัง “ 

“ เฮ้อ มึงพูดเหมือนกูเคยไปกับมึงสักครั้งงั้นแหละ “ สากรณ์ยิ้มกว้าง เขานึกไว้แล้วว่าไอ้เพื่อนเก่าคนนี้ต้องพูดแบบนี้ 

“ ก็แค่มาลองชวนดู แต่ถึงวันนี้มึงจะไม่ไปกับกู แต่กูก็โชคดีที่ได้มาเจอณิหลาที่นี้ “ สากรณ์พูดแล้วก็หันหน้าส่งยิ้มให้วรรณิหลา เธอก็ยิ้มตอบเขา จนไนยะเริ่มไม่ชอบใจ 

“ ไว้เจอกันใหม่น่ะณิหลา “ สากรณ์ยกมือลาวรรณิหลาแล้วก็เดินกลับออกไป

“ ณิหลารู้จักมันเหรอ “ ไนยะรีบหันมาถามคนข้างกายด้วยสีหน้าไม่พอใจ วรรณิหลาก็พยักหน้าให้

“ อือ เราเคยอยู่บ้านใกล้กัน ช่วงตอนณิหลา 7-10 ขวบนี่ละ “ เธอก็ตอบกลับเขาด้วยความไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก 

“ ถ้าอย่างนั้นน้องก็อย่าไปวุ่นวายกับมันอีกเข้าใจมั้ย “ 

“ ทำไมล่ะคะ? “ เธอจ้องมองใบหน้าจริงจังของเขา

“ ก็…เพราะน้องรู้จักมันตั้งแต่ตอนเป็นเด็กไง แต่พี่รู้จักกับมันตอนโตแล้ว พี่รู้ว่ามันเลวขนาดไหน พี่ไม่อยากให้น้องไปเป็นเหยื่อของมันอีกคน “ คนฟังมึนงงกับสิ่งที่เขาพูดมากๆ แต่เธอก็ทำเป็นพยักหน้ารับเพื่อให้เขาสบายใจ 

“ แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยัง ไปกินข้าวกับพี่ที่บ้านแม่ไหม “