Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
หลังจากเดินไปส่งเวกัสที่หน้าห้องแล้ว ไอยาก็ปิดประตูแล้วเดินกลับมาที่เตียง กะว่าจะโทรไปหาเพื่อนสาวแต่ยังไม่ทันได้หยิบโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน “ฮัลโลว่าไงเอมิ ไอยากำลังว่าจะโทรไปหาอยู่พอดีเลย” “เปล่า โทรมาเช็คดูว่าถึงบ้านเวกัสรึยัง แล้วนี่เป็นยังไงบ้างไอยาโอเคมั้ยที่ไปค้างบ้านเวกัส” เอมิถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าไอยาจะอึดอัดเพราะไอยาไม่ได้เจอหน้าพวกเวกัสตั้งหลายปี อีกอย่างก็ไม่ได้สนิทกับพวกนั้นเท่าเธอด้วย แต่เธอไม่ไว้ใจให้ไอยาไปพักที่อื่น อีกอย่างอยู่กับเวกัสปลอดภัยที่สุดแล้ว เวกัสไม่มีทางให้ใครทำร้ายไอยาเด็ดขาดความรู้สึกของมันที่มีต่อไอยาเธอรู้ดีมาตลอด “โอเคมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”ไอยาตอบเพื่อนสาวให้คลายกังวล “เมื่อกี้ไอ้พี่พีชถามถึงไอยาด้วย หงุดหงิดชะมัด”เอมิบอกเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ “ช่างเขาเถอะเอมิ เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว”ไอยารู้ดีว่าเอมิรักเธอมาก ถึงขนาดเกือบตัดพี่ตัดน้องกับพชรตอนที่เธอหนีไป เอมิรับรู้เรื่องระหว่างเธอกับพชรมาตลอดแล้วเอมิก็เสียใจมากที่พชรทำร้ายเธอ บ่อยครั้งที่โทรคุยกันเอมิก็จะเล่าเรื่องพชรให้เธอฟังแต่ไม่เคยขอให้เธอเลิกโกรธเกลียดพชรเลยแม้แต่ครั้งเดียว “เดียวพรุ่งนี้ปลีกตัวได้ เราจะไปหานะ จะได้ไปคอนโดกัน”เอมิบอกเพื่อนสาว “จ้า เอมิก็พักผ่อนได้แล้วนะ” “ไอยา ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว เราว่าไอยาลองเปิดใจได้แล้วนะ เวกัสก็เป็นคนดีนะ”เอมิบอกกับเพื่อนสาว “บ้าหรอเอมิ เรากับเวกัสก็แค่เพื่อนกัน”ไอยารีบปฏิเสธ “ไอยาดูไม่ออกบ้างหรอ ว่าเวกัสมันรู้สึกอย่างไง แล้วมันก็เป็นห่วงไอยามากนะ มันแอบชอบไอยามาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว”เอมิบอกเพื่อนสาว “คือเรา……”ไอยาพูดไม่ออกหลังจากได้ฟังเอมิ เธอไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันเวกัสคิดยังไงกับเธอ “ไอยาไม่ต้องคิดมาก เราแค่ไม่อยากให้ไอยาจมอยู่กับอดีต เอมิอยากเห็นไอยามีความสุขนะ ถ้าไอยายังไม่มีใครที่ชอบ ลองเปิดใจให้ไอ้เวกัสดูก็ไม่เสียหายนะ”เอมิรีบบอก เพราะไม่อยากให้เพื่อนอึดอัดแต่เธอก็อยากให้เพื่อนทั้งสองมีความสุข เธอเชื่อว่าเวกัสจะไม่มีทางทำให้ไอยาเสียใจแน่นอน “ไอยาพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราโทรหานะ Good night จ้า” หลังวางสายจากเอมิ ไอยาก็นอนครุ่นคิดกับคำพูดของเพื่อนสาวอย่างคิดไม่ตก จริงอยู่ที่เธอรู้สึกได้ว่าเวกัสเป็นห่วงเธอ และคอยดูแลเอาใจใส่เธอแต่เธอก็คิดว่านั่นคือความห่วงใยแบบเพื่อน อีกอย่างพอตกลงคบกับพชรเธอก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่กับพวกเพื่อนผู้ชายเท่าไหร่ เพราะพชรหวงเธอมากไปไหนพชรก็จะตามไปเฝ้าคอยไปรับไปส่ง มีแค่เอมิที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของพชรเท่านั้นที่เข้าใกล้เธอได้ ไอยาครุ่นคิดเรื่องสมัยเรียนระหว่างเธอกับเวกัสจนผลอยหลับไป……Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr หลังจากเดินไปส่งเวกัสที่หน้าห้องแล้ว ไอยาก็ปิดประตูแล้วเดินกลับมาที่เตียง กะว่าจะโทรไปหาเพื่อนสาวแต่ยังไม่ทันได้หยิบโทรศัพท์ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน “ฮัลโลว่าไงเอมิ ไอยากำลังว่าจะโทรไปหาอยู่พอดีเลย” “เปล่า โทรมาเช็คดูว่าถึงบ้านเวกัสรึยัง แล้วนี่เป็นยังไงบ้างไอยาโอเคมั้ยที่ไปค้างบ้านเวกัส” เอมิถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าไอยาจะอึดอัดเพราะไอยาไม่ได้เจอหน้าพวกเวกัสตั้งหลายปี อีกอย่างก็ไม่ได้สนิทกับพวกนั้นเท่าเธอด้วย แต่เธอไม่ไว้ใจให้ไอยาไปพักที่อื่น อีกอย่างอยู่กับเวกัสปลอดภัยที่สุดแล้ว เวกัสไม่มีทางให้ใครทำร้ายไอยาเด็ดขาดความรู้สึกของมันที่มีต่อไอยาเธอรู้ดีมาตลอด “โอเคมาก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”ไอยาตอบเพื่อนสาวให้คลายกังวล “เมื่อกี้ไอ้พี่พีชถามถึงไอยาด้วย หงุดหงิดชะมัด”เอมิบอกเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ “ช่างเขาเถอะเอมิ เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว”ไอยารู้ดีว่าเอมิรักเธอมาก ถึงขนาดเกือบตัดพี่ตัดน้องกับพชรตอนที่เธอหนีไป เอมิรับรู้เรื่องระหว่างเธอกับพชรมาตลอดแล้วเอมิก็เสียใจมากที่พชรทำร้ายเธอ บ่อยครั้งที่โทรคุยกันเอมิก็จะเล่าเรื่องพชรใ
เวกัสใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นไอยาที่สวมใส่เสื้อผ้าของเขาของเขาก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำ เดิมทีเขาคิดว่าจะรอดูว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าของเขาได้ไหม ถ้าใส่ไม่ได้จะได้หาตัวใหม่ให้เธอเปลี่ยน แต่ไม่คาดคิดเลยว่าแค่เห็นเธอใส่เสื้อผ้าของเขาจะทำให้เขาเสียอาการจนหัวใจแทบเต้นผิดจังหวะแบบนี้ “เวกัส….” ไอยาเรียกเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เมื่อเห็นเขามองเธอแล้วเหม่อไม่พูดอะไรอยู่นานสองนาน “เป็นไงบ้างไอยา พอจะใส่ได้มั้ย ถ้าไม่ได้เดี๋ยวเราหาตัวใหม่ให้” “ไม่เป็นไรหรอก ใส่ได้สบายมากเดี๋ยวพรุ่งนี้เอมิก็คงเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้แหละ” ไอยาตอบ พลางก้มมองชุดกีฬาของเวกัสที่ตัวเองใส่อยู่ เวกัสมองตามสายตาไอยา สำหรับเขาไม่มีใครใส่ชุดกีฬาได้สวยและน่ามองเท่าเธอแล้ว…… ไม่รู้ว่าเขาเผลอจ้องเธอนานไปหรือเปล่ารู้ตัวอีกทีเธอก็จ้องตาเขาพร้อมทำตาแป๋วใส่ “เอ่อ… แล้วนี่ไอยาก็อยู่ไทยนานมั้ย” ไวกัสรีบหาเรื่องคุยพร้อมกับยกมือเกาหัวแก้เก้อ “ก็ว่าจะอยู่ไปเรื่อยๆนะ ยังไม่มีกำหนดเลย อาจจะหางานทำที่นี่เลยก็ได้” “แล้วนี่ไอยาจะไปอยู่คอนโดเอมิหรอ แล้วคอนโดไอยาหล่ะ”เวกัสรีบหาเรื่องคุย เพราะอยากคุยกับไอยานานๆแล้วถือโอกาสสอบถามเรื
@บ้านเอมิ “ทำไมเราไม่เคยบอกพี่ว่าไอยาจะกลับมา” พชรถามน้องสาวทันทีที่อยู่ด้วยกันสองคน ส่วนคุณเอมอรแยกไปพักผ่อนแล้ว และได้พาน้องลูกแพรลูกสาวของเขาไปนอนด้วย “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่พีชคะ” เอมิย้อนถามพี่ชายซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของตนด้วยเสียงที่ไม่พอใจนิดๆ “เอมิก็รู้ว่าพี่อยากเจอไอยา ที่ผ่านมาพี่ถามเรื่องไอยาเราก็ไม่เคยตอบพี่เลย” พชรตัดพ้อน้องสาวของตน “ไอยาไม่อยากเจอพี่ เอมิว่าพี่น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรนะคะ” เอมิตอบพี่ชายพลางกรอกตาขึ้นข้างบน “. . . .” พชรเงียบไปหลังจากได้ยินคำตอบของน้องสาว พลางครุ่นคิดถึงเรื่องในอดีตของเขากับไอยา “ถ้าพี่พีชไม่มีอะไรแล้ว เอมิขอตัวก่อนนะคะ” เอมิบอกพี่ชายแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้พชรนั่งครุ่นคิดอะไรที่โซฟาอยู่คนเดียว PACHARA. . .TALK หลังจากน้องสาวขึ้นห้องไปแล้ว พชรก็นั่งอยู่ที่โซฟาต่ออีกพักใหญ่ๆ ในใจครุ่นคิดถึงแต่หน้าของหญิงสาวที่ได้เจอกันที่โรงพยาบาลวันนี้ ถ้อยคำของน้องสาวยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขา ‘ไอยาไม่อยากเจอพี่ เอมิว่าพี่ก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรนะคะ’ ใช่แล้วเขารู้ เขารู้ดีทีเดียวแหละ ต้นเหตุที่ทำให้หญิงสาวหนีไปต่างประเทศโ
บนรถ “ขอโทษด้วยนะเว พอดีเราไม่อยากเจอพี่พีชอ่ะ เลยไม่ไปค้างบ้านเอมิ” ทันทีที่ขึ้นรถมา ไอยาก็รีบบอกกับเวกัสทันทีถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่เธอกับเอมิโกหกผู้ใหญ่ทั้งสอง แล้วเอาเวกัสไปเอ่ยอ้าง ไอยารู้ว่าเอมิเข้าใจความรู้สึกเธอดีที่สุด จึงได้โกหกออกไปแบบนั้น “ไม่เป็นไรเลยไอยา ไม่ต้องคิดมากนะ” เวกัสบอกไอยา แล้วรีบเคลื่อนรถออกไปทันที ใจเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเมื่อมีโอกาสได้อยู่กับเธอสองคนหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี “ถ้าเวไม่สะดวก พาเราไปส่งที่โรงแรมใกล้ๆแถวนี้ก็ได้นะ” ไอยาเอ่ยบอกเวกัสเพราะกลัวเขาจะลำบากใจที่เธอจะไปบ้านเขา ถึงยังไงเธอกับเขาก็ไม่ได้สนิทกันเท่าเธอกับเอมิ “เห้ย ไม่เป็นไรเลย เราสะดวก ไอยาพักบ้านเราได้เท่าที่ต้องการเลยนะ” เวกัสรีบบอก กลัวว่าโอกาสที่ได้ใกล้ชิดเธอจะหลุดมือไป ไอยาไม่รู้หรอกว่าเค้าดีใจมากแค่ไหนตั้งแต่ได้ยินคำพูดของเอมิ ถึงจะเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนก็ตาม แต่มันทำให้เขาตื่นเต้นจนหัวใจแทบระเบิดออกมาจากอก @ บ้านเวกัส . . . บ้านเวกัสมีลักษณะเป็นบ้านตึกสองชั้นคล้ายตึกแฝดแต่ภายใชัในเป็นห้องโถงใหญ่มีบันไดขึ้นชั้นบนซ้ายขวาแต่มีผนังกั้นตรงกลางแยกเป็นสัดส่วนช
ณ ห้องพิเศษ โรงพยาบาล A เมื่อทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลก็รีบรุดไปที่ห้องพักผู้ป่วยทันที “แม่คะ เป็นยังไงบ้าง เอมิมาแล้ว“ เอมิส่งเสียงดังเจื้อยแจ้วขณะผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป ตามหลังด้วยไอยาและเวกัส ไอยาชะงักเล็กน้อยขณะเดินตามเอมิเข้าห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นบุคคลที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เจอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนี้ด้วย ก่อนที่จะตั้งสติได้รีบยกมือไหว้และกล่าวคำทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองท่านในห้อง “คุณน้าเอมสวัสดีค่ะ, สวัสดีค่ะคุณป้าพิมพ์อาการเป็นยังไงบ้างคะ” ไอยาเอ่ยด้วยยิ้มน่ารัก “หนูไอยา ไม่เจอกันตั้งนานป้าคิดถึงมากเลยลูก ดูสิสวยขึ้นตั้งเยอะ…ใช่มั้ยเอม? ” คุณพิมพ์พรเอ่ยทักทายไอยาที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกสาวแท้ๆอีกคน ก่อนที่จะหันไปพยักเพยิดกับน้องสาวขณะเอ่ยชมไอยา ส่งผลให้ชายหนุ่มอีกคนในห้องที่กำลังนั่งเล่นกับลูกสาวที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ชื่อ “ไอยา” ’พชร‘ รีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแม่ของเขาเอ่ยชื่อ ‘อดีตคนรัก’ ก่อนหน้านี้เขามัวแต่เล่นกับลูกสาวที่นั่งอยู่บนตักเขา จึงทำให้ไม่ได้สังเกตว่ามีคนอื่นมากับน้องสาวของเขาด้วย โดยเฉพาะ ‘ไอยา‘ หญิงสาวที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เจอเธออีก เพราะรู้ว่
หลายนาทีผ่านไป. . . เอมิเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก ก่อนจะเอ่ยปากบอกกับเพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งรอฟังกันอยู่ “พวกมึง!!! กูกับไอยาคงอยู่ต่อด้วยไม่ได้แล้วว่ะ ไว้วันหลังกูแก้ตัวใหม่นะ” เอมิบอกกับกลุ่มเพื่อนด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “มีเรื่องอะไรรึเปล่าเอมิ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย คุณน้าว่ายังไงบ้าง” ไอยาเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง “คือวันนี้แม่กับป้าพิมพ์เค้านัดกันไปซื้อของที่ห้าง แล้วตอนออกจากห้างน้องแพรวิ่งออกไปก่อน ป้าพิมพ์เลยรีบวิ่งตามกลัวจะออกถนน พอดีวินมอไซร์รับจ้างมาส่งคน เค้าเบรคไม่ทันเลยชนป้าพิมพ์เข้า” เอมิบอกกับเพื่อนๆเสียงเครียด “แล้วตอนนี้ป้าพิมพ์เป็นยังไงบ้าง แล้วน้องแพรนี่คือ. . . . เอ่อ” ไอยารีบถามต่อด้วยความเป็นห่วง แต่ประโยคหลังกลับขาดหายไปดื้อๆ เพราะเธอรู้คำตอบอยู่แก่ใจดีแล้ว เพราะป้าพิมพ์ที่พูดถึงคือ ‘คุณป้าพิมพ์พร’ พี่สาวของ ‘คุณน้าเอมอร’ แม่ของเอมิ ซึ่งเธอก็รู้จักและคุ้นเคยกับท่านดีเพราะท่านคือมารดาของพชรหรือ ‘พี่พีช’ ผู้ชายที่เธอเคยรักมากเมื่อสามปีก่อน “ใช่ น้องแพรคือลูกสาวของพี่พีช” เอมิเอ่ยตอบ ซึ่งก็ตรงกับสิ่งที่ไอยากำลังคิดอยู่ “แล้วเป็นไรมากป่าวว่ะ