Masukน้ำแข็ง...
"แต่ฉันรักเธอ!" เสียงของเขาดังกว่าทุกรอบที่ขึ้นเสียงใส่ฉัน นี่ไม่ถึงนาทีก็ออกลายเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจเหมือนเดิมแล้วเหรอ ภาพผู้ชายที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้าฉันเมื้อกี้ตอนนี้เหลือเพียงคราบน้ำตาบนใบหน้าและแววตาที่ฉายแววเอาแต่ใจเหมือนเด็กไม่มีผิด นี่เป็นอีกสาเหตุที่ฉันล่ะเกลียดนิสัยเอาแต่ใจไม่ฟังใครของเขา
"แต่ฉันไม่ได้รักนาย!" ฉันขึ้นเสียงกลับบ้าง
"เธอไม่รักฉันนั่นมันเรื่องของเธอ! ส่วนฉันรักเธอมันเรื่องของฉัน!" เอ๊ะ!
"นายมันงี่เง่า!"
"ก็งี่เง่ากับเธอคนเดียวป่าววะ!" คนตรงหน้าเถียงกลับพลางยกมือปาดน้ำตาไปด้วย จนฉันต้องข่มอารมณ์เอาไว้เพราะกลัวจะเผลอยิ้มออกไป จากที่โมโหเขาตอนนี้รู้สึกขำกับภาพตรงหน้า เขาในเวลานี้เหมือนเด็กที่เพิ่งร้องไห้เสร็จเพราะมีความผิดแต่อยากเถียงเพื่อเอาชนะอย่างไรอย่างนั้น
"นายมันบ้า!"
"ฉันบ้าเพราะรักเธอไง!"
"ฉันเกลียดนาย!"
"ฉันรักเธอ!"
"นายมันเฮงซวย!"
"เธอก็ช่วยทำให้ฉันดีขึ้นสิ!"
"นายมันไอ้คนเอาแต่ใจ!"
"ใช่ฉันมันเอาแต่ใจและต่อไปฉันก็จะเอาเธอด้วย!" เมื่อกี้เขาว่าไงนะ?
"ถ้าเอาเป็นแฟนไม่ได้ต่อไปก็เอามาเป็นเมียก็แล้วกัน" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าทำให้ฉันชะงักไปชั่วขณะ ในเวลานี้เขากำลังทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมา พอเหลือบมองไปรอบ ๆ บริเวณที่รถของเขาจอดอยู่ก็เป็นป่ารกทึบและตึกร้าง ฉันไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาพาฉันมาที่ไหน หรือบ้านฉันต้องผ่านทางนี้...
พรึ่บ!
แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อร่างใหญ่ของคนตรงหน้าโน้มเข้ามาใกล้จนใบหน้าเราแทบชิดกัน อย่าบอกนะว่าเขาจะทำอะไรฉันจริง ๆ น่ะ
"นะนี่นาย ออกไปนะอัคคี" ฉันรีบยกมือขึ้นมาดันแผงอกของคนตรงหน้าเอาไว้ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ จะขยับตัวลงจากรถก็ไม่ทันแล้วเพราะเข็มขัดนิรภัยนั้นล็อคตัวฉันเอาไว้อยู่
"หึ ทำไมล่ะ? กลัวเหรอ?" อัคคีกระซิบที่หูฉันเบาๆ ก่อนจะยิ้มมุมปากพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ หึผู้ชายคนนี้มันร้าย ที่บอกว่าเสียใจเมื่อกี้สร้างภาพชัดๆ
"นายกำลังจะทำให้ฉันเข้าเรียนสายนะ" เหมือนคนที่ขยับตัวเข้ามาใกล้จะนึกขึ้นได้ว่าต้องไปส่งฉันเข้าเรียน เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะผละออกจากตัวฉันแล้วทำท่าเหมือนจะขับรถต่อ ทว่าวินาทีที่เขาโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้งโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวก็ทำให้ฉันต้องตกใจ
ฟอด!
"อัคคี!" ฉันร้องลั่นเมื่อปลายจมูกโด่ง ๆ ของคนตรงหน้ากดลงบนเนินแก้มของฉัน แต่แววตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มมุมปากของเขาที่ส่งมาให้คล้ายกับว่าพอใจที่ได้ขโมยหอมแก้มเสียอย่างนั้น
"คิดว่าเป็นค่าน้ำมันรถแล้วกันนะ" ไอ้คนบ้าเอ้ย!
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อแต่รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้า ตอนนี้สับสนไปหมดไม่รู้ว่าเราสองคนอยู่ในสถานะไหน เป็นแฟนเก่าหรือคนที่กำลังปรับความเข้าใจกัน... เป็นคนที่ยังรักกันหรือแค่อยากเอาชนะกันกันแน่...
น้ำแข็ง..."น้ำแข็งเดี๋ยวก่อนสิรอฉันด้วย" เสียงอัคคีตะโกนตามหลังฉันมาเมื่อฉันเดินออกจากลานเกียร์ที่วงดนตรีตั้งอยู่ ขายาว ๆ ของคนด้านหลังวิ่งฉับ ๆ เข้ามาใกล้จนต้องหันไปถามด้วยความหงุดหงิดว่าเขาต้องการอะไร"นายตามฉันมาทำไม""ฉันอธิบายได้นะน้ำแข็ง เมื่อกี้มันไม่ใช่การแสดงแต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ" คนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน จะบอกว่าเขาร้องเพลงให้ฉันเพราะรู้สึกแบบในเนื้อเพลง แล้วก็คุกเข่าอ้อนวอนให้ฉันกลับไปเหมือนในเนื้อเพลงงั้นเหรอ?"แล้วนายมาบอกฉันทำไม" ถึงจะตอบออกไปแบบนั้นแต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก"เธอจะไม่ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งจริง ๆ เหรอน้ำแข็ง" มือใหญ่ของคนตรงหน้าเอื้อมมากุมมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้พร้อมกับจ้องมองมาด้วยสายตาอ้อนวอน แต่ฉันเข็ดกับการกระทำแบบนี้ของเขาแล้วล่ะ วันนั้นคุยดี ๆ กับฉันได้ไม่ทันไรก็ขึ้นเสียงใส่ซะแล้วฉันจำได้"เรื่องของเรามันจบไปแล้วนายก็
น้ำแข็ง..."เพลงที่ผมกำลังจะร้องมันจะเศร้าหน่อยนะครับ ช่วงนี้หัวใจขาดความบันเทิง กำลังมองหาคนมาดูแล" คนที่จับไมโครโพนอยู่พูดขึ้น พลอยให้สาว ๆ ในลานส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเพราะชอบใจไปด้วย"อร๊ายยย // กรี๊ดด // พี่อัคคีน่ารัก // อัคคีหล่อเวอร์""แกฉันอยากเป็นความบันเทิงให้พี่เขาจัง กรี๊ดด" เสียงผู้หญิงที่ยืนข้างฉันหันไปพูดกับเพื่อนของเธอพลางกรี๊ดกร๊าดกันต่อเฮ้อ! ฉันเบื่อฉันอยากกลับบ้านฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว!"แกพี่อัคคีจะร้องเพลงแล้วอะ เขาบอกชื่อเพลงกับเพื่อนแล้วแก" ยัยเรดาห์นี่ก็อีกคนเอากะเขาไปด้วย นางเขย่าแขนฉันพลางทำท่าทางสะดีดดิ้งจนฉันหมั่นไส้ไปอีกคนว่าแต่... น้ำแข็งนี่เพื่อนแกนะ!"แกว่าพี่เขาจะร้องเพลงอะไรอะแก" ยัยเรดาห์ยังคงตื่นเต้นกับการที่อัคคีจะร้องเพลง ว่าแต่พออัคคีอยู่ในชุดนี้เขาก็ดูดีเหมือนกันนะ กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อยืดสีดำสวมเสื้อช็อปสีน้ำเงินของคณะว
อัคคี..." ไอ้อัคมึงเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้หรือยัง ซ้อมหนักมาหลายวันแล้วรีบ ๆ นอนซะบ้าง มัวแต่ออกไปแรดอยู่ได้" เสียงไอ้เหมันต์เพื่อนเพียงคนเดียวในกลุ่มที่จริงจังกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันพูดกับผม เมื่อมันเห็นว่าผมยังยุ่งอยู่กับกองหนังสือเรียนหลังกลับจากไปส่งน้ำแข็ง"เออช่วงนี้มึงแม่งแปลกว่ะ เลิกเรียนแล้วหายหัวทุกทีเลยมึงไปไหนวะ" ไอ้เทอร์โบขี้เสือกอีกคนพูดขึ้น"กูก็มีธุระของกูสิวะ" ผมเงยหน้าไปตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ ถึงจะผมจะเป็นแบบนี้แต่ก็ตั้งใจเรียนมากนะบอกเลย เรียนแรดกับเรื่องเรียนผมแยกแยะได้ก็เลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียนเย็นนี้พอเลิกเรียนพวกมันก็มาสุมหัวที่คอนโดของผมตั้งแต่ผมยังไม่กลับเข้ามา คงเป็นเหมือนทุกวันที่พวกมันจะค้างที่นี่เพราะคอนโดผมมีทางลัดสามารถไปถึงมหาลัยได้เร็วกว่า"ธุระอีกแล้ว มึงรู้ปะว่าตอนนี้มึงเหมือนไอ้พายุเลย แม่งชอบหายหัวกันดีจังเวลาเลิกเรียนอะ" ไอ้เทอร์โบบ่นต่อ
น้ำแข็ง...ห้างสรรพสินค้า..."รีบ ๆ เลือกสิฉันจะได้จ่ายเงินจะได้รีบกลับ" เมื่อเดินเข้ามาในร้านเสื้อร้านหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเสื้อคู่ อัคคีก็เอาแต่เดิน ๆ ดูแต่ไม่ยอมซื้อสักที ฉันเห็นว่านี่ก็เย็นมากแล้วถ้ากลับช้ากว่าปกติคุณน้าจะเป็นห่วงได้ เพราะวันนี้คุณน้ารู้ว่าฉันเลิกเร็ว อีกอย่างพี่เอิร์ธกับพี่เอลฟ์ก็ไม่น่าจะอยู่บ้าน ฉันไม่อยากให้คุณน้าอยู่คนเดียว"เธอมาช่วยฉันเลือกหน่อยสิฉันเลือกไม่ถูก" คนบางคนเรียกฉันพลางกวักมือให้ฉันเข้าไปหาก่อนจะหันกลับไปมองเสื้อผ้าต่อ"ถ้าฉันเลือกให้นายแล้วทำยังกะนายจะเอา" ฉันบ่น ๆ ก่อนจะจับดูเสื้อที่แขวนไว้พลางเดินดูรอบ ๆ ร้านต่อเผื่อว่าจะเจอแบบที่ถูกใจ"แล้วไอ้เสื้อคู่สีชมพูรูปหัวใจสลักชื่ออัคคีกับน้ำแข็งฉันบอกหรือยังว่าไม่เอา เธอก็เห็นว่าฉันเก็บไว้ในตู้รอวันใส่กับเธอนี่" นั่นไงเรื่องเก่า ๆ ก็มา"เรื่องเก่านายอย่าพูดถึงได้ปะ เอานี่มั้ยนายชอบสีดำนี่" ฉันหยิบเสื้อยื
อัคคี..."มาก่อนแล้วไงตอนนี้มึงคืออดีตเข้าใจมั้ย กูนี่คนปัจจุบัน กูคนสำคัญในเวลานี้ กูคือแฟนน้ำแข็งตอนนี้ และตอนนี้น้ำแข็งรักกูไม่ได้รักมึง!" เจ็บสัส ๆ เจ็บจี๊ด ๆ เจ็บโคตร ๆ ใช่ทุกอย่างที่มันพูดเป็นความจริงและผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าน้ำแข็งจะมีแฟนแล้ว แต่มันเป็นคนละคนกับคนที่ถีบผมหน้าร้านหมูกระทะวันนั้นนี่หว่า สรุปแล้วคนนั้นเป็นใคร?"ใช่ตอนนี้มึงคือแฟนใหม่ แต่ไม่นานกูจะทำให้แฟนใหม่อย่างมึงกลายเป็นแฟนเก่า" ผมพูดกับมันก่อนจะหันมาสบตากับน้ำแข็งที่ยืนนิ่งอยู่แล้วพาเธอเดินออกมา"เธอต้องกลับกับฉันน้ำแข็ง" ผมบอกคนที่ยืนนิ่งอยู่"เอ่อ งั้นวันนี้น้ำแข็งขอตัวกลับก่อนนะคะพี่ธันวา ไว้วันหลังพี่ธันวาค่อยไปหาคุณน้านะคะ" น้ำแข็งหันไปพูดกับไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อธันวาพร้างกับส่งยิ้มหวานให้ แต่เมื่อกี้ยัยนี่ชวนไอ้หมอนั่นไปบ้านเธองั้นเหรอ? ได้ไงอะผมไม่ยอมหรอกน้ำแข็ง...
น้ำแข็ง...ผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่ฉันกับอัคคีได้เจอกัน จากวันนั้นมาฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ฉันเอาเสื้อยืดกับกางเกงที่ยืมอัคคีใส่วันนัั้นติดกระเป๋ามาที่มหาลัยทุกวันเพราะคิดว่าถ้าได้เจอเขาอีกครั้งฉันจะคืนให้เขา แต่ฉันลืมคิดไปว่าเราสองคนไม่มีทางมาเจอกันได้เพราะเขาเรียนในมหาลัยส่วนฉันตึกคณะแพทย์ถูกแยกออกจากรั้วมหาลัยอยู่อีกฟากหนึ่ง"น้ำแข็งแกกลับยังไงอะ พี่เอิร์ธมารับป่าว" ทันทีที่เดินลงจากตึกคณะเจ้าถิ่นก็ถามฉันขึ้น ปกติถ้าพี่เอิร์ธไม่มารับฉัน ยัยแฟนกับยัยที่รักจะเป็นคนมารับฉันน่ะ สองคนนั้นชอบทำเหมือนฉันเป็นเด็ก พวกนางจะหาเวลาว่างมารับฉันตลอด แต่ว่าช่วงหลัง ๆ มาพอพี่เอลฟ์กลับมาจากฮ่องกงพี่เอิร์ธก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่เลยไม่ค่อยได้แวะมารับฉันเหมือนเมื่อก่อน"วันนี้ฉันกลับเองน่ะ ช่วงนี้พี่เอิร์ธติดงานส่วนยัยแฟนกับยัยที่รักเดือนนี้เข้ากะบ่ายกันทั้งเดือน เลิกทีก็ดึกเลยคงไม่ว่างมารับ""งั้นแกกลับกับฉันป่าวล่ะทางผ่านไปบ้านฉันพอดี เดี๋ยวให้ลุง







