ความเลวที่ไม่น่าให้อภัย…

ทุกครั้งที่เขาเดินเข้าไปในที่ทำงานเขามักจะนึกถึงสิ่งที่เขาเคยพูดและทำไว้กับลูกน้ำในวันนั้น…

“เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน.. ใครเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้!!”

เสียงโวยวายของอัครพลไม่ว่าห้องจะกว้างใหญ่ขนาดไหนทุกคนก็ได้ยินกันหมด.. และด้วยนำ้เสียงที่ดุดันและสุดน่ากลัวนั่นทำให้พนักงานทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องประชุมต่างพากันหดหัวไปตามๆกัน…

“ผมจะถามเป็นครั้งสุดท้าย.. ใครเป็นคนดูแลและรับผิดชอบเอกสารชุดนี้..” เขาพยายามที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ.. เขาพยายามตั้งสติเอาไว้ให้ได้มากที่สุด.. เขารู้ว่าเอกสารชุดนี้มันเป็นเอกสารที่สำคัญและมันเป็นเอกสารลับมากๆด้วยเพราะเขาจะนำมันไปเสนอประมูลกับบริษัทอื่นๆเช่นกัน.. เรื่องนั้นน่ะไม่เท่าไรแต่เรื่องยักยอกเงินนี่สิ เงินไม่ใช่สิบยี่สิบบาทแต่มันเป็นเงินครึ่งล้านเลยก็ว่าได้.. เขาไม่คิดเลยว่าพนักงานที่นี่จะทำกับเขาได้ขนาดนี้…

“เอ่อ.. คือว่า.. เอกสารชุดนั้น.. น้องคนที่มาช่วยงานคุณอัคเป็นคนดูแลค่ะและ.. เอกสารที่เกี่ยวกับการเบิกเงิน.. น้องคนนั้นก็เป็นคนดูแลค่ะ.. ”

เพียงจบประโยคของพนักงานหน้าคุ้นที่ทำอยู่แผนกเดียวกันกับลูกน้ำมันก็ทำให้เขาถึงกับต้องโมโหสุดฤทธิ